ตอนที่ 3 ไล่ออก

ประเทศไทย 

" มิลล์ พี่ขอคาปูชิโน่ปั่นแก้วนึงนะ " 

" มิลล์ พี่ขอโกโก้ร้อนแก้วนึงนะ " 

" มิลล์ พี่ขอกระเพราไก่ไข่ดาวกล่องนึงนะ "

" มิลล์ ไปซื้อของเสร็จแล้วกลับมาเคลียร์เอกสารให้พี่ด้วยนะพี่ต้องใช้ด่วนเย็นนี้เสร็จไหม " 

มิลล์ บลาๆๆๆๆๆ 

สวัสดีค่ะฉันชื่อมิลล์ เป็นนักศึกษาจบใหม่แล้วบังเอิญได้งานที่นี่ฉันยังไม่ผ่านโปรเลยด้วยซ้ำ ทำงานเดือนนี้เป็นเดือนที่สอง อย่างที่เห็นนะคะฉันโดนใช้งานหนักมาก อย่างว่าแหละเป็นน้องใหม่ต้องทำได้ทุกอย่าง นี่ก็ดูจะเกินไปหน่อยทุกคนใช้ฉันเหมือนฉันไม่ได้มาทำตำแหน่ง HR ทุกคนทำเหมือนว่าฉันอยู่ในตำแหน่งแม่บ้าน ต้องทำทุกอย่างตามที่พวกพี่ๆเขาบอก ไม่ใช่ว่าฉันขี้เกียจหรอกนะแต่ฉันต้องทำให้เขาก่อนถึงจะมาเริ่มงานของตัวเองได้ซึ่งกว่าฉันจะได้เลิกงานในแต่ละวันก็ปาไปเกือบสองทุ่ม และมิหนำซ้ำยังเป็นโอทีฟรีอีกต่างหาก ใครไม่เหนื่อยมิลล์เหนื่อยค่ะ ถึงแม้ว่าบริษัทที่ฉันได้ทำงานเงินเดือนจะสูง แต่ถ้าแลกมาด้วยการไม่เป็นตัวเองขนาดนี้ฉันก็คงต้องหางานทำใหม่แล้วล่ะ 

เพล้ง!!!.. เสียงแก้วกาแฟตกแตกในห้องประชุมท่ามกลางการประชุมของผู้บริหารระดับสูง จะใครทำแตกซะล่ะฉันเองไง

" ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ ดิฉันซุ่มซ่ามเองเดี๋ยวจะรีบเก็บให้ตอนนี้เลยค่ะ "

ฉันรีบกล่าวขอโทษออกไปอย่างสำนึกผิด

" คุณไม่ต้องเข้ามาแล้ว ไปเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดแทนแล้วกัน ส่วนคุณหลังจากเสร็จประชุมแล้วไปพบผมที่ห้อง " 

หัวหน้างานของฉันพูดออกมาแบบนั้นทำให้ฉันรู้สึกใจไม่ดี ฉันจะโดนทำโทษอะไรบ้างก็ไม่รู้ 

" ป้านีคะ มิลล์รบกวนป้านีไปทำความสะอาดคราบกาแฟในห้องของผู้บริหารให้หน่อยนะคะ มิลล์ทำหกโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะค่ะ แต่หัวหน้าบอกว่าไม่ให้มิลล์เข้าไปแล้ว รบกวนด้วยนะคะ " 

ฉันเอ่ยขอร้องแม่บ้านออกไปแล้วแม่บ้านก็เต็มใจทำให้ หลังจากเสร็จธุระทั้งหมดแล้วหัวหน้าก็เรียกฉันเข้าไปพบ 

" คุณมิลล์ทำงานมาที่นี่กี่เดือนแล้วครับ "

" สองเดือนจะเข้าเดือนที่สามแล้วค่ะ "

" ถ้าอย่างนั้นสิ้นเดือนนี้คุณก็ต้องได้รับการประเมินแล้วใช่ไหม "

" ใช่ค่ะ " 

" เอาล่ะ จากเหตุการณ์ในวันนี้ คุณทำพลาดนะเนื่องจากบริษัทของเราเป็นบริษัทใหญ่ค่อนข้างที่จะมีกฎระเบียบอยู่พอสมควรแล้วคุณก็ดันทำแก้วกาแฟแตกในห้องของผู้บริหารซึ่งในการประชุมที่กำลังมีความเคร่งเครียดกันอยู่ ผมต้องขอโทษคุณด้วยที่ผมจะต้องบอกคุณว่าคุณจะไม่ผ่านการประเมิน " 

หัวหน้าแผนกบอกฉันแล้วก้มลงทำงานต่ออย่างไม่สนใจฉันเลย 

" แต่หัวหน้าคะฉันไม่ได้ตั้งใจให้แก้วกาแฟมันแตกนะคะมันเป็นอุบัติเหตุ " 

ฉันหาข้อแก้ตัวออกไปมันคืออุบัติเหตุจริงๆ ใครจะไปรู้ว่าอยู่ๆแก้วกาแฟมันจะเอียงและตกแตกแบบนั้น 

" ผมเข้าใจนะ และผมก็หวังว่าคุณคงจะเข้าใจนโยบายของบริษัทเราเช่นกัน ทางเราต้องการคนที่เก่งและพร้อมที่จะทำงานไปกับเราอย่างมีประสิทธิภาพ ผมต้องขอโทษด้วย เชิญคุณออกไปได้แล้วครับ "

หลังจากที่ฉันได้รับข่าวร้ายนี้ฉันเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทันทีโดยไม่อายใคร สิ้นเดือนนี้ฉันก็จะได้รับการประเมิน แต่น่าเสียดายคนไม่มีเส้นสายแบบฉันจะทำงานในบริษัทใหญ่แบบนี้ ถ้าจะผ่านการประเมินก็คงยาก แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นสิ้นเดือนนี้ก็คือวันศุกร์ที่จะมาถึงในสองวันนี้ เพราะวันนี้คือวันพุธแล้ว อีกสองวันเองสินะ ฉันจะไปหางานทำที่ไหนละเนี่ย โอ้ยย...มิลล์กลุ้มใจ