บทที่ 4 สองแม่ลูก 1.2

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

เสียงชิงช้าไหวไม่ได้ทำให้คนที่เดินอยู่ริมรั้วเกิดความสนใจเท่าเสียงสะอื้นไห้ที่ดังมาควบคู่ เจ้าของเท้าที่กำลังก้าวเดินไปยังประตูบานเล็กที่เชื่อมต่อระหว่างบ้านเจริญวัฒนะวงศ์กับบ้านกิตติธรรมชะงักเท้า ก่อนที่เขาจะมองลอดช่องอิฐบล็อกของรั้วเพื่อมองดูว่า ใครคือเข้าของเสียงร้องไห้

“ทำไมเนยมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้” ไอศูรย์ หรือเจย์ จักรบดินทร์ ลูกชายของพิสุทธิ์และวิมลพูดกับตัวเอง ก่อนจะก้าวเดินต่อไปยังประตู พอเปิดมันออกเขาก็ก้าวเท้าเข้าไปในอาณาเขตบ้านกิตติธรรม

“มานั่งร้องไห้ทำไมตรงนี้เนย”

ไอศูรย์ ชายหนุ่มวัยยี่สิบปีเอ่ยถามชเนตตีที่นั่งร้องไห้อยู่บนชิงช้า พอถามเสร็จเขาก็ทรุดกายนั่งลงข้างร่างเล็ก

“พี่เจย์” ชเนตตีหันมามองหน้าเจ้าของเสียง

“ร้องไห้ทำไม ใครรังแก” เขาถามเสียงนุ่มนวล

“คุณพ่อตีค่ะ” เธอตอบเสียงเบา น้ำตาร่วงพรูเมื่อนึกเหตุการณ์เมื่อห้านาทีก่อน

“แล้วคุณอาสินตีเนยเรื่องอะไร”

“คุณพ่อหาว่าเนยแย่งตุ๊กตาของนก” ชเนตตีตอบ

“แล้วเนยแย่งจริงหรือเปล่า”

ไอศูรย์ถามอย่างรู้นิสัยของเด็กหญิงข้างกายตนจากคำบอกเล่าของวิมลผู้เป็นมารดา ที่มักจะมาเล่าเรื่องราวของคนข้างบ้านให้ตนฟังเสมอ และส่วนหนึ่งก็รับรู้มาจากปากของชนกนันท์ เด็กผู้หญิงวัยสิบสองปีที่เขาสนิทสนมด้วย

“พี่เจย์จะเชื่อไหมคะว่า เนยไม่ได้ตั้งใจ”

คนที่ร่วมอาศัยอยู่ในบ้านกิตติธรรม ไม่มีใครสักคนที่เชื่อว่าเธอไม่ได้แกล้งชนกนันท์และชญารัตน์ น้องสาวต่างมารดาของตน ไม่มีใครถามที่มาที่ไปของเรื่อง ทุกคนจะโทษเธอเพียงคนเดียว ยกเว้นสุภัทราที่จะเข้าข้างเธอหากรู้เรื่อง แต่เธอก็ยอมรับว่า บางครั้งตนก็เป็นฝ่ายแกล้งน้องสาวจริงๆ ทว่ามันก็น้อยครั้งมาก เช่นเดียวกันกับเหตุการณ์ในวันนี้

ก่อนหน้าที่ชเนตตีจะมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ เธอได้เดินถือหนังสือการ์ตูนเดินมาทางหลังบ้าน ตั้งใจว่าจะมานั่งอ่านหนังสือที่ศาลาไม้ระแนง แต่ยังไม่ทันถึงที่หมายเธอก็พบกับบางอย่างบนพื้น แล้วสิ่งที่เห็นก็ทำให้เธอรู้ว่า มันเป็นของใครเพราะในบ้านหลังนี้มีคนเดียวเท่านั้นที่หลงใหลสิ่งที่ตกบนพื้น เด็กหญิงจึงก้มลงหยิบตุ๊กตาบลายธ์ขึ้นมา

“เอามานี่นะ น้องบลายธ์ตัวนั้นของนกนะ” ชนกนันท์เจ้าของตุ๊กตาทวงของรักของหวงคืน

“แต่เนยเจอมันตกอยู่ตรงนี้ มันก็ต้องเป็นของเนย”

คราแรกชเนตตีตั้งใจจะเอาไปคืนเจ้าของ แต่พอมาได้ยินน้ำเสียงตวาดแว้ดของอีกฝ่าย ทำให้เธอเลิกล้มความตั้งใจนั้น เปลี่ยนเป็นยึดของที่เก็บได้มาเป็นของตนเพราะถือว่าตนเองเป็นคนเจอตุ๊กตา นั่นเท่ากับว่า เธอคือเจ้าของคนใหม่

