3

“หน้าที่ฉันเหรอต้องหาผ้าอนามัยให้เธอ” เขาถลึงตาเข้าใส่

“แล้วจะให้ฉันนอนเลือดไหลอยู่แบบนี้เหรอ ไอ้คนเฮงซวย ป่าเถื่อน ไร้หัวใจ”

“กล้าด่าฉันว่าเฮงซวยอีกคำเดียว เธอแหลกคามือแน่” ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าด่าเขาแบบนี้มาก่อน เธอกล้ามาก ปากดีมาก เขาตรงเข้าจะบีบคอเธอ แต่เธอรีบเอามือรวบคอเอาไว้ ก่อนจะหนีลงจากเตียงไปอีกด้านของห้อง

“มานี่” เขาโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง

“เรื่องอะไรฉันจะเดินไปให้คุณบีบคอกันล่ะ”

“เธอนี่มัน” เวคินเริ่มด่าเธอไม่ออก เขาออกไปตะโกนเรียกคนใช้ให้ไปหาผ้าอนามัยมาให้มณีเมขลา ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู

“ไอ้คนบ้า ไม่รู้จักทะนุถนอมผู้หญิงเลย แบบนี้ไงถึงไม่ใครเอาทำผัว”

“คุณรู้ได้ยังไงคะว่านายไม่มีใครเอาทำผัว” สาวใช้ที่เข้ามาในห้องเอ่ยถามขึ้น ทำเอามณีเมขลาสะดุ้งสุดตัว เธอหันขวับไปมอง ก็เห็นว่าอีกฝ่ายถือผ้าอนามัยเข้ามาให้เธอหนึ่งห่อ

“นี่ของคุณค่ะ”

“ขอบคุณ” เธอยื่นมือไปรับ แต่อีกฝ่ายแกล้งทำมันตกหล่นเพื่อให้เธอเก็บ

“อุ๊ย! หลุดมือน่ะค่ะ”

“นี่เธอ”

“ถ้าคิดจะมาจับคุณเวย์ล่ะก็ ล้มเลิกความคิดไปได้เลย คุณเวย์น่ะเขาไม่สนใจผู้หญิงคนไหนหรอก อย่างเธอเขาก็เห็นเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง”

“พูดแบบนี้หมายความว่าเขาสนใจเธอหรือไง” มณีเมขลาผู้ไม่เคยยอมใครเอ่ยถามกลับไปอย่างทันกัน ทำเอาคนถูกถามหน้าแดงก่ำในทันที

“ใช่ คุณเวย์สนใจฉัน” คนพูดปากคำสั่นไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด

มณีเมขลาเดินไปมาตรงหน้าของล้อมเดือน ก่อนจะประเมินสถานการณ์

เธอคิดว่าอีกฝ่ายต้องแอบชอบเวคินเจ้านายของตัวเองแน่ เลยแอบยั่วยวนสารพัด แต่เวคินไม่เอา ก็เลยกลายเป็นหมาหวงก้างอยู่แบบนี้ มันต้องแบบนี้แน่ ๆ

“มองฉันแบบนั้นทำไม”

“ทำไมผู้หญิงที่คุณเวย์ชอบถึงได้เป็นแค่คนใช้ล่ะ ถ้าเขาชอบเธอจริง เขาน่าจะยกย่องให้เธอเป็นคนรักอยู่เหนือผู้หญิงคนอื่นนะ นี่เธอเป็นแค่คนใช้ให้เขาจิกเรียกเอาผ้าอนามัยมาให้ฉันเองนะ” มณีเมขลาเอ่ยถาม เลือดประจำเดือนก็ไหลเปรอะเปื้อนไปตามขา แต่เธอหาได้สนใจไม่ ต้องพูดคุยกับยายปากแดงหน้าขาววอกนี่ให้รู้เรื่องก่อน

