บทที่1 ข้ามเวลา

“หนาว หนาวจัง……”

ลู่ม่านพูดพึมพำในระหว่างที่นอนหลับอยู่

ก็แค่อกหักแล้วเมาไหม? ฮีตเตอร์ในบ้านจำเป็นต้องรังแกนางไหม? คิดได้แบบนี้แล้ว นางอยากลุกขึ้นเดินไปดู แต่ทำยังไงก็ลืมตาขึ้นไม่ได้

ปวดหัวมากเลย ต้องเป็นเพราะป่วยแน่ๆ

คนข้างๆขยับเล็กน้อย ต่อมาก็มีผ้าห่มมาคลุมตัวนางไว้ แต่ผ้าห่มนั้นกลับแข็งมาก ไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด

“ให้ตายสิ รอฉันหายดีแล้ว ฉันจะไปซื้อชุดเครื่องนอนผ้าไหมที่ชอบเมื่อคราวก่อนกลับมา! เฉินเฟยอวี่ ไปตายซะ”

ได้ยินนางพูดจาไร้สาระ นิ้วมือของคนที่ช่วยนางห่มผ้าก็ชะงักเล็กน้อย นัยน์ตาที่มืดมนนั้นประกายไปด้วยความแปลกใจ

“ชุดเครื่องนอนผ้าไหม?”

แต่ว่า เพิ่งพูดจบ หญิงสาวก็พูดพึมพำแล้วขยับเข้ามาใกล้

ลู่ม่านที่อยู่ในความฝันนั้นกำลังวิ่งเข้าหาฮีตเตอร์ที่อบอุ่นอย่างรวดเร็ว นางกอดฮีตเตอร์เอาไว้ และพยายามแนบตัวเองกับฮีตเตอร์ให้แน่นที่สุด

ชายหนุ่มที่อยู่ในความมืดพอถูกกอดแบบนี้ ร่างกายก็แข็งทื่อไปหมด เขายื่นมืออยากไปสัมผัสตัวของนาง แต่สุดท้ายก็ลดลงมือ

ในที่สุด ลู่ม่านก็หลับลงไปภายใต้ความอบอุ่น

เช้าวันต่อมา รอนางตื่นขึ้นมา ฟ้าก็สว่างแล้ว

ยังปวดหัวอยู่เลย นางฝืนลุกขึ้นนั่ง ใช้นิ้วเท้าเขี่ยหารองเท้าแตะข้างเตียง

เขี่ยครั้งที่หนึ่งไม่โดน

เขี่ยครั้งที่สองก็ยังไม่โดนอีก

หรือว่าเจ้าเหลืองคาบรองเท้าแตะนางไปอีกแล้ว? นางลืมตาขึ้นอย่างโมโห พูดพึมพำว่า “เจ้าเหลือง รอฉันจับแกได้ก่อนนะ ฉันจะ ……”

ยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้น นางก็กรี๊ดออกมาเสียงดัง

“ที่นี่ที่ไหนน่ะ?”

ตรงหน้าไม่ใช่พื้นไม้ในคอนโดของนาง แต่เป็นพื้นดิน

และบ้านกำแพงดินเล็กๆที่มองไปก็เห็นจนสุดทาง ก็ไม่ใช่คอนโดที่นางลำบากทำงานสะสมเงินซื้อมาได้! ของที่มีราคามากที่สุดในบ้านหลังนี้ ก็คือเตียงที่นางเพิ่งลุกขึ้นมา!

ชายหนุ่มบนเตียงตกใจกับเสียงกรีดของนาง เขาลืมตามองนางด้วยสายตาที่แปลกใจ “เสี่ยวม่าน? เจ้าเป็นอะไรไป?”

“กรี๊ด!!!” ลู่ม่านกรีดร้องเสียงแหลมออกมาอีกครั้ง “นายเป็นใคร?”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากนาง “เจ้าเป็นยังไงบ้าง?”

ลู่ม่านปัดมือของเขาออก “ฉันจะเป็นอะไรไปได้? บอกมานะ! นายเป็นใคร? นายเอาตัวฉันมาที่นี่ได้ยังไง?”

ชายหนุ่มก็ถึงลุกขึ้นนั่ง มองนางด้วยสายตาที่สงสัย “เจ้าเป็นภรรยาของข้าไง ข้าเก็บเจ้าได้ในป่าลึก!”

เวียนหัวไปหมด ลู่ม่านรีบหลับตาลง กลับไปนอนบนเตียงใหม่

“แค่ฝัน แค่ฝัน……”

ชายหนุ่มขยับเข้าไปฟัง วินาทีต่อมา มุมปากของเขาก็กระตุกเล็กน้อย

ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า เขาหันกลับไปมองลู่ม่านที่กำลังสะกดจิตตัวเอง สายตาที่เรียบเฉยของเขาประกายไปด้วยความเสียใจ

เขากำหมัด ต่อมาก็พูดว่า “หากเจ้าอยากไปจากข้าจริงๆ รอข้าขายของป่าได้ก่อน ข้าค่อยกลับมาหย่าด้วยดีกับเจ้า แต่ว่าเจ้า อย่าฆ่าตัวตายอีกนะ!”

พูดจบ เขาก็เดินจากไป

รอเขาเดินจากไปแล้ว ลู่ม่านถึงเงยหน้าขึ้น ตรงหน้ายังคงเป็นบ้านพังยับเยินเล็กๆที่มองแวบเดียวก็สุดทางแล้ว ลองสังเกตดูอย่างละเอียด หลังคาดำ แถมยังมีลมพัดเข้ามาจากหน้าต่างพังๆอีก และยังรู้สึกเหมือนดินบนกำแพงกำลังจะตกเลย

นี่ยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญนะ ที่สำคัญคือในบ้านสกปรกมาก! พื้นเต็มไปด้วยขยะและเศษดิน มีเพียงเตียงของเมื่อคืนที่ยังสามารถฝืนนอนได้

มีใครบอกนางได้บ้างว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? นางก็แค่เห็นเฉินเฟยอวี่นอกใจต่อหน้าต่อตา เปิดโปงผู้ชายเลวนั่น ต่อมาก็ไปดื่มเหล้าจนเมา ทำไมถึงมาปรากฏอยู่ในที่แบบนี้ได้ล่ะ?

กำลังคิดอยู่นั้น หน้าประตูก็มีเสียงดังขึ้น

“เมียเจ้าสาม แดดส่องก้นแล้ว เจ้ายังจะนอนอีกเหรอ? อย่าคิดว่าฆ่าตัวตายแล้วจะไม่ต้องทำงานอีกนะ ยังไม่ลุกขึ้นมาทำกับข้าวอีก!!!”