ตอนที่ 2

“เชิญเลือกดูได้ตามใจชอบ… สำหรับเจ้าข้าจะลดราคาให้เป็นพิเศษ… ”

“ท่านใจดีจัง… ”

ชิงเยี่ยนมองสบตาหูเฉิง ส่งยิ้มให้กันอย่างมีจริตมารยา ดวงตาของชายผู้นี้ฉายแววเจ้าชู้ออกมาอย่างเห็นได้ชัดจนนางรู้สึกได้ว่ากำลังถูกเกี้ยวพา

“จู่จิง… ข้าเพิ่งนึกได้ว่าลืมซื้อกระดาษสำหรับวาดรูป… เจ้าช่วยกลับไปซื้อให้ข้าที… ”

ชิงเยี่ยนกล่าวกับสาวใช้ จู่ๆ นางก็นึกอยากเช็คเรทติ้งตัวเองด้วยการหว่านเสน่ห์กับเจ้าของร้านขายผ้ารูปงามนามว่าหูเฉิง

“ได้เจ้าค่ะฮูหยิน… ”

จู่จิงรับคำแล้วเดินย้อนกลับไปยังเส้นทางที่เพิ่งผ่านมา มีร้านขายกระดาษและพู่กันที่เคยซื้อประจำอยู่ตรงหัวมุมใกล้ร้านขายหมั่นโถว

ร้านนี้จู่จิงรู้จักดีก็เพราะว่าเคยมาซื้ออุปกรณ์วาดรูปให้กับผู้เป็นนายที่ชอบวาดภาพเป็นชีวิตจิตใจ

นอกจากนางจะมีฝีมือในงานเย็บปักถักร้อย เรื่องของศิลปะการเขียนตัวอักษรและวาดรูปของชิงเยี่ยนก็ไม่เป็นรองใคร

เมื่อสาวใช้ลับไปจากสายตา ชิงเยี่ยนก็ลงมือหว่านเสน่ห์กับชายผู้เป็นเจ้าของร้าน

“ผ้าผืนนั้นช่างงามนัก… ”

นิ้วเรียวดุจลำเทียนชี้ไปยังผ้าไหมผืนหนึ่งที่แขวนอยู่ด้านในของร้าน

ด้วยช่องทางที่จะเดินเข้าไปนั้นแคบเพราะมีร่างสูงใหญ่ของหูเฉิงยืนขวางอยู่ ทว่าชิงเยี่ยนก็ไม่ได้สั่งให้เขาหลบ แต่นางก็เบียดกายเข้าไปในช่องทางแคบๆ เหมือนจงใจให้บั้นท้ายงอนงามของนางสัมผัสกับลำตัวของหูเฉิง

“อู้ว… ”

หูเฉิงอุทานออกมาด้วยความตกใจ รู้สึกตื่นเต้นที่ร่างกายได้สัมผัสกันแม้ชั่วขณะ จริตมารยาของหญิงสาวนางนี้ไม่ธรรมดา นึกในใจว่าแบบนี้สนุกแน่

“แม่นางชอบผ้าผืนไหน… เชิญเลือกได้ตามใจข้าให้ฟรี… คิดเสียว่าแทนไมตรีจิตของข้าที่วันนี้โชคดีได้รู้จักกับแม่นาง… ”

“ข้าขอบใจท่าน… แต่ไม่รู้ว่าข้าควรเลือกผ้าผืนไหน แดงก็สวยชมพูก็งามจนข้าสับสน”

ชิงเยี่ยนเหลียวหลังกลับมามองหูเฉิงด้วยสายตาเต็มไปด้วยจริตมารยา

“งั้นข้าจะช่วยเลือกให้… ”

หูเฉิงรีบสืบเท้าเข้ามายืนประกบชิงเยี่ยนจากทางด้านหลัง สองแขนโอบนางไว้ในอ้อมแขน มือใหญ่กุมมือของชิงเยี่ยนที่กำลังคลี่ผ้าสองผืน

“อุ๊ย… ท่านช่างกล้า… ”

