บทที่ 7 เส้นหัวใจขาด

“อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้ เส้นหัวใจของเขาขาด กระดูกแหลกละเอียดผสมเข้ากับอวัยวะภายใน ต่อให้เทพแห่งความตายมาช่วยก็ช่วยไม่ได้”

หมอหลวงห่าวเอ่ยค้านคำพูดของเซ่เชียนฮวนอย่างไม่ลังเล

นางเว่ยได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งโศกเศร้า พุ่งเข้าไปผลักเซ่เชียนฮวน “เจ้าออกไป ลูกชายของข้าไม่ต้องการน้ำตาที่มาจากการเสแสร้งของเจ้า!”

เซ่เชียนฮวนปล่อยให้นางเว่ยทั้งผลักทั้งทุบตีตนเอง จากนั้นก็ไอออกมาเสียงแหบเสียงแห้ง “แต่ไหนแต่ไรข้าไม่เคยพูดอะไรที่ไม่มั่นใจออกมา ตอนนี้ต้องรีบฝังเข็มให้เขาโดยด่วน ไม่อย่างนั้นอาจจะไม่ทันการเอาได้”

“สำหรับพวกมีฐานะอย่างเจ้าแล้ว ลูกชายข้าก็คงเป็นแค่องครักษ์คนหนึ่ง ชีวิตต่ำต้อยเสียยิ่งกว่าสุนัขทรงเลี้ยง หากจะตายก็ปล่อยให้ตายไปเสียเถอะ ไม่จำเป็นต้องมาปั้นแต่งคำพูดปลอบโยนจอมปลอมที่นี่ เพื่อหาความสะใจให้ตัวเองหรอก”

นางเว่ยทรุดนั่งลงบนพื้น แล้วตีอกชกตัวเองไม่หยุด คับแค้นใจกับชีวิตอันขมขื่นของตนเอง

เซ่เชียนฮวนถอนหายใจออกมา แล้วนั่งยองๆลงตรงหน้านางเว่ย เอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “ในสายตาของข้าคนป่วยก็คือคนป่วย ไม่เคยแบ่งแยกชนชั้นวรรณะเลยสักครั้ง เจ้าจะเชื่อก็ดี ไม่เชื่อก็ดี แต่ตอนนี้ข้าอยากช่วยพวกเจ้าด้วยใจจริง”

“เจ้า……”

นางเว่ยนิ่งอึ้ง

นางค้นพบว่า หวางเฟยในตอนนี้มีสายตามาดมั่นสงบนิ่ง แตกต่างจากที่เคยเป็นเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

เซ่เชียนฮวนจ้องมองมาที่นางแน่นิ่ง “ถึงขนาดนี้แล้ว เหตุใดไม่ดับเครื่องชน ให้ข้าลองรักษาเขาดูล่่ะ? ถึงอย่างไรก็มีหมอหลวงอยู่ด้วย ข้าทำอะไรผิดพลาดตรงไหน เขาก็สามารถห้ามข้าได้ทัน”

หมอหลวงห่าวลูบหนวดเคราพร้อมพยักหน้า “หากหวางเฟยมีวิธีรักษาคนใกล้ตายจริงๆ ข้าก็อยากที่จะสังเกตการณ์ไปพร้อมๆกัน”

มาถึงตรงนี้แล้ว นางเว่ยก็เริ่มที่จะโอนอ่อน

“ฮูหยิน รบกวนออกไปรอที่ข้างนอกก่อน วิชาฝังเข็มของข้าเป็นวิชาเฉพาะจะให้ผู้ใดมาเห็นไม่ได้เด็ดขาด”

เซ่เซียนฮวนถือโอกาสตีเหล็กในตอนที่มันยังร้อน ด้วยการให้นางเว่ยออกไปรอข้างนอก

“ก็ ก็ได้”ตอนนี้ในใจของนางเว่ยยุ่งเหยิงไปหมด เดินหอบความหวังสุดท้ายออกไปรอข้างนอกพร้อมปิดประตูลง

