บทที่ 2

"ขอบคุณมากนะคะพี่ๆ นี่ค่ะ..." มือเรียวยื่นซองให้กับพนักงานที่มาช่วยขนของ และจัดบ้านให้กับเธอ หัวหน้าหนุ่มกระดกหมวกนิดหนึ่งให้เธอ ก่อนจะมองเจ้าของบ้านสาวตาวาว

ไม่มองได้ไง สวย ขาวโบ๊ะขนาดนี้

"ยินดีครับน้อง เอ่อ...ถ้ามีอะไรก็ไลน์ไปได้นะครับ พี่แอดไลน์น้องไว้แล้ว" ตามองเยิ้มขนาดนั้น เล่นเอาแก้วจันทร์ทำหน้าไม่ถูก มันไม่ใช่ครั้งแรกๆ ที่เธอโดนมองด้วยสายตาแบบนั้น

น่ะ...

มันก็ไม่ได้ชอบหรอกว่าตัวเองเป็นคนมีเสน่ห์เป็นที่น่าสนใจ

น่ะ...

ถ้าลองมาโดนมองด้วยสายตาอยากจะจับกดอยู่ตลอด มองแต่นม แต่ก้นไม่มองหน้า จากผู้ชายที่เบ้าหน้าหื่นกระหายและอายุเกินสี่สิบจะรู้สึกว่ามันเป็นยังไง

แก้วจันทร์ไม่ตอบทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วยืนส่งพวกช่างขนย้านจนพวกเขาขึ้นรถไปแล้ว หยิบโทรศัพท์มาแล้วก็บล็อกเสีย ไม่อย่างนั้นจะต้องมีข้อความมากวนแน่ๆ 

บางทีความสวยก็เป็นภัยอย่างร้ายแรงเสียด้วย

เธอประจักษ์ถึงสิ่งนี้ เมื่อต้องเปลี่ยนงานมาแล้วสองที่ แถมยังเจอะเจอภัยคุกคามจนถึงขนาดต้องย้ายบ้านก็เพราะเสน่ห์และความสวยนี่แหละ

ถอนใจนิดๆ ก่อนจะนั่งแปะตรงโซฟาตัวนุ่ม ย้ายบ้านทีก็แทบจะหมดแรง เธอนอนเอนบนโซฟาตัวแอลตัวโปรด ที่ลงทุนซื้อมาในราคาเท่ากับเงินเดือนเดือนหนึ่ง เพื่อการพักผ่อน มองไปทางข้างบ้านติดกัน เพื่อนรักมาเซอร์เวย์ให้บอกว่าเป็นหมู่บ้านที่สงบ และวิวข้างบ้านดีสุดๆ การันตรีแล้วการันตรีอีก ว่าวิวข้างบ้านมันเยี่ยมจริงๆ นะ

อะไรเยี่ยมหว่า...

มองไปก็เจอแต่บ้านที่เหมือนบ้านของเธอเปี๊ยบแม้กระทั่งสีรั้ว บ้านจัดสรรก็แบบนี้ยกเว้นบ้านไหนอยากแตกต่างก็ตกแต่งใหม่ทาสีทับ แต่ของแก้วจันทร์คือบ้านเช่าที่ลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนให้เช่าในราคาถูก ถามก่อนเลยว่าแก้วจันทร์กลัวผีไหม ตอบเต็มปากว่าไม่กลัว ทางนั้นก็เลยร้องเฮดีใจที่ปล่อยบ้านให้เช่าออกเสียที แถมบอกว่าถ้าจะซื้อพี่ก็ยินดีให้ดาวน์ในราคาล้านหนึ่งแล้วปล่อยเครดิตให้ผ่อนเองไม่ต้องไปผ่อนแบงค์ ขายต่อในราคาที่ทำให้แก้วจันทร์อยากซื้อ แต่เธอยังไร้เงินดาวน์เพราะเพิ่งเรียนจบและออกมาทำงานใช้ชีวิตของตัวเอง แก้วจันทร์ไม่อยากขอพ่อแม่ เพราะเธออยากจะฝ่าฟันด้วยตัวเอง

