เด็กมันร้าย อีหนูสายอ่อย บทที่ 1

บทนำ

ฉันมองผู้ชายตรงหน้า ผู้ชายที่ฉันรักมาตลอด แต่เขาไม่ยักกะเชื่อสักทีว่าฉันรักเขา

น้ำตาของฉันไหลลงมาจนเต็มหน้าไปหมดแล้วตอนนี้

ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจมาก

เขาขมวดคิ้ว แล้วดึงฉันเข้าไปกอดตามความเคยชิน

ลูบผมฉันตามความเคยชิน

พลางถอนใจเฮือกใหญ่

เสียงทุ้มนั่นพึมพำ

“มินนี่ อย่าร้องไห้”

“ทำไมมินนี่จะร้องไห้ไม่ได้”

นอกจากจะร้องไห้แล้ว ฉันยังเช็ดขี้มูกกับอกเสื้อเขาอีกด้วย นี่แนะๆ ฮือๆ ฉันจะทำอะไรเขาได้ไปมากกว่านี้เล่า คนใจร้าย

“แล้วทำไมจะต้องร้องไห้มากมายขนาดนี้ด้วย”

เสียงของเขาขุ่นนิดๆ เจ้ากี้เจ้าการนิดๆ ตามแบบของเขา ทำไมเวลาไม่ช่วยอะไรฉันเลยนะ ทำไมฉันถึงไม่ลืมคนบ้านี่ได้สักที

“ก็ลุงพีร์จะแต่งงาน”

“ลุงจำเป็นต้องแต่ง”

เขาถอนใจเฮือกใหญ่ ดูเหมือนเขาจะพยายามผลักฉันออก แต่ฝันไปเหอะ ฉันไม่มีทางให้เขาได้ทำดั่งใจต้องการแน่ๆ

“แล้วทำไมจะต้องแต่งเล่า”

“ก็มันต้องแต่ง”

“ทำไมล่ะ”

ฉันดึงคอเสื้อเขา เขย่ามัน พลางตวาดเขาเสียงแหลม “มินนี่ไม่ให้แต่ง แต่งไม่ได้ ไม่ให้!”

“มันต้องทำ”

ตาของเขาเหมือนไฟ ขณะที่มองสบตาฉัน เสียงนั้นเข้มงวด ทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆ แต่ตอนนี้โมโห และโกรธ มากเกินกว่าจะมากลัวอะไรกับเขา

“ไม่ให้ทำ”

“ถ้าไม่ทำ”

เขากัดกรามกรอด แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าคนอย่างลุงพีร์ จะกล้าทำ!

กว่าจะมาถึงบทนำ....

ฉันนั่งมองเหม่อ ขณะที่ร่วมพิธีงานฝังศพของพ่อ ตอนแรกฉันเป็นลมตอนที่บาทหลวงอ่านคำไว้อาลัย และคำสวด ฉันจึงถูกประคองมานั่งที่นี่

มันคว้างไปหมด...

ตอนนี้...

งานของพ่อ มีคนมาร่วมงานเยอะมาก จนฉันไม่รู้ว่าใครเป็นใคร และใครดี...ใครร้าย ใครคิดอะไร แบบไหน ฉันคงจะไม่เป็นแบบนี้ ไม่ต้องระแวงบ้าบออะไรแบบนี้ ถ้าเกิดว่าพ่อของฉันเป็นแค่คนธรรมดาๆ

ใช่...

พ่อของฉันเป็นคนดัง เขาเป็นนักเขียนชื่อดัง โปรดิวเซอร์รายการโทรทัศน์ที่ประสบผลสำเร็จอันดับต้นๆ ของอเมริกา มันไม่แปลก ที่จะมีคนมารุมฉัน เมื่อพ่อของฉันเสียชีวิตไปแบบกะทันหันแบบนี้ แถมฉันยังอายุแค่สิบหก ยังไม่บรรลุนิติภาวะ มีคนยื่นมือมาให้กับฉันมากมาย เพื่อให้ฉันจับมือ และไปอยู่กับพวกเขา แต่...จะมีใครจริงใจกับฉันหรือเปล่า

