18.ต้องการแทบบ้า

ดาเนียมองหน้าของแมดดี้แบบไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก เพราะว่าเธอกำลังพร่ำพรรณนาถึงเรื่องที่เธอใฝ่ฝัน นั่นก็คือเรื่องของเจ้าชายขี่ม้าขาวที่จะเข้ามาหาในยามราตรี..แล้วแมดดี้หน้าเเดงทำไมกัน?

“นี่เจ้า..ไม่สบายรึเปล่าแมดดี้”

แมเดอลีนยกมือขึ้นมาพัดเบาๆ ที่ใบหน้า

“..คงจะเป็นเพราะแดดที่ร้อนมากเกินไปละมั้ง ข้าคิดว่าเราย้ายเข้าไปในนั่งในเรือนรับรองกันเถอะ”

สองแก้มแดงเห่อร้อน แมเดอลีนใช้เวลานานมากพอสมควรที่สีหน้าของเธอจะกลับมาเป็นปกติ และคืนนี้เธอนั่งลงที่ริมหน้าต่างในห้องนอน เธอกำลังกวาดสายตามองออกไปด้านนอก สิ่งที่เห็นชัดเจนในคืนนี้คือดวงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างเจิดจ้าอยู่บนฟากฟ้าในยามราตรี

นี่เธอเป็นบ้าอะไรกัน เมื่อวานยังปฏิเสธเขาออกไปเสียงแข็งเช่นนั้นแล้ววันนี้ความคาดหวังในใจของเธอมันคืออะไรกันแน่นะ

อาจจะเป็นเพราะว่าเธอล่วงรู้ว่าในวันพรุ่งนี้เขาจะเดินทางออกไปจากเมืองหลวงเพื่อไปออกรบยังดินแดนทางใต้ของจักรวรรดิ นั่นทำให้เธอรู้สึกใจหายไม่น้อยที่จะไม่ได้พบเจอหน้าเขาแล้ว..ถึงแม้ว่าในยามปกติเราก็แทบไม่ได้พบเจอกันก็ตามที

เขาแตกต่างจากตัวร้ายในนิยายที่เธอรู้จักมากทีเดียว เขาเอ่ยปากออกมาว่าเขาจะรับผิดชอบ และที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือเขาเอ่ยปากออกมาว่าคืนนั้นมันดีมากจริงๆ

แสดงว่าไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ลืมค่ำคืนแสนหวานนั้นของเราไม่ลง มันเจ็บปวด ทรมานแต่ทว่า..ความสุขล้นก็เข้าครอบงำจิตใจจนหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาในทันทีที่ย้อนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

ถึงแม้ว่าเมื่อวานเธอจะปฏิเสธเข้าออกไปเช่นนั้น แต่อย่างน้อยไหนๆ จะไม่ได้เจอกันแล้ว..เขาควรจะมาหาเธอเพื่อบอกลาบ้างสิ

ให้ตายสิแมเดอลีน เจ้ากำลังคาดหวังกับเรื่องที่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยนะโว้ย แล้วเมื่อวานมั่นหน้ามั่นใจบอกเขาไปว่าไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ แต่วันนี้กลับอยากเจอเขาซะอย่างนั้น นี่มันอารมณ์อ่อนไหวอะไรกัน หรือเพราะว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ วันๆ เลยมีร้อยล้านอารมณ์..

“มานั่งรอข้ารึไง”

ดวงตาสีฟ้าอ่อนเบิกกว้างในทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างแต่ทว่าเสียงของเขากลับดังขึ้นมาจากด้านหลัง ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่านั่นคือเสียงของท่านดยุคไม่ผิดแน่

เช่นนั้นเธอควรจะทำหน้าแบบไหนดีนะ ริมฝีปากของเธอเม้มๆ คลายๆ ด้วยความไม่มั่นใจและความประหม่า

เธออยากเจอเขาและเขาก็มาหาแล้วด้วย เช่นนั้นเธอควรจะ..พูดคุยกับเขาดีๆ

ในขณะที่แมเดอลีนกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่ เอสเตบันก็เดินเข้ามาหาเธอ เขาสวมกอดเธอจากด้านหลัง ฝ่ามือลูบไล้ไปตามต้นแขนของเธออย่างนุ่มนวลราวกับจะย้ำเตือนถึงการปรากฏตัวของเขา

“พรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้า..”

เขาจับไหล่ของเธอเพื่อที่จะหมุนตัวเธอให้หันหน้ามามองหน้าเขา

“เพราะแบบนั้นจะดีมากกว่าไหมหากวันนี้ข้าและเจ้าเราทั้งคู่มาพูดคุยกับแบบตรงมาตรงไป วันนี้ไม่มีดยุควีไซร์และเลดี้เรเซเดน ในห้องนี้มีแค่เจ้ากับข้า บุรุษและสตรีที่พบเจอกันที่ร้านสุราเท่านั้น..”