เธอชอบที่นี่นะ สงบดี 

สินีเพื่อนรักบอกว่ามีเพื่อนบ้านแค่ข้างบ้าน นอกนั้นเป็นบ้านร้างรอการขาย เนื่องจากที่เธออยู่เป็นโซนหลังสุดของหมู่บ้าน ที่โครงการสร้างเพิ่มต่อจากสวนสาธารณะที่เป็นส่วนกลางเลยสร้างเพิ่มอีกแค่หกหลัง มีสี่หลังที่ไม่มีคน เหลือสองหลังที่มีคน แน่นอนว่าสงบสมใจแก้วจันทร์ อาจจะสงบจนกลัวก็เป็นได้ แต่แก้วจันทร์กลัวคนมากกว่าผี คนน่ะน่ากลัวจริงๆ นะ

โดยเฉพาะคนหื่น...โรคจิต แถมนึกว่าตัวเองมีอำนาจ

บรื๋อ

แค่คิดถึงหมอนั่นก็ขนลุกเกรียวแล้ว 

ดีนะที่เธอไม่หลง...พรวดลงไปในหลุมกับดักของหมอนั่น

เป็นไงบ้างเพื่อนแจ๋ม

ข้อความจากไลน์เด้งขึ้นมา ทำให้เธอเปิดดูแล้วพิมพ์โต้ตอบไปพร้อมกับรอยยิ้ม

จัดการเสร็จหมดแล้ว ทีมขนย้ายช่วยจัดบ้านให้ด้วย ก็เลยไม่เหนื่อยมาก ครึ่งวันก็เสร็จแล้ว

ดีเลย เย็นๆ จะไปหานะ ไปฉลองบ้านใหม่ของแกกัน เห็นวิวข้างบ้านหรือยังล่ะยัยแจ๋ม

วิวอะไรของแก ย้ำจังว่าวิวดี ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย

วุ้ย...เอาเหอะ เดี๋ยวก็รู้ว่าวิวดีอะไร เอาเตาปิ้งย่างของแกออกมารอเลย เดี๋ยวฉันจะซื้อของสดเข้าไป ปาร์ตี้หมูกระทะกัน

ได้เลย

ทางนั้นส่งสติ๊กเกอร์ไลน์กลับมาเป็นรูปส่งจูบ เธอวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ยัยนีน่าบอกว่าวิวดี วิวอะไรดีนักหนานะ ไม่เห็นมีอะไรเลย

มองไปยังข้างบ้าน

แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง...

หรือนั่นจะเป็นวิวของยัยนีน่า

ผู้ชายข้างบ้านเธอเดินหอบตะกร้าผ้าออกมาตาก...เขากำลังสะบัดผ้าตากตรงราวที่อยู่ติดกับรั้วที่เตี้ยแค่เอวข้างบ้านเธอ ทำให้เธอมองเห็นเขาถนัด ชัดเจน

ผู้ชายหุ่นล่ำหน้าเกาหลี ขาวจัดหัวนมชมพู กล้ามเป็นกล้าม  ซิกแพคเป็นซิคแพค เห็นถนัดชัดเจนเพราะพี่เล่นไม่ใส่เสื้อ แถมกางเกงเอวต่ำอยู่ใต้สะดือ แว๊ก...หุ่นอะไรขนาดนั้นอ่าาาา

ตาของสาวสวยเบิกกว้างขึ้นเรื่อย เมื่อมองไปต่ำ...

โอ้โหแอบพอห่อหมกไว้กินหรือคะคุณพี่

ปากของเธออ้าค้าง...อย่างลืมตัว 

เขาหันมาเห็นเธอเข้าพอดี กะพริบตานิดหน่อยกับสีหน้าตื่นตะลึงของแก้วจันทร์ 

เขายิ้มนิดๆ ส่งให้เธอ ก่อนจะผงกศีรษะให้

แก้วจันทร์รีบล้มตัวลงนอนราบกับโซฟาแล้วจับหัวใจของตัวเองที่เต้นตุบๆๆๆๆๆๆๆๆ

แอร๊...

วิวของยัยนีน่า ดี...งานดี งานล่ำ งานหล่อ งานเกาหลี โอ๊ยยยยยย

ที่นี่น่าอยู่จริงๆ ด้วยแหะ