บทที่ 3 สองแม่ลูก 1.1

สิโรจน์ใช้มือของตนแกะมือของภรรยาหลวงให้ออกจากเส้นผมของหทัยชนก ก่อนจะจับร่างของสุภัทราให้ออกห่าง แล้วทำในสิ่งที่ใครไม่คาดคิด

“เพี้ยะ!” ฝ่ามือแข็งแรงของสิโรจน์กระทบกับแก้มของสุภัทราอย่างแรง ใบหน้าของคนถูกตบหันไปตามแรงตบ หน้าซีกนั้นของสุภัทราชาดิก ความเจ็บปวดจากการถูกทำร้ายน้อยนิดเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่ก่อเกิดในจิตใจของเธอ

สุภัทราหันมาทางสิโรจน์ช้าๆ มือของเธอกุมแก้มที่ถูกตบ ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตาก่อนที่มันจะหยดไหลเป็นทาง

“คุณพี่ตบรุ่ง” เธอเอ่ยทั้งน้ำตา ปากสั่นระริก

“ฉันทำได้มากกว่านี้หากเธอทำร้ายปิ่น” เขากล่าวเสียงเข้ม ดวงตาฉาบไปด้วยแรงโทสะ “ออกไปจากที่นี่ ก่อนที่ผมจะโทรแจ้งตำรวจมาจับคุณในข้อหาทำร้ายร่างกาย”

คนถูกขับไล่น้ำตายิ่งไหลมากกว่าเดิม แน่นอนที่ความเสียใจก็มากตาม ยิ่งเห็นใบหน้าของหทัยชนกที่ซุกอยู่แนบอกของสิโรจน์ด้วยแล้ว มันยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้ว่า ไม่มีทางสู้ภรรยาน้อยได้เลย ใบหน้าของหทัยชนกที่เธอเห็นคือ ยิ้มเยาะอย่างผู้มีชัย อีกทั้งสายตาของคนที่อยู่บริเวณนั้นก็มองเธอด้วยสายตาตำหนิ บางคู่แสดงความรังเกียจอย่างเปิดเผย

“คุณพี่” สุภัทราเรียกสามีเสียงเบาและสั่นเครือ

“ออกไป ฉันบอกให้ออกไป” สิโรจน์ตวาดไล่อีกรอบดังลั่นบ้าน

“ฮือ” สุภัทราร้องไห้โฮ มองหน้าสิโรจน์สามีอันเป็นที่รักด้วยสายตาที่เจ็บปวด และเริ่มตระหนักว่า เธอคงไม่มีทางดึงเขามาอยู่ครองคู่ตามที่วาดหวังลมๆ แล้งๆ มาตลอด ก่อนจะกวาดตามองอีกหลายชีวิตที่มองมายังตน ทุกสายตาช่างประหัตประหารความรู้สึกของสุภัทราอย่างเหลือเกิน โดยเฉพาะสายตาของสิโรจน์ และเมื่อทนไม่ไหว สุภัทราจึงวิ่งออกไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่เธอมาเหยียบครั้งใดก็ต้องพกพาความเสียใจกลับไปด้วยทุกครั้ง

ชเนตตีที่ยืนนิ่งมองหน้าผู้เป็นพ่อสลับกับมองร่างของมารดาที่วิ่งไปทางประตู ทุกคำพูดและทุกการกระทำอยู่ในสายตาเด็กหญิง และนั่นทำให้เกิดคำถาม และเป็นคำถามที่ทำให้สิโรจน์ถึงกับสะอึก

“คุณพ่อตบแม่ทำไมคะ แม่ทำอะไรผิด แม่แค่มาทำบุญบ้านร่วมกับคุณพ่อแค่นั้นเอง ทีคนอื่นยังมาทำบุญบ้านของคุณพ่อได้เลย แล้วทำไมคุณพ่อถึงไม่ให้แม่ของเนยอยู่ทำบุญด้วย ทำไมคุณพ่อไม่พูดดีๆ ทำดีๆ กับแม่เหมือนกับที่ทำกับน้าปิ่นบ้างล่ะคะ คุณพ่อใจร้ายทำร้ายแม่ของเนย”