เขากอดเธอเอาไว้แน่นในอ้อมแขน ฝ่ามือค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง สัมผัสนั้นเรียบง่ายแต่ทว่ากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้หัวใจของแมเดอลีนเต้นไม่เป็นจังหวะ

นี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย เพราะในวันนี้เธอละสายตาออกไปจากใบหน้านั้นของเขาไม่ได้เลย

“ข้า..”

“หลังจากวันนั้น..ทันทีที่ข้ากลับไปที่วีไซร์ข้านอนไม่หลับเลย มันมีความสับสนมากมายที่ติดค้างอยู่ในความรู้สึก และมีคำถามเยอะมากเช่นกันที่ข้าหาคำตอบไม่ได้ หลังจากวันนั้นข้าก็ไปที่ร้านสุรานั่นอีกหลายครั้งทีเดียว เพื่อหวังอย่างยิ่งว่าข้าจะได้พบเจอเจ้า และเจ้าจะมาตอบคำถามมากมายที่ค้างคาอยู่ในใจให้ข้า แต่เจ้าก็ไม่มา..”

เขากระซิบเบาๆ ที่ข้างใบหู ก่อนจะกดจูบลงบนติ่งหูราวกับกำลังปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์

“ข้า..ที่ข้าไม่ไปที่นั่น เพราะข้าไม่ต้องการพบเจอบุรุษคนอื่นอีกแล้ว ข้าไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาลบสัมผัสที่ท่านสร้างเอาไว้บนร่างกายของข้าออกไป.."

ใบหน้าหวานขึ้นเป็นสีกุหลาบ และแมเดอลีนคิดว่านี่มันพูดคุยกันง่ายมากกว่าเมื่อเขาไม่ได้คุยกับเธอในฐานะดยุควีไซร์ เพราะแบบนั้นเธอจึงไม่พูดคุยกับเขาในฐานะของเลดี้แมเดอลีนเช่นเดียวกัน

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเอสเตบันก็หัวเราะออกมา

“เราต่างก็หลงใหลกันแทบบ้า..เจ้าอยู่แค่หางตาของข้าเท่านั้นแต่เรากลับหากันไม่เจอ”

หากเขาหาเธอเจอก่อนที่พ่อของเธอจะรู้เรื่องที่เธอตั้งครรภ์เรื่องราวจะเปลี่ยนไปไหมนะ บางทีเขาอาจจะเป็นฝ่ายเข้ามาบอกกล่าวกับท่านบารอนด้วยตัวเองว่าบุรุษที่ทำให้แมเดอลีนตั้งครรภ์คือเขาเอง เรื่องราวอาจจะไม่เป็นเช่นนี้ก็ได้

ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไหวเบาๆ บนลำคอ สร้างความสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย

“ไม่คิดแบบเดียวกันงั้นเหรอ? ไม่คิดว่าเราควรจะสัมผัสกันให้หนำใจก่อนที่ข้าจะไม่ได้เจอเจ้ายาวนานแรมปี..แมดดี้ เจ้าน่าจะคาดเดาได้นี่ ว่าการเดินทางไปจัดการพวกชนเผ่าทะเลทรายมันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะแบบนั้นอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ที่ข้าจะได้กลับมาหาเจ้า”

เธอหรี่ตามองหน้าเขา ไม่ได้นะแมดดี้เธอจะถูกหน้าหล่อๆ นั่นหลอกไม่ได้นะ!!

“ข้าบอกเอาไว้ก่อนเลยว่าข้าไม่ได้รักเลล่าในเชิงคนรัก หากเจ้ากังวลในเรื่องนั้นมันไม่ใช่แบบที่เจ้าคิดอย่างแน่นอน”

เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ราวกับว่าเธอคือสิ่งเดียวที่เขาต้องการในตอนนี้

แมเดอลีนเบือนหน้าหนีเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการของเขาได้อย่างชัดเจน

แน่นอนว่าเธอหลงใหลสัมผัสของเขาแทบบ้า แต่เรื่องราวมันจะเป็นแบบไหนต่อไปในเมื่อเราทั้งคู่กำลังเดินในเส้นทางที่แตกต่างกัน

เขากำลังจะไปออกรบ ส่วนเธอจะอยู่ที่นี่และบางทีเธออาจจะย้ายไปอยู่ที่แกรนด์ดัชชีเล็กๆ กับดาเนียก็ได้

เราทั้งคู่ติดอยู่ในห้วงแห่งความหลงใหลที่ไร้ซึ่งทางออก แต่ทว่าสิ่งที่ชัดเจนคือเรากำลังจะร่ำลากัน แน่นอนว่ามันไม่ใช่ระยะเวลาอันสั้นแน่ๆ

เวลาอาจจะทำหน้าที่ในการเยียวยาความรู้สึกที่แสนเศร้าของเธอและเขา แมเดอลีนไม่คิดว่าเขาจะจริงจังและรอคอยเธอในช่วงเวลาที่เราห่างกัน

แต่หากเธอเลือกได้ อย่างน้อยที่สุดเธออยากจะโอบกอดเขาเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง..

นี่เธอจะต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ เธอกำลังจะเอาตัวเองกระโดดลงไปในกองไฟที่กำลังพร้อมจะเผาไหม้เธอทั้งเป็น