15 ผู้หญิงจับแขก

“ผมคิดว่ามานั่งที่นี่จะพ้นจากผู้หญิงจับแขก แต่คิดผิดที่นี่ก็มีผู้หญิงขายบริการแฝงด้วย อย่างว่านั่นแหละนะ ทุกวันนี้หากินฝืดเคือง ผู้หญิงมักง่ายนิยมขายที่นาแปลงน้อยกันเป็นแถวๆ”

เสียงผู้ชายดังมาจากโต๊ะตั้งอยู่ในมุมมืด ใกล้ๆ กับที่มาริสายืนอยู่ โดยบริเวณนั้นไม่มีใคร นอกจากผู้ชายสามคนที่กำลังเต้นไปกับเสียงเพลงในจังหวะสนุกสนาน หญิงสาวหน้าร้อนด้วยความโกรธเพราะรู้ว่าคนที่พูดนั้นหมายถึงเธอที่ขายตัว

“คุณว่าใคร”

มาริสาถามเสียงแข็ง หลังจากมั่นใจว่าคนๆ นั้นหมายถึงเธอ และใจเต้นแรง เมื่อเห็นผู้ชายจอมกักขฬะคนที่เธอเกือบขับรถชนท้ายรถของเขา

ครั้งแรกที่เห็นเขา เธอเกือบจะเดินหนี แต่ยังข้องใจเกี่ยวกับคำพูดดูถูกหาว่าเธอขายตัวแลกกับเงิน ซึ่งไม่เป็นความจริงแม้แต่น้อย

“อ้าว ก็ยืนกันอยู่แค่สองคนนี่ครับ เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นผมที่มาจับผู้ชาย แหม....หน้าโหดเหมือนโจรอย่างนี้ คนที่อ๊อฟไปก็คงโรคจิตเข้าขั้นละ”

“ดูถูกกันเกินไปแล้วนะ”

จากที่เป็นคนสุภาพ อ่อนน้อมถ่อมตน เมื่อถูกคนรอบข้างรังแก แล้วยังมาเจอผู้ชายซกมกคิดว่าเป็นผู้หญิงขายตัวอีก มาริสาโกรธจนตัวสั่น

“เปล่านะ ผมพูดไปตามเนื้อผ้า แต่ดูคุณแต่งตัวสิ เสื้อยืดรัดหน้าอกเห็นเป็นลูกๆ แล้วยังกางเกงที่สั้นจนติดง่ามขนาดนั้น ถ้าไม่จงใจแต่งตัวยั่วผู้ชาย แล้วจะใส่แบบนี้มาเที่ยวผับเพื่ออะไรครับ”

“ฉันรีบออกจากบ้านมาพบเพื่อน ลืมเปลี่ยนชุดใหม่”

มาริสาพยายามสะกดความโกรธ อธิบายถึงการแต่งตัวยั่วน้ำลายผู้ชายโดยไม่ตั้งใจ แต่ชายหนุ่มสุดเถื่อนกลับพูดให้เธอโกรธหนักยิ่งกว่าเดิม

“รีบมาหาแขกที่นัดไว้ต่างหากมั้ง เมื่อครู่ก็มีผู้ชายหลงกลคุณคนหนึ่งละ ถ้าเขาไม่ออกไปข้างนอกก่อน คุณก็คงจะได้ลูกค้าเพิ่ม”

มนต์เสกประเมินสถานการณ์เป็นฉากๆ เพราะคิดว่ามาริสาเป็นผู้หญิงบริการจริงๆ ทำให้เธอโกรธจนสุดจะระงับอารมณ์เอาไว้ได้

“โลกทุกวันนี้อยู่ยากทุกที มีแต่คนใจร้ายอย่างคุณนี่แหละ ไอ้บ้า”

หญิงสาวท้ายด้วยคำด่าแรงๆ มนต์เสกสะดุ้งเพราะชีวิตเขาไม่เคยถูกผู้หญิงด่ามาก่อน มองเธอด้วยสายตาวาว ก้าวเท้าเข้ามาหา แต่เธอถอยกรูดจนชิดกับโต๊ะตัวที่เขานั่ง

“กล้าด่าผมเหรอ”

“ทำไม คุณใหญ่แค่ไหนที่ฉันจะไม่กล้าด่า ในเมื่อคุณมันเลว”

เธอยังไม่หยุดที่จะด่าเขา ซึ่งก็เป็นเพียงคำที่นึกออกเท่านั้น

“อ้าว ผมเลวตรงไหน พูดดีๆ นะ”

“ดูถูกผู้หญิง ปากเสีย เลว”

“โอ้โห ยังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผมเลยนะครับ ยังด่าเป็นชุดอย่างนี้ อิม...จิตใจคุณนี่ช่างสุดยอดเลวเลยว่ะ”

ในเมื่อถูกด่าแบบไม่ยั้ง มีหรือที่เขาจะยอมรามือง่ายๆ ขณะนั้นนักดนตรีเลิกเล่น อยู่ในช่วงรอเปลี่ยนวง ดีเจจึงทำหน้าที่เปิดเผ่น พวกที่เต้น พากันกลับมานั่งที่ และได้ยินสองหนุ่มสาวด่ากัน ผู้ชายบางคนมองอย่างไม่พอใจ

