1

ซีรีส์เมียเก็บไร้สถานะ

เล่ม 1 เมียเก็บไร้สถานะ

1

“อื้อ...” เสียงครางที่ดังอย่างต่อเนื่องในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน

นรีลดาหอบหายใจสะท้านอยู่ใต้ร่างหนาที่กดแทรกเข้ามาหาอย่างล้ำลึกมิดเม้น

เขากินดุ จัดหนักหลังจากได้เสียกันเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา

แรกเริ่มเดิมที เธอคือเลขาของเขา ที่ทำงานรู้ใจกันมาปีเศษ แต่ด้วยปัญหาทางการเงิน ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานะนี้ เพราะความช่วยเหลือของเขาที่ยื่นมือเข้ามาช่วย พร้อมด้วยเงื่อนไขที่เธอเองก็ยอมรับด้วยความเต็มใจ

ใจไม่รักดีแอบรักเจ้านายหนุ่มของตัวเองมาตั้งแต่แรกเจอ เธอดีใจที่ได้ใกล้ชิดเขาแบบนี้ จึงตั้งใจทำงานทุกอย่างให้ดี แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่พอจะดูแลเขาได้ เธอก็ทำมันด้วยความเต็มใจ

ร่างของเขาพลิกกายลงจากร่างของเธอ ด้วยลมหายใจหอบสะท้าน เม็ดเหงื่อไหลโซมไปทั่วกายเพราะเพิ่งผ่านกิจกรรมรักมาด้วยกัน

“คุณเขมจะค้างที่นี่ไหมคะ” นรีลดาเอ่ยถามเจ้านายหนุ่ม คอนโดฯ แห่งนี้ก็เป็นห้องของเขา ที่ให้เธอมาพักชั่วคราวระหว่างที่ไปทำงาน และสะดวกกับการที่เขาจะมาหา

ที่บ้านเดือดร้อนเรื่องเงิน น้องสาวและน้องชายกำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย บิดาไปทำงานแล้วขับรถตกคูน้ำได้รับบาดเจ็บกลายเป็นคนทุพลภาพติดเตียง มารดาที่ทำงานคนเดียวต้องรับผิดชอบหลายชีวิต เธอเองซึ่งเป็นลูกสาวคนโตจึงต้องช่วยมารดาแบ่งเบาภาระอันหนักอึ้งนี้

ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวที่รักกันมาก บิดามารดารักเธอกับน้องมากๆ แม้จะลำบากแค่ไหน พวกท่านก็ไม่เคยท้อถอย เลี้ยงเธอกับน้อง ๆ มาด้วยความรักความเอาใจใส่ บางครั้งพวกท่านก็อดมื้อกินมื้อเพื่อให้ลูก ๆ ได้กินอิ่ม แต่พอเธอกับน้องโตขึ้น รู้ความมากขึ้น เห็นพ่อแม่ยอมอดก็ไม่ยอม อิ่มก็อิ่มด้วยกัน อดก็อดด้วยกัน มีแค่ไหนก็กินแค่นั้น ไม่เรียกร้องในสิ่งที่พ่อแม่หาให้ไม่ได้

น้องสองคนขยันเรียน ช่วยงานบ้านทุกอย่างและที่สำคัญก็คือยังหางานพิเศษทำระหว่างเรียน เธอจึงรักน้องชายและน้องสาวมาก ๆ เพราะน้องสองคนไม่เคยงอมืองอเท้าแบมือขอแต่เงินของพ่อแม่ สิ่งไหนที่แบ่งเบาได้ ก็จะจัดการด้วยตัวเอง แต่ค่าเทอมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยค่อนข้างสูง อีกทั้งยังมีค่าตำราเรียนและค่าชุดนักศึกษาอีก น้องแฝดสองคนของเธอยังไม่มีงานทำ แค่ทำงานพาร์ทไทม์ พอได้ค่าขนมเท่านั้น เธอจึงต้องช่วยเหลือให้น้องทั้งสองได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยอย่างเต็มที่

“ค้างสิ พรุ่งนี้วันหยุด” เขาเอ่ยตอบเธอเสียงนุ่ม ก่อนจะไล้แก้มสาวของเธอเล่นอย่างเบามือ

“หิวหรือยังคะ เดี๋ยวลดาทำอะไรให้กิน” เขาเอ่ยถามอย่างใส่ใจ

ทำงานด้วยกันมาปีเศษ เธอจึงเห็นว่าเขาเป็นคนมีความตั้งใจและขยัน ถือว่าเป็นคนหนุ่มที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง เธอทั้งชื่นชมและปลื้มเขาค่อนข้างมาก

“หิวครับ” เขาเอ่ยตอบ ทำให้เธอยิ้มหวานทำท่าจะลุกจากเตียงไปเตรียมอาหารให้เขา

“อุ๊ย! คุณเขมมีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถามเมื่อเขมันต์ดึงเธอเอาไว้ไม่ให้ลุกหนีไปไหน