เซ่เชียนฮวนหันกลับมา เอ่ยพูดยิ้มๆกับหมอหลวงห่าวว่า “ข้าอยากจะขอยืมใช้เข็มของหมอหลวงสักหน่อย”

“ได้เลยขอรับ เอาไปใช้ได้เลย”

หมอหลวงห่าวโบกมืออย่างไม่ติดอะไร

พูดตามตรง เขาไม่เชื่อว่าเซ่เชียนฮวนจะสามารถรักษาผู้บาดเจ็บให้หายดีได้ วิชาฝังเข็มที่นางกล่าวมา เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าไร้สาระ

เพียงแต่เห็นแก่ท่าทีจริงใจของเซ่เชียนฮวนเมื่อสักครู่ รวมไปถึงเรื่องที่นางมีไทเฮาคอยหนุนหลัง เขาถึงได้ยอมนั่งนิ่งอยู่ตรงนี้อย่างฝืนๆ

ทว่า

การลงเข็มของเซ่เชียนฮวนในเวลาถัดมา กลับทำให้หมอหลวงห่าวตกใจอ้าปากค้าง

“จุดเหรินหยิง จุดมิ่งเหมิน จุดเว่ยลี้ เลยหรือ เป็นไปไม่ได้ หรือนี่จะเป็นสิบสามเข็มสะท้านวิญญาณตามตำนานที่เล่าขานมา?”

ฝ่ามือของ หมอหลวงห่าวชิ้นไปด้วยเหงื่อ

เข็มสะท้านวิญญาณ คือการฝังเข็มเข้าไปยังจุดตายบนร่างกาย ผู้ที่ฝังเข็มต้องมีฝีมือระดับสูง หากเข็มไหนเบาไป หรือเข็มไหนหนักไป ก็มีโอกาสที่จะทำให้เสียชีวิตคาที่ได้!

แต่หากฝังไปสิบสามเข็มแล้วไม่ตาย ก็จะได้ผลลัพธ์ที่ดีเกินคาด

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีอยู่น้อยคนมากที่กล้าลองใช้วิชาฝังเข็มนี้ แต่หญิงสาววัยละอ่อนตรงหน้ากลับฝังเข็มลงไปอย่างแม่นยำด้วยท่าทางสงบนิ่ง

หลังจากเซ่เชียนฮวนฝังเข็มสุดท้ายเสร็จ ก็ถอนหายใจออกมา ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของหมอหลวง นางเอ่ยพึมพำว่า “ไม่เป็นอะไรแล้ว”

หมอหลวงห่าวดีดตัวลุกขึ้น เอ่ยพูดอย่างตื่นเต้นว่า “หวางเฟย การสิบสามเข็มของท่านข้าเคยอ่านเจอในตำราโบราณ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเห็นเองกับตาเช่นนี้ ท่านคือหมอเทวดาสินะ!”

เซ่เชียนฮวนค่อนข้างล้า เดิมทีนางก็ตัวรุ่มๆอยู่แล้ว ตอนนี้เหงื่อเม็ดโตจึงผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก นางเลยใช่ชายเสื้อเช็ดออก แล้วเอ่ยพูดเสียงเบาว่า “หมอหลวง ทุกอย่างที่เจ้าเห็นเมื่อสักครู่ เก็บเป็นความลับให้ข้าได้หรือไม่”

“เอ่อ…ขอรับ ข้าจะไม่บอกผู้ใด” หมอหลวงห่าวเผยสีหน้าลังเลออกมา

“ขอบคุณมาก”

เซ่เชียนฮวนรู้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก จะให้คนอื่นรู้เรื่องที่นางรู้วิชาแพทย์ไม่ได้

แต่ในตอนนี้เอง จู่ๆประตูห้องก็ถูกถีบเข้ามา