บทที่3. ต้อนลูกแกะเข้าคอก 3/3

ทิชานั่งหน้ายับมองพยาบาลสาวทำความสะอาดแผลที่หัวเข่า มีคนหล่อ แต่หน้าดุชะมัดนั่งถลึงตาปรามอยู่ใกล้ๆ เธอกลอกตามองบน ถอนใจแรงๆ สีหน้าเหนื่อยหน่ายสุดขีด เมื่อก้มมองเวลาที่นาฬิการาคาถูกบนข้อมือตัวเอง

“คุณทำให้ฉันไปเรียนไม่ทัน!” ทิชาบ่นเบาๆ ไม่กล้าพูดดัง เมื่อเธอไม่ได้อยู่กับแม็กซิมัสแค่สองคน

“ขาดเรียนชั่วโมง 2ชั่วโมง คงไม่ทำให้เกรดเธอตกมากนักหรอกน่า”

“ฉันไม่เคยขาดเรียนค่ะ” เสียงอุบอิบเถียงกลับมา

“มันก็ดีกว่าเธอจะไปเรียนทั้งๆ ที่เลือดยังไหลไม่หยุด” ชายหนุ่มตอบกลับมาทันควัน

“แผลแค่นี้เอง...คุณชอบทำเป็นเรื่องใหญ่ ฉันคงไม่ตายเพราะรถล้มหรอกค่ะ”

“เธอไม่ตายเพราะรถล้มหรอกยัยแคระ! แต่เธอจะตายเพราะบาดทะยัก”

แม็กซิมัสดุเสียงเขียว ทิชาเบ้ปาก เธอได้ยินคำว่า ‘แคระ’ ‘เตี้ย’ ผ่านปากของคนตรงหน้าหลายครั้งแล้ว มันแปลกหรือไงที่เธอจะตัวเล็ก เมื่อเขาตัวโตเหมือนยักษ์ เลยทำให้คนที่สูงปกติดูต่ำเตี้ยในสายตาของเขา

“ฉันชื่อทิชาค่ะ เพื่อนๆ เรียกทีร่า ฉันไม่ได้ชื่อแคระ!”

ทิชาเถียงฉอดๆ เธอไม่ได้ต่ำเตี้ยเหมือนคนแคระสักหน่อย เธอสูงเท่าค่าเฉลี่ยของคนส่วนใหญ่ เขาต่างหากที่ตัวโตผิดมนุษย์มนา

แม็กซิมัสไม่ได้ตอบโต้ แววตาเขาเต้นระริกเพราะกำลังขำ ดวงตาสีดำของคนตรงหน้า เหมือนลูกแก้วที่แสงไฟส่องกระทบ มันมีประกายแสงสว่างวาบๆ และทำให้เขาชักสายตากลับมาไม่ได้สักที

“เรียบร้อยค่ะ ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำสัก2-3วันนะคะ” นางพยาบาลสาวอธิบายด้วยเสียงเอ็นดู

เธอแอบสังเกตหนุ่ม-สาวตรงหน้า ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก แม้ฝ่ายหญิงจะดูตัวเล็กไปสักหน่อย เมื่อเทียบกับขนาดตัวของฝ่ายชาย

“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ?” ทิชาถาม เธอกระโจนลงจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ก้มลงมองหัวเข่าที่มีผ้าพันแผลพันไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะยืดตัวขึ้น กวาดตามองหากระเป๋าเป้ของตนเอง เธอเสียเวลาอยู่ที่คลินิกแห่งนี้มากเกินพอ คงต้องถึงเวลาแยกตัว เธอต้องเข้าเรียนคลาสนี้ให้ทัน เมื่อตนเองไม่มีเวลามาทบทวนบทเรียนในคราวหลัง เนื่องจากเวลาที่เหลือ ทิชาต้องทำงานพาร์ทไทม์

“เดี๋ยวสิ เธอจะรีบไปไหน?” แม็กซิมัสร้องเรียก เขาเดินตามทิชามาติดๆ

“ไปเรียนสิคะ ขอบคุณค่ะที่พามาหาหมอนะคะ”