“หิว” สิ้นคำว่าหิว เขาก็กดเธอลงไปบนเตียงนอนอีกครั้ง เธอร้องประท้วงก่อนจะกลายเป็นเสียงครวญคราง

เธอลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อที่จะเตรียมอาหารให้เขา แต่เขากักกอดเอาไว้ไม่ยอมให้ไปไหน

“นอนกอดกันก่อนครับ ยังไม่อยากให้ไป”

“ไม่หิวเหรอคะ ตั้งแต่มาถึงคุณเขมยังไม่ได้กินอะไรเลยนะคะ” เขามาถึงก็จัดหนักเธอบนเตียง

“ใครบอกว่าผมยังไม่ได้กินอะไร” เขาพูดอย่างมีเลศนัยพลางไล้แขนของเธอเล่น นั่นทำเอาเธอขนลุกเกรียว จินตนาการไปถึงก่อนหน้านี้แล้วหน้าแดง

“คราวนี้รู้หรือยังว่าผมกินอะไรไป”

“คุณเขมน่ะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ว่าผมจะไม่ได้กินอะไร เป็นห่วงตัวเองดีกว่า โดนกินไปขนาดนี้จะลุกจากเตียงไหวไหม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงโอดอ่อย ทอดสายตามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

เธอไม่กล้าถามว่าเขาหิวอีกไหม เขมันต์ก็หัวเราะเบา ๆ ทำเอาเธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“คุณเขมหัวเราะอะไรคะ”

“หิวเหรอ” เขายังไล้แขนเปลือยของเธอเล่น

“ก็หิวนิดหน่อยค่ะ” เธอยอมรับตามตรง

“ผมสั่งอาหารมากินที่ห้องไหม จะได้ไม่ต้องทำเอง”

“แล้วแต่คุณเขมค่ะ” เธอไม่เคยคิดขัดใจเขาอยู่แล้ว แต่อีกอย่างก็คือเธอหิวมาก ๆ ถ้าเขาจะสั่งอาหารมากิน เธอก็ยินดีมาก ๆ

หลังจากนั้นอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาหารแสนอร่อยก็มาส่งถึงห้อง เขาแค่โทร.สั่งไม่กี่นาทีทุกอย่างก็พร้อมสรรพ

เป็นคนรวยก็ดีแบบนี้นี่เอง นรีลดาคิดอยู่คนเดียวในใจ

“กินเยอะๆ นะ ไม่ต้องกลัวอ้วนหรอก ลดาหุ่นดีอยู่แล้ว” เขาตักอาหารให้เธอ และพูดคุยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ขอบคุณค่ะ” เธอมองใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ของเขาไม่วางตา

“จ้องผมมีอะไร” เขาเลิกคิ้วขึ้น พลางเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่จ้องเขา

“ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ ลดาเผลอมองคุณเขมนานไปหน่อย” เธอมักเผลอมองเขาแบบนี้นาน ๆ คนหน้าตาดีแค่เลิกคิ้วก็ยังน่ามอง

“ลดามองผมเหมือนจะกลืนกิน”

“แค่ก แค่ก แค่ก” เธอถึงกับสำลัก

เขาไม่ได้พูดอะไร แค่ลุกจากเก้าอี้ตรงกันข้ามมาลูบหลังลูบไหล่ให้เธอ พลางยกน้ำให้เธอดื่ม มองด้วยสีหน้าห่วงใย

“สำลักใหญ่แล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณเมื่อหายสำลัก

“ลดาไม่ยอมรับความจริงเหรอ” เขานั่งลงตรงหน้าของเธอ ทำเอานรีลดาหน้าแดง มองสบตาเขาแล้วต้องเบือนหน้าหนีเพราะเขินอาย

“จริงๆ ผมก็ชอบแอบมองลดาเหมือนกัน”

“คะ” เธอหลุดอุทานออกมาเมื่อเขาไล้แขนเธอเล่น สัมผัสจากปลายนิ้วร้อนๆ ของเขาทำให้เธอใจสั่นหวั่นไหว

ผู้ชายทรงเสน่ห์ตรงหน้าทำให้เธอไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองตอนอยู่กับเขานัก

เขามีฐานะสูงกว่าเธอ ทั้งหน้าที่การงานและการเงิน แต่กลับมานั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าของเธอ ทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดในหัวใจ เขาไม่เคยทำตัวสูงส่งหรือทำตัวเป็นเจ้านายเลย ยามอยู่ด้วยกันก็อ่อนโยนอ่อนหวาน แม้สถานะของเธอจะเป็นแค่เมียเก็บของเขาเท่านั้น

“ผมชอบมองเวลาลดาเผลอ ชอบมองเวลาทำงานลดาชอบจดจ่ออยู่กับงาน ลดาเป็นคนมุ่งมั่นและตั้งใจมาก ผมคิดไม่ผิดที่เลือกลดาเป็นเลขา” เขายืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกลับไปนั่งลงที่เดิม

“ขอบคุณที่คุณเขมไว้ใจลดาค่ะ”

“เรื่องของเรา...” เขายังพูดไม่ทันจบประโยค เธอก็รีบพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน