ไม่อยากเป็นเพื่อนเธอ บทที่ 1

สียงเคาะประตูห้องในยามดึก ดังขึ้นถี่รัว ทำให้คนที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่สะดุ้งตื่น ก่อนจะขยี้ตาอย่างมึนๆ เพราะเธอพึ่งจะได้หลับสนิทมาไม่กี่ชั่วโมง หลังจากการคร่ำเคร่งอ่านหนังสือเพื่อสอบเทอมสุดท้าย

ก๊อกๆๆ

“ใครนะ”

อโนมาปิดปากหาว เสียงนั้นดังไม่หยุด พร้อมกับเสียงตะโกนสำทับ ทำให้เธอตื่นเต็มตาเลยล่ะทีนี้

“ไอ้ออย ไอ้ออยโว้ย! ออยยยยยยยยยย”

“โอ๊ย...แหกปากอะไรนักหนานะไอ้เกม เดี๋ยวชาวบ้านก็ลุกมากระทืบแกกับฉันหรอก”

อโนมารีบเปิดประตูห้องออก แล้วก็ต้องร้องอุทานอย่างตกใจ เมื่อร่างสูงเพรียวกรุ่นฟุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์โถมลงทับเธอ จนอโนมาเซ แขนของผู้บุกรุกโอบรัดเธอไว้แน่น พร้อมกับพร่ำรำพันรำพึง

“ออย...ออย...เพื่อนเกม เกมไม่ไหวแล้ว เขาทิ้งเพื่อนไปแล้ว”

“โอ๊ย...เมายังกับหมา”

อโนมาบ่น เธอพยายามหิ้วปีก...ขี้เมา เดินเป๋ไปเป๋มาด้วยกัน เธอเอ็ดคนเมาให้เดินตรงๆ แต่ทางนั้นก็หัวเราะผสมร้องไห้ จนไม่รู้ว่าจะวิเคราะห์อาการ ว่าไอ้เกมเพื่อนซี้ของเธอ มันไปโดนตัวไหนมานะ

“หมา...เอ่อกูเป็นหมา หมางะ หมา”

“หมาก็ไปนอนข้างล่างเลย ไม่ต้องนอนกะคน ไอ้นี่...เดินดีๆ”

อโนมาว่า พยายามทำตัวแข็งเพื่อเป็นหลัก แต่ดูจะยากนัก เพราะไอ้เกมตัวโตกว่าเธอเกือบสองเท่า สุดท้ายแล้วด้วยความพยายามจนหอบแฮ่ก เธอก็จับ ‘เพื่อน’ โยนลงบนเตียงจนได้

“ไปทำอะไรมานะ”

“กินเหล้า...ฮี่ๆๆๆ”

คนเมายังมีแก่ใจตอบ อโนมาขมวดคิ้ว แล้วท้าวเอว มองดูเพื่อนสนิท ที่นอนกางแขนกางขาอยู่เต็มเตียงขนาดห้าฟุตของเธอ พลางถอนใจ เออ...คืนนี้นอนข้างล่างก็ได้วะกู...

เธอตัดสินใจแล้วเปิดตู้เพื่อหาชุดเครื่องนอนปิคนิคที่มีติดไว้เผื่อว่ามีเพื่อนคนไหนมานอนที่ห้อง เธอเป็นนักศึกษาปีสุดท้าย พักอยู่คอนโดมิเนียมที่บิดากับมารดาซื้อให้ พวกท่านอยู่ต่างจังหวัด นานๆ ก็มาเยี่ยมลูกสาวที แต่ส่วนใหญ่อโนมามักจะกลับบ้านบ่อยๆ เพราะเธอไม่ค่อยชอบบรรยากาศของชาวเมืองสักเท่าไหร่นัก มันวุ่นวาย ที่เข้าเมืองหลวงมาก็เพราะมาเรียนนั่นแหละ

เธอมาพร้อมๆ กับเพื่อน...คนหนึ่ง...เธอปรายตามองคนที่กำลังนอนร้องเพลงอยู่บนเตียงเธอ เฮ้อ...บางทีเธอก็อยากจะเลิกคบอีตานี่ขึ้นมาเสียจริงๆ

