ซาตานทวงสิทธิ์ ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“ลันตา มาโดร่า เซเกนต์ นี่คือชื่อจริงของลูก ขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องลูกได้ แม่กับพ่อได้ทำผิดครั้งใหญ่นัก ทำให้ลูกไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อมเหมือนคนอื่นๆ ขอโทษที่ทำให้ชีวิตลูกต้องลำบาก ลูกจะไม่ยกโทษให้พ่อกับแม่ก็ได้ นับตั้งแต่ที่ลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ลูกคือคนของตระกูลดีลล์.....”

ด้านหลังจดหมายเขียนที่อยู่ของที่ไหนสักแห่งไว้ ลันตาพลิกเปิดดู ในใจมีคำถามมากมาย

"อะไรคะแม่ พ่อกับแม่ของหนูเป็นอะไรคะ ฮึกก ฮึก ฮือออ"

ลันตาเอ่ยถามด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาไม่หยุด เธอสับสน มึนงงกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้พ่อกับแม่เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่ทำไม ทำไมถึงได้ทิ้งเธอไป

"นภากับแม่เราเป็นเพื่อนรักกัน โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กเพราะเราอยู่บ้านข้างกัน หลังจากเรียนจบนภาได้แต่งงานและได้ย้ายไปอยู่อิตาลีกับสามี ตั้งแต่ตอนนั้นแม่กับนภาก็ติดต่อกันน้อยลงจนแทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย จนถึงวันนั้นวันที่นภามาหาแม่ที่บ้านพร้อมกับลูกน้อย เธอฝากให้แม่เลี้ยงดูเด็กน้อยคนนั้น และได้ฝากของไว้อย่างหนึ่งบอกให้แม่เอาให้ลูกในวันที่เรียนจบ...."

ครูอารีกุมมือนุ่มของลูกสาวที่กำลังร้องไห้อยู่และเล่าเรื่องราวของตนเองกับนภาให้หญิงสาวฟัง

"แม่ขอโทษนะ ความจริงแล้วแม่ตั้งใจจะให้ตั้งแต่วันที่ลูกเรียนจบแล้ว แต่แม่ไม่กล้าเพราะกลัวจะเสียหนูไป กลัวหนูไปจากแม่ แม่ขอโทษ"

ครูอารีพูดด้วยน้ำตา เธอยอมรับว่าเห็นแก่ตัวไม่อยากให้ลูกคนนี้ไปไหนไกลจากเธอเลย ถึงจะไม่ใช่ลูกในไส้แต่ก็รักเหมือนลูกแท้ๆ เสมอมา

"คืออะไรคะแม่ ลันงงไปหมดแล้ว แล้วตระกูลดีลล์เป็นใครคะ"

ลันตาเอ่ยถามด้วยเสียงสั่น กอดร่างอ้วนท้วมครูอารีไว้แน่น...

เหตุผลที่เธอเลือกอิตาลีก็เป็นเพราะว่าที่อยู่ในจดหมายนั้น เธอต้องการรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับแม่ของเธอ ถึงแม้ความจริงนั้นอาจจะทำให้เธอเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

ร่างบางของหญิงสาวที่ตอนนี้สวมกางเกงยีนขาสั้นเสื้อเชิ้ตสีขาวดูสบายตา เรียวขาสวยก้าวเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่ถูกจัดตกแต่งให้ดูน่ารักอยู่ติดชายทะเลซึ่งมีเจ้าของร้านเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานเดียวกับเธอ

"ลันทางนี้ๆ"

ลันหามองหาต้นเสียงก็พบเพื่อนสาวไซต์มินิหน้าตาน่ารักของณดากำลังโบกมือเรียกหล่อน

"ไงเรา พร้อมแล้วใช่มั้ย"

พัทร…เจ้าของร้านเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับถือกาแฟมาเสิร์ฟให้สองสาว เพราะณดาเพื่อนรักได้สั่งไว้ให้เธอก่อนแล้ว

"พร้อมมากเลยค่ะ"

"ฉันขอให้แกตามหาแม่เจอนะลัน มีอะไรก็บอกฉันหรือพี่พัทรได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบคุณแกมากเลยนะณดา พี่พัทร...."

เธอพยักหน้ายิ้มกว้างให้กับทั้งสองคนที่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงเรื่องไปเรียนต่อ ณดาและพัทรเป็นเพื่อนที่สนิทและไว้ใจได้ที่สุดแล้วในชีวิตของเธอ

"ฉันต้องคิดถึงพวกแกมาแน่ๆ เลยอะ"

"นั่นสิ ตั้ง 2 ปีนะ แต่ไม่เป็นไร ถ้าฉันคิดถึงมากเดี๋ยวจะไปหาแกเอง"

ณดากุมมือขาวเนียน ลันตารู้ว่าเพื่อนรักคนนี้เป็นห่วงเธอมากแค่ไหน ชีวิตของเธอการได้มีเพื่อนที่ดีสักคนเธอก็ดีใจแล้ว บ้านณดาค่อนข้างมาฐานะเธอจึงไม่เดือดร้อนเรื่องเงินอยากไปไหนก็ไปอยากทำอะไรก็ได้ทำ

"พูดแล้วห้ามคืนคำนะ ฉันจะรอ...."

สองสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาคนช่างจ้อ เมื่อถึงเวลาจึงแยกย้าย

วันรุ่งขึ้นมีณดาและพัทรไปส่งเธอที่สนามบินในเมืองหลวงของประเทศที่มีผู้คนมากหน้าหลายตามากมายเข้าออกตลอดเวลา

"ถึงแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะ โอเค้" พัทรพูดขึ้นพลางจับที่หัวเธอแล้วเขย่าเบาๆ

"ดูแลตัวเองดีๆ นะแก" ณดาบอกด้วยความเป็นห่วง

"ค่าา โอเคค่ะ"

"เก็บอาการหน่อยสิไอ้พี่พัทร...." ณดากระซิบเบาๆ ข้างพัทร

ทั้งสามคนร่ำลากันเรียบร้อย ลันตาเดินไปนั่งรอขึ้นเครื่องเพื่อไปยังสถานที่ที่มีความจริงบางอย่างรอเธออยู่