Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
1
ไฟสีทองของโถงลิฟต์สะท้อนเงาของเธอบนผนังกระจก หญิงสาวในเดรสผ้าเนียนแนบผิว โซเซเล็กน้อยพร้อมถุงกระดาษจากบาร์ข้างคอนโด
“โอ้ย…เวียนหัว” เธอบ่นพึมพำ ขณะสแกนการ์ดลิฟต์ขึ้นชั้นสิบห้า
ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมลมหอมเย็นของแอร์ เธอลากเท้าไปตามพรมสีเทาเข้ม หยิบการ์ดแตะแผ่ว ๆ ใส่ประตูเสียง ติ๊ด ดังขึ้น ประตูเลื่อนเปิดอย่างว่าง่ายจนเธอเผลอหัวเราะ
“ห้องฉันน่ารักจังเนอะ” เธอพูดกับความเงียบ แล้วเดินเข้าไปตรงโซฟาหนัง
ก่อนจะทันวางกระเป๋า เสียงทุ้มขี้เล่นก็ดังขึ้นจากเงามืด
“ห้องเธอเหรอ ฉันก็เป็นผู้บุกรุกงั้นสิ”
ชายหนุ่มผมยุ่ง เสื้อเชิ้ตขาวปลดกระดุมสองเม็ดลุกขึ้นครึ่งนั่งครึ่งนอน ดวงตาคมยังพร่าเมา แต่รอยยิ้มกวนประสาทชัดเจน
เธอกะพริบตาปริบ ๆ “นายอีกแล้ว…”
ใช่เพื่อนห้องข้าง ๆ ผู้ชายที่เธอเรียกในใจว่า ไอ้หมอนี่ คนที่ชอบยิ้มมุมปากเหมือนรู้อะไรมากกว่าใครเขา
“การ์ดเธอสลับกับฉันแน่ ๆ” เขาขยับนิ้วชี้การ์ดบนโต๊ะ
“ลายเดียวกันเป๊ะ”
เธอหยิบขึ้นดู จริงด้วย ทั้งคู่ใช้เคสใสลายเดียว ไม่แปลกที่ตอนเมา ๆ จะหยิบผิด
“โอเค งั้นฉันกลับห้อง” เธอหมุนกาย แต่โลกหมุนติ้ว เธอเซจนร่างเอนไปข้างหน้า
เขาคว้าข้อมือไว้ทัน ร่างทั้งคู่ปะทะเบา ๆ กลิ่นน้ำหอมของเขาอบอุ่น เธอเผลอสูดลึกเข้าปอด ก่อนจะปรามตนเองในใจ
“ปล่อยนะ”
“ได้สิ ถ้าเธอไม่เวียนหัว” เขายกคิ้ว
“อย่าดื้อ มานั่งก่อน”
เธอทิ้งตัวบนโซฟาอย่างจำใจ เขายื่นแก้วน้ำเย็นให้
“ดื่มก่อน เดี๋ยวค่อยเคลียร์เรื่องการ์ดผิดห้อง”
“ขอบคุณ…นายชื่ออะไรนะ”
เขาหัวเราะนิด ๆ
“เธอเรียกฉันว่าไอ้หมอนี่ประจำ ฉันเลยคิดว่าฉันชื่อ หมอนี่นั่นแหละ”
“กวน…มาก”
“กวนเฉพาะเธอ” เขาว่าเสียงเนือย
“ชื่อจริงกันต์”
“ฉันนาวา”
เขาทวนเบา ๆ
“นาวา” เสียงทุ้มต่ำทำให้ชื่อธรรมดาดูอบอุ่นแปลก ๆ
เงียบพักหนึ่ง มีแต่เสียงแอร์กับหัวใจของเธอที่ดังกว่าเดิม
“กันต์ นายทำงานอะไร”
“วาดรูป อิสระ” เขาชี้ผนังที่เอนกรอบผ้าใบไว้
“ถ้าเธอเห็นฉันถือกระดานวาดรูปผ่านหน้าห้อง ก็ไม่ต้องตกใจ”
“อ๋อ…ศิลปิน” เธอยิ้มมุมปาก
“ฉันเป็นนักเขียน ฟรีแลนซ์เหมือนกัน”
ตาคู่นั้นเป็นประกาย
“งั้นเราก็ทำงานเหงา ๆ เหมือนกันสิ”
แอลกอฮอล์ค่อย ๆ คลาย เธอเริ่มอุ่นใจอย่างไม่เข้าใจตัวเอง บทสนทนาหยอก ๆ ไหลไปเรื่อย
“แล้วนายไม่มี…ใครรึไง ถึงได้อยู่คนเดียว”
“ไม่มีพ่อแม่มาตั้งนานแล้ว อยู่กับรูปกับกาแฟ” เขาพูดตรง ๆ ไม่เศร้า แค่จริง
เธอชะงักเหมือนกัน
“ฉันก็…ไม่มี”
สายตาสองคู่ประสานกันอย่างเงียบ ๆ ความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาคล้ายเสียงฝนแผ่ว
เขาขยับนั่งใกล้ขึ้นทีละนิด
“งั้นคืนนี้…ขอฉันวาดอะไรสักอย่างได้ไหม”
“บนผ้าใบ”
“บนแก้มเธอ” เขาว่าพลางยิ้มทะเล้น นิ้วชี้แตะปลายแก้มเธอเบา ๆ
เธอถลึงตา
“กันต์!”
