ซาตานทวงสิทธิ์ ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

ท่ามกลางงานเลี้ยงฉลองของนักธุรกิจมากหน้าลายตาระดับต้นๆ ของประเทศ จัดขึ้นใจกลางเมืองประเทศอิตาลี ประตูถูกเปิดออกอีกครั้งเมื่อร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้าหล่อเข้ม น่าเกรงขามก้าวเข้ามาในงาน

เซนต์ วาโลว ดีลล์

เจ้าของธุรกิจการส่งออกน้ำมันและปิโตรเลียมที่ใหญ่ที่สุดในยุโรปเดินเข้ามาในงานทุกคนต่างจับจ้องที่เขาและอยากร่วมทำธุรกิจกับเขาทั้งนั้น เซนต์ขึ้นมาเป็นนายใหญ่แทนท่านพ่อเขาได้ 8 ปี เขาสามารถทำมันออกมาได้ดีตลอดมาจนน่าทึ่ง

นอกจากธุรกิจสีขาวสีดำ เขายังเป็นเจ้าของมหาวิทยาลัยดีลล์ที่เปิดสอนทางด้านปิโตรเลียมโดยเฉพาะอีกด้วย

ร่างสูงใหญ่ทักทายผู้คนในงานตามมารยาท และได้ขอตัวออกมาก่อนเนื่องจากมีงานสำคัญหลายงานรอเขาอยู่

"นายครับ วันพรุ่งนี้นักศึกษาทุนจากบริษัทสาขาต่างประเทศมีอบรมที่มหาวิทยาลัย นายจะไปไหมครับ"

"อืม ฉันจะไปเอง"

เซนต์บอกลูกน้องคนสนิท ไหนๆ พรุ่งนี้เขาก็ต้องไปตรวจงานที่นั่นแล้วก็เข้าร่วมเปิดงานเลยแล้วกัน

หลังจากสั่งงานลูกน้อง ร่างสูงก็เดินเข้ามาในห้องทำงานของกาสิโนใหญ่กลางตัวเมืองเพื่อสะสางงานที่ค้างสะสมไว้หลายวันกว่าจะเสร็จก็เป็นเวลาของวันใหม่แล้ว

เขาจับโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อตรวจเช็กสิ่งต่างๆ ก็พบข้อความของเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนานทำให้เขาเดินออกจากห้อง ก็พบกับไอ้เพื่อนยาก ที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานเขาสักพักแล้ว

"ไง ไอ้เสือ มานานยัง"

เซนต์เอ่ยทักเพื่อน แล้วเดินไปห้องวีไอพีสำหรับเขาเท่านั้นโดยมีเคลย์ตันเพื่อนสนิทเดินตามไปติดๆ

"กูเจอไอ้คินทร์ที่เยอรมันเมื่อวันก่อน" เคลย์ตันพูดเข้าเรื่องทันทีที่ถึงห้อง

"หึ มันสินะ"

เป็นคนวางระเบิดกาสิโนของเขากับไอ้เพื่อนรักที่เยอรมันและรัสเซียพร้อมกันเมื่อวันก่อน ทำให้ลูกน้องและลูกค้าของเขาบาดเจ็บและเสียชีวิตไปหลายสิบคน

"กูร่วมด้วยคน" เคลย์ตันรู้ว่าเพื่อนเขาต้องเอาคืนให้หนักกว่าที่คินทร์ทำแน่นอน

เขาทำธุรกิจโรงแรมเชิงอนุรักษ์การท่องเที่ยวแถบฮาวายเกือบทั้งหมดและอีกหลายๆ แห่งทั่วโลก รวมทั้งที่อิตาลีประเทศของตัวเองด้วย การที่คินทร์วางระเบิดกาสิโนที่เขากับเซนต์ร่วมกันสร้างมาด้วยละก็เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เพื่อนจัดการคนเดียวแน่นอน

ร่างบางที่พึ่งลงจากเครื่อง รีบนั่งรถมายังบ้านที่แม่เธอเขียนทิ้งไว้ในจดหมายทันทีซึ่งเธอค้นหาแล้วพบว่าที่อยู่นั้นอยู่แถบชานเมือง สภาพบ้านเหมือนมีคนเข้ามาดูแลรักษาอยู่ตลอดเวลา ลันตาเดินเข้ามาถึงหน้าประตูบ้านทรงยุโรปขนาดไม่ใหญ่มากพร้อมกระเป๋าลากของเธอ ไม่นานก็มีคุณป้าท่านหนึ่งเดินออกมา

"หนูเป็นใครเหรอจ๊ะ"

ลันตายกมือไหว้เพราะติดนิสัยคนไทยก่อนจะนึกได้จึงรีบเอามือลง

"คือหนู..."