“นกทำตก นกก็กลับมาเก็บ มันเป็นของนก” ชนกนันท์ไม่ยอม ตรงเข้าไปดึงตุ๊กตาตัวนั้นจากมือของพี่สาวที่เกิดก่อนเธอสองเดือน “เอามานี่นะ”

“ไม่ให้ มันเป็นของเนย เนยไม่ให้”

ชเนตตีก็ไม่ยอมเช่นกัน จึงเกิดการกระชากแย่งชิงระหว่างสองพี่น้องต่างมารดา ในจังหวะหนึ่งชนกนันท์ใช้เท้ากระแทกลงไปบนเท้าของพี่สาว และผลักร่างของชเนตตี ส่งผลให้อีกฝ่ายเซจนล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าบนพื้น

“สมน้ำหน้า อยากมาแย่งน้องบลายธ์ของนกดีนัก จำเอาไว้นะว่า ไม่มีใครแย่งของนกไปได้ เหมือนแม่ของเนยที่ไม่มีวันแย่งคุณพ่อไปได้ยังไงล่ะ”

คำพูดของชนกนันท์ทำให้ชเนตตีเกิดแรงฮึดสู้ขึ้นมาทันใด เธอลุกขึ้นยืนโดยที่ฝ่ามือหยิบก้อนหินก้อนขนาดกลางติดมือมาด้วย พอลุกขึ้นยืนได้ก็ปาก้อนหินไปยังช่วงบนของร่างกายน้องสาว

“โอ๊ย!” ชนกนันท์ร้องลั่นด้วยความเจ็บ

“เนยไม่อยากได้ตุ๊กตาตัวนี้หรอก เนยมีเงินซื้อเป็นร้อยตัวก็ได้ไม่จำเป็นต้องแย่งของๆ ใคร แม่ของเนยไม่คิดจะแย่งคุณพ่อกลับมาเพราะแม่ของเนยบอกว่า น้าปิ่นไม่มีปัญญาหาผัวก็เลยมาแย่งผัวของคนอื่น น้าปิ่นนิสัยไม่ดี” ชเนตตีได้ยินมาอย่างไรก็พูดไปตามนั้น

“อย่ามาว่าแม่ของนกนะ” ชนกนันท์ขึ้นเสียง

“ก็นกมาว่าแม่ของเนยก่อนทำไมล่ะ นิสัยไม่ดีว่าแม่ของคนอื่น”

ชเนตตีเถียงสู้ และไม่หนำใจเด็กหญิงที่เก็บกดเรื่องบิดามานมนาน เธอจึงยอบตัวลงคว้าก้อนหินอีกก้อนแล้วปาไปยังร่างของน้องสาว คราวนี้ถูกปากของชนกนันท์จนเลือดออก

“ฮือ…ฮือ…เนยแกล้งนก นกจะไปฟ้องคุณพ่อคุณแม่…ฮือ”

คนที่สู้ไม่ได้วิ่งร้องไห้กลับไปยังบ้านของตน ชเนตตีเกิดความกลัวขึ้นมาทันที เพราะถ้าหากเรื่องนี้รู้ถึงหูสิโรจน์ เชื่อเถอะว่าผู้เป็นพ่อไม่มีทางเข้าข้างเธอแน่นอน แต่ความที่คิดว่าตัวเองไม่ผิด เด็กหญิงจึงเดินไปยังศาลาไม้ระแนงแทนที่จะเดินกลับไปบ้าน

อีกไม่กี่นาทีต่อมา สิโรจน์ก็เดินมาหาลูกสาวคนโตที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอย่างสบายอารมณ์ในศาลา เขามาพร้อมกับหทัยชนกและชนกนันท์

“เนย” เสียงสิโรจน์เรียกชื่อเล่นของชเนตตีดังลั่น “แกล้งน้องทำไม ดูสิแกล้งจนเลือดตกยางออกเลย มันจะมากไปแล้วนะ”

“ก็นกทำเนยก่อน นกผลักแล้วก็กระทืบเท้าเนย เนยก็ต้องทำกลับ”

แม้ว่าจะตกใจกับน้ำเสียงและท่าทางของบิดา แต่เธอก็คิดว่าเรื่องนี้ตนไม่ได้ผิดเพียงฝ่ายเดียว หากจะผิดก็ผิดด้วยกันทั้งคู่

“นกไม่เคยทำใครก่อน ปิ่นรู้นิสัยของนกดีค่ะ คุณพี่อย่าไปเชื่อเนยนะคะ” หทัยชนกรีบพูดเข้าข้างลูกสาว

“ผมรู้ เดี๋ยวผมจัดการให้นะ” สิโรจน์หันมาพูดเสียงอ่อนกับภรรยาน้อย “เนยมานี่เลยนะ”

