บทที่ 6

ปรกติไม่เคยหวั่นไหวกับใครเค้าง่ายๆ แต่กับผู้ชายคนนี้...เจอกันก็แบบอลม่านขนาดนั้น ทำไมมันถึงประทับใจแปลกๆ หว่า

“ถ้าอย่างนั้นรบกวนขอใช้ครัวด้วยนะคะ” เธอว่า

“ไม่เป็นไรครับถือว่าตอบแทนที่เมื่อคืนผมรบกวนใช้ใต้เตียงคุณแจ๋มนอน”

ท้าวความถึงเข้าสุดอลวนนั่นก็ทำเอาทั้งเธอและเขาหน้าแดงกันทั้งคู่

หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมา...

มันเป็นจังหวะเดียวกันด้วยล่ะ...ถ้าทั้งคู่ได้ยินเสียงของหัวใจของอีกฝ่ายได้

เธอเดินไปยังห้องครัวเขาได้อย่างง่ายดาย เพราะแบบบ้านของเขาก็เหมือนบ้านของเธอเป๊ะ...เมื่อเดินเข้าไปในห้องครัว เธอก็ให้ตื่นตากับบรรดาข้าวของเครื่องใช้ในครัวของเขา อุปกรณ์ครัวครบครันน่าใช้มาก มีทุกอย่างเลยจริงๆ ทั้งเตาอบ หม้ออบลมร้อน หม้อทอดไร้น้ำมัน ไม่เขาหรือน้องสาวคงจะเป็นคนชอบทำกับข้าวมากแน่ๆ

เปิดดูตู้เย็นขนาดสิบสี่คิวของเขาแล้วก็ตะลึงกับบรรดาอาหารคลีน นมก็ยังเป็นนมเวย์ มีอกไก่ปั่น...น่าจะใช่ล่ะใส่ขวดไว้เรียบร้อย อะนะ...เขาก็ต้องกินอาหารดูแลตัวเองแบบพวกเทรนเนอร์สินะ รื้อๆ ค้นๆ สักพักก็ตกลงใจว่าจะทำอาหารที่เธอทำได้อร่อยที่สุด...แน่ใจว่าเขาจะกินแล้วไม่คายมันออกมา ก็คือไข่เจียว ขนาดกระทะบ้านเขายังเป็นกระทะแบบไม่ใช้น้ำมัน แล้วเธอจะทำยังไงดีหว่าในเมื่อถนัดแต่ของแบบดั้งเดิม...ไม่ใช่ของเพื่อสุขภาพสุดๆ ขนาดนี้

หันไปหันมาก็เลยตกลงว่าควรกลับบ้านตัวเองดีกว่า...เธอเปิดประตูหลังห้องครัวออกไป ถือจานที่ตีไข่ไว้ไปด้วย มันเปิดไปยังสวนของบ้าน ที่มีส่วนเชื่อมบ้านของเขาและเธอไว้ แก้วจันทร์ถือถ้วยใส่ไข่ กระโดดข้ามรั้วกลับไปยังบ้านของตนเอง...แล้วก็ลงมือทอดไข่ในครัวบ้านของตัวเองก่อนจะวิ่งกลับมาที่บ้านของเขา

“สะ เสร็จแล้วค่ะ”

เธอหอบเล็กน้อยเพราะวิ่งมา วางจานข้าวโป๊ะด้วยไข่เจียวน้ำมันเยิ้มนิดหน่อยบนโต๊ะกระจกให้กับโยธิน เขาเลิกคิ้ว มองอาการหอบนิดๆ ของเธอ เขาไม่ได้ยินเสียงไม่ได้กลิ่นเธอทำอาหารสักนิด แล้วแก้วจันทร์ไปเอาไข่เจียวจานนี้มาจากไหนกันนะ

“เอ่อ...คุณแจ๋มทำไข่เจียวในครัวหรือครับ”

“ค่ะ”

เธอยังหอบเพราะเร่งวิ่งมา ไม่ค่อยได้ออกกำลังก็แบบนี้ แล้วก็ยิ้มส่งให้เขา

“แจ๋มกลับไปทำที่บ้านน่ะค่ะ ครัวของคุณแจ๋มใช้ไม่ถนัด ก็เลย...แบบว่า”

เธอยักไหล่ โยธินอมยิ้ม แล้วมองอาหารในจาน ไข่เจียวฟูๆ หนาๆ แบบนี้ มันเป็นแบบเดียวกับที่แม่ของเขาทำให้กินเลยล่ะ แม้กระทั่งน้ำมันที่ดูจะเยิ้มนิดๆ ก็ยังเหมือน

