บทที่ 4

"อืม~" ผมปรือตาขึ้นช้าๆ และผงกหัวขึ้นมองไปรอบๆ ห้องของคนที่ผมมีอะไรด้วยเมื่อวานแต่ก็ไม่พบใครสักคนเลย

"เจ็บ!!"

ผมร้องเมื่อพยายามพลิกตัวนอนหงาย ความเจ็บปวดที่สะโพกแล่นปรี๊ดขึ้นมาทันทีจนผมต้องทรุดลงไปกับที่นอนอีกครั้ง

"ไอ้เหี้ย พี่โฟม" ผมกัดฟันกรอดพูด

"บ่นไร" เสียงทุ้มดุดันดังขึ้นข้างหลัง ผมจึงหันไปมองทางประตู ไอ้พี่โฟมในชุดบ็อกเซอร์ตัวเดียวยืนพิงกรอบประตู ในมือถือถาดบางอย่างที่มีถ้วยและแก้วน้ำวางอยู่

"คิดว่าเท่รึไง" ผมพึมพำพลางมองมัดกล้ามของมันอย่างอิจฉา พาลเรื่องเมื่อวานก็แล่นเข้ามาในหัวจนผมหหน้าร้อน

"กูได้ยินนะเมีย" ผมสะดุ้ง เมื่อกี๊มันว่าอะไรนะ เมียอะไร ใครเมีย

"ใครเมีย ใคร๊" ผมเถียง และหันหน้าหนีไปอีกทางเมื่อเห็นไอ้พี่โฟมถือถาดอาหารเดินมานั่งข้างเตียง คอยดูเหอะ ถ้าเผลอเมื่อจะจับกดบ้าง!

"โอ๊ย!" ผมร้องอีกครั้งเมื่อพี่มันพลิกตัวผมให้นอนหงายอย่างไม่ปรานี

"สำออยนะมึง เมื่อวานยังร้องขอ เอาอีก เอาอีก อยู่เลย ทำตัวเองแท้ ๆ" มันพูดเสียงนิ่ง ผมหน้าหงิกได้แต่เถียงในใจเพราะเจ็บคอจากการครางหลายรอบเมื่อคืน ฮึ่ม!

กูไม่ได้ทำตัวเองเหอะ มึงนั่นแหละทำ!!

"กูทำแต่มึงขอเอง" พี่มันพูดอีก ผมหน้าเหวอ พี่มันอ่านความคิดผมได้ด้วยเรอะ!! คนรึเปล่าวะ หวังว่ากูคงไม่ได้เอากับเอเลี่ยนหรอกนะ

"เพ้อเจ้อ ลุกไปอาบน้ำ" มันสั่ง คราวนี้ผมยิ่งเหวอกว่าเดิม

ไอ้พี่เหี้ย รู้ทั้งรู้ว่ากูเดินไม่ไหวแล้วยังจะมาสั่งกูอีกนะ!!

ผมยังคงนอนนิ่งทำเป็นเมินเสียงของพี่มันอย่างโจ่งแจ้ง ซึ่งแถวบ้านผมเรียกว่า มึน มากกว่าเมิน แต่ผมไม่สน ให้มันรู้ซะบ้างว่าได้ผมแล้วใช่ว่าผมจะยอมหยุดทุกอย่าง โดยเฉพาะตอนนี้สังขารยิ่งไม่อำนวยแล้วด้วย

"...."

"...."

พี่มันนั่งนิ่งไม่พูดอะไร แต่รังสีที่แผ่ออกมานั้นทำเอาผมหายใจไม่ทั่วปอด ผมเหลือบมองไอ้พี่โฟม เล่นสงครามเย็นกันรึไงฟร๊ะ!!

