5

Chapter 5

ฟาฮัสพูดแล้วก็ใจหาย เมื่อมารดาของอญู่ร่าล่วงลับไปแล้ว ตอนนั้นเขาก็ต้องรับผิดชอบอารตีที่มีบุตรสาวให้เขาอีกคน มันเกิดจากความผิดพลาดของเขา ดังนั้นจึงตัดสินใจรับอารตีมาเป็นภรรยาหลังจากภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากจากไปกะทันหันเพราะโรคร้าย ที่สำคัญ เขาอยากให้อญู่ร่ามีคนดูแลเมื่อเพิ่งขาดแม่ไป

“ได้ค่ะคุณ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูราร่าก็เหมือนลูกสาวของฉันอีกคน” อารตียิ้มหวานให้สามี ฟาฮัสดีใจที่อารตีรักบุตรสาวเขาเช่นนี้

เมื่อลับร่างของสามีไปแล้ว อารตีก็หุบยิ้มทันที

“แกจะร้องทำซากอะไรฮะ อ๋อ... คิดถึงแม่แกหรือไง ฉันจะบอกอะไรให้นะ แม่แกไปลงนรกแล้วละ จะเหลือก็แต่แกนั่นแหละจะตามไป”

อารตีจิ้มนิ้วที่หน้าผากเล็กๆ ของลูกเลี้ยง เธอต้องฝืนเป็นเมียเก็บฟาฮัสอยู่นาน เพราะถึงเขาจะมีภรรยาได้หลายคน แต่ด้วยความที่รักซารีฟามากจึงไม่อยากทำให้อีกฝ่ายเสียใจ เลยแอบส่งเสียเลี้ยงดูเธอ เมื่อเธอสืบรู้ว่าซารีฟากำลังป่วยด้วยโรคมะเร็งร้าย เธอก็นึกสาปแช่งให้อีกฝ่ายตายไปเสียให้พ้นๆ และโชคก็เข้าข้างเธอเมื่อซารีฟาตายจริงๆ

“ฮึกๆๆ ฮือ” อญู่ร่าร้องไห้ระงมมากขึ้นเมื่อรู้สึกหวาดกลัวแม่เลี้ยงใจยักษ์

“แกจะร้องหาสวรรค์วิมานอะไร นังเด็กกาฝาก ดูสิ พ่อแกมีลูกใหม่แล้ว เขาไม่รักแกแล้ว หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ” อารตีทุบตีบิดแขนลูกเลี้ยงจนเนื้อแทบหลุดออกมา แขนเล็กเขียวช้ำไปหมด

“ไม่จริง คุณพ่อรักหนู รักคุณแม่” อญู่ร่าที่ยังเป็นเด็กอยู่เถียงตามประสาเด็กๆ

“หึ! นังเด็กบ้า เขาไม่รักแกแล้ว จะมาพล่ามหาสวรรค์วิมานอะไรฮะ” อารตีตีก้นเล็กๆ ของลูกเลี้ยงอย่างหมั่นไส้

“ฮือๆ ๆ คุณพ่อขา คุณพ่อ” อญู่ร่าร้องไห้ระงม

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกแล้วไงว่าพ่อของแกเขามีลูกใหม่แล้ว”

“ไม่ คุณโกหกหนู ฮือๆ ๆ”

“นังเด็กบ้านี่ ร้องอยู่ได้” อารตีทำท่าจะทุบทีเด็กน้อยอีกครั้ง แต่โซเฟีย พี่เลี้ยงของอญู่ร่ารีบเข้ามาห้ามเอาไว้เสียก่อน

“อย่าทำอะไรคุณหนูนะคะ” โซเฟียเข้ามากอดร่างเล็กของอญู่ร่าเอาไว้แน่น

“แกกล้าดียังไงมาสั่งฉัน”

“ดิฉันจะฟ้องคุณฟาฮัสว่าคุณทำอะไรกับลูกสาวท่านบ้าง”

“เอาสินังขี้ข้า ถ้าแกยังอยากให้คุณหนูของแกอยู่ดีก็ฟ้องเลย” อารตีมองอีกฝ่ายตาดุกร้าว

“คุณจะทำอะไร”

“ฉันก็ไม่ทำอะไรหรอก แต่ถ้าแกปากมาก แกกระเด็นออกไปจากที่นี่แน่ อย่าว่าจะดูแลคุณหนูของแกเลย ตัวแกก็ไม่รอด”