การเป็นทายาทคนเดียวของแดเนียล วอชิงตัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย แถมยังทุกสิ่งที่เขาทำไว้ มันจะโป๊ะลงมาบนหัวฉันอีก

แค่การที่พ่อลากฉันไปเป็นดาราเด็กมาสามสี่ปีนี่ ก็เกินทนแล้วสำหรับฉัน วงการนี้ทำให้ฉันโตกว่าวัย แถมยังเป็นโรคหวาดระแวงคนรอบข้างไปโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว จริงๆ นะคะ มันจะมีใครสักคนไหม ที่หวังดีกับเรา ชอบเรา โดยไม่ได้คิดอยากได้อะไรจากเราตอบแทน สำหรับฉันก็คงจะมีแต่แฟนคลับนั่นแหละค่ะ ที่รักฉันจริงจัง ทุกคนชื่นชม เอ็นดูฉัน และรักฉัน ด้วยรูปร่างหน้าตาที่น่ารัก ฉันได้มรดกความหน้าตาดีมาจากแด๊ดแล้วก็แม่ ที่ผสมกันอย่างลงตัว ฉันมีผมออกสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งเรียว ปากอิ่มย้อยนิดๆ สีชมพูจัด เป็นริมฝีปากที่ได้รับการโหวตด้วยนะคะ ว่าเป็นปากที่น่าจูบมาก อื้อหือ...

ฉันส่องกระจกแบบยุติธรรมกับตัวเอง ก็พึงใจกับหน้าตาของตัวเองในระดับหนึ่งล่ะค่ะ มีคนเรียกฉันว่าเจ้าหญิงน้อยทันทีที่เข้าวงการเพราะหน้าตาที่น่ารักแบบลูกผสม ทำให้ดังขึ้นมาโดยไม่ต้องใช้การโปรโมทอะไรมากมาย หนังสร้างชื่อเรื่องแรกของฉันคือหนังของพ่อนั่นแหละค่ะ

แต่งานมันกำลังทำให้ฉันจะบ้าตาย ฉันถูกลากไปทางนั้น ทางนี้ ทางโน้นมาตั้งแต่อายุสิบขวบ และยิ่งมาพีคจัดก็ตอนอายุสิบสี่ นังวายร้ายแอลลี่ รับงานให้ฉันถ่ายนู้ด เล่นหนังรับบทวับๆ แวมๆ อวดเรียวขาจนเกือบจะถึงก้นของฉันแล้ว แถมยัง...ฉันเปลือยอกจนครึ่งเต้าอีกต่างหาก ฉันเสียจูบแรกไปกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ แต่ก็ไม่เลวเพราะเขาก็หล่อดี ฉันถูกสร้างข่าวคู่รักกับไรอัน ดาราเด็กอีกคนที่เล่นหนังวัยรุ่นกับฉัน เพื่อจะได้ดังกันทั้งคู่ พอดัง พอคนจิ้น ผลประโยชน์ก็ตามมาโกหกพ่อฉันว่าฉันอยากรับงานเอง ฉันได้ยินกับหู เลยได้แต่อึ้ง ไม่คิดว่าผู้จัดการส่วนตัวที่ทำเหมือนรักฉันยิ่งกว่าลูก จะทำแบบนี้กับฉันได้

และฉันก็หักหลังหล่อน ทำลายผลประโยชน์ของหล่อน ด้วยการประกาศลาวงการมันดื้อๆ เมื่อสามวันก่อนหน้านี้ ความสะใจของฉันมีอยู่แค่ไม่ถึงชั่วโมง มันก็หมดไป เมื่อได้ข่าวร้ายที่สุดในชีวิต

แด๊ดดี้ของฉันรถคว่ำตาย

พร้อมกับ...

โสเภณีจากฟลอริด้าสามคน

เอ่อ...

