แย่งชิงหญิงอัปลักษณ์2

“ท่านพี่เกิดอะไรขึ้น ฟางหลิน ก้าวเข้ามาด้วยความตื่นตกใจ

“พวกเจ้าโบยนางเสีย”

ฟางหลินขมวดคิ้วจ้อง อ้ายฉิงที่ยืนนิ่งก้มหน้าไม่สบตาใคร

“555 ดึกดื่นเพียงนี้ เฉิงอู๋อ๋องสั่งโบยชายารองทำให้จวนอ๋องครึกครื้น”

เสียงทุ้มของ ปาหวางอ๋องดังขึ้นก่อนจะเห้นตัวด้วยซ้ำไป

หวางปาหยาง ในอาภรณ์สะอาดตาเดินเอามือไพล่หลังเข้ามากลางวงพอดี เฉิงอู๋อ๋องยิ้มเหยียดที่ริมฝีปาก รู้ได้ทันทีว่าคนที่เข้ามาในจวนอ๋องและแอบอยู่ในห้องของ อ้ายฉิงคงไม่พ้นปาหยางอ๋องผู้นี้ ส่วนเรื่องที่เข้ามาทำไมเขาคงต้องสืบหาความจริงให้ได้

“ปาหยางอ๋อง ดึกดื่นป่านนี้ยังเที่ยวแวะเวียนจวนผู้อื่นก็ยิ่งไม่ทำให้จวนข้าครึกครื้นหรือไร”

“ข้าได้ยินเสียงอึกทึก จึงเข้ามา เรื่องนี้พรุ่งนี้คงเป็นเรื่องเล่าสนุกปาก สั่งโบยชายารอง คงไม่พ้นเรื่องขัดใจบนแท่นนอน”

เฉิงอู๋อ๋องหน้าชา

“เรื่องภายในครอบครัว ปาหยางอ๋องกล้ามาขัดจังหวะหรือไร”

“เฉิงอู๋อ๋องลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นถึงหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรมีหน้าที่ตรวจสอบความผิดของคนในราชวงค์ ไม่ได้ไต่สวนแต่ยังโบยหากเรื่องนี้ถึงหูฮองเฮากับฮ่องเต้หรือไม่ก็นางทนความเจ็บปวดไม่ไหวป่วยไข้ล้มตาย เจ้าจะแก้ตัวว่าอย่างไร”

“เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในจวนของข้า”

“ข้าเองก็ยังยืนยันว่าจะต้องมีการไต่สวนก่อนอยู่ดีดี จะสั่งให้โบยคนทั้งที่ไม่รู้ผิดถูกได้อย่างไรกัน”

“โบยนางข้าจะสั่งให้โบยใครก็ห้ามขัด”

เริ่มรู้สึกไม่พอใจที่ปาหยางอ๋องออกโรงปกป้องและอีกอย่างสายตาที่มองยังอ้ายฉิงแสดงถึงความห่วงใยนึกไม่พอใจว่าทำไมปาหยางอ๋องจึงไม่รังเกียจชายารองที่แสนจะอัปลักษณ์ของเขา หรือว่าคนทั้งสองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน

“ใครห้ามแตะต้องนาง ข้าจะพานางไปเดี๋ยวนี้”

“นางเป็นชายารองของข้า ข้าจะฆ่านางเสียก็ไม่ผิด”

ยิ้มหยันปาหวางอ๋องคว้ามืออ้ายฉิงมากำไว้

“นางจะไปไหนไม่ได้ นางเป็นชายารองของข้า”

ปาหยางอ๋อง ดึงแผ่นป้ายอาญาสิทธิ์ออกมาจากอกเสื้อ

“ป้ายอาญาสิทธิ์ของฝ่าบาทเห็นป้ายนี้เท่ากับฝ่าบาทมาด้วยองค์เอง เฉิงอู๋อ๋องยังไม่รีบคุกเข่าอีก”

เฉิงอู๋อ๋องยิ้มมุมปากทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้า

“ข้าให้เจ้าตัดสินใจ อยากจะอยู่หรือยากจะไปแต่คาดว่าคืนนี้เฉิงอู๋อ๋องคงไม่กล้าขัดบัญชาไม่กล้าสั่งลงทัณฑ์เจ้าแน่"

หันไปหาเจิ้งอ้ายฉิง

“ข้ายินดีอยู่ที่นี่และไม่เคยเกรงว่าจะถูกลงทัณฑ์ เจิ้งอ้ายฉิงแค่เพียงถูกโบยไม่ถึงกับตายจริงอย่างท่านอ๋องพูด ข้าเป็นชายาของเฉิงอู๋อ๋องจะฆ่าข้าเขาก็ล้วนไม่ผิด ไม่ว่าอย่างไรจะตายหรืออยู่ก็ เป็นชายรองของเฉิงอู๋อ๋อง”

ฟางหลินยิ้มมุมปาก

“ข้า ไม่อาจยื่นมือเข้าไปยุ่งหากเจ้ายินดีให้เขาลงทัณฑ์”ปาหวางอ๋องพุดด้วยน้ำเสยงเรียบเฉย

“หากเฉิงอู๋อ๋องคิดว่าข้าผิดจริงก็เชิญลงทัณฑ์ได้ เจิ้งอ้ายฉิงยอมรับโทษ”

“ข้าไม่ถามเรื่องความผิดของเจ้า แต่เฉิงอู๋อ๋องท่านเองน่าจะรู้แก่ใจว่านางผิดหรือเป็นเพราะอะไร”