“ฉันไม่ใช่คนใช้ แต่เป็นแม่บ้านของคุณเวย์ คุณเวย์ไว้วางใจฉัน ให้ฉันดูแลบ้านช่องของเขา จัดการทุกอย่างในบ้าน ทั้งค่าใช้จ่าย ค่าอาหาร เขาให้อำนาจฉัน ให้เงินฉัน”

“อืม... แสดงว่าเขาไว้ใจแม่บ้านอย่างเธอมาก ถึงให้ดูแลจัดการทุกอย่าง”

“นี่เธอ”

“โกรธอะไร ที่ฉันหาว่าเธอเป็นแค่แม่บ้านอย่างนั้นเหรอ ก็มันเรื่องจริง เธอก็บอกอยู่เมื่อกี้ ยังจะมาโกรธฉันอีก คนเรานี่แปลก เป็นอะไรนักหนาไม่ค่อยยอมรับความจริงกันเลย”

“ฉันขอเตือนเธอเอาไว้ว่าอย่ายั่วคุณเวย์อีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

“ไปเตือนเจ้านายของเธอดีกว่าไหมว่าอย่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนที่เขาไม่เต็มใจอีก จะเตือนผู้หญิงด้วยกัน เตือนฝั่งผู้ชายโน้น” พูดจบมณีเมขลาก็รีบเดินหนีเข้าห้องน้ำไป ล้อมเดือนอยากจะเข้าไปกระชากผมตบมณีเมขลาเสียให้หน้าหัน

มณีเมขลาเข้าห้องน้ำก็มองสภาพตัวเองแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ นอกจากต้องรบราฆ่าฟันกับผีดิบสุดโหดอย่างเวคินแล้ว ยังต้องเอาตัวรอดจากนางสนมในฮาเร็มของเขาอีก หึงหวงกันขนาดนี้คงขึ้นเตียงกันแล้ว สงสัยว่าผู้หญิงในอาณาจักรของเขาคงโดนเขาฟาดเรียบไม่เหลือ

เขาว่าสมภารไม่กินไก่วัด แต่อีตาเวคินฟาดเรียบไม่เหลือซาก

เหลือเชื่อจริง ๆ!

แบบนี้จะปกครองกันยังไงล่ะ ก็มีแต่ผู้หญิงมักใหญ่ใฝ่สูงอยากเป็นเมียออกนอกหน้า เผยอขึ้นมาวางอำนาจบาตรใหญ่ แก่งแย่งชิงดีกันน่ะสิ

ชิ! อีตาจอมโหดหื่นกามสิ้นดี

การมีเมนส์ทำให้เธอรอดปลอดภัยจากเวคินอยู่หลายวัน แม้ไม่คิดว่าจะต้องมาเลี้ยงเด็กอีก แต่เธอก็เคยมีประสบการณ์เลี้ยงเด็กมาก่อน

ในอดีตเธอทำงานสารพัด แม้แต่รับจ้างเลี้ยงเด็ก เพราะต้องการหาเงินมาเรียนต่อ ส่งเสียตัวเองเรียนไม่พอ ยังต้องส่งเสียน้องชายคนเดียวให้เรียนอีก ไหนจะค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันอีกจิปาถะ

ใครไม่เคยลำบากหรือยากจนมาก่อนไม่รู้หรอกว่าชีวิตที่ไม่ได้มีเงิน มันต้องดิ้นรนสักแค่ไหน

“หิวเหรอ ดูดนมนี่นะคะ” เห็นเด็กน้อยทำปากแบบนี้ก็รู้ว่ากำลังหิวนม เธอตบก้นเด็กน้อย ให้เจ้าตัวเล็กดูดนมอย่างสบายอารมณ์

เธออาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ ประแป้งหน้าขาว ทำให้หนูน้อยอารมณ์ดี สบายตัว ดวงตาแจ๋วแหววนั้นมองเธอไม่วาง ทำให้เธอนึกเอ็นดูไม่น้อย

