บทที่ 5

บางทีผมก็คิดว่าเวลามันผ่านไปเร็ว ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว ผมนั่งแหมะอยู่บนโซฟาในคอนโดห้องของไอ้พี่โฟม คนเดียว เปล่าเปลี่ยวหัวใจ หลังจากที่เมื่อเช้าผมถูกลากให้ไปเก็บของที่หออย่างรวดเร็วและไวว่อง ตามคำสั่งของหมาเผด็จการอย่างไอ้พี่โฟม โดยที่ยังไม่ได้บอกลาไอ้เซฟที่เป็นรูมเมทผมเลย ไม่รู้ว่าพี่มันจะรีบไปไหน พอออกจากหอไอ้พี่โฟมก็พาผมไปที่ห้างใกล้ๆ นึกถึงตรงนี้แล้วเหนื่อยใจโคตร

เมื่อหลายชั่วโมงก่อน

"จะไปไหนวะพี่" ผมถามขึ้นเมื่อโดนไอ้พี่โฟมลากเข้ามาในห้าง พี่มันไม่ได้พูดอะไรแค่พาผมเดินไปเรื่อยๆ จนหยุดที่โซนศูนย์อาหาร

โครก~~~

พอเห็นอาหารหลากหลาย ท้องผมที่แสนซื่อตรงก็ร้องออกมา ผมหน้าร้อนวูบเมื่อหลายคนที่เดินผ่านไปเริ่มหัวเราะ ผมเหลือบมองคนข้างๆ

เชสสส ไอ้พี่โฟมมันยิ้ม มันยิ้ม!

"ปะ ไปซื้อบัตรดิ มากินข้าวไม่ใช่? " ผมพูดแก้เขินก่อนจะเดินนำพี่มันไป

ไอ้พี่โฟมไม่ได้พูดอะไรแค่เดินแยกไปอีกทาง ส่วนผมเดินไปที่หน้าร้านขายข้าวมันไก่ร้านหนึ่งก่อนจะเดินไปร้านอื่นๆ และกลับมาที่ร้านข้าวมันไก่ร้านเดิม

"เอ่อ ข้าวมันไก่ทอดหนึ่งจานครับ" ผมสั่ง ป้าเจ้าของร้านพยักหน้า

"อ่าว นายคนเมื่อวันก่อนนี่" เสียงหนึ่งทักขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปมองก่อนจะขมวดคิ้ว คนตรงหน้าเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผมหน้าเสยขึ้น หน้าตาก็จัดได้ว่าดูดีทีเดียว

คุ้นๆ แหะ

"หืม น้องเต๊ะนี่นา" ผมหันไปหาเจ้าของเสียงอีกคนที่เข้ามา ผมเลิกคิ้วทำตาโตเป็นปลาทองทันทีเลย ก่อนจะอุทานเสียงไม่เบา

"ไอ้พี่น่าน!!"

จำได้ละ ไอ้คนข้างๆ พี่น่านคือ คนที่จะร่วมรุมโทรมผมเมื่อวันนั้นนั่นเอง หน็อย!

"อะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิน้องเต๊ะ" พี่น่านพูดแล้วยิ้มแห้งๆ ให้ผม แต่อารมณ์ผมตอนนี้รู้สึกอยากฆ่าคนมากกว่ายิ้มตอบ

ถึงผมจะไม่ถือสาเรื่องที่เสียตัวให้ไอ้พี่โฟม แต่คนที่เป็นต้นเหตุให้เสียน่ะ ผมล่ะโครตถือ!!

"พี่ขอโทษนะ" พี่น่านพูด หลังจากไปซุบซิบอะไรสักอย่างกับผู้ชายที่อยู่ข้างๆ

"พี่ขอโทษเรื่องอะไรครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" ผมพูดเสียงเย็น

"เฮ้อ~ น้องเต๊ะคงไม่หายโกรธพี่ง่ายๆ สินะ เอ่อ ส่วนเรื่องแข่งรถน้องเต๊ะจะทำยังไงเหรอ" ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน

"อะไรพี่ แข่งรถอะไร" ผมจำได้ว่าเป้าหมายที่เข้าไปหาไอ้พี่แสตนด์คือไปท้าแข่งรถให้ไอ้พี่โฟม แต่ผมโดนยาก่อนที่จะได้คำตอบ

พลัก! ตุบ!

เสียงเหมือนเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้น ทำให้ผมกับพี่น่านหันไปสนใจมองที่มาของเสียง พอเห็นเท่านั้นแหละ ผมนี่ตาโตกว่าตอนเจอพี่น่านอีก เมื่อเห็นผู้ชายคุ้นหน้าทั้งสองกำลังต่อยกันอยู่! !

ไอ้พี่โฟมกับพี่แสตนด์ต่อยกัน !

ผมไม่รอช้ารีบใส่เกียร์หมาติดเทอร์โบตรงไปยังที่เกิดเหตุทันที พี่น่านวิ่งตามมมาติดๆ พอถึงผมก็รีบแทรกไทยมุงเข้าไปในวงล้อมด้วยความทุลักทุเล

โหย ฟัดกันนัวเนียเลยวุ้ย

ผมยืนมองด้วยความสนใจแบบไม่คิดจะห้าม ดูเหมือนพวกมันมองไม่เห็นผมด้วยล่ะ จากรูปประการผมว่าไอ้พี่โฟมได้เปรียบนะ เพราะไอ้พี่แสตนด์ทั้งคิ้วแตก ปากแตก ตาช้ำ แต่ไอ้พี่โฟมแม่งแค่มุมปากแตกอย่างเดียวเอง จะเก่งไปไหนวะ

"เฮ้ย! ไอ้แสตนด์หยุดดิวะ เดี๋ยว รปภ. ก็มาหรอก" พี่น่านที่พึ่งแทรกฝูงชนเข้ามาได้รีบวิ่งเข้าไปแยกไอ้พี่แสตนด์ทันที ผมกรอกตาอย่างเซ็ง

จะรีบเข้าไปห้ามทำไมวะ ให้ไอ้พี่โฟมต่อยให้ตายไปเลยดิ ชิ!

แต่ก็จริงอย่างที่พี่น่านพูด ถ้า รปภ. มาเดี๋ยวยุ่งแน่ ผมจึงเดินไปขวางไอ้พี่โฟมที่ง้างหมัดจะต่อยไอ้พี่แสตนด์ที่ถูกพี่น่านล็อกแขนไว้อีกรอบ พี่มันมองหน้าผมเหมือนตกใจก่อนจะลดหมัดลง ผมถอนหายใจ นึกว่ามันจะติดลมชกผมต่อซะแล้ว

"มาทำอะไร" ไอ้พี่โฟมถามเสียงนิ่ง

"มาห้ามมั้ง ถ้าพี่โดน รปภ. จับแล้วผมจะกลับบ้านไงล่ะ ทั้งเงิน ทั้งโทรศัพท์ ไม่มีนี่" ผมตอบกลับไป ไอ้พี่โฟมขยับปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็โดนขัดโดยเสียงเรียกของคนที่อยู่ข้างหลังผม

"เต๊ะ"

"หืม อุ๊บ!!" ผมหันไปมอง ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าเป็นการกระทำที่ผิด เมื่อไอ้พี่แสตนด์เชยคางผมขึ้นและก้มลงมาจูบแบบ

อะไรวะเนี่ย!!

"เหี้ยเอ๊ย!!"

เสียงสบถของไอ้พี่โฟมดังเข้ามาในโสตประสาท ก่อนจะรู้สึกเหมือนร่างกายโดนกระชากอย่างแรง

พลัก

หลังจากที่ผมหลุดจากไอ้พี่สตนด์ได้ ไอ้คนที่กระชากผมก็พุ่งตัวเข้าไปต่อยไอ้พี่แสตนด์ทันที โดยที่ผมยังคงยืนช็อกค้างอยู่อย่างนั้น

"ว้ายดูสิแก ต่อยกันแย่งผู้ชายคนนั้นเหรอเนี้ย"

"คงใช่มั้งเมื่อกี๊เห็นกระชากไปจูบกันด้วยล่ะ"

"ว้าย! จริงเหรอเนี้ยผู้ชายสมัยนี้เป็นเกย์กันไปหมดแล้วหรือไงกันสียดายหน้าตาชะมัด หล่อซะด้วยสิ"

"แต่ว่าผู้ชายที่โดนแย่งก็น่ารักมากเลยนะ"