เขาไม่เพียงแค่เรียกชเนตตีเท่านั้น ยังกระชากร่างของลูกสาวคนโตออกมาจากศาลา ก่อนจะใช้มือฟาดไปที่ก้นของชเนตตีหลายครั้ง โดยไม่คิดจะไต่ถามแต่อย่างใด เขาเชื่อหทัยชนก เชื่อมั่นว่าชนกนันท์ไม่มีวันทำนิสัยอย่างนั้น

“ฮือ…คุณพ่อ…ฮือ เนยไม่ผิดนะคะ…ฮือ” ชเนตตีร้องไห้โฮ

“ทีหลังอย่าแกล้งนกอีก ถ้าคราวหน้ามีเรื่องอย่างนี้ละก็ ฉันจะเอาไม้เฆี่ยนหลังแก…เพี้ยะ” พูดจบก็ฟาดมือหนักๆ ลงบนก้นของชเนตตีเป็นการส่งท้าย จากนั้นก็เดินกลับไปยังบ้านของตนทันที

“แกจำไว้นะนังเนย นังลูกที่พ่อไม่รัก แกไม่มีวันได้ดีไปกว่าลูกสาวของฉัน แล้วจะบอกให้เอาบุญอีกอย่างนึงนะ ของๆ ลูกสาวฉันมันก็จะเป็นของลูกสาวฉัน แกไม่มีวันแย่งไปได้”

หทัยชนกพูดใส่หน้าชเนตตี ก่อนจะจูงมือชนกนันท์กลับไปยังบ้านของตน ไม่ใส่ใจและไม่สนใจจิตใจของลูกเมียหลวงว่าจะเป็นอย่างไร เพราะเวลานี้หทัยชนกมีแต่ความสะใจเท่านั้น

พอทั้งสามเดินห่างออกไป ชเนตตีที่พกพาความเสียใจมาเต็มหัวใจได้เดินไปนั่งตรงชิงช้าริมรั้วบ้าน แล้วนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น

“พี่ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ตอนนั้นเป็นยังไง พี่จึงไม่ขอตอบว่าพี่เชื่อเนยหรือเปล่า มีแต่เนยเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองผิดไหม ถ้าผิดก็ต้องยอมรับผิด แต่ถ้าคิดว่าไม่ผิดก็ไม่ต้องใส่ใจ”

ไอศูรย์ตอบไม่ตรงคำถาม เขาพูดโดยรวมไม่เข้าข้างใคร ทั้งที่ในใจกลับคิดว่าชเนตตีผิดจริง ชนกนันท์เป็นเด็กผู้หญิงที่สวยตั้งแต่เด็กๆ กิริยามารยาทอ่อนโยนและน่ารัก คงไม่แกล้งใครก่อนแน่ แต่ถ้าเป็นเด็กหญิงข้างกายเขาก็ไม่แน่

“พี่เจย์จะไปไหนคะแล้วเอาดอกกุหลาบไปให้ใคร”

ชเนตตีเปลี่ยนเรื่องพูด เพราะเธอไม่อยากนึกถึงเรื่องนั้น ไอศูรย์ยิ้มให้ชเนตตี ก่อนจะดึงดอกไม้ที่ตนกำไว้ออกมาหนึ่งดอก แล้วยื่นให้อีกฝ่าย

“พี่ให้ พี่ปลูกเองนะ มันเพิ่งออกดอก” ชเนตตีเอื้อมมือมารับดอกกุหลาบมาถือไว้ มองดอกไม้กลิ่นหอมด้วยรอยยิ้ม

“พี่เจย์ปลูกเองเหรอคะ เก่งจังเลยค่ะ เนยชอบดอกกุหลาบกลิ่นมันหอมดีแล้วก็สวยด้วย”

“พี่ก็ชอบ พี่ปลูกอยู่หลายต้นนะ” ไอศูรย์บอก “พี่ต้องไปแล้วนะเนย ดูแลตัวเองด้วยนะ”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนเมื่อพูดจบ

“ค่ะพี่เจย์ ขอบคุณมากค่ะสำหรับดอกไม้ เนยจะเก็บมันไว้อย่างดีเลยค่ะ” เธอตอบเสียงใส

“พี่ไปก่อนนะ” ไอศูรย์กล่าวลาอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปยังบ้านของสิโรจน์กับภรรยาน้อย ส่วนชเนตตีก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะเดินไปทางใด เพราะมัวแต่สนใจอยู่กับดอกกุหลาบที่ชายหนุ่มมอบให้

ไอศูรย์ไม่รู้ตัวหรอกว่า สาวน้อยน่าสงสารที่ถูกลืมคนนี้แอบปลื้มเขาอยู่เงียบๆ ในใจ