"เออ ไปก็ได้! แต่ผมลุกไม่ไหว ซึ่งอาจจะต้องคลานเข้าห้องน้ำ ถึงผมจะไม่รู้ว่าผมจะถึงเมื่อไหร่ แม้ทางมันจะสั้นแต่สังขารผมตอนนี้คงช้ากว่าเต่าแน่นอน แถมอาจจะมีเสียงโอดโอยดังอยู่พอสมควร บางทีพี่อาจจะหนวกหูฉะนั้นช่วยออกไปข้างนอกก่อนก็ได้นะ" ผมพูดยาวเหยียดไม่สนลำคอของตังเองที่เจ็บแปลบๆทุกครั้งที่พูด

พรึบ!

พี่มันลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู

"เฮ้ย! จะไปไหน" ผมถามอย่างตกใจ ไม่คิดว่าพี่มันจะออกไปจริงๆ

"กูไม่อยากเห็นสภาพน่าทุเรศของมึง" พูดจบพี่มันก็เดินออกไป และไม่ลืมที่จะปิดประตู

อ่าวไอ้เหี้ย ที่กูพูดกูอย่างให้มึงสงสารพากูเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่ให้มึงทำตามที่กูพูด ไอ้บ้า! ไอ้ห่า! ไอ้มึนเอ๊ย!

ผมด่ามันในใจเพราะปากมันไม่ขยับตั้งแต่ไอ้พี่โฟมปปิดประตู

ในที่สุดผมก็ต้องคลานเข้าห้องน้ำจริง ๆ รอยหมาบ้ากัดที่อยู่ทั่วตัวทำเอาผมนั่งแช่น้ำแสบไปพักใหญ่ ก่อนจะเริ่มขัดศรีฉวีวันตามลำดับ แต่ผมก็ไม่ต้องทำอะไรมาก เหมือนพี่มันจะล้างตัวให้ผมไปรอบนึงแล้ว เพราะผมไม่รู้สึกเหนอะเหนียวอะไรที่ช่องทางตรงนั้นเลย ผมแช่อยู่นานเกินชั่วโมงเพราะความสบาย ก่อนจะเดินโป๊ออกมาด้วยท่าทีเป็นสุขทั้งๆ ที่ก้นยังเจ็บจี๊ดอยู่ (ผมลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย)

"หืม? ผมครางในลำคอเมื่อสังเกตเห็นถ้วยและแก้วน้ำที่วางอยู่บนถาด ผมยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดใส่ เพราะชุดผมหายไปไหนก็ไม่รู้ เอาของมันใส่ไปก่อนก็แล้วกัน มันด่าค่อยว่ากันอีกที

ชิพหาย! ทำไมเสื้อตัวใหญ่ขนาดนี้วะ ไซส์ใหญ่กว่ากูททั้งนั้น

ผมหยิบกางเกงขาสั้นที่มีเชือกผูกกับเสื้อยืดคอกว้างสีดำแขนยาวมาใส่ ซึ่งผมไม่คิดว่าเสื้อมันจะใหญ่ขนาดคลุมกางเกงขาสั้นไปเลย แล้วแม่งมันใส่ขาสั่นขนาดนี้เลยเหรอวะ?

"แต่งตัวยั่วกูเหรอ"

เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาผมสะดุ้งเฮือก

"อะ อะไรของพี่ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมถามเสียงสั่น ตัวเกร็ง และร้อนวูบแถวๆ ต้นคอที่พี่มันหายใจรดอยู่

"ก็ตั้งแต่มึงเดินออกจากห้องน้ำนั่นแหละ" พี่มันกระซิบอีก ผมขนลุกซู่ เพราะพี่มันไม่ได้กระซิบธรรมดา แต่เสือกงับหูผมด้วย มันเป็นบ้าอะไร! มันเป็นบ้าอะไร๊! เอากะกูวันเดียวมึงเป็นขนานนี้เลยเร๊อะ?!