เฉิงอู๋อ๋องรู้สึกขุ่นมัวด้วยในใจรู้ดีว่าตัวเอง ทำไมรู้สึกหึงหวงหญิงอัปลักษณ์คนนี้หรือเพียงเพราะว่านางเป็นสมบัติของเขา เขาคิดว่านางเป็นสมบัติของเขา ที่ไม่มีใครต้องการ จะต้องเป็นเขาของคนเดียว แต่เมื่อมีใครบางคนอยู่ในห้องของนางเขาจึงโมโห หญิงอัปลักษณ์ทำไมต้องรู้สึกหวงแหน ต้องรู้สึกอยากแย่งชิง

“ข้าสัญญาไม่ลงทัณฑ์เจ้า แต่ไม่ได้เป็นเพราะว่าป้ายอาญาสิทธิ์..หรือเป็นเพราะปาหยางอ๋องที่มาปกป้องเจ้าไว้ แต่ด้วยเจ้าเป็นชายารองของข้า”

ฟางหลินหน้าตึงแต่เฉิงอู๋อ๋องกับคิดเข้าข้างตัวเอง ไม่ฉุกใจในคำพูดของตัวเองคิดว่าที่พูดไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ ปาหยางอ๋องมาวุ่นวายกับเจิ้งอ้ายฉิง อีกต่อไป

“แยกย้ายกันไปได้แล้ว เจิ้งอ้ายฉิง ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ซุกใครไว้ในห้องอีก เจียวหยูเฝ้านางแต่นี้ไปเจ้าต้องคอยเฝ้านาง”ออกคำสั่งเด็ดขาด ปาหยางอ๋องยิ้มยียวนรู้ดีว่าอีกคนตั้งใจทำเช่นนี้เพราะสงสัยเขา

เดินเข้าไปใกล้อ้ายฉิง ก้มศีรษะลงช้าๆ

“ยินดีที่ได้พบ ชายารอง เฉิงอู๋อ๋อง”

ยิ้มยียวนจนหวงเฉิงอู๋รู้สึกไม่พอใจท่าทางของ ปาหยางอ๋อง

“เจียวหยูพานายหญิงของเจ้ากลับเข้าไปข้างใน บางทีพรุ่งนี้ข้าอาจไต่สวนนางเพิ่มกับเรื่องของค่ำคืนนี้เตรียมหาคำตอบไว้ให้ดี”

“ในฐานะที่ข้าเป็นคนอยู่ในเหตุการณ์ในคืนนี้ พรุ่งนี้ปาหวางอ๋องคงจะต้องแวะมาที่นี่อีกครั้ง”

“หากไม่กลัวว่า นางจะถูกครหาว่า แต่งเข้ามาไม่ทันไรปาหวางอ๋องผู้เป็นที่เล่าขานเรื่องผู้นิยมหญิงงามแวะเวียนมาในฐานะใดกัน ก็คงไม่หวงห้าม แต่แปลกเสียจริงปกติ ปาหวางอ๋องนิยมหญิงงามเช่นไรครั้งนี้จึงเปลี่ยนใจมา นิยม ...หญิงที่เป็นชายาคนอื่นแล้วยัง มีใบหน้าอัปลักษณ์…”

กลืนน้ำลายลงคอ ความจริงไม่อยากพูดถึงขั้นนั้นแต่ทว่าเมื่อเห็นท่าทีของปาหยางอ๋องทำให้ อยากพูดสิ่งที่ทำให้ตัวเองสาใจที่สุด

“อัปลักษณ์เพียงภายนอก ภายในอาจงดงามหรือบางทีที่ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเห็นคงต่างออกไปข้าอาจเห็นนางใบหน้างดงามดังเทพีสวรรค์มาก่อน แต่เฉิงอู๋อ๋องกลับมองเห็นชายารองแค่เพียงหญิงซึ่งมีใบหน้าไม่ควรมอง”

นับว่าปาหยางอ๋องรักษาน้ำใจอ้ายฉิงเลี่ยงที่จะใช้คำว่าอัปลักษณ์ เพื่อไม่ให้อ้ายฉิงรู้สึกแย่ไปกว่านี้

“เจียวหยูเข้าไปด้านในกันเถิด”

อ้ายฉิง ก้าวนำหน้าเจียวหยู ปาหวางอ๋องชะโงกหน้า

“พรุ่งนี้ข้าจะมาอีก หวังว่าเจ้าจะยินดีต้อนรับข้า”

อ้ายฉิงไม่ตอบ ไม่ได้มีท่าทีว่ารู้สึกเช่นไร แต่คนที่รู้สึกว่าอารมณ์ขุ่นมัวคือหวงเฉิงอู๋เมื่อเห็นว่าปาหวางอ๋องเดินเอามือไพล่หลังอย่างคนอารมณ์ดี

“ท่านพี่ เมามายเพียงนี้กลับไปที่ห้องเถิดฟางหลินให้คนเตรียมน้ำอุ่นให้”

เฉิงอู๋อ๋องไม่พูดว่าอย่างไรสาวเท้าก้าวเดิน กลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว ฟางหลินส่ายหน้าไปมา

“พวกเจ้าไปสืบดูว่าท่านอ๋องไม่พอใจอะไรชายารอง ถึงกับสั่งให้โบยนางแล้ว ปาหวางอ๋องมาเกี่ยวอะไรด้วย”

ปาหวางอ๋องจ้องมองหยกเนื้อดีที่เขาแอบหยิบมาจากข้างกายของอ้ายฉิง