ไม่สมหวัง

คุ้นเคยกับหยกชิ้นนี้ยิ่งนักเขาเคยเห็นมันที่ไหนกัน

“ท่านอ๋องหยกชิ้นนี้มีปัญหาหรือไร”

ชิงกวานเหลือบตามองป้ายหยกในมือของปาหวางอ๋อง

“ข้าเหมือนเคยเห็นมันที่ไหน อีกอย่างป้ายหยกอันนี้เป็นหยกเนื้อดี ข้าเพียงแค่มองเพียงแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่เป็นเจ้าของมิใช่คนธรรมดาแน่นอน”

“ท่านอ๋องได้หยกชิ้นนี้มาจากไหนกัน”

"ข้าแอบหยิบมันมาจาก...ชายารองของเฉิงอู๋อ๋อง พรุ่งนี้ต้องนำไปคืนนาง”

ชิงกวานอ้าปากค้าง

“ท่านอ๋องไปที่นั่นมาอีกแล้วหรือ”

“ข้าบอกจะไปก็ต้องไป ตอนนี้ตงเกาไม่อยู่ที่จวนอ๋อง เข้าออกง่ายดาย องครักษ์ในจวนเฉิงอู๋อ๋องแต่ละคนฝีมือธรรมดาไม่น่ากลัวเท่ากับตงเกาแม้แต่น้อยหากไม่มีตงเกาก็ไม่มีใครที่จะต่อกรข้าได้”

“ชิงกวานไม่ได้ห่วงเรื่องความปลอดภัย รู้ดีว่าท่านอ๋องวรยุทธ์สูงส่งเพียงใดแต่หากถูกจับได้ จะทำให้งานที่เราทำอยู่มีปัญหาได้”

“ใครกันกลัวเฉิงอู๋อ๋องเขาก็แค่คนขี้โมโหคนหนึ่งเท่านั้น ชิงกวานท่านรู้ไหมข้า เพิ่งจะเข้าใจวันนี้นี่เองว่าคนเรา หากจะถูกชะตากันแล้วไม่ว่าใบหน้าอีกคนจะ ไม่ควรมองแค่ไหนแต่หัวใจเราก็เต้นแรงอยู่ดียามเข้าใกล้คนที่ถูกชะตา”

เพ้อฝันเหมือนเด็กหนุ่ม ชิงกวานถอนหายใจ

“ท่านอ๋องอย่าบอกนะว่าแม้จะมองเห็นได้ชัดว่านางมีใบหน้าไม่ควรมองแต่ ท่านอ๋องก็ยังถูกชะตานาง อย่างนั้นหรือ”

พยักหน้ายิ้มๆ

“ข้า กำลังคิดวางแผนการที่จะเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของนาง ข้าเชื่อว่าที่ข้าเห็นในค่ำคืนนั้นไม่ได้ตาฝาด ลางสังหรณ์ของข้าไม่ผิดนางไม่ได้มีใบหน้าอัปลักษณ์ทว่านางงดงามดังเทพีสวรรค์เช่นนั้นข้าจะต้องหาทางให้นางเปิดเผยใบหน้านางกับข้าด้วยความเต็มใจ”

ยิ้มด้วยแววตามุ่งมาด

“แล้วจะมีประโยชน์อะไรหากนางมีใบหน้างดงามจริง เฉิงอู๋อ๋องก็จะยิ่งหวงแหนนาง แล้วความจริงในตอนนี้ก็คือนางเป็นชายารองของเฉิงอู๋อ๋องเสียแล้ว”

“นั่นอย่างไรเล่า ข้าจะทำทุกวิถีทางให้นางหย่ากับเฉิงอู๋อ๋อง บอกตามตรงชิงกวานข้า...หลงเสน่ห์นางจนถอนตัวไม่ขึ้น ทำไมคนที่แต่งกับนางไม่เป็นข้า”

“บัดซบ”

เฉิงอู๋อ๋องใช้มือตีน้ำในอ่างอย่างแรงด้วยโทสะที่ไม่อาจระงับไว้ได้เมื่อคิดถึงคำพูดและใบหน้าเย้ยหยันของปาหวางอ๋อง

“ไม่มีทางข้าจะไม่ให้ปาหวางอ๋องได้สมหวัง”ดวงตาวาวโรจน์

“เด็กๆ รับคำสั่งข้า ให้เจิ้งอ้ายฉิงชายารองย้ายมาพำนักที่ห้องข้างๆข้าเดี๋ยวนี้ ทันที”

สาวใช้วิ่งไปตามบัญชา ฟางหลินกำมัดแน่นด้วยความรู้สึกไม่พอใจอย่างที่สุด

เจียวหยูเก็บข้าวของของเจิ้งอ้ายฉิงที่มีไม่มากนักมาหอบไว้กับอก

“นายหญิงเห็นไหมว่าท่านอ๋องในที่สุดก็ต้องอดสงสารนายหญิงไม่ได้ ย้ายให้ไปอยู่ใกล้ๆ ”

“ไม่จริงหรอกเขาแค่เพียงจะจับผิดข้า”