“คุณนี่มัน” โซเฟียพูดไม่ออก กอดร่างสั่นเทาของอญู่ร่าไว้แน่น

“คุณรตี ยัยหนูเป็นยังไงบ้าง” เสียงของสามีทำให้อารตีรีบดึงร่างของอญู่ร่ามากอดแนบอก ในดวงตาร้ายกาจตวัดมองพี่เลี้ยงสาวอย่างข่มให้อีกฝ่ายปิดปากเงียบ

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เดี๋ยวให้โซเฟียพาไปนอนดีกว่า ฉันคิดว่ายัยหนูอาจจะคิดถึงแม่ของแกน่ะค่ะ คุณต้องออกไปทำธุระไม่ใช่เหรอคะ ส่งฟาตีมาให้โซเฟียแล้วกัน”

อารตีที่กอดร่างอญู่ร่าเอาไว้แน่นเหมือนรักใคร่เสียหนักหนา ใบหน้าที่ซบจมหายไปกับร่างของอารตีทำให้ฟาฮัสไม่ได้นึกเอะใจเลยสักนิด

“ยัยหนูท่าจะติดคุณมากนะ ดูสิ ผมมาก็ไม่สน ซบคุณซะแน่นเชียว”

“ค่ะ คุณรีบไปเถอะค่ะ ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงฉันจะดูแลลูกคุณเอง ลูกคุณก็เหมือนลูกฉันนั่นแหละค่ะ”

โซเฟียอยากเอ่ยปากบอกเหลือเกินว่าอารตีเป็นคนเช่นไร แต่หากเธอทำเช่นนั้น มันหมายถึงเธอจะไม่ได้ดูแลอญู่ร่าอีก หากไม่มีเธอ อญู่ร่าอาจโดนทำร้ายมากกว่านี้ก็เป็นได้ พี่เลี้ยงสาวเลยต้องเก็บความกล้ำกลืนเอาไว้ในจิตใจ

“อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าครอบครัวแกกำลังลำบาก ไหนจะพ่อแม่พิการของแก ถ้ายังอยากทำงานต่อไปก็อย่าปากมาก” อารตีข่มขู่เมื่อคล้อยหลังสามีไป

“ส่วนแกไปได้แล้ว นังเด็กบ้า” อารตีผลักร่างของลูกเลี้ยงออกห่างอย่างรังเกียจ

“คุณหนู” โซเฟียกอดรัดร่างสั่นเทาที่กำลังหวาดกลัวแนบอก

“แกจำใส่กะโหลกเน่าๆ ของแกเอาไว้ ถ้าแกบอกเรื่องนี้กับพ่อของแก แกได้ออกไปนอนข้างถนนแน่ เพราะตอนนี้พ่อของแกรักฉันมากกว่าแก มากกว่าแม่ของแก รับรองว่าฉันจะทำให้แกกระเด็นออกจากบ้านหลังนี้แน่นอน ฉะนั้นอย่าเอาเรื่องรำคาญใจไปบอกพ่อของแก แกอยากจะไปไหนก็ไป ไป๊” อารตีตวาดไล่

โซเฟียรีบพาคุณหนูของหล่อนออกห่างไปทันที

หลังจากนั้น อารตีก็เลี้ยงดูฟาตีมาอย่างดี แต่กับอญู่ร่านางทำดีต่อหน้าสามี แต่พอลับหลังก็ดุด่าว่ากล่าว หลังๆ อญู่ร่านั้นห่างๆ จากบิดา เด็กสาวชอบเก็บตัว โซเฟียดูแลอญู่ร่าเป็นอย่างดีเพราะซารีฟามารดาของอญู่ร่ามีพระคุณกับตนเองมากนัก

แต่พออญู่ร่าอย่างเข้าสู่วัยรุ่น โซเฟียก็ต้องสูญเสียบิดามารดาที่ส่งเงินเลี้ยงดูอยู่หลายปี ทำให้เธอตัดสินใจช่วยเหลือคุณหนูอันเป็นที่รักด้วยการขอให้อญู่ร่าไปขอร้องบิดาว่าต้องการย้ายไปอยู่กับตาและยายด้วยตัวเอง

สุกรีและริฟฮาน ตาและยายของอญู่ร่าก็ไม่เคยสงสัยในความร้ายกาจของอารตี อารตีนั้นไม่ต้องการให้อญู่ร่าไปอยู่กับตายายเพราะต้องการกดขี่และใช้งานกับตน