ชิงเยี่ยนตกใจ พยายามจะขืนกายหนีอ้อมแขนกำยำ แต่บางอย่างแข็งๆ ก็ทิ่มตำเข้ามาที่ง่ามก้นของนางอย่างจัง

“ก็แม่นางช่างเย้ายวนใจข้าเหลือเกิน… ”

หูเฉิงเบียดกายให้แท่งยกแห่งความเป็นชายแนบชิดง่ามก้นกลมกลึง

“อุ๊ย… ท่านอำอะไรมาแทงก้นข้า”

ชิงเยี่ยนอุทาน

“อยากรู้ก็ลองจับดูสิ… ”

หูเฉิงดึงมือของชิงเยี่ยนมาทางด้านหลังให้ลูบคลำแท่งหยกแห่งความเป็นชายที่ตัวเองควักออกมาอวดลำมหึมา

“โห… ”

ชิงเยี่ยนอุทาน ความใหญ่ยาวน่าสะพรึงของแท่งเนื้อ ทำเอาชิงเยี่ยนหน้าแดงซ่าน

“ใหญ่น่ากลัวมาก… ”

ชิงเยี่ยนค่อยๆ เอามือรูดลำเอ็นของหูเฉิงที่มีขนาดใหญ่มากจนมือน้อยๆ ของนางไม่อาจจะกำได้รอบ

“ที่พูดแบบนี้แสดงว่าของหวางเจียวสามีเจ้าไม่ใหญ่เท่าของข้าใช่ไหม… ”

เจ้าของร้านขายผ้ากระตุกยิ้มภูมิใจกับความเป็นชายของตัวเอง

“ใช่… ถ้าเทียบกับของเจ้า… ของสามีข้าเล็กมาก… เล็กจนไม่อาจเทียบได้เลย… ”

“แล้วหวางเจียวก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน… ก็เลยทำให้เจ้างุ่นง่านอย่างที่เห็น… ”

หูเฉิงกดจมูกจูบไซ้ซอกคอของนางพร้อมกับเบียดกายเข้ามาแนบชิดจากทางด้านหลัง ฝังลำเอ็นที่กำลังคัดแข็งเป็นลำเข้ามาเสียดสีง่ามก้นของชิงเยี่ยน

แม้จะมีผ้าขวางกั้นเอาไว้ แต่ก็ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาด

“ดูเหมือนว่าท่านจะรู้ดีเกินไปแล้ว… อ่า… ”

ชิงเยี่ยนเผลอร้องครางออกมา ตอนที่สองมือของหูเฉิงสอดเข้ามาใต้ซอกแขน ตะล่อมกอบกุมปทุมถันอวบใหญ่ เขย่าขยำอย่างนึกกลัดมันในอารมณ์

“ข้าก็พูดไปตามตรง… ข้าอยากช่วยให้เจ้าหายเหงา… ให้ข้าช่วยเถอะนะ… ”

หูเฉิงหมุนร่างของหญิงสาวหันมาเผชิญหน้า รั้งเข้ามากอดจูบอย่างหื่นกระหาย

ซึ่งชิงเยี่ยนก็ไม่ขัดขืน ซ้ำยังออกอาการหวามไหวมีอารมณ์ให้เห็น ยิ่งทำให้ชายผู้มากราคะตัณหาจัดอย่างหูเฉิงได้ใจ โอกาสดีแบบนี้ใช่ว่าจะมีเข้ามาบ่อยๆ

“ให้ข้าช่วยเจ้านะ… ข้าช่วยได้… รับรองว่าเจ้าจะติดใจ… ”

ประกายความใคร่ลุกวาวขึ้นบนสีหน้าและดวงตาของหูเฉิง

“ว้าย… ”

ชิงเยี่ยนอุทาน ไม่คิดว่าหูเฉิงจะกล้าจู่โจมกอดจูบนางอย่างหื่นกระหาย

“เจ้าช่างงามนัก… ทรวดทรงเย้ายวนใจยิ่งนัก เห็นแล้วข้ามีอารมณ์เหลือเกิน”