บทที่ 14 ชีวิตที่ไม่เหมือนเดิม

ฉู่จิงกั๋วเดินอยู่บนทางเล็กๆ สาวใช้คนหนึ่งหนีออกมากะทันหัน จ้องมองนางอย่างฮึกเหิมแล้วพูดว่า

“พระชายาพระชายา ท่านยังมีชีวิตอยู่......ท่านยังมีชีวิตอยู่จริงๆ......ช่างดีเหลือเกิน!”

ฉู่จิงกั๋วมองนางแบบสงสัยแวบหนึ่ง

บนเสื้อผ้าของสาวใช้เต็มไปด้วยฝุ่นและใยแมงมุม บนตัวมีรอยแส้ที่ตกสะเก็ดหลายแห่ง

คือจือม่านสาวใช้ประจำตัวเจ้าของร่างเดิม อยู่เคียงข้างเจ้าของร่างเดิมมายี่สิบปีเต็มๆ

วันนั้นที่คลอดลูก โดนคนลากไปห้องเก็บฟืนแล้ว คิดว่าคงได้รับความลำบากไม่น้อย

และที่รับรู้มาจากในความทรงจำ ในยี่สิบปีมานี้ จือม่านระมัดระวังมาตลอด และคำนึงถึงฉู่เซี่ยหมดใจ

ในอดีตไม่เพียงบอกฉู่เซี่ยแค่หนเดียวว่า เฝ้าท่านอ๋องตลอดมานั้นไม่คุ้มค่า ควรจะคำนึงถึงตนเองให้มากๆ

แต่ฉู่เซี่ยกลับบอกว่าจือม่านไม่เข้าใจ ไม่ให้จือม่านพูดถึงเรื่องนี้อีก

ยังสอนให้จือม่านขยันและไม่ย่อท้อ ทำเรื่องดีในตำหนักอ๋องให้มาก

แม้ว่าโดนคนด่าว่า โดนคนรังแก นางก็ให้จือม่านเมตตาปรานีต่อผู้อื่น อดกลั้นไว้เงียบๆ

เจ็ดปีมานี้ จือม่านโดนทุกคนในตำหนักอ๋องใช้งานเยี่ยงทาสทุกวัน

ยังเคยโดนคนบีบให้คุกเข่าลงขี่เป็นม้า เพียงเพื่อเอาใจคนผู้นั้นในตำหนัก......

ในทรวงอกของฉู่จิงกั๋วผุดความกลัดกลุ้มขึ้น ข้างกายก็ขาดคนดูแลอยู่พอดี

นางพูดกับจือม่าน “ออกมาก็ดี ต่อไปไม่จำเป็นต้องทนอีก ได้รับความลำบากอะไรรีบมาบอกข้า ข้าจะพาเจ้าใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนเดิม!”

ชั่วขณะนั้นเบ้าตาจือม่านแดงแล้ว ยังเบิกตาโตแบบไม่อยากเชื่อ

พระชายาพูดอะไร? ในอดีตพระชายาสอนนางให้อดกลั้นและให้อภัยไม่ใช่หรือ?

แต่วันนี้พระชายากลับบอกว่าจะพานางใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนเดิม?

“ทำไม? ไม่ยินยอมรึ?” ฉู่จิงกั๋วถามกลับ

จือม่านรีบส่ายหน้าทันที ส่ายจนเหมือนกับกลองป๋องแป๋ง

“ยินยอมอยู่แล้วเจ้าค่ะ! ยินยอมยิ่งนัก! คุณหนูให้ข้าทำอะไรก็ได้ทั้งหมดเจ้าค่ะ!”

ฉู่จิงกั๋วหัวเราะนิดหน่อย อุ้มเด็กน้อยไว้เดินนำหน้านาง กลับไปยังหอซิ่งหาญ

ภาพของทั้งสองเดินตามหลังกันไป ไม่เหมือนเดินบนทางเล็กๆ ที่เปลี่ยว ทว่าเหมือนเดินสู่ชีวิตอันงดงาม

หลังกลับมาถึงหอซิ่งหาญ จือม่านเดินมาถึงด้านหน้าผลักประตูเรือนออก

ทันใดนั้น

เสียงดัง“ตึง” ประตูไม้พังลงอย่างคาดไม่ถึง......ห้อยแบบเอียงไปข้างๆ อยู่อย่างนั้น......

จือม่านตะลึงอยู่ตรงนั้น ตะลึงอยู่ตั้งนาน รู้สึกหดหู่ใจอยู่บ้าง

เดิมทีคุณหนูเป็นพระชายา ควรจะดื่มด่ำกับการปฏิบัติอย่างที่ดีสุด แต่ในเจ็ดปีนี้ ท่านอ๋องกลับส่งคุณหนูมาอยู่หอซิ่งหาญที่ห่างไกลแห่งนี้

เดินเข้ามาจากเรือนหลัก ต้องใช้เวลาสิบห้านาทีเต็มๆ

มิหนำซ้ำทั่วทั้งเรือนดูง่ายๆ หยาบๆ อย่างยิ่ง ไม่มีดอกไม้และสระน้ำใดๆ มีเพียงต้นแปะก๊วยอันโดดเดี่ยวต้นหนึ่ง ดูอ้างว้างเป็นพิเศษ

ตอนนี้ประตูไม้บานนี้ยังพังลงแล้ว......

ส่วนภายในสวนไม่รู้ว่าโดนผู้ใดราดน้ำไว้มากมาย จึงเต็มไปด้วยโคลน......

“นี่ชัดเจนว่ามีคนจงใจทำ! พวกเขาก็รังแกผู้อื่นเกินไปแล้ว!”

ในเสียงของจือม่านมาพร้อมเสียงสะอื้น

ฉู่จิงกั๋วกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย ไม่อยากเสียอารมณ์เพราะเรื่องเล็กน้อยนี้

นางอุ้มลูกเดินเข้าไป พูดกับจือม่านว่า

“ไม่เป็นไร เจ้าไปทำกับข้าวสองสามอย่าง คืนนี้ฉลองเสียหน่อย”

ถึงแม้สภาพแวดล้อมย่ำแย่ขนาดนี้ และไม่ได้คืนตบนั้นและการปฏิบัติอย่างทารุณในเก้าวันกลับไป แต่นางถือว่าฟื้นเรี่ยวแรงกลับมา ไม่ต้องทนหิวทนหนาวอีก

มิหนำซ้ำสารกำจัดแมลงพอจะทำให้พวกเขาหวาดกลัวและศึกษาค้นคว้ากันอยู่หลายวันหลายคืน นึกถึงพวกเขาตกอยู่ในสภาพอึดอัดอย่างมาก นางก็รู้สึกเบิกบานใจ

จือม่านคุ้นเคยต่อความใจกว้างของฉู่จิงกั๋วมานานแล้ว ได้เพียงสูดน้ำมูกอยากไปเตรียมกับข้าว

แต่เพิ่งเดินมาก้าวหนึ่ง ก็หันหน้าขมวดคิ้วบอก

“แต่ว่า......ห้องครัวในเรือนของพวกเราเป็นเพียงการทำประดับไว้มาตลอด เดิมทีไม่มีเครื่องครัว......”

ฉู่จิงกั๋วหยุดชะงักฝีเท้าลง เวลานี้เพิ่งนึกได้ ทุกคนในตำหนักอ๋องล้วนปฏิบัติต่อที่นี่เสมือนตำหนักเย็น ