ปฐมบทพิศวาส... 2/2

ยามสาย...แดดแรงจนใบไม้แห้งกรอบ...เสียงย่ำใบไม้ดังกร๊อบแกร๊บ!! ไอ้สมกับไอ้จัน ย่องกลับมาที่เรือนไทยอีกครั้ง หลังจากมันตื่นนอน ครั้งนี้มันเตรียมกระเป๋ามาใส่ของในตู้กลับไปให้หมด...

“แม่งกลางวันยังวังเวง...กูงี้เสียวสันหลังวาบๆ” สมบ่นอุบเขาเหลียวซ้ายแลขวา รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองมายังเขาสองคน

“มึงคิดมากไปเองสิ!! กูไม่เห็นมีอะไร รีบๆ ขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้า แต่กูแค่สงสัย...ทำไมไม่มีโจรคนไหนกล้าเข้ามาว่ะ สมบัติออกจะเยอะแยะ”

“กลัวผี!! สิโว้ย...ใครๆ เขารู้กันทั้งคุ้งน้ำ ว่าบ้านหลังนี้ผีเฮี้ยนแค่ไหน”

“มึงกับกูเจอไหมล่ะไอ้ผีที่มึงว่านะ ไม่เห็นมีอะไร...ก็แค่ข่าวลือ... ไปเถอะกูอยากไปนอนพี้ยาให้เปรม...โถใบเดียวยังรวยอื้อ...แล้วถ้าขนไปทั้งตู้คงได้เงินบานตะไท” จันพูดเสียงเคร่ง ผีมาก็ไม่กลัวหรอกเมื่อมีเงินอยู่ตรงหน้า เขาสองคนก้าวขึ้นบันได กำลังจะเปิดประตูบ้านที่ปิดงับไวเฉยๆ แต่...มันกลับเปิดได้เอง!! พร้อมกับสายลมกรูที่พัดมาปะทะใบหน้าเต็มๆ

แอ๊ด....

“เห้ย!!” สมสะดุ้ง มันเหลียวซ้ายแลขวาหนักกว่าเก่า...ดวงตาลึกโหลเหลือกลาน

“ตกใจห่าอะไร!! กูไม่เห็นมีอะไรแค่...ลมพัด...เร็วๆ เถอะ เดี๋ยวใคร? มาเห็นเข้า” จันตะคอกเสียงแห้งๆ เขาตวัดมือตบศีรษะเพื่อนร่วมงาน...และกระแทกฝ่าเท้าเดินเข้าไปในบ้าน ชานบ้านที่เคยสกปรก เคยเต็มไปด้วยเศษใบไม้ เวลานี้กลับไม่เหลือ...มันทำให้คนสองคนตื่นตกใจ เขากวาดตามองหาตู้ไม้ที่ตั้งเด่นอยู่เมื่อวาน...ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า...

เกิดอะไรขึ้น!!

“สงสัยเจ้าของบ้านกลับมามั้งไอ้จัน...กลับกันเถอะว่ะ...กูกลัวไงไม่รู้” สมตัวเกร็ง มันเอื้อมมือฉุดเพื่อน และรีบพูดจนลิ้นพันกัน...

“ไม่ใช่หรอกโว้ย ทางเข้ายังรกเหมือนเดิม...กูว่ามีมือดีมาฉกของๆ เราไปแหงๆ หาให้เจอกูจะกระทืบมัน” สมตวาดเสียงเขียว มันสอดส่ายสายตามองหาบุคคลที่3 และหากเจอมันต้องเจอดี...เพราะมันบังอาจมาล้วงคองูเห่า...มันต้องเจ็บ...

“จะดีเหรอว่ะ...กูว่ารีบเผ่นดีกว่า กูเสียวๆ ยังไงไม่รู้” สมพยายามจะท้วง...

“อย่ายุ่ง!! มึงไม่เห็นไง มันกวาดไปเรียบในคืนเดียว...มันกล้าดียังไงถึงมาแย่งของๆ เรา...” จันดึงดัน เขากำลังโมโหจนหน้ามืด มันเดินพล่าน...เข้าห้องนั้นห้องนี้...แต่กลับไร้วี่แววคนอื่นนอกจากเขา2 คน จนถึงห้องสุดท้ายมันผลักประตูเปิดผ่าง!! เข้าไปและต้องรีบผงะหลบ เมื่อมีร่างผู้ชายนอนคว่ำหน้าเปลือยเปล่ากลางห้อง...

“เห้ย...ไอ้จันใครว่ะ?”

“มึงก็เห็นพร้อมกู... ใครก็ไม่รู้มานอนแก้ผ้าทำไมว่ะ? มึงเข้าไปดูสิ...ตายหรือเปล่าว่ะ...” จันฉุกใจ มันนอนนิ่งผิดปรกติ...ทำเหมือนคนตายยังไงยังงั้น

“จัน!! ไอ้นี่มันลูกชายเสี่ยร้านของเก่านี่หว่า...นอนตัวแข็งทื่อเลยโว้ย...เห้ย!! ตายแล้วด้วยว่ะ...” สมผงะหงายท้อง เขาจับตัวคนแปลกหน้าแล้วรีบพลิกหงายผึ่งขึ้นมา ร่างกายของชายคนนี้แข็งทื่อ...และเย็นเฉียบ...แถมหน้าตาแบบนี้พึ่งเห็นเมื่อวานตอนสายๆ แล้วทำไม? ไอ้หมอนี่ถึงมานอนตายกลางบ้านทรงไทยหลังนี้

“เผ่นเถอะว่ะ...กูว่ากลิ่นแม่งๆ...หนีเถอะเดี๋ยวพ่อมึงมา” สมถอยหลังกรูดๆ เขาเตรียมจะหนี

“กลัวอะไรว่ะ กูกับมึงไม่ได้ทำ...พ่อมึงไม่จับหรอก สงสัยไอ้ห่านี่จะขนไปหมด บ้านถึงได้เกลี้ยงแบบนี้ สมน้ำหน้า...ตายเสียได้ก็ดี รวยจะตายห่ายังมาแย่งเรา มึงโทรฯ ไปแจ้งพ่อมึงด้วย...ปล่อยตายแบบนี้น่าทุเรศว่ะ...จะตายทั้งทีไอ้ห่าแก้ผ้าทำไมว่ะ” มันเหลือบมองลูกชายเจ้าของร้านขายของเก่า...ยิ้มเยาะหยัน และแปลกใจเท่านั้นว่าอะไรที่ทำให้ผู้ชายคนนี้หมดลมหายใจ

บ้านไม้หลังเก่ามีคนเดินเข้าเดินออกทั้งวัน หลังจากสมและจันโทรศัพท์ไปแจ้งทางการ ตำรวจหลายนายมายังสถานที่ เขาพากันงง เมื่อผู้ตายไม่มีร่องรอยการต่อสู้ ร่างกายเปลือยเปล่าไร้รอยขีดข่วน ที่สำคัญที่สุด อวัยวะเพศชายมีคราบอสุจิเกรอะกรัง เหมือนกับว่าคนตายพาสาวๆ มานอนด้วยและอาจจะหัวใจวายเพราะความเสียวสะท้าน...แต่ก็เช่นกัน ไร้วี่แววผู้หญิง รอยเท้าบนบ้าน ท่ามกลางกองฝุ่น มีแค่รอยเท้าของคนตายและไอ้จันกับไอ้สมขี้ยา