3

เย็นวันนั้น เธอเขียนต้นฉบับค้างไว้หน้าจอ บทที่ 7: พระเอกหน้ามึน แล้วลุกไปต้มมาม่าแต่แค่บิดแก๊ส ประตูก็ถูกเคาะ ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงคุ้นเคยร้องแผ่ว ๆ หลังบานประตู

“ส่งข้าวเย็นครับ คุณลูกค้าคูปองนวดฟรี”

เธอต่อว่าเบา ๆ แต่ก็แอบอมยิ้ม

“ตื้อจริง” เธอตัดสินใจยืนเท้าเอว เปิดบานประตูแง้มไว้แค่ฝ่ามือ

“อะไรของนายอีก”

กันต์ยืนอยู่พร้อมถุงผ้าสีคราม

“ผัดไทยกุ้งสดเจ้าดัง”

“นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบกิน”

“จำตอนเธอสั่งอาหารหน้าลิฟต์ได้” เขาตอบสั้น ๆ แบบไม่โอ้อวด แต่จำได้ทุกคำ เพราะเธอคือคนพิเศษของหัวใจเขา

เธอลังเล…แล้วก็เปิดประตูเพิ่มอีกนิด

“เข้ามาก็ได้แป๊บเดียว” เน้นย้ำว่าแป๊บเดียว กลัวใจอ่อนให้คนขี้อ่อยอีก

“รับทราบครับ คุณภรรยา”

“กันต์!”

“คร้าบ” เขายิ้มแฉ่ง ทำหน้ามึนเช่นเคย

เขาวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะอย่างคล่อง อีกมือหยิบกระดาษกับดินสอออกมา

“กินไป ฉันวาดไป”

“วาดอะไรอีก”

“วาดความอยากอยู่ใกล้ ๆ เธอ ให้เป็นรูปเป็นร่าง” เขาพูดหน้าตายจนเธอหลุดขำ

มื้อเย็นผ่านไปช้า ๆ เหมือนเวลาอยากอืดอาดให้สองคนนี้คุยกันนานขึ้น เธอเล่าว่าเป็นนักเขียนนิยายรัก-ชีวิต กันต์เล่าว่าเขาชอบวาดคนที่ไม่รู้ตัวว่าสวย

“สวย” เขาว่า

“โกหก”

“ศิลปินไม่โกหก มองยังไงก็สวยทุกมุม”

เขาไม่ยอมอยู่เกินขอบเขต กินเสร็จก็ลุกเก็บล้างเอง รัดยางถุงขยะอย่างมืออาชีพ ก่อนหันมายกมือขออนุญาต

“คืนนี้ฉันไปก่อน เดี๋ยวเธอพักให้หายเมื่อย…พรุ่งนี้ฉันเอากาแฟมาให้ ในฐานะผู้เสียหายที่อยากให้เธอรับผิดชอบ”

“ผู้เสียหาย”

“เสียหายตรงที่หัวใจโดนขโมย” เขายิ้ม ทำท่าจะชิ่งหนี กลัวเจอด่า

เขาหายหน้าไปและกลับมาอีกครั้ง เหมือนอยากตอแย และหัวใจของเธอก็อยากให้เขาตอแยอยู่เหมือนกัน

เธอยื่นมือไปรับแก้วกาแฟกระดาษ ฝากล่องมีลายเส้นรูปหัวใจเล็ก ๆ วาดด้วยปากกาดำอย่างรีบ ๆ

“ฝีมือแย่” เธอต่อว่า

“ก็เพราะมือมันสั่นเวลาอยู่ใกล้เธอ” เขาตอบทันควัน

“แหวะ!” เธอค้อนคนหน้ามึน

กันต์เดินออกไปแล้ว ทิ้งความเงียบและกลิ่นหอมกรุ่นของผัดไทยเอาไว้ นาวาทิ้งตัวลงบนโซฟา มองเส้นดินสอที่เขาวาดทิ้งไว้ เส้นไม่เนี้ยบ แต่มีชีวิตชีวาอย่างประหลาด เธอยิ้มบาง ๆ พลางพึมพำกับตัวเอง

“แค่เพื่อนบ้านกวนประสาท…ก็แค่นั้นแหละ”

แต่ปลายนิ้วเธอกลับลูบลายเส้นนั้นอย่างอ่อนโยนเหมือนเปิดพื้นที่เล็ก ๆ ให้ผู้ชายหน้ามึนคนนั้นเข้ามานั่งใกล้ ๆ โดยไม่ทันรู้ตัว

เช้าวันรุ่งขึ้น นาวาตื่นขึ้นมาในห้องตัวเองพร้อมเสียง ก๊อก ก๊อก เคาะประตูถี่ ๆ เธอขมวดคิ้ว ลากตัวไปเปิด ครึ่งหลับครึ่งตื่น

“กันต์! นี่มันเจ็ดโมงเช้า นายไม่ทำงานหรือไง”

“ศิลปินตื่นตามแรงบันดาลใจ” เขายกถุงผ้าใบใหญ่ขึ้น

“วันนี้แรงบันดาลใจมาแต่เช้า เลยทำข้าวต้มเห็ดหอมมาเสิร์ฟ”