เกม...หรือก้านเพชร เพื่อนสนิทต่างเพศคนแรกของเธอเลยก็ว่าได้ แถมยังยึดตำแหน่งนี้มาอย่างเหนียวแน่น ขนาดเอ็นท์ยังเอ็นท์ติดที่เดียวกัน พ่อกำนันของไอ้เกม ก็ซื้อคอนโดให้มันติดกันกับคอนโดของเธอเรียกได้ว่าแค่ข้ามถนน ตอนเรียนปีหนึ่ง หมอนี่ก็มาสิงสู่ที่ห้องของเธอ มากิน มานอน ยังกับห้องตัวเอง โซฟาตัวใหญ่หน้าทีวี นั่นแหละที่พักพิงถาวรของตานี่ แต่พอปีสอง...ก็เริ่มห่างกันไป ก็อย่างว่านั่นแหละ ฮอร์โมนหนุ่มคงจะแตกซ่าน แถมยังด้วยรูปร่างหน้าตาที่ดึงดูดมาแต่สาวๆ ทำให้เพื่อนสนิทของเธอชักจะห่างๆ กันไปบ้าง

แต่อกหักทีไร ก็ต้องเมาแประ มาออย...ไอ้ออย...เพื่อนออย...ให้เธอปลอบใจบ้าง ด่าบ้างเสียทุกที

เธอทรุดนั่งที่ริมเตียง มองคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงเธอ เฮ้อ...เพราะความที่สนิทกันมาก ตัวติดกันหนึบๆ เวลาอยู่มหาวิทยาลัยนี่แหละ เพราะตาบ้านี่แหละ เธอถึงไม่มีแฟนสักที ส่วนมันอะ...มีเรี่ยมีราดสบายใจไปเลยสินะ

คิดแล้วก็เคือง...ตัวการ...ตัวยุ่งในชีวิตขึ้นมานิดๆ เธอค่อยคลานขึ้นเตียงไปแอบดูหน้า...ไอ้เกม...ใกล้ๆ ขอดูสภาพคนหมดสติเพราะอกหักหน่อยสิ เธอหยิบเอาโทรศัพท์มือถือมาด้วย ดีล่ะ...จะถ่ายรูปมันไว้แบล็กเมล์ คอยดูนะ...แล้วความคิดซนๆ บางอย่างก็แวบขึ้นมาเธอแอบชะโงกดูหน้าก้านเพชร ชายหนุ่มดูเหมือนจะหลับไปแล้วจริงๆ เธอแกล้งเรียกชื่อเขา เอามือจิ้มๆ ที่แก้มเขา แต่เขาก็นอนนิ่ง...ยังกับคนตาย

ใบหน้าของเขาเป็นใบหน้าที่เธอจำได้จนเจนใจ เพราะเห็นคุ้นกันมาแต่เยาว์วัย ก้านเพชรเป็นผู้ชายหน้าเรียว จมูกโด่งได้รูปเป็นสัน มีรอยแผลเป็นนิดๆ ตรงสันจมูก รอยแผลเป็นนั่นได้มาตอนปีนต้นไม้กับเธอแล้วพากันร่วงลงมา ปากของเขาหยักได้รูป สีชมพูเรื่อนิดๆ แบบที่ผู้หญิงบางคนยังอาย อาจจะเพราะผิวของเขาที่ขาวจัด เพราะความที่เป็นลูกครึ่งเชื้อสายจีนทางมารดา ผมของเขาเป็นสีดำดกหนาและหยักศกนิดๆ ตอนนี้มันยุ่งเหยิงไปหมด แต่ก็ไม่ทำให้ความหล่อของเพื่อนเธอลดลงเลยสักนิด

ใช่...ทุกคนเห็นว่าก้านเพชรหน้าตาดี ดาวคณะปีหนึ่ง ยืนตำแหน่งรุ่นพี่น่ากินแฟนเยอะมาจนถึงปัจจุบัน เขามีเขี้ยวเสน่ห์ด้วยเวลายิ้ม แถมด้วยลักยิ้มบุ๋มข้างหนึ่ง สาวๆ กรี๊ดกร๊าดกันจนน่าหมั่นไส้

อิอิ...