แต่เมื่ออญู่ร่าทำตามคำแนะนำของพี่เลี้ยงสาวขอบิดาเช่นนั้น แม้ฟาฮัสจะไม่เห็นด้วยแต่แรก แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเมื่อสุกรีและริฟฮานก็ต้องการหลานสาวไปดูแลอุ้มชูตั้งแต่ต้น โซเฟียจึงติดตามอญู่ร่าไปด้วย

อารตีแค้นใจมากนัก แต่อีกใจก็ได้กำจัดลูกเลี้ยงไปไกลหูไกลตา ต่อไป นางและบุตรสาวก็จะได้เอาอกเอาใจฟาฮัสได้มากขึ้นโดยไม่มีใครขัด และคอยขวางไม่ให้สามีไปหาอญู่ร่า ถ้าเขาจะไปก็แกล้งป่วยบ้าง ไม่สบายบ้าง จนอญู่ร่าอดน้อยใจบิดาอยู่หลายครั้ง

แต่เพราะอญู่คอยสอบถามคนสนิทของท่านและได้รับรู้ว่ามารดาเลี้ยงดูแลบิดาเป็นอย่างดี เธอจึงไม่อยากนำเรื่องรบกวนจิตใจไปฟ้องท่านเรื่องที่โดนมารดาเลี้ยงทำร้าย ให้ท่านต้องทุกข์ร้อนใจ

อีกทั้งเงินที่ฟาฮัสจะส่งเสียให้อญู่ร่า อารตีก็ขอเป็นคนช่วยส่งไปให้เองเมื่อสามีงานยุ่ง แต่ก็ส่งไปเพียงน้อยนิดหรือไม่ก็ไม่ส่งไป ชี้แจงไปว่ามีความขัดสนมากมาย แล้วนำเงินนั้นส่งไปให้บุตรสาวที่อยู่ต่างประเทศแทน

สุกรีและริฟฮานพอมีฐานะ ไม่อยากรบกวนลูกเขยจึงส่งเสียอญู่ร่าเสียเองและไม่เคยเอ่ยปากรบกวนเงินทองเลย

ฟาฮัสเองคิดเสมอว่าได้ส่งเสียเงินให้บุตรสาวเล่าเรียนตามสมควรโดยไม่เฉลียวใจในตัวภรรยาแม้แต่น้อย

อญู่ร่าเป็นเด็กที่กตัญญู เธอพยายามหางานทำส่งเสียตัวเอง ไม่ค่อยรบกวนเงินของตาและยายมากนัก แม้ท่านจะให้ความเต็มใจก็ตามที ส่วนฟาตีมานั้นรู้สึกผิดในสิ่งที่มารดาทำ เธอจะโอนเงินในส่วนที่มารดายักยอกมาให้เธอกลับคืนให้พี่สาวเสมอๆ และสองพี่น้องก็พูดคุยติดต่อกันไม่เคยขาด

ฟาตีมาสำนึกว่าพี่สาวเคยช่วยตนเอาไว้ในช่วงวัยรุ่น ขณะที่เธอจมน้ำเกือบเอาชีวิตไม่รอด

รอยเสน่หา

“ฮัลโหล”

เสียงหวานของเพื่อนรักที่ตอบรับมาตามสายทำให้นาดาอมยิ้มขณะกำลังจะเดินทางไปหาอญู่ร่า

“คิดถึงราร่าเหลือเกิน นาดากำลังจะเดินทางไปภูเก็ตแล้วนะจ๊ะ”

“คิดถึงนาดาเหมือนกันจ้ะ ดีใจเหลือเกินที่นาดาจะมาหาราร่าที่ภูเก็ต”

“เตรียมห้องให้นาดากับพี่ชายด้วยนะจ๊ะ”

“ได้เลย ราร่าเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วจ้ะ ตอนนี้อยู่ที่บ้านตากับยาย แต่เดี๋ยวจะรีบกลับไปต้อนรับนาดานะจ๊ะ” อญู่ร่าพูดอย่างตื่นเต้นที่เพื่อนรักจะมาหา

“ไม่เป็นไร ทำธุระให้เสร็จเถอะจ๊ะ เพราะว่านาดาจะอยู่เที่ยวอีกหลายวัน แค่ราร่าอำนวยความสะดวกเรื่องที่พักให้ก็ดีใจแล้วจ้ะ”