"อี๋ ตุ๊ดล่ะสิไม่ว่า คงจะดูแลตัวเองเพื่อหาผัวโดยเฉพาะเลยล่ะสิ นี่สงสัยคงทำงานอยู่บาร์เกย์แน่เลย"

ผมหน้าชาวูบกับคำนินทาที่ผม(เผลอ)ได้ยินเข้า ผมหันไปมองคนที่พูดตาขวางพวกเอสะดุ้งและหลบหน้าผมกันใหญ่ เหอะ ผมไม่ใช่พวกรังแกผู้หญิงหรอกนะแต่ผมโคตรโมโหกับสิ่งที่พวกเธอพูดเลยล่ะ ผมเลยขยับปากพูดแบบไม่ออกเสียงให้พวกเธอดูว่า

‘หาผัวเองไม่ได้แล้วอย่ามาพาล’

พวกเธอหน้าเหวอรัปประทาน ผมละความสนมาสนไอ้พวกที่กำลังต่อยกันอย่างเมามันส์โดยไม่สนรอบข้างแถมยังทำให้ผมโดนว่าเสียๆ หายๆ อีก ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปด้านหลังของไอ้พี่โฟมเพื่อจะกระชากออกมา แต่..

พลัก!

"โอ๊ย"ผมร้องด้วยความเจ็บร่างเซถอยหลังออกมา ยกมือแตะที่มุมปากของตัวเองที่โดนศอกของไอ้พี่โฟมตอนง้างหมัดกระแทกใส่ เลือดไหลลงมากจามุมปาก ผมมองหน้าไอ้พี่โฟมที่มองผมอย่างตกใจไม่ต่างจากไอ้พี่แสตนด์และพี่น่านหรือคนรอบๆ เลย

กูไม่ทนแล้วนะโว้ย!!

"แม่งทะเลาะเรื่องเหี้ยอะไรกันวะ! กูไม่สนแม่งแล้ว จะต่อยจะฆ่าจะทำเหี้ยไรกูไม่สนแล้ว ไอ้พวกเหี้ยเอ๊ย!!"

ผมตะโกนด่าอย่างเหลืออดและจะเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะจ้ำเท้าเดินออกมา ผู้คนที่มุงอยู่รีบหลบทางให้ผมเดินอย่างพร้อมเพรียง

ผมพาร่างของตัวเองมายืนอยู่ข้างรถเก๋งสีดำสนิทสุดเฟี้ยวของไอ้พี่โฟม แน่ล่ะ ผมจะไปไหนได้ล่ะ ทั้งเงิน ทั้งโทรศัพท์ก็ไม่มี โดนไอ้พี่โฟมเอาไปหมด โว้ยหงุดหงิด!!!

ปัง!!

ผมเตะเข้าไปที่ข้างรถของพี่โฟมระบายอารมณ์ไปทีนึง ก่อนจะเสยผมขึ้นและหันหลังพิงรถรอเจ้าของรถกลับมา

"มึงทำอะไรรถกู" ผมมองเจ้าของเสียงที่กำลังเดินเข้ามาหา มันเห็นด้วยเหรอวะ เตะรถมันกูจะตายมั้ยนี้

"ป๊าววว" ผมยังคงตีหน้าซื่อตอบ มันไม่ได้พูดอะไรตอบมาแค่เดินมาเบียดผมให้ติดกับรถเท่านั้นเอ๊ง (ผมพยายามคิดให้มันทำแค่นั้นจริงๆ นะ) เหงื่อผมเริ่มไหลเมื่อเจอสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้ แต่หน้าตายังคงความกวนตีนไว้อยู่ จะขยับตัวหนีก็ทำไมได้เพราะพี่มันใช้เข่าแทรกเข้ามาที่ระหว่างขาของผม จะถอยหลังก็ติดรถอีก ทำได้แต่เอนตัวไปด้านหลังเท่านั้นเอง โอ๊ย จะมีสักครั้งมั้ยที่ผมจะหนีมันในสถานการณ์แบบนี้ได้น่ะ!