“คุณครับ ว่าผู้หญิงอย่างนี้ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยนะคุณ”

หนุ่มนักเที่ยวหน้าตาดีลุกขึ้น ทำท่าจะเข้ามาช่วยหญิงสาว แต่มนต์เสกตะคอกเสียงดัง

“เฮ้ย อย่ายุ่ง นี่คือเรื่องระหว่างผมกับผู้หญิงคนนี้ เพียงสองคนเท่านั้น คุณไม่รู้หรอกว่าเธอแสบแค่ไหน ผมเคยเจอมาแล้ว”

“อ้าว เคยเจอกันมาแล้วหรือ”

ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวด้วยเสียงอ่อนลง โดยไม่เห็นหญิงสาวที่มองด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

“ใช่ ผมตกลงกับเธอได้ คุณอยู่เฉยๆ”

จากรูปร่างหน้าตาค่อนข้างเถื่อน และเสียงห้วนทรงอำนาจของมนต์เสก ทำให้ผู้ชายคนนั้นไม่กล้าที่จะมีเรื่อง จึงถอยกลับไปนั่งที่โต๊ะ

มาริสากลัวต่อท่าทางมนต์เสกที่ขยับเข้าหา ไม่มีความเป็นมิตรแม้แต่น้อย เธอควานมือไปคว้าแก้วเหล้าบนโต๊ะถือเอาไว้

“อย่าเข้ามานะ”

“ทำไมจะเข้าไม่ได้ ในเมื่อเป็นโต๊ะผม แน่ะ ยืนแอ่นหน้า ล่อเป้าอย่างนี้ ยั่วผมหรือไง บอกเสียก่อน ผอมๆ แห้งๆ อย่างนี้ ยั่วไม่ขึ้นหรอก”

“โอ๊ย ไอ้บ้า ไอ้ลามก นี่แน่ะ”

หญิงสาวสาดเหล้าในแก้วใส่หน้าเขาอย่างจัง หนุ่มปากดีสะดุ้ง อุทานด้วยความตกใจ นักเที่ยวที่นั่งอยู่บริเวณนั้นพากันอ้าปากค้าง ตกใจไม่คิดว่าสาวสวยจะกล้าต่อกรกับหนุ่มจอมเถื่อน

“โอ๊ะ ยายบ้า กล้าสาดเหล้าใส่หน้าผมเรอะ”

“ใช่ คนอย่างคุณ สมควรโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ”

“แน่มาก คนอย่างนายมนต์เสกไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำอย่างนี้ คิดหรือว่าผมจะปล่อยให้รอดกลับไป”

ชายหนุ่มโกรธจัด เงื้อมือใหญ่ยกขึ้นเตรียมจะขยุ้มลงบนบ่าบอบบางของมาริสา พลอยเห็นพอดีรีบห้ามเสียงหลง

“อย่านะ ถ้าคุณทำร้ายเพื่อนฉัน ฉันจะเรียก รปภ. ลากคุณโยนออกไปนอกร้านเดี๋ยวนี้เลย”

“พลอย ช่วยเราด้วย ไอ้ผู้ชายคนนี้มันจะทำร้ายเรา”

มาริสาวิ่งไปเกาะแขนพลอยไว้แน่น นักเที่ยวคนอื่นๆ พากันลุกฮือขึ้น มองมนต์เสกอย่างไม่ชอบใจ เขาทำท่าฮึดฮัด จ้องหญิงสาวตาขวาง ผู้จัดการร้านเข้ามาระงับเหตุเพราะกลัวเรื่องจะลุกลามใหญ่โต

“ผมขอร้องเถอะครับ อย่ามีเรื่องกันเลย ให้สนุกกันเต็มที่ดีกว่านะ”

“ผมไม่มีอะไรอยู่แล้ว เว้นแต่ผู้หญิงคนนั้น”

มนต์เสกปรายตามองมาริสาที่ทำท่าจะร้องไห้ จากนั้นเขานั่งลง ยกขวดเหล้าขึ้นดื่มโดยไม่ผสมโซดากับน้ำแข็ง และไม่มองคู่กรณีสาวแต่อย่างใด ในเวลาเดียวกันมาริสารู้สึกเหมือนไร้ค่า มีแต่ผู้ชายจ้องทำร้ายจึงวิ่งออกไปจากร้านด้วยความเร็ว

“เฮ้ย ยายริสาจะไปไหน”

พลอยเห็นดังนั้นทำท่าจะวิ่งตามด้วยความเป็นห่วงมาริสา แต่พนักงานในร้านกันตัวเอาไว้ก่อน เพราะเธอยังไม่ได้จ่ายค่าอาหารกับเครื่องดื่ม จึงเสียเวลาจัดการตรงนั้นจนเรียบร้อย เมื่อออกมานอกร้านก็ไร้วี่แววเพื่อนสาวคนสวย