ตอนที่5 อดีตของสองเรา2

ไตรภพขอลางานครึ่งวันทันทีที่มาถึงห้องพักที่เขาอยู่กับพลอยไพลิน ชายหนุ่มก็รีบตรงไปหาหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่ พอเห็นว่าบริเวณหัวเข่าของคนตัวเล็กมีบาดแผลไตรภพก็เผยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยออกมาทันที เขาก้มลงไปดูแผลของแฟนสาวด้วยความรู้สึกผิดต่างๆ นาๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเธอก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้

“พี่ภพ กลับมาแล้วเหรอคะ?”พลอยไพลินลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะมองใบหน้าหล่อเหลาของคนรักด้วยรอยยิ้ม

“เจ็บมากไหม? พี่ขอโทษนะ”

“ทำไมต้องขอโทษพลอยด้วย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เสียหน่อยมันเป็นอุบัติเหตุ”ไตรภพไม่อาจบอกความจริงเรื่องที่บิดาของเขาทำร้ายหญิงสาว ชายหนุ่มลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงก่อนจะดึงร่างบางอรชรมากอดไว้แน่น

“ถ้าพี่เลือกได้พี่จะเลือกเจ็บแทนพลอยเอง”หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกมา ก่อนจะซบลงอกแกร่งของคนรัก เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้

“ต่อให้เจ็บแค่ไหนแต่ยังมีพี่อยู่ปลอบใจพลอยแบบนี้ พลอยก็ยอม”ไตรภพอมยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้หัวของหญิงสาว

“หิวรึยัง เดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กินนะพลอยพักผ่อนเถอะ”หญิงสาวพยักหน้าให้อีกฝ่าย พร้อมมองไตรภพที่ลุกขึ้นไปทำอาหารในห้องครัวเล็กๆ ให้กับเธอ ภาพนี้ของชายหนุ่มมันช่างดูอบอุ่นไม่น้อย เธอเลือกคนไม่ผิดจริงๆ ที่ฝากชีวิตไว้กับเขา

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงข้อความดังขึ้นมาทำให้ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ทันทีที่เห็นเนื้อหาในข้อความมือหนาก็กำเข้าหากันแน่น

“ฉันให้เวลาแกแค่สามวัน ถ้ายังดื้อด้านรับรองครั้งนี้ไม่ใช่แค่เจ็บตัวแน่นอน”

ไตรภพหันไปมองคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มมาให้ก็ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิม เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี จะจับมือไปกับเธอหรือเลือกทิ้งเธอไว้ข้างหลังเพื่อความปลอดภัยของหญิงสาวเอง เขารู้ดีว่าบิดาตนนิสัยยังไง เพราะแบบนี้เขาจึงเป็นห่วงพลอยไพลินมากกว่าเดิม

เพราะคิดไตร่ตรองแล้วทางเลือกที่ดีที่สุดของเขาก็คือยอมปล่อยมือเธอไปถึงแม้ว่าจะทำ สองวันมานี้ชายหนุ่มค้อนข้างที่จะไม่พูดหรือบอกอะไรกับหญิงสาว พลอยไพลินเองก็ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มเป็นอะไรไปไม่ว่าเธอจะถามหรือชวนคุยไตรภพก็มักจะตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

“พี่ภพ เป็นอะไรไปคะทำไมช่วงนี้พี่ดูแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ไม่ค่อยคุยกับพลอยเลย”เสียงหญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งทำงานไม่พูดไม่จา นับแต่วันเธอก็ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรไปถึงได้เหินห่างแบบนี้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าดีกับเธอมาตลอด

“พี่ภพ?”