เขาหัวเราะ แต่น้ำเสียงนุ่มลง
“ฉันกวนก็จริง แต่จะไม่ทำอะไรถ้าเธอไม่โอเค”
คำว่า โอเค ทำให้เธอหายใจลึก ๆ เธอเมาแต่ยังรู้เรื่อง และอยากลองเส้นบาง ๆ ระหว่างคู่กัดกับคนที่ดึงดูดกันอย่างประหลาด
“ชัดเจนก่อน” เธอพูดช้า ๆ
“ถ้าจะ…จูบ ต้องถาม”
เขากะพริบตาเหมือนถูกฝึกมารยาท
“ได้สิขอจูบได้ไหม”
หัวใจเต้นแรงจนเธอแทบได้ยิน
“ได้” เธอพยักหน้าชัดเจน
ริมฝีปากเขาแตะเบา ๆ ก่อนกดแน่นขึ้น กลิ่นไม้หอมกับผิวอุ่นทำให้เธอเผลอครางในลำคอ ปลายนิ้วของเขาลูบกรอบหน้าอย่างทะนุถนอม เขาค่อย ๆ ผละ
“ต่อได้ไหม”
“ได้…แต่ช้า ๆ”
“ช้าอย่างมีศิลปะ” เขายิ้ม
เสื้อผ้าถูกปลดด้วยความตั้งใจและคำถามสั้น ๆ เป็นระยะโอเคไหม หยุดไหม ชอบแบบนี้ไหม ทุกอย่างเป็นการยินยอมที่ชัดเจน เธอยิ้มทั้งหน้าแดงทั้งเขินเมื่อเขาหยิบถุงยางจากลิ้นชักหัวเตียง
“เตรียมพร้อมจัง”
“ศิลปินต้องรักความสะอาด” เขาตอบหน้ามึนจนเธอหลุดหัวเราะ
คืนคอนโดหรูคืนนั้นจึงเปลี่ยนโซฟาหนังให้กลายเป็นเวทีเงียบ ๆ ของสองคนที่ชอบแหย่กัน แต่กลับอ่อนโยนอย่างน่าแปลก เขาจูบเธอเหมือนระบายสีน้ำ เธอกอดเขาเหมือนซ่อนตัวจากโลก เสียงหายใจสอดประสานจนจังหวะสุดท้ายพาเธอไหลผ่านขอบโลกแล้วกลับมาอยู่ในอ้อมแขนเขาของกันและกันอีกครั้ง
แสงแดดไหลผ่านผ้าม่านโปร่งในตอนเช้า นาวาตื่นด้วยความปวดหนึบในกาย เธอหันไปเห็นกันต์นอนตะแคง อยู่
“เฮ้ย!” เธอผลักหมอนใส่แผ่นหลังกว้าง
“เมื่อคืน…นายทำอะไรฉัน!”
เขาลืมตาช้า ๆ
“อรุณสวัสดิ์เมรีขี้เมา”
“อย่ามากวน ฉันเจ็บ…ร่อง” เธอหน้าแดงซ่าน เผลอสารภาพเสียงเบา
กันต์ยิ้มกว้างในทันที
“งั้นต้องรับผิดชอบดูแลนะครับ”
“รับผิดชอบอะไรของนาย!”
“ทำอาหารให้ กาแฟร้อน แล้วนวดเบา ๆ ตรงที่เมื่อย” เขายักคิ้ว แกล้งกุมบางอย่างจนเธอหน้าร้อนเห่อแดง
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