ชเนตตีพูดจบก็วิ่งตามร่างของสุภัทราไปทันที ทิ้งคำพูดที่ไม่เคยพูดมาก่อนให้ติดค้างในใจของผู้เป็นพ่อ ที่เธอไม่รู้ว่าจะซึมซับเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่ายหรือไม่

สิโรจน์นิ่งงันไปกับคำพูดของชเนตตี จริงตามที่บุตรสาวคนโตของเขาพูด สุภัทราแค่มาร่วมทำบุญบ้านในวันนี้เท่านั้น ไม่ได้มาทวงสิทธิ์ของความเป็นภรรยาแต่อย่างใด และมันก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรด้วย แต่ทำไมเขาถึงไม่ให้สุภัทราอยู่ร่วมงาน แถมขับไล่อีกต่างหาก ความรู้สึกผิดจึงอัดแน่นขึ้นมาในใจ เป็นความรู้สึกผิดครั้งแรกที่เกิดขึ้นในรอบหลายปี

โดยเฉพาะการแสดงออกซึ่งความเย็นชาต่อชเนตตี ที่เขาหมางเมิน ไม่สนใจไยดีตั้งแต่เธอเกิดมา น้อยครั้งนักที่เขาจะอุ้มหรือกอดให้ความอบอุ่น เขาเองก็รู้สึกผิดแต่คล้ายมีเส้นบางๆ ที่กั้นกลางระหว่างเขากับชเนตตี ทำให้ความรู้สึกที่สมควรจะเกิดขึ้นระหว่างพ่อลูกกว้างขึ้นทุกขณะ

“คุณพี่ขา ปิ่นเจ็บจังเลยค่ะ โอ๊ย!” หทัยชนกรีบพูดเมื่อเห็นทีท่าของสามี แถมยังดูจะออดอ้อนมากอีกด้วย

“คุณสินคะ พี่ว่าพาปิ่นไปพักก่อนดีกว่านะคะ อีกตั้งชั่วโมงกว่าพระจะมา” วิมลเอ่ยบอกสิโรจน์

“ครับคุณพี่” สิโรจน์ที่เคารพรักวิมลไม่ต่างกับพี่สาวรับคำ ก่อนจะพยุงร่างของภรรยาสาวไปยังชั้นบนของบ้าน ละทิ้งเรื่องสุภัทรากับชเนตตีไปในทันที

“คุณหนุ่มดูรุ่งทำสิคะ มารยาททรามมากๆ ต่ำ”

การกระทำของสุภัทราที่วิมลมองเห็น มันเป็นเรื่องที่ต่ำสำหรับผู้ลากมากดีอย่างนาง แต่วิมลไม่ทันได้ไตร่ตรองว่า การที่นางเข้าข้างหทัยชนกภรรยาน้อยของสิโรจน์ออกนอกหน้า เป็นการสมควรหรือไม่ ทั้งที่นางน่าจะให้ความเห็นใจและสงสารสุภัทราบ้างในฐานะผู้ที่ถูกแย่งสามี

“อย่าไปว่ารุ่งอย่างนั้นสิคุณ ถ้าจะมีใครผิดผมว่าคุณสินนั่นแหละผิด ผิดที่มีสองเมีย” พิสุทธิ์ปรามภรรยา ความคิดของเขากลับคิดว่า คนที่ผิดคือสิโรจน์เพราะถ้าหากอีกฝ่ายไม่คิดมีภรรยาสองคน เรื่องเช่นนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ซึ่งผลจากการกระทำของผู้ใหญ่ก็ส่งผลตรงถึงชเนตตีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “เราเป็นคนนอกอย่าไปยุ่งเรื่องของเขาเลยนะ อยู่ห่างๆ อย่างเป็นห่วงดีกว่า”