พ่อนะพ่อ

ตายทั้งทีก็น่ะให้คนเค้านินทาว่าบ้าเซ็กซ์

แล้วนี่ฉันจะอยู่ยังไงต่อ...ฉันอายุเท่านี้? ฉันจะทำยังไงต่อ กับ...อะไรก็ไม่รู้มากมายไปหมดของแด๊ด ไหนจะลิขสิทธิ์ ไหนจะเรื่องรายการ ไหนจะอสังหาอะไรต่อมิอะไร ยังไง ที่ไหน?

นังวายร้ายแอลลี่เสนอหน้าเข้ามาช่วยฉันทันทีที่รู้ว่าพ่อตาย หล่อนเพิ่งจะด่าฉันไปหยกๆ ว่าเป็นเด็กวายร้ายอกตัญญูแท้ๆ

ญาติทางพ่อของฉันอีกสี่ห้าคนที่อยากมาช่วย แต่ล่ะคน...ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยในชีวิต

ส่วนญาติทางแม่...

เล่าข้ามไปนิด...แม่ของฉัน ฉันไม่เคยเห็นแม่ของฉันเลยตั้งแต่เกิด ซึ่งบางทีก็อาจจะดีกับท่าน เพราะพ่อของฉันน่ะ ใช้ชีวิตได้โคตร...แบบที่ว่า...อย่ามีมันเลยนะครอบครัวอะ แดเนียล เฮ้อ...นอกจากงาน ผู้หญิง ปาร์ตี้ พ่อก็เหลือเวลาอีกนิ้ดหน่อยเจียดแบ่งให้ฉัน แถมยังบงการชีวิต จับฉันไปแปะตรงนั้นที ตรงนี้ที หาแม่ใหม่มาให้ฉันบ่อยๆ แต่ก็...แม่พวกนั้นหาว่าฉันเป็นวายร้ายเหลือขอ

วายร้ายตรงไหนอะ...ฉันไม่ชอบคุณ ฉันก็บอกคุณตรงๆ คุณไม่ไปจากชีวิตฉัน ฉันก็แค่หาทางให้คุณออกไปก็เท่านั้นเอง

ฉันเคยเห็นแม่แต่ในรูป แม่เป็นผู้หญิงไทย ประเทศไทยที่ขึ้นชื่อเรื่องรอยยิ้มสยาม อืม...ฉันยังไม่เคยไปสักทีนะคะ แต่ฉันก็รู้จักคนไทยอยู่แค่ไม่กี่คนในชีวิต หนึ่งในนั้นคือ...

แล้วฉันก็เกิดความรู้สึกบางอย่างที่หัวใจ มันเต้นแรงขึ้น เพียงแค่คิดถึงเขา...

ผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของทั้งพ่อและแม่ของฉัน

พีรสีห์ หรือ ลุงพีร์

ป่านนี้จะเป็นยังไงแล้วนะ เขาจะรู้ข่าวพ่อหรือยัง เขาจะห่วงฉันบ้างไหม

“มินนี่ ใช่ไหม?”

มืออุ่นๆ ของใครบางคนวางลงบนบ่าของฉัน พร้อมกับน้ำเสียงที่...ฉันจำมันได้ไม่มีลืม ฉันเงยหน้าขึ้น ตาเบิกกว้าง เมื่อเห็นหน้าของเจ้าของมือ

“ลุงพีร์”

ฉันกระโจนลุกจากเก้าอี้ และโผกอดเขาทันที แล้วเริ่มร้องไห้ น้ำตาที่อัดอั้นไว้ มันทะลักทลายออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว เหมือนได้เจอคนที่ทำให้ฉันไว้วางใจ ไว้วางความทุกข์ และทุกอย่างไว้ได้ ฉันจึงกล้าอ่อนแอ และร้องไห้ออกมาแบบนั้น

มืออุ่นๆ นั้นลูบผมของฉัน พร้อมกับกระซิบคำปลอบโยนมากมาย

มือคู่นั้น...

มือของผู้ชายที่ทำให้เด็กหกขวบอย่างฉันในวัยนั้นหลงรักเขา...แบบลูกหมาตัวน้อย

แอบตั้งปณิธานกับตัวเองอย่างแก่แดดแก่ลมว่าฉันจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ในตอนที่อายุแปดขวบ

เขากลับมาหาฉันแล้ว