"มึงหนีไปไหนไม่ได้หรอก" แหนะ ใช้วิชาเอเลี่ยนอ่านใจอีกละ ผมชักสีหน้าเงยหน้ามองพี่มันอย่างท้าทาย

"จะหนีให้ดู จะหนีจากพี่ให้ดู จะหนีไปให้ไกล ๆ เลยคอยดู!" แต่ก่อนอื่นต้องหาทางลบรูปนั่นให้ได้ก่อนล่ะ

"ถ้าทำได้....ก็ลองดูสิ" พี่มันพูดเสียงพร่า ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ผม

"เฮ้ย พี่จะทำอะไร อื้อ" ผมร้องท้วงพยายามดันพี่มันออกจากตัว แต่แรงมันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย พี่มันถือโอกาสที่ผมอ้าปากร้องก้มลงมาจูบแล้วสอดลิ้นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ลิ้มสัมผัสกันร่างผมอ่อนยวบยาบเหมือนคนเป็นอัมพาต พี่มันลุกไล้ทั่วโพรงปากเก็บความหวานทุกหยาดหยดจากปากของผม

ผมขัดขืนมันไม่ได้....

เพราะอะไรล่ะ....

บางทีผมก็คิดนะว่า คืนนั้น....อาจจะไม่ใช่เพราะยาปลุกเซ็กนั่นก็ได้ที่ทำให้ผมมีอะไรกับไอ้พี่โฟม....

ปัจจุบัน

คิดถึงตอนนั้นแล้วหน้าร้อนเห่อขึ้นมาอย่างบอกไปถูก หลังจากนั้นไอ้พี่โฟมก็พาผมกลับคอนโดทั้งที่ผมยังคุมสติไม่อยู่ คือแบบ เดินขึ้นมายังไม่รู้เลยว่าถึงห้องตอนไหนอ่ะ มันเบลอสุด อะไรสุด ผมไม่ได้เมาจูบมันนะ!! (บอกไว้ก่อน) พอถูกสั่งให้จัดของในห้องเสร็จพี่มันก็บอกว่ามีธุระแล้วก็ออกไปเลย

ครืดด~ ครืด~

ผมมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะตรงหน้าโดยไม่คิดที่จะหยิบมันขึ้นมาดู แน่สิ มันไม่ใช่ของผมนี่หว่าเกิดเป็นของไอ้พี่โฟมขึ้นมาแล้วจะยุ่งสิครับ โทรศัพท์ดังอยู่สักพักมันก็เงียบไปพร้อมกับเสียงไลน์ดังเข้ามา ผมจึงชะโงกหน้าไปดูที่จอ มันปรากฏข้อความที่ว่า

'ถ้ามึงยังไม่รับโทรศัพท์กูจะกลับไป ฟัด มึงให้น่วมเลย’

ผมสะดุ้งเลย พร้อมกับที่โทรศัพท์เริ่มสั่นอีกครั้งคราวนี้ผมไม่รีรอหยิบมากดรับและกรอกเสียงลงไปทันที

"ฮะ ฮัลโลวว"

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์" มันถามเสียงเข้ม ให้เดา หน้ามันตอนนี้ต้องเหมือนยักษ์แน่ๆ แยกเขี้ยวพร้อมกัด แง่งๆ เอ๊ะ หรือหมาวะ?

"ก็ ก็ผมคิดว่าเป็นโทรศัพท์พี่"

"โทรศัพท์กูเหี้ยอะไร กูจะซื้อทำไมสองสามเครื่องไอ้โง่ กูซื้อให้มึงนั่นแหละเพื่อนมึงแม่งโทรจิกชิบหายกูเลยปาของมึงทิ้งไปแล้ว" พี่มันพูดเสียงขุ่น อต่ผมนี้สตั้นท์ไปเรียบร้อยแล้ว

บังอาจจจจ ไอ้โหดดดด ไอ้เถื่อนนนนนน ไอ้เวรรรรร สาสสส โทรศัพท์กู T^T

"แล้วพี่มีอะไร" ทำได้แต่พูดเสียงอ่อยๆ ถามกลับไปครับ ความคิดในใจต้องเก็บไว้เดี๋ยวผมอาจจะตายก่อนแต่ง ;-;

"แต่งตัวดี ๆ ซะกูจะให้เพื่อนกูไปรับมึงที่คอนโดภายใน 10 นาที" พูดจบมันก็ตัดสายปั๊บไม่รอคำตอบหรือคำถามจากผมสักนิด

ไอ้เผด็จการรรรรรรร ไอ้ฮิตเลอร์สองงงงงง!