“คุณพี่กำลังจะบอกน้องว่า อย่ายุ่งเรื่องของชาวบ้านใช่ไหมคะ” วิมลพูดจบก็ค้อนสามี

“ใครจะกล้าว่าคุณล่ะ ผมแค่เตือนเฉยๆ ไม่อยากให้คุณถูกถอนหงอกต่างหาก” พิสุทธิ์แก้ตัว

“เชอะ น้องไม่พูดกับคุณพี่แล้ว ไปดูแลงานแทนเจ้าของงานดีกว่า”

วิมลเดินเข้าดูความเรียบร้อยในการจัดเตรียมอาหารคาวหวานให้พระภิกษุสงฆ์แทนเจ้าของงานที่เวลานี้ไม่สะดวกทำหน้าที่นี้

ชเนตตีมาหยุดยืนหน้าประตูห้องของสุภัทรา เด็กหญิงมองผ่านช่องประตูที่เปิดแง้มมองดูมารดาทุ่มตัวร้องไห้บนเตียงด้วยความสงสาร ความที่อยากปลอบโยนผู้ให้กำเนิดให้คลายความหมองเศร้า เธอจึงตัดสินใจผลักบานประตูแล้วเดินเข้าไปภายในห้องนั้น

“แม่จ๋า แม่” ชเนตตียืนเรียกมารดาข้างเตียง เสียงของคนเป็นลูกติดสั่นเครือ “แม่อย่าร้องไห้นะแม่ แม่อย่าร้อง”

สุภัทราหันมามองต้นเสียงทั้งน้ำตา ก่อนที่เธอจะดีดตัวลุกนั่ง สายตาที่มองไปยังชเนตตีเต็มไปด้วยความโกรธ คนเป็นแม่กระชากแขนของลูกสาวสุดแรง ก่อนจะฟาดมือลงบนก้นของชเนตตีหลายครั้งติดกัน

“เพี้ยะ…เพี้ยะ…แกนะแก ฉันคิดว่าแกเกิดมาแกจะทำให้พ่อของแกกลับมาหาฉัน แต่ที่ไหนได้เขากลับทิ้งฉันไปอยู่กับเมียใหม่ แกมันเป็นตัวกาลินีของฉัน เพี้ยะ…เพี้ยะ”

สุภัทราตีบั้นท้ายของชเนตตีนับไม่ถ้วน เธอตีไปพูดไป ราวกับว่ากำลังหาที่ระบายความรู้สึกของตัวเอง ชเนตตีปล่อยโฮออกมาแต่ก็ไม่ได้สะบัดตัวหนีหรือร้องห้ามมารดา เด็กหญิงยืนให้สุภัทราตีแต่โดยดี

“แม่…ฮือ…ฮือ” ชเนตตีร้องไห้กับความเจ็บปวดที่ได้รับ “เนยให้แม่ตี แม่ตีเนยเลย ถ้ามันทำให้แม่หยุดร้องไห้ ทำให้แม่สบายใจ…ฮือ”

คำพูดของชเนตตีที่ปนกับเสียงสะอื้นไห้ ทำให้คนเป็นแม่หยุดทำร้ายลูกสาว สุภัทรานิ่งงันกับวาจาของเด็กไร้เดียงสาที่เธอแทบจะไม่ให้ความรักความอบอุ่นเท่าที่ควร แถมยังทิ้งขว้างให้อยู่ตามลำพังที่บ้าน ส่วนตัวเธอก็ออกไปเที่ยว ไปสังสรรค์กับเพื่อน ไม่สนใจไยดีลูก

“เนย” สุภัทราเรียกชื่อเล่นของบุตรสาวเสียงเบา น้ำตาร่วง ถอยร่นร่างไปนั่งริมเตียงแล้วปิดหน้าร้องไห้ ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น

“แม่จ๋า” ชเนตตีเดินเข้าไปใกล้และทรุดกายนั่งข้างมารดา ใช้แขนเล็กๆ ของตนโอบกอดร่างของสุภัทรา “แม่จ๋า แม่อย่าร้องไห้ เนยไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ เนยรักแม่ รักมากที่สุดในโลก”

