บทที่ 4

นายชนะมองดูเด็กสาวที่เขาเป็นคนไปรับมาจากบ้านหลังงามด้วยแววตาชื่นชมปนสงสาร ยังอายุอานามไม่เท่าไหร่ แต่สวยสะพรั่งเกินวัยนัก แบบนี้สินะ เจ้านายของเขาถึงได้...

เป็นตัวเขาเองก็คงจะอยากครอบครองเจ้าหล่อนเหมือนกัน ถ้ามีเงินพอ แต่...คิดอีกทีเขาคงทำไม่ลงเพราะมีลูกสาววัยเดียวกัน สิบหกปีเท่านี้เอง...ไม่รู้ว่าคุณท่านคิดอะไรอยู่กันถึงได้อยากมีเมียวัยเด็กมากขนาดนี้ เขาอดนึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาวูบหนึ่งกับความมักมากของเจ้านาย ไม่คิดมาก่อนว่าคุณพีระจะเป็นคนแบบนี้ หรือแบบนี้สินะที่เขาเรียกกันว่าคนแก่ตัณหากลับ

สาวน้อยเอ่ยพึมพำขอบคุณเขาเมื่อเขาเปิดประตูให้เธอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย เรือนร่างระหงในชุดเสื้อแขนตุ๊กตาสีขาวประดับโบว์สีฟ้า กับกระโปรงยีนสั้นเหนือเข่าสีซีด เธอสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตา สมบัติติดตัวมามีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบและกล่องกระดาษอีกหนึ่งกล่อง ตุ๊กตาหมีแพนดาตัวโตอีกหนึ่งตัว เขาเรียกให้คนรับใช้คนอื่นมาช่วยขนของลงจากรถ เจ้านายของเขากำลังยืนรอต้อนรับ ‘ว่าที่เมีย’ คนใหม่อย่างตื่นเต้น

“มาแล้วหรือหนูภา เหนื่อยไหมจ๊ะ บ้านของพี่อยู่ไกลมากไหม”

คำเอ่ยต้อนรับนั้น ทำให้นายชนะฟังแล้วแทบจะอาเจียนออกมา เขารับพีระไม่ได้จริงๆ เมื่อหมดหน้าที่แล้ว ชายคนรับใช้ใกล้ชิดของพีระ จึงเร่งเดินหลีกหนีผู้เป็นนาย อัดอั้นตันใจจริงๆ กับการเปลี่ยนไปของพีระ

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ของหนูภามีแค่นี้ล่ะค่ะ ไม่เยอะมากไปไม่รบกวน...ลุงพีระไปมากใช่ไหมคะ”

สาวน้อยเอ่ยตอบอย่างขลาดๆ พีระหัวเราะชอบใจ เขาพิศมองใบหน้านี้อย่างหลงใหล ยิ่งมองก็ยิ่ง...บางส่วนของร่างกายแข็งชันขึ้นมาราวกับเด็กอายุแตกหนุ่ม

โอ...แม่หนูภาพิไลของเขา เขาดีใจจนเกือบหัวใจวาย เมื่อปารมีตอบกลับมาว่ายินดีรับข้อเสนอทั้งหมด

“เรียกพี่สิจ๊ะ ต่อไปนี้พี่ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนของพ่อน้องภาแล้วนะ”

“หนูภา...ยังไม่ชินน่ะค่ะ”

ภาพิไลยิ้มอ่อนส่งให้เขา แววขลาดกลัวในสายตาของสาวน้อย พร้อมกับร่างกายที่สั่นนิดๆ ยิ่งทำให้พีระทั้งรู้สึกกระหายใคร่ในตัวหล่อน และรู้สึกสงสารขึ้นมาพร้อมๆ กัน แต่ความคึกคักของเขามันยิ่งพุ่งปราดจนแข็งทื่อดันกางเกงออกมาตุงทันที

เขาโอบไหล่หล่อน ภาพิไลตัวแข็งนิดหน่อยแต่ก็ยอมโอนอ่อนโดยง่าย พีระประคองเธอเข้าไปในบ้าน แล้วชวนเธอชมบ้านของเขา แนะนำห้องต่างๆ พาเธอเดินดูเครื่องประดับบ้านซึ่งส่วนใหญ่เป็นของเก่าสะสมราคาแพงหายาก พีระมีรสนิยมดีเลิศพอๆ กันกับรายได้ของเขา

“บ้านของลุงพีระนี่มีแต่ของสวยๆ นะคะ ชุดไทยชุดนี้สวยมากจริงๆ ของเก่ามากขนาดนี้ทำไมคุณลุงถึงหามาได้กัน”

ภาพิไลหันมาคุยกับเขาอย่างตื่นเต้น เมื่อเขาพาหล่อนไปเปิดให้ดูห้องเก็บของเก่าของเขา หล่อนชื่นชมชุดไทยสมัยอยุธยาของผู้หญิงในราชวงศ์คนหนึ่ง ซึ่งมีลายปักผ้านุ่งที่งดงามสอดด้วยด้ายทองคำแท้ สไบทำมาจากทองแท้ทั้งผืน เครื่องตกแต่งทุกชิ้นเป็นทองคำ และพลอย ของที่น่าจะมีแต่ในพิพิธภัณฑ์เสียด้วยซ้ำ เพราะมีสภาพที่สมบูรณ์มาก