“หน้าตาดีเชียวเรา โตขึ้นต้องหล่อมากแน่ ๆ” เด็กน้อยผิวดี หน้าตาก็ดี ผมดกดำ คิ้วดกดำตั้งแต่เด็ก เธออาบน้ำป้อนนม เลี้ยงดูอยู่ทุกวันจึงเกิดความผูกพันไม่น้อย

“รู้ไหมว่าเราน่ะเป็นผู้มีพระคุณของป้าเลยนะ” เธอทำเสียงอือ ๆ ออ ๆ เมื่อเด็กน้อยดึงจุกนมออกจากปากแล้วพูดอ้อแอ้ฟังไม่ได้ศัพท์เหมือนจะคุยโต้ตอบแต่ยังคุยไม่ได้

“เรื่องอะไรน่ะเหรอ ก็ป้าน่ะหนีจากอีตาลุงหื่นกามของเราได้ไง นี่ว่าจะโกหกว่ามีเมนส์ไปอีกสักสิบวัน เราว่าดีไหม แต่เรียกป้าดูแก่ไป เรียกพี่ดีกว่า พี่ยังไม่แก่นะ อายุแค่ยี่สิบกว่า ๆ เอง” เธอพูดอย่างอารมณ์ดี แต่รู้สึกเหมือนใครกำลังมองอยู่ จึงเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับคนที่ยืนค้ำหัวอยู่

“คุณเวย์” เธอเรียกชื่อเขาตามที่คนอื่นเรียก ก่อนจะล้มหงายหลังไปเลย

“แบบนี้นี่เอง ที่เธออยู่รอดมาหลายวันเพราะโกหกฉันว่ายังมีเมนส์อยู่นี่เอง เธอนี่มันสารพัดพิษจริงๆ” เขากระชากแขนของเธอขึ้นจากข้างเบาะนอนของหลานชาย

“นี่คุณ ฉันเจ็บนะ”

“แล้วนี่เธอทำอะไร ปะแป้งหลานฉันจนหน้าขาวอะไรแบบนี้ น่าเกลียด”

“น่าเกลียดที่ไหน น่ารักจะตายไป ฉันก็เลี้ยงเขามาหลายวัน ประแป้งให้ทุกวัน”

“เธอนี่มัน” เขาโมโหที่เธอชอบกวนอารมณ์เขา

เสียงร้องไห้จ้าของวาทิตดังขึ้น ทำให้เวคินตกใจ

“หลานฉันร้อง รีบไปดูสิ เขาร้องทำไม”

“ก็คุณเสียงดัง เด็กกำลังนอนกินนม กำลังเคลิ้มจะนอนก็มาตะโกนโหวกเหวกโวยวาย บ้าหรือไงคุณ”

“นี่เธอ” เวคินอยากบีบคอเธอให้ตาย แต่ก็ทำไม่ได้

“คุณก็อุ้มหลานคุณสิ กล่อมให้หยุดร้อง”

“ทำไมเธอไม่ทำ”

“คุณทำแกร้องไห้ คุณก็ต้องรับผิดชอบ”

“นี่เธอ”

“งั้นก็ปล่อยไว้แบบนี้” เธอยียวนใส่เขาบ้าง จะได้รู้ว่าเลี้ยงเด็กมันไม่ได้ง่าย

“ได้ฉันจะกล่อมหลานฉันนอนเอง ปากดีแบบเธอไม่ต้องมาแตะต้องหลานชายฉันอีก” เขาแยกเขี้ยวใส่เธอ

“เอาที่ชอบ” เธอยืนกอดอกอย่างไม่แคร์

เวคินรีบอุ้มหลานชายตัวน้อยมาปลอบ แต่ปลอบเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเงียบ เรียกสาวใช้มาให้ช่วยกล่อมมาช่วยดูก็ไม่มีใครเอาอยู่ วาทิตยังร้องไห้จ้าไม่ยอมหยุด