สำหรับชเนตตี สุภัทราคือบุคคลที่เธอสามารถจับต้องได้ สามารถกอดและหอมได้มากกว่าบิดาที่จะได้กอดหรือหอมยากยิ่งเหลือเกิน หรืออาจจะไม่ได้รับเลยตลอดทั้งชีวิต เธอจึงรักมารดามากถึงแม้ว่าผู้เป็นแม่จะไม่เคยแสดงออกถึงความรักกับเธอก็ตาม

“เนยลูกแม่ แม่ขอโทษนะ แม่ขอโทษ”

คงจะไม่มีคำไหนที่สุภัทราจะเอ่ยได้เหมาะเท่าคำนี้ เธอเคยคิดจะใช้ชเนตตีในการแก้แค้นหทัยชนกด้วยการให้ลูกสาวของเธอกลั่นแกล้งลูกสาวทั้งสองคนของมารหัวใจ แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ทำสักทีเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงานที่ค่อนข้างรัดตัว ทว่าเวลานี้สุภัทราไม่หลงเหลือความคิดนั้นแล้ว เหตุการณ์ในบ้านหลังนั้นในวันนี้ทำให้เธอตระหนักว่า ตนไม่มีทางได้หัวใจและร่างกายของสิโรจน์ แล้วเหตุใดสุภัทราจะต้องไปยื้อแย่งสิ่งที่ไม่มีทางเป็นของเธอ

สุภัทรามีสิ่งหนึ่งที่มีค่ามากกว่าสามีหลายเท่า นั่นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของตน ชเนตตีคือของขวัญจากฟ้าที่ดลบันดาลมาให้ เธอทิ้งขว้างและไม่ใส่ใจลูกสาวมานานถึงสิบสองปี ถึงเวลาแล้วที่เธอจะหันกลับมามองและสนใจลูกสาวคนนี้ แทนที่คอยหาวิธีนำสามีของตนกลับมา

“แม่ไม่ต้องขอโทษเนย แม่ไม่ได้ทำอะไรผิด เนยรักแม่ แม่อย่าร้องไห้นะ เนยไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้”

ยิ่งได้ฟังคำพูดของชเนตตี น้ำตาก็ยิ่งไหล เสียงสะอื้นก็ยิ่งดัง ความเสียใจพุ่งสูงควบคู่ไปกับความรู้สึกผิดที่มีต่อลูกสาวตัวน้อยของตน

“แม่จะไม่ร้องไห้แล้วลูก แม่จะไม่ร้อง” สุภัทราระงับเสียงสะอื้น ใช้มือปาดน้ำตาทิ้ง “แม่ไม่ร้องไห้แล้วเห็นไหม”

“ดีค่ะแม่” เด็กหญิงยิ้ม “แม่อย่าไปบ้านโน้นอีกเลย ไปทีไรแม่ก็ร้องไห้กลับมาทุกที เนยไม่อยากให้แม่ร้องไห้”

นับตั้งแต่จำความได้ วันไหนที่สุภัทราไปที่บ้านหลังนั้น วันนั้นแม่ของเธอจะต้องร้องไห้พกความเสียใจกลับมาบ้านทุกครั้ง ชเนตตีจึงไม่ต้องการให้มารดาต้องรู้สึกอย่างนั้นอีก

“จ้ะลูก แม่จะไม่ไปบ้านนั้นอีกแล้ว ไม่ไปแล้วละ”

เธอให้คำมั่นกับลูกสาว ต่อไปนี้สุภัทราจะรักสิโรจน์น้อยลงและรักชเนตตีมากขึ้น เธอจะรักคนที่มีความรักตอบกลับมาให้ตนเพราะคนๆ นี้จะไม่ทำให้เธอเจ็บปวดและเสียใจ

สุภัทราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับชเนตตี แต่ก็จะไม่ลืมว่าใครทำอะไรไว้กับตนและลูก