เธอยืนกอดอก

“ใครเขาอยากกินข้าวต้มของผู้ชายหน้ามึนแบบนายกัน”

เขายักไหล่

“ไม่กินก็ได้ ฉันกินเองหมดนี่แหละ” แล้วหันหลังทำท่าเดินกลับ

กลิ่นหอมกรุ่นที่ลอยมาแตะจมูกจนท้องเธอร้อง ครืด เสียงดังเสียจนเขาหันกลับมายิ้มล้อ

“อ๋อ…คนไม่อยากกิน แต่ท้องของเธอบอกตรงกันข้ามนะ”

นาวาหน้าแดง ยื่นมือไปรับ แล้วปิดประตู ปัง! ใส่หน้าเขาอย่างหมั่นไส้

เธอตักข้าวต้มคำโตเข้าปาก รสชาติอ่อนละมุนเหมือนเมื่อคืน แต่คราวนี้หอมเห็ดหอมและโรยกระเทียมเจียวกรอบ ๆ พอกินจนเกลี้ยง เธอก็มองกระดาษโน้ตเล็ก ๆ ที่แนบอยู่ใต้ชาม

“อย่าลืมรีวิวห้าดาวนะ... เชฟกันต์” พร้อมรูปหัวใจเอียง ๆ เธอส่ายหัว แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

บ่ายวันเดียวกัน ขณะนาวากำลังนั่งพิมพ์ต้นฉบับอย่างจริงจัง เสียงเคาะประตูก็ดังอีกครั้ง เธอถอนหายใจแรง ๆ ก่อนลุกไปเปิด แล้วพบกันต์ยืนถือกระดานวาดรูปอยู่ตรงหน้า

“คราวนี้อะไรอีก”

“เอาภาพวาดมาให้” เขายื่นกระดาษสีขาวให้

ภาพที่ปรากฏคือรูปของเธอกำลังนั่งก้มหน้าอยู่กับโน้ตบุ๊ก ท่าทางตั้งใจสุด ๆ เขาลงเส้นละเอียดเหมือนจริงจนน่าตกใจ

“นี่นายแอบส่องฉัน”

“ก็ห้องเราอยู่ตรงกันข้าม ระเบียงห่างกันไม่ถึงสองเมตร ฉันวาดเพราะนางแบบสวย” เขายักคิ้ว

“โรคจิต” เธอประชด

“ศิลปินอย่างฉันก็ต้องอยากวาดของสวยๆ งามๆ” เขายืนยันเสียงหนักแน่น

เธอรับกระดาษแล้วตั้งท่าจะปิดประตู แต่เขาแทรกตัวเข้ามาหน้าตาเฉย

“เฮ้! กันต์ ออกไปเลยนะ”

“ขอนั่งเล่นบนโซฟาแป๊บเดียว” เขาทิ้งตัวลงเหมือนเป็นเจ้าของห้อง ท่าทีสบาย ๆ ของเขา ทำให้เธอนึกหมั่นไส้ไม่น้อย

นาวาเท้าเอว

“นี่ห้องของฉัน ไม่ใช่ห้องของนาย”

“ห้องของเธอก็เหมือนห้องของฉัน”

เขาทำหน้ามึนสุดขีด

“ไม่เหมือน!”

“เมื่อคืนเธอทำให้เหมือนไปแล้ว” คำพูดเล่นลิ้นของเขาทำให้หน้าเธอร้อนผ่าว

เวลาผ่านไปไม่กี่นาที กันต์ยังไม่ยอมออกไป เขานอนกลิ้งอยู่บนโซฟาพร้อมยกหมอนขึ้นมากอด

“นี่นายจะกลับห้องเมื่อไหร่”

“ก็…จนกว่าเธอจะเขียนต้นฉบับเสร็จ”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย”

“ฉันอยากให้กำลังใจเธอไง”

เขาหยิบดินสอมาวาดอะไรบางอย่างบนกระดาษ เธอพยายามไม่สนใจ จนกระทั่งเขาเงยหน้าขึ้น ยื่นภาพมาให้ รูปการ์ตูนล้อเธอนั่งพิมพ์งานหน้าบูด แต่มีดวงตาเป็นรูปหัวใจ

“บ้า!” เธอต่อว่าพลางหน้างอ

เขาหัวเราะชอบใจ

“เธอโมโหแล้วน่ารักดี” มือหนายื่นไปหยิกแก้มสาว เธอปัดมือเขาทิ้ง พลางย่นจมูกใส่

ค่ำวันนั้น หลังจากนาวาพิมพ์งานเสร็จ เธอเดินออกมาพบว่า กันต์ยังนอนอยู่บนโซฟาเธอจริง ๆ เขาไม่ยอมไปไหนจริง ๆ ดังปากพูด

เธอส่ายหัวเบา ๆ ตั้งใจจะปลุก แต่กลับชะงักเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ดูสงบไร้พิษสงเวลาไร้รอยยิ้มกวนประสาท เส้นผมปรกหน้าผากเล็กน้อย แสงไฟส้มอ่อนขับให้ดูอบอุ่นจนหัวใจเธอสะดุด