“พี่ทำงานอยู่พลอย อย่าเพิ่งกวนพี่ได้ไหม!”น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นเชิงดุคนตัวเล็ก ทำให้พลอยไพลินชะงักเงียบไป ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันหรือว่าเธอน่าเบื่อเซ้าซี้เขาบ่อยจนไตรภพรำคาญเธอกันนะ เมื่อคิดแบบนั้นหญิงสาวก็รู้สึกน้อยใจออกมา เธอเอ่ยตัวลงนอนก่อนจะมีน้ำตาไหลซึมออกมาที่เบ้าตา ยิ่งนับวันจู่ๆ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป เธอกลัว กลัวว่าสักวันไตรภพจะทิ้งเธอเหมือนอย่างที่พี่ชายเธอบอก

ตกเย็นของอีกวัน

วันนี้พลอยไพลินเลิกเรียนเร็วหญิงสาวจึงทักข้อความไปหาแฟนหนุ่มชวนไตรภพไปทานข้าวเย็นด้วยกันที่ห้าง เธอจึงบอกว่าจะไปรอเขาที่บริษัทแต่ทว่าจนเธอมาถึงที่ทำงานของเขาแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าไตรภพจะตอบข้อความกลับมานอกจากอ่านเพียงเท่านั้น

“ทำไมไม่ตอบข้อความเลยนะ หรือว่าพี่ภพกำลังยุ่งอยู่?”เสียงหวานพึมพำขึ้นมากับตนเองก่อนจะถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เพียงไม่นานพอเห็นว่าอีกฝ่ายออกมาจากที่ทำงานหญิงสาวก็ยิ้มดีใจออกมาแต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับค่อยๆ หายไปทีละนิดๆ เมื่อเห็นว่าข้างกายแฟนหนุ่มมีผู้หญิงอีกคนจับมือถือแขนอยู่ ภาพที่เห็นทำเอาพลอยไพลินสั่นไหวไม่น้อย คนตัวเล็กรีบเดินเข้าไปหาคนรักอย่างไม่รอช้า

“พี่ภพ? นี่มันอะไรกันคะ?”

“ภพเด็กคนนี้ใครกันคะ รู้จักเหรอ?”ผู้หญิงอีกคนเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาก่อนจะมองมาทางพลอยไพลินด้วยสีหน้าสงสัย

“ก็แค่คนเคยคุยอะ ไม่มีอะไรหรอกเราไปกันเถอะ!”

“ค่ะ”คำตอบของชายหนุ่มแทบทำให้พลอยไพลินล้มทั้งยืน หญิงสาวมองใบหน้าหล่อเหลาของไตรภพอย่างไม่เชื่อว่าเขาจะพูดแบบนี้กับเธอ ความเสียใจทำให้หญิงสาวร้องไห้ออกมาทันที

“ทำไมพี่พูดแบบนี้คะ เราเป็นแฟนกันนะพี่ภพ ทำไมถึงพูดแบบนี้?”

“นี่ต้องให้บอกอีกเหรอ พี่เหนื่อยแล้วพลอย เหนื่อยที่จะจับมือพลอยแล้ว ยังไงครอบครัวของเราก็ไม่มีทางเห็นด้วยกับความรักของเรา อีกอย่างพอพี่มาถามตัวเองพี่ถึงเข้าใจว่าความรู้สึกที่มีต่อพลอย มันไม่ใช่ความรักพี่ก็แค่หลงเท่านั้น!”

เพี๊ยะ! พลอยไพลินยกมือขึ้นมาตบหน้าชายหนุ่มด้วยความเสียใจ เธอไม่คิดว่าคนที่บอกว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งเธอ ไม่มีวันปล่อยมือเธอมาวันนี้จะกลายเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุดคนนึงเท่านั้น

“ไหนว่าสัญญาว่าจะไม่ทิ้งพลอยไงคะ ทำไมพี่ถึงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับพลอยด้วย!”

“สัญญาไร้สาระนั้นพี่ไม่เคยจำมันด้วยซ้ำ ต่อไปเราสองคน...เลิกกันเถอะนะ พี่เบื่อพลอยแล้ว!”คำว่าเลิกที่ออกมาจากปากชายหนุ่มใช่ว่าคนพูดไม่เจ็บปวด แต่ทว่าเขาต้องพูดแบบนี้ออกไป ก็เพราะตัวของหญิงสาวเอง เขาไม่อาจทนเห็นพลอยไพลินเจ็บปวดเพราะเขาอีกแล้วรู้ว่าความคิดนี้คงเห็นแก่ตัวที่เขากล้าผิดคำพูดต่อหญิงสาว แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีทางไหนอีกบ้าง