"ลันตา ลันตาใช่หรือเปล่า"

คุณป้าคนนั้นถามขึ้นมาเพราะเห็นจี้พระจันทร์เต็มดวงที่เธอดัดแปลงให้เป็นกำไลข้อมือเรียบร้อยแล้ว ลันตาแปลกใจ ป้าคนนี้รู้จักเธอได้ยังไง ทำไมถึงอยู่ที่นี่

"ป้ารู้จักลันเหรอคะ"

เธอถามคุณป้าขึ้นด้วยสายตาอันวูบไหวชั่วครู่ก่อนจะกลับไปเป็นตามเดิม

"หนูเป็นลูกนภาใช่มั้ย" คุณป้าถามซ้ำอีกครั้งและได้เล่าแม่ของเธอให้ฟัง

คุณป้านวลคนไทยแท้เป็นพี่ที่ทำงานของแม่ ทั้งสองคนสนิทกันมาก คอยช่วยเหลือกันและกันตลอดมาเปรียบเสมือนครอบครัว จนวันหนึ่ง นภากับสามีได้หายตัวไปพร้อมกับเด็กน้อยที่พึ่งคลอด หลังจากออกจากงานป้านวลจึงมาอยู่ดูแลที่บ้านหลังนี้ตามคำขอของน้องรักที่หายตัวไป

เกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ของเธอกันนะ มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ท่านทั้งสองหายตัวไปและได้ทิ้งเธอที่บ้านสุขใจกับครูอารี ลันตาคิดไม่ตกกับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้เลย

2 วันต่อมาลันตาได้เข้าร่วมอบรมปฐมนิเทศนักศึกษาทุนต่างประเทศ คนที่จะได้ทุนนี้ต้องเป็นคนของบริษัทสาขาย่อยที่แยกออกไปในประเทศหรือต่างประเทศ มีผลการเรียนดีและประวัติการทำงานดีเท่านั้น

พิธีเปิดงานได้จัดที่ห้องประชุมมหาวิทยาลัยดีลล์มีนักศึกษาทุนด้านปิโตรเลียมร่วมงานอีกประมาณ 100 คน ไม่นานก็มีชายใส่สูทสีดำอีกหลายสิบคนเดินเข้ามา และมีชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำ ใบหน้าหล่อเข้ม ความน่าเกรงขามล้นแผ่กระจายไปทั่วห้องเมื่อเขาเดินขึ้นไปบนเวทีที่ได้จัดเตรียมไว้

สายตาคมกริบของชายหนุ่มกวาดตามองไปทั่วห้อง บังเอิญสบตากับหญิงสาวร่างบางแต่อวบอิ่มดูสุขภาพดี ผิวขาวละมุน แววตาสดใสอ่อนหวาน แต่เหมือนปกปิดความเศร้าไว้ลึกๆ ข้างใน

ชายหนุ่มจ้องร่างแบบบางอย่างไม่ละสายตาจนเจ้าตัวเสมองสิ่งอื่นเพื่อหลบตาเขา ทำให้เซนต์รู้ตัวแล้วมาโฟกัสกับงานข้างหน้าแทน แต่สมองก็หยุดคิดถึงหญิงสาวคนนั้นไม่ได้เลย

แววตาคู่นั้น…เขาจำมันได้!!

เมื่อพิธีกล่าวเปิดงานเรียบร้อยแล้วเซนต์ก็ไปที่ห้องทำงานเพื่อตรวจเช็กรายงานประจำเดือนของมหาวิทยาลัยต่อ เขาจะต้องดูเอกสารรายงานประจำเดือนของงานทุกอย่างทั้งหมดของเขาด้วยตัวเอง

"เอาประวัตินักศึกษาทุนปีนี้มาให้ฉันทั้งหมด"

ไมค์รับคำสั่งแล้วเดินออกไป ไม่นานก็ได้เอกสารสำคัญที่ผู้เป็นนายต้องการ

"ลันตา วัฒนกุล....สืบประวัติผู้หญิงคนนี้มาอย่างละเอียด"

ชายหนุ่มที่นั่งเงียบขมวดคิ้วหนาเหมือนคิดอะไรสักอย่าง ดวงตาคมกริบมองกระดาษแผ่นหนึ่งตรงหน้าเอ่ยปากสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนจะลุกจากเก้าอี้หนังตัวใหญ่เดินออกจากห้องทันที วัฒนกุล งั้นเหรอ…