ข้อหามารบกวนการนอนหลังจากอ่านหนังสือของดิฉันนะคะคุณก้านเพชร คุณซวยแน่ๆ

อโนมาลุกขึ้นไปรื้อค้นกล่องเครื่องเขียน ได้สีเมจิกแบบล้างไม่ออกมาสองสี เธอยิ้มจนแก้มตุ่ยเมื่อนึกถึงสิ่งที่จะทำกับไอ้เพื่อนตัวแสบ โดนแน่ๆ โดนแน่ไอ้เกม

อโนมาค่อยๆ คลานขึ้นเตียง เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะตื่น เดี๋ยวเธอจะเสียแผนน่ะสิ

เธอเปิดฝาปากกาเมจิกออก กระหยิ่มยิ้มย่องว่าจะได้แกล้งเพื่อนตัวแสบแน่ๆ หนนี้ แต่แล้วฝ่ายนั้นกลับลืมตาขึ้นมา ทำให้เธอสะดุ้ง แล้วทำตาโต

“เกม...แกยังไม่หลับรึไง”

“ไอ้ออย”

มือของเขาจับหมับเข้าที่มือของเธอ ก่อนจะดึงเธอด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลเหมือนไม่ใช่แรงคนเมา อโนมาถลาลงไปบนอกกว้างๆ ล่ำๆ ของเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้สายตาของเขาที่มองเธอมัน...

มันเหมือนคนคิดไม่ซื่อยังไงพิกล

“หืม?”

นัยน์ตาสองคู่สบกัน คู่หนึ่งหยาดเยิ้ม...ไปด้วยประกายบางอย่าง ที่ทำให้คนที่อยู่บนอกเขา เริ่มหนาวๆ ร้อนๆ ส่วนอีกคู่หนึ่งนั้น มันสั่นไหว...กริ่งเกรง...จนคนที่มองสบด้วย ก้มลงหลุบตา มองปากจิ้มลิ้มสีชมพูเรื่อที่เผยอค้าง

“ฉันอกหัก”

“เอ่อ...ก็รู้แล้ว”

เธอว่า พยายามจะลุกขึ้นมาจากฟูกกล้ามเนื้อที่ตอนนี้เริ่มรัดเธอไว้ด้วยลำแขนทั้งสองข้าง มือของเธอเริ่มหยิกเขา พร้อมกับทำเสียงเขียว

“ปล่อยก่อนสิไอ้เกม อย่ามารุ่มร่ามนะยะ...นี่เพื่อนแกนะ”

“เอ่อ...ก็เพื่อนไง”

ก้านเพชรมองปากนั่น กลิ่นกายของเธอหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นสบู่ และแป้งเด็ก...ที่เขาจำได้ ยัยตัวยุ่งใช้อยู่แต่แป้งยี่ห้อนี้ สบู่ยี่ห้อนี้หรือยังไงกันนะ ไม่เปลี่ยนตั้งแต่เด็กจนโต มันทำให้เธอตัวหอม น่าดมไปทั้งวัน เขาเองติดกลิ่น...ของหล่อนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

มันหอม...สะอาด ตอนที่เป็นเด็กเหมือนกันเขารู้สึกเช่นนั้น มันชื่นใจดี

แต่ตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กแล้ว...

กลิ่นหอมๆ สะอาดๆ นั่น มันไม่ได้ให้ความรู้สึกชื่นใจ มันกลับรู้สึกอย่างอื่นแทน...

“ก็ปล่อยสิยะ เดี๋ยวเถอะ...ขืนแกทำอะไรฉันนะ ไอ้เกมฉันจะไปเฉ่งพ่อกำนันของแก เรียกค่าเสียผีสักสามล้าน”

“สิบล้านพ่อก็จ่าย” ก้านเพชรหัวเราะ แล้ว...

ร่างบางแน่งน้อยก็ถูกพลิกให้อยู่ใต้ร่างใหญ่โตของชายหนุ่ม อโนมาตกใจจนตัวแข็ง เธออ้าปากค้าง ก้านเพชรยิ้มใส่ตาเธอ ในระยะประชิดแบบนี้ ก็เล่นเอาอโนมาถึงกับ...ใจเต้นระทึก กับสายตาแบบนั้นของชายหนุ่ม

ริมฝีปากอุ่นร้อนทาบทับลงมา...

เกม...ไอ้เกม...

สมองของอโนมาถึงกับเบลอไปชั่วคราว

นี่เพื่อนนะ

เฮลโหลลลลลลลลลลลล