“ฮึกฮือ พี่ภพ ทำไมพี่พูดแบบนี้พี่ใจร้ายกับพลอยมากเลยพี่รู้ไหม พี่เห็นพลอยเป็นอะไรกันแน่คิดจะรักก็รัก คิดจะทิ้งก็ทิ้งคนอย่างพี่เคยมีหัวใจบ้างไหมคะ เคยรักพลอยจริงๆ บ้างไหม?”ไตรภพไม่แม้แต่จะมองใบหน้าหญิงสาวเลยด้วยซ้ำ เขากลัวว่าถ้าเห็นน้ำตาของเธอแล้วจะตัดใจยอมปล่อยมือหญิงสาวไปไม่ได้ เขากลัวว่าเป็นเพราะเขาชีวิตของเธอจะมีแต่เรื่องราวร้ายๆ เข้ามา ในตอนนี้ที่เขาไม่อาจปกป้องคนตัวเล็กไว้ได้เขาจึงเลือกที่จะทำผิดต่อเธอแบบนี้

“ได้ พลอยจะคิดว่าพลอยเองที่โง่ไปรักผู้ชายอย่างพี่ ต่อไปเราสองคนจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน วันข้างหน้าพบเจอกันก็แค่คนที่ไม่เคยรู้จักกัน ไหนเมื่อพี่เหยียบย่ำความรักของพลอยขนาดนี้ พลอยก็คงไม่มีอะไรที่จะพูดต่อนอกจากด่าตัวเองที่โง่ไปเชื่อความรักบ้าๆ นี่!”พลอยไพลินพูดจบก็เดินหันหลังจากไป มีเพียงสายตาเศร้าของไตรภพที่จ้องมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กสุดสายตา น้ำตาลูกผู้ชายของชายหนุ่มไหลออกมาอย่างไม่คิดอาย ถึงแม้ว่าไม่อยากสูญเสียผู้หญิงคนนี้ไปมากแค่ไหน เขาก็ไม่อาจทำอะไรตามใจตนเองได้ในเมื่อการที่เขาและเธออยู่ด้วยกันมันมีแต่ความเจ็บปวด

“พี่ขอโทษนะครับน้องพลอยทางนี้สำหรับเราคงดีที่สุดแล้ว”

“ถ้าเสียใจมากนายจะบอกเลิกเธอทำไมล่ะภพ?”พิพิมหญิงสาวข้างกายที่ชายหนุ่มให้มาช่วยเป็นแฟนหลอกๆ ของตนเพื่อทำให้พลอยไพลินเข้าใจแบบนั้น

“ความรักมันไม่ใช่แค่ว่าฉันรักเธอ เรารักกันแล้วจบนะ นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเราในตอนนี้”

“แต่ในเมื่อรักแล้วถ้าเป็นฉันต่อให้จุดจบมันจะเป็นยังไงฉันก็จะยอมรับมันทุกอย่าง แต่ในเมื่อนายเลือกแบบนี้ฉันก็เคารพการตัดสินใจนาย ฉันไปก่อนนะพอดีแฟนฉันมารอแล้ว”

“ขอบคุณนะสำหรับวันนี้”พิพิมพยักหน้าให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินไปขึ้นรถของแฟนหนุ่มที่จอดรออยู่

ปัจจุบัน

ไตรภพโอบกอดร่างบางอรชรที่นอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่บนเตียงเขา ต่อให้ถูกมองว่าเลวแค่ไหนเขาก็จะยอมรับผลที่ตามมาทุกอย่าง หลายปีที่ผ่านมาเขาคิดถึงผู้หญิงคนนี้มาตลอดไม่เคยมีวินาทีไหนที่เขาหมดรักเธอเลย ไม่ใช่ว่าพอบิดาเขาตายเขาจึงกลับมา เพียงแต่ที่เขาเพิ่งกลับมาคือกำลังสร้างเนื้อสร้างตัวให้มั่นคงพอที่จะดูแลผู้หญิงคนนี้ไปตลอดชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีวันนี้เขาสร้างมันมากับมือ ไม่เคยคิดที่จะใช้อำนาจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเลยสักครั้ง ไม่เคยแบมือขอเงินจากครอบครัวเลยสักแดงเดียว

“ต่อไปพี่จะดูแลพลอยเองนะครับ เราจะสร้างครอบครัวด้วยกันนะครับพลอย”