“น่ากินจังเลยครับ”

เขาว่าแล้วตักมันรับประทาน กินเอา กินเอา ท่าทางอร่อย จนคนทำมาให้ปลื้มนิดๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกินมันโดยไม่ลังเล ก็สิ่งที่เธอทำห่างไกลกับอาหารสุขภาพแบบของเขาลิบลับ

“เอ่อ...พอกินได้ใช่ไหมคะ? แจ๋มทำเป็นแต่แบบนี้น่ะค่ะ แหะๆ”

“อร่อยมากครับ เหมือนที่แม่ผมทำให้กินเลย”

เขาชมก่อนจะยิ้มให้กับเธอ คนฟังแก้มแดงนิดๆ ทำไมเขาถึงชอบพูดให้รู้สึกเขินนะ

“กินแล้วก็กินยานะคะ แจ๋มขอตัวก่อนค่ะ ไม่อยู่รบกวนคุณแล้ว”

“ขอบคุณมากๆ นะครับ” เขาว่า

“แล้วก็ขอโทษอีกครั้งนะครับที่...เกิดเรื่องนี้ขึ้น”

“แจ๋มต่างหากล่ะคะต้องขอโทษคุณน่ะค่ะ ทำคุณเจ็บตัวขนาดนี้อะค่ะ”

เธอเม้มปาก รู้สึกผิดเหมือนกำลังแบกอะไรหนักๆ สักอย่าง

“แล้วเดี๋ยวตอนเย็นแจ๋มจะหาข้าวเย็นมาเผื่อนะคะ แบบนี้คุณไปทำงานได้หรือเปล่าคะ”

น้ำเสียงถามช่างห่วงใยเขา โยธินได้ทีก็สั่นหน้า ไม่รู้ทำไมจะต้องสำออยขนาดนี้ด้วยนะเรา

“คงจะยากน่ะครับ ผมจะต้องไลฟ์สดด้วย แต่สภาพแบบนี้คงจะต้องลาเพจกันสักพัก”

“โอ แล้วมันจะเสียหายไหมคะ”

เธอทำตาโตแล้วยกมือไหว้เขาอีกรอบ

“ขอโทษมากๆ นะคะ ถ้าแจ๋มฟังคุณบ้าง คงจะไม่เกิดอะไรแบบนี้ขึ้น”

“โธ่ เป็นใครก็ตกใจล่ะครับ ผมโผล่ไปแบบนั้นคุณแจ๋มไม่ผิดหรอกครับ”

รีบโบกมือให้เธอ แล้วก็แก้ต่างความผิดให้ มันยิ่งทำให้แก้วจันทร์รู้สึกผิดไปอีก

“โอ๊ย ก็ควรจะตั้งสติแล้วถามกันบ้างน่ะค่ะ หน้าคุณเยินไปหมดแล้วแบบนี้ จะทำยังไงล่ะคะ”

“ก็คงจะอีกพักล่ะครับกว่าจะหาย นี่ต้องดูว่ายัยยุจะกลับมาไหม ถ้ายัยยุกลับมาก็พอจะเคลียร์ได้ แต่ถ้ายัยยุไม่กลับ...”

“ให้แจ๋มช่วยอะไรได้ก็บอกนะคะ” เธอว่าเสียงอ่อย

“แจ๋มยินดีช่วยทุกอย่างเลยค่ะ”

“ได้ครับ ขอบคุณมากๆ ผมจะต้องรบกวนคุณแจ๋มจริงๆ ถ้าเกิดน้องสาวของผมไถลไม่เข้าบ้าน”

โยธินรีบรับโอกาสนี้ไว้ ใจภาวนาอยากให้น้องสาวตัวดี เบี้ยวไม่ยอมเข้าบ้านจริงๆ

เขาจะได้ใกล้ชิดกับสาวน่ารักข้างบ้านอีกนิด

ยิ่งรู้จักเธอก็ยิ่งน่ารักจริงๆ นะ

เขาคิดในใจแล้วมองตามหลังเธอที่ขอตัวกลับบ้านไปด้วยสายตาหวานระยับ...

ไม่เคยใจเต้นแบบนี้มานานแล้วล่ะไอ้โย...

ใจมันเต้นขนาดนี้จะปล่อยให้หลุดมือไปก็ยังไงอยู่นะ

สวย เซ็กซี่ ดุ ใจดี ทำกับข้าวรสชาติเดียวกับแม่เป๊ะ

หายากจริงๆ ผู้หญิงแบบนี้ เจอแล้วไม่ควรปล่อยไปให้พลาดด้วยประการทั้งปวง