“ถ้าเรามีเงิน เราก็มีทุกอย่างนะน้องภา”

พีระตอบเพียงสั้น แล้วหัวเราะหึ หึ ในลำคอ เขายังคงโอบไหล่สาวน้อยไว้ และถือโอกาสนั้นลูบไล้ผิวเนื้อผ่องตรงลำแขนเธอไปมา เหมือนจะค่อยตะล่อมด้วยสัมผัสเล็กๆ น้อยๆ ให้เธอคุ้นเคยไปเรื่อยๆ

“จริงสินะคะ”

ภาพิไลถอนหายใจ เธอชื่นชมของสวยงามตรงหน้าอย่างมีความสุข พีระอนุญาตให้เธอหยิบมันมาดูได้ใกล้ๆ ภาพิไลลองเอากำไลโบราณมาสวมดู นัยน์ตาของเธอเปล่งประกายชื่นชม มันสวยงามละเอียดลออ บ่งบอกถึงอารยะของมนุษย์ที่ชื่นชมความงามและศิลปะ รวมถึงความมั่งคั่งรุ่งเรืองไปพร้อมๆ กัน

“ชอบก็เอาไปใส่เล่นได้นะจ๊ะ ของในห้องนี้ น้องภาชอบชิ้นไหน ก็หยิบเอาไปได้เลย พี่ให้”

“ไม่ดีกว่าค่ะ” ภาพิไลถอดกำไลวางไว้ตรงที่เดิม เธอพนมมือกราบเขาตรงอก พร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อนหวาน

“กราบขอบคุณลุงพีระมากที่เอ็นดูหนูภา”

“ก็พี่รักน้องภา”

คนอายุมากเกือบจะเป็นพ่อหล่อนได้แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่อายปาก อายวัยของตน แล้วกอดเธอแนบแน่น ภาพิไลขืนตัวเล็กน้อย ตามองเขาด้วยแววตาตระหนก ตัวสั่นเล็กน้อยเหมือนนางกวางในมือเสือเฒ่า พีระสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างจะพยายามระงับใจ

“กลัวพี่หรือ?”

“กลัวสิคะ หนูภา...เอ่อ...ถึงรู้ว่าจะต้องมาอยู่ในฐานะอะไร แต่ว่า...หนูภา หนูภายัง”

“น้องภายังไม่เคย...พี่รู้”

นั่นยิ่งทำให้บางส่วนของเสือเฒ่าแข็งโป๊กเสียยิ่งกว่าเดิม เขาเชยคางมนของเธอขึ้น แล้วเอ่ยเสียงกระเส่า

“ถ้าอย่างนั้น...พี่จะให้เวลาหนูภา พี่จะให้ทุกอย่างกับหนูภา หนูภาตกลงไหม?”

“ค่ะ”

“คืนนี้พี่จะยังไม่เรียกร้องอะไร อย่างเดียวที่พี่จะขอ นั่นก็คือเรียกพี่ได้ไหม” พีระเอ่ยอย่างติดตลก พร้อมกับร้องเพลงออกมาเป็นเพลงลูกทุ่ง

“เรียกพี่ได้ไหม ถ้าเรียกได้พี่จะให้หมื่นห้า...ถ้าเรียกอาให้ห้าพัน เรียกลุงเลิกกัน...”

“หนูภาเรียกพี่แล้วจะได้หมื่นห้าจริงๆ ไหมละคะ” สาวน้อยหัวเราะกิ๊กออกมา หน้าตาของเธอยามนี้ ประทับใจพีระยิ่งนัก เขายิ่งทั้งรักทั้งหลงเด็กสาวมากยิ่งขึ้น

“สำหรับน้องภา พี่ให้ไปเลยจ๊ะสำหรับการเรียกพี่ว่าพี่ระ ห้าแสน”

“แหม...ไม่ต้องให้หนูภาหรอกค่ะ พี่ระ”

เจ้าหล่อนว่า พีระชื่นใจยิ่งนัก เมื่อเธอเอ่ยแบบนั้น แล้วสาวน้อยก็กอดแขนเขา ให้เขาพาชมห้องเก็บของเก่า บรรยากาศระหว่างเขาและสาวน้อยดีขึ้นมากจริงๆ

เขาตกลงใจว่าจะยังไม่เรียกร้องและจะยังให้เวลาหล่อนไปอีกสักพัก

เมื่อเขาส่งภาพิไลเข้าห้องส่วนตัวที่บอกให้แม่บ้านเร่งจัดเตรียมด่วนเรียบร้อยแล้วเขาก็หนีเข้าห้องของตัวเองไป แล้วใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานเป็นพิเศษ

นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่เคยใช้บริการมือของตัวเอง พีระคิดในใจอย่างขำๆ ขณะเข้านอนในคืนนั้น...