อ้ายฉิงพูดสีหน้าเรียบเฉย

“ไม่จริงเจ้าค่ะห้องนั้นแม้แต่นายหญิงพระชายาเอกยังไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปอยู่ แต่นายหญิงของเจียวหยูได้อภิสิทธิ์เข้าไปอยู่ในห้องนั้น"

ยิ้มสมใจ

“เจ้ากำลังนอนอยู่หรือเปล่า”

“นอน”เจียวหยูถามสีหน้างงงัน

“นอนแล้วฝันอย่างไรเล่า เห็นได้ชัดว่าเขารังเกียจข้าเพียงใด”

ถอนหายใจยาว เจียวหยูเองก็ถอนหายใจ เพ้อฝันไปอยากให้อ้ายฉิงเป็นที่โปรดปราน

"เจ้าพูดถึงข้าว่าอย่างไรกัน"

เจียวหยูย่อกายก้าวขาออกห้องไป เฉิงอู๋อ๋องย่างสามขุมเข้าหาอ้ายฉิงกรุ่นกลิ่นบุปผาในอ่างน้ำอุ่นที่เพิ่งแช่หอมละมุน ใบหน้าสะอาดสะอ้านหล่อเหลาไร้ที่ติ ผมยาวสลวยกับปล่อยให้ร่วงหลุดลงมาข้างใบหน้าคมนั้นน่ามองเหลือเกิน

"ขะ ข้า"ถอยไปด้วยหาทางแก้ตัวไปด้วย ไม่เคยต้องมือชายไม่เคยเข้าใกล้ใครจึงเขินอายเพียงนี้

ยกมือขึ้นกางกั้นไว้ทั้งซ้ายและขวาอ้ายฉิงตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับกายกลิ่นหอมอ่อน ของบุรุษกับใบหน้าที่เกือบจะชิดติดกันอ้ายฉิงก้มหน้าหลบตา

"ฮึฮึ คิดว่าข้าพิศวาสเจ้านักหรือไร ก็เพียงแค่ไม่อยากให้ใครครหาเรื่องที่เจ้าคบชู้สู่ชายพาชู้รักเข้ามาสวมเขาให้ข้าถึงในจวน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น แล้วจะบอกไว้ก่อนที่ไม่ลงโทษเจ้าเรื่องนี้ ไม่ได้เป็นเพราะปาหวางอ๋อง เจ้าอย่าได้ใจว่าเขาปกป้องเจ้าได้ ข้ากับปาหวางอ๋องแต่ไหนแต่ไร ล้วนขัดแย้งกันมาตลอดที่ข้าทำแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะเขา เขาจะได้เลิกยุ่งเกี่ยวกับชายรองข้าเสียที"

"นั่นก็แล้วแต่ท่านอ๋อง อ้ายฉิงบอกแล้วว่าอ้ายฉิงแต่งเป็นชายารองจะตายหรืออยู่ก็เป็นชายารอง"

"ช่างเข้าใจพูดให้ข้าเมตตา น้ำเสียงอ่อนหวานไพเราะอย่างนี้อย่าคิดว่าข้าจะหลงใหลได้ปลื้มไปกับเจ้าในเมื่อใบหน้าอัปลักษ์เพียงนี้ใครกันจะทำใจได้"

อ้ายฉิงยิ้ม

"เช่นนั้น ก็ไปเสียหรือไม่ก็หย่าให้ข้าเสีย"

"555หย่า หย่าให้เจ้าเพื่อที่จะให้ปาหยางอ๋องได้สมหวัง...ความจริงข้าก็อยากจะรู้ว่าปาหยางอ๋องชอบของแปลก หรือเป็นผู้มีตาข้างเดียวมองเห็นแต่ใบหน้าด้านที่งดงามของเจ้า"

อ้ายฉิงผลักร่างใหญ่อย่างแรงจนเซถลาโมโหกับคำดูถูกนั้น

“กล้าทำร้ายข้าหรือ”

ดึงร่างบางมากระแทกอกกว้าง ลมหายใจรินรดที่ใบหน้า เฉิงอู๋อ๋องกลับรู้สึกว่าร่างบางใบหน้าอัปลักษณ์ตรงหน้ากลับมีกลิ่นกายหอมกรุ่นเป็นกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ นานาชนิด แต่ทว่ากลับรู้สึกทำให้เคลิ้บเคลิ้ม นางมีเวทมนตร์หรือไรจ้องตากลมโตด้วยความรู้สึกว่าพลั้งเผลอ ครองสติไม่ได้เหมือนไม่ใช่เฉิงอู๋อ๋อง ก้มลงช้าๆ ริมฝีปากอุ่นแตะลงที่ริมฝีปากของอ้ายฉิงที่เบือนหน้าหนีเสีย แต่เขาก็ไม่เปิดโอกาสให้นางได้ปฏิเสธริมฝีปากอุ่นประกบเข้าที่ริมฝีปากบางเบาๆ อ่อนละมุนดุจปุยนุ่นบดเบียดนุ่มนวลดูดกลืนความหวานจากสัมผัสอ่อนโยน

ทำไมเขาต้องรู้สึกว่าต้องทะนุถนอมนางเพียงนี้ ดันร่างบางออกช้าๆหันหลังก้าวขาจากไป อ้ายฉิงทรุดกายลงกับพื้นรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเพราะรสจูบที่หวานล้ำ