"เอ่อ พี่มีอะไรรึเปล่า" ผมถามพร้อมกับหันไปหาไอ้พี่โฟมก่อนที่พี่มันจะลวนลามผมไปมากกว่านี้

"จะออกไปซื้อของ" ไอ้พี่โฟมพูดเสียงนิ่งตามแบบฉบับ

"ก็ไปดิ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้วเหมือนกัน เสื้อกับกางเกงผมขอยืมก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฝากไอ้ฟามาคืนให้ อ้อ แล้วก็ผมขอกระเป๋าตังคืนด้วย ไม่มีค่าแท็กซี่" ผมพูดยิ้มๆ แต่เหงื่อแตกพลักเพราะรังสีกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวของพี่มัน

กดดันอะไรกูอีกล่ะนี่? กูแค่อยากกลับบ้านเองนะ ได้กูแล้วก็ปล่อยกูไปเถ๊อะ!

"ใครบอกมึงว่าให้กลับ" พี่มันพูดเสียงนิ่งแต่กลับดูเย็นยะเยือกแปลกๆ ผมหุบยิ้มทันใด

"กะ ก็ผมอยากกลับไปหออ่ะ ผมหยุดไปตั้งหนึ่งวันไอ้เซฟคงเป็นห่วงแย่เลย" พูดจบผมก็ยิ้มแห้งๆ ให้

ปึง!

ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆ ไอ้พี่โฟมก็เอามือท้าวกระแทกประตูตู้เสื้อผ้าปิดเฉียดหลังผมไปนิดเดียวเอง ผมนี่เหงื่อแตกพลักๆ เลย มันเป็นห่าอะไรอีกวะครับ

"กู-ไม่-ให้-กลับ"

โอเค กูเก็ทละ แต่กูจะกลับอ่ะ!

"อะไรของพี่วะ ผมแค่อยากกลับหอของผมก็เท่านั้นเองนะ" ผมพูดขมวดคิ้วอย่างโมโห พี่มันส่งสายตาดุมาให้ แต่ผมทำมึนและจ้องกลับ

"เห้ย! จะไปไหนวะพี่"

ผมโวยวายพยายามยื้อตัวเองจากการถูกลากแขนให้ตามแรงพี่มันไป แต่แรงไอ้พี่โฟมมันควายมาก แถมมือที่บีบต้นแขนผมอยู่ก็กดลงมาเรื่อยๆ ด้วย ไอ้พี่โฟมลากผมมาถึงห้องนั่งเล่นก่อนจะเหวี่ยงผมไปที่โซฟาอย่างแรง

"ผมเจ็บนะ!!" อูย~ ก้นกูระบมไปหมดแล้ว

"แค่นี้มันยังน้อยไป" พี่มันพูดเสียงเย็น ผมสะอึก ตั้งแต่เจอกันมาเพิ่งเคยเห็นพี่มันโกรธจัดก็วันนี้ล่ะ ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองก่อนจะพูด

"ผมก็แค่อยากกลับหอ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ผมอาศัยอยู่นี่ ทำไมผมจะกลับไม่ได้ หรือว่าพี่เกิดอยากรับผิดชอบเรื่องเมื่อวาน บอกเลยนะ ไม่ต้องหรอกผมไม่ใช่ผู้หญิงโดนข่มขืนจะได้ร้องห่มร้องไห้เรียกร้องสิทธิสตรีอะไรแบบนั้น อีกอย่างมันเป็นเพราะยานี่ ผมไม่โทษพี่หรืออยากได้ความรับผิดชอบหรอกนะ" ผมร่ายยาวกะว่าเคลียครั้งเดียวให้จบไปเลย ผมมองพี่มันนิ่งๆ

"ไปเก็บของ" ไอ้พี่โฟมขยับปากสั่ง ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงบอกไม่เข้าใจ

"กูจะพาไปเก็บของที่หอมึง แล้วทำเรื่องออกจากหอซะ" มันพูดจบก็ไม่มีสัญญาบอกล่วงหน้า ลากผมออกไปจากห้องทันที!