ตอนที่4 คนแรก 2

หลายชั่วโมงผ่านไป

ในตอนนี้ร่างบางอรชรอ้อนแอ้นของพลอยไพลินนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคิงไซร์ที่ชายหนุ่มอุ้มเธอเข้ามาต่อในห้อง หลังจากที่ผ่านไปหลายชั่วโมงที่ไตรภพตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอจนพออกพอใจเขาก็ปล่อยให้หญิงสาวได้พักผ่อน

แววตาคมเข้มจ้องมองมายังหญิงสาวด้วยความรัก เขาไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดยังไงว่ารักผู้หญิงคนนี้มากมายแค่ไหน ถ้าหากไม่เกิดเรื่องขึ้นป่านนี้เขาและเธอคงมีความสุขด้วยกันมานานแล้ว ยิ่งคิดถึงอดีตชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกผิดเขาถ้าหากเราเข้มแข็งมากกว่านี้ก็คงจะดีกว่านี้

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน

เพี๊ยะ! ฝ่ามือหนาของคนที่ได้ชื่อว่าบิดาตวัดตบเข้าใบหน้าลูกชายคนโตด้วยความไม่พอใจ ไตรรัตน์แสดงโมโหออกมาอย่างชัดเจน

“ฉันบอกให้แกเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอฮะไตรภพ แกจะขัดคำสั่งฉันไปถึงไหน!”

“ทำไมผมต้องเลิกยุ่งกับคนที่ผมรักด้วย!”

“ครอบครัวเราสองคนไม่มีทางดองกันได้แกไม่เข้าใจรึไง จะเป็นลูกสาวบ้านไหนฉันไม่เคยว่าแต่ต้องไม่ใช่ลูกสาวบ้านนี้!”ชายหนุ่มกำมือแน่น เขาไม่เข้าใจว่าเหตุผลของผู้ใหญ่ทำไมต้องมาให้เด็กอย่างพวกเขาเกี่ยวข้องด้วย

“แล้วยังไงครับ! ผมกับพลอยเรารักกันไปว่าพ่อจะพูดยังไงผมก็ยังยืนยันคำเดิมว่าผมจะไม่เลิกกับพลอยไพลิน!”เสียงเข้มเอ่ยออกมาอย่างแน่วแน่ แต่ทว่าชายชรากลับเดือดดาลมากกว่าเดิมปกติลูกชายคนโตของเขาเป็นคนนิ่งๆ ไม่ใช่คนเอาดื้อรั้นหัวชนฝาแบบนี้

“ที่แกเป็นแบบนี้เพราะนังเด็กนั้นใช่ไหม แกกล้าเถียงฉันฉอดๆ เพราะเด็กคนนั้นสินะ ดีถ้าแกยังยืนยันแบบนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนอีกอย่างนะภพ ครอบครัวเด็กคนนั้นมันก็ไม่ต้องการได้แกเป็นลูกเขยไม่เข้าใจรึไง!”

“ผมไม่สน ผมรู้แค่ว่าผมรักพลอยไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงผมก็ยังยืนยันคำเดิม!”ชายหนุ่มเดินออกไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา

ไตรภพขับรถมาหาพลอยไพลินที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่ตอนนี้หญิงสาวหนีออกจากบ้านมาอยู่กับเขา ทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปหาร่างเล็กก็โผ่เข้ามากอดไว้แน่น

“ไม่ต้องห่วงนะยังไงพี่ก็ยังไม่มีวันปล่อยมือพลอยแน่นอน พี่สัญญา!”

“สัญญานะพี่ภพ พี่ห้ามทิ้งพลอยนะคะ”

“สัญญาครับ”ไตรภพกอดร่างบางเอาไว้แน่น เขาคิดที่จะพาพลอยไพลินไปเช่าหออยู่ใกล้มหาลัยเพราะในตอนนี้หญิงสาวยังเรียนไม่จบ ส่วนเขาเพิ่งจบปริญญาตรีกำลังเข้าทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง อันที่จริงเขาจะไปทำบริษัทครอบครัวก็ได้แต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาไม่อยากไปอยู่ภายใต้ครอบครัวอีก

หลายวันผ่านไป

พลอยไพลินยังคงไปเรียนเหมือนเดิมเหมือนทุกวัน แต่ทว่าพอขากลับที่พักพชรพี่ชายของหญิงสาวก็มาดักรอที่หน้าหอ

“พี่มาทำไมอีก! พลอยบอกแล้วไงว่าจะไม่กลับไปที่นั่นอีก ทุกคนกีดขวางความรักของพลอยไม่ยอมฟังอะไรพลอยก็จะไม่กลับไป!”

“มันเป่าหูแกยังไงพลอย ถึงได้ทำตัวเหลวแหลกแบบนี้ หนีตามผู้ชายทำตัวให้ครอบครัวเสื่อมเสียชื่อเสียง!”

“พลอยไม่สนว่าใครจะว่าอะไร ในเมื่อคุณแม่ไล่พลอยออกมาแล้วพลอยก็แค่ออกมาอย่างที่คุณแม่ต้องการ พี่กลับไปซะเถอะ!”พชรส่ายหน้าให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาว เขาหันไปหาลูกน้องของตนก่อนจะพยักหน้าให้ พลอยไพลินเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งหนีแต่ทว่าก็ไม่พ้นคนของพี่ชายอยู่ดี

“ปล่อยนะ ปล่อยฉัน! พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับพลอย พลอยจะอยู่กับพี่ภพ!”

“เลิกบ้าสักทีที่แม่ทำทุกอย่างก็เพื่อแกนะพลอย ความรักวัยนี้มันจะยั้งยืนอะไรกัน ไร้สาระมากกว่า!”

“พี่ไม่เข้าใจ และไม่มีวันเข้าใจหรอกเพราะพี่ไม่มีหัวใจ!”พชรกัดฟันแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมา

“เอาขึ้นรถ!”เขาหันไปบอกคนของตนก่อนจะหันหลังจะขึ้นรถแต่ทว่าไตรภพก็วิ่งมาคว้าแขนของพลอยไพลินเอาไว้เสียก่อน