หญิงสาวขอบคุณตามมารยาท เธอย่นหัวคิ้ว มองหารถโดยสารที่จะพาตนเองกลับที่วิทยาลัย’

คาร์ลโผล่มาทันเวลาพอดี การ์ดอีกคนก็เหมือนกัน เขาจูงจักรยานใหม่เอี่ยมตรงมายังบริเวณที่เจ้านายยืนอยู่

ทิชามองจักรยาน แล้วก็เงยหน้ามองแม็กซิมัส เรียวคิ้วโก่งขมวดเป็นปม เมื่อพอจะเดาบางอย่างออก

“จักรยานฉันล่ะคะ?” เธอถามหาจักรยานคันเก่งของตัวเอง

“จักรยานคันนั้นล้อเบี้ยว ผมเลยจัดการซื้อมาให้ใหม่ครับ” คาร์ลเป็นคนตอบ สีหน้าเรียบสนิท

แม็กซิมัสอมยิ้ม เขาเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง เมื่อทิชาหมุนตัวมามองเขา

“ฉันรู้ว่าคุณรวยค่ะ!” หญิงสาวสูดลมหายใจแรงๆ “แต่แค่ล้อเบี้ยว ก็ไม่ได้หมายความว่ามันใช้ไม่ได้นี่คะ!” เสียงของทิชาสูงขึ้น เธอรู้ดีว่าสภาพจักรยานของเธอนั้นมันเก่า แต่ก็ยังใช้งานได้ดี

“ไม่ดีเหรอ... เธอได้จักรยานใหม่ แทนไอ้คันบุโรทั่งคันนั้นเชียวนะ”

ทิชาพ่นลมหายใจแรงๆ อีกครั้ง...ในสังคมคนร่ำรวย คนเหล่านั้นคงไม่เคยพบเจอความลำบาก อะไรที่อยากได้ ได้มาราวกับเนรมิต ในขณะที่คนอีกกลุ่มหนึ่งต้องกระเสือกกระสนแทบตายกว่าจะได้สิ่งที่ตัวเองอยากได้สักชิ้น มันไม่ยุติธรรมเลย พระเจ้าสร้างโลกขึ้นให้มนุษย์ได้ใช้อยู่อาศัย แต่ทำไมเล่า? ทำไมผู้มีอิทธิฤทธิ์ทั้งหลายจึงสร้างความเลื่อมล้ำไว้ในมวลมนุษย์ที่พวกเขาสร้างไว้ด้วย

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกัดฟัน แค่นพูดขอบคุณ

แต่...ทิชาไม่ได้เดินไปคว้าจักรยานคันนั้น เธอเดินผ่านเหมือนมองไม่เห็นจักรยานรุ่นล่าสุดตั้งอยู่ตรงนั้นเลยสักนิด

ทิชาได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามหลังมา เธอกระชับกระเป๋าเป้ที่คล้องไว้ที่ไหล่ซ้ายให้แน่นขึ้น สาวเท้าให้เร็วขึ้น ก่อนจะกระโจนขึ้นรถประจำทางที่จอดเทียบป้ายหน้าคลีนิกแห่งนั้นพอดี

“โว้ย!”

แม็กซิมัสตวัดปลายเท้าเตะก้อนกรวดที่อยู่บนพื้นจนปลิว

เขายกแขนขึ้นท้าวเอว มองตามไฟท้ายสีส้มของรถประจำทางที่ทะยานออกไป พร้อมกับผู้หญิงตัวเล็กเรื่องมากคนนั้น ชายหนุ่มฉุนนิดๆ กับความยโสอวดดีของทิชา เขาหล่อนเย่อหยิ่ง ทั้งที่สภาพจนกร็อบ...

“กลับ...” ร่างสูงใหญ่เดินนำหน้า คาร์ลละล้าละลัง เขาเลยจัดการสิ่งที่ควรทำ โดยที่แม็กซิมัสไม่ต้องสั่ง

ในเมื่อทิชาไม่ยอมรับจักรยานคันนี้ เขาก็คงต้องส่งไปให้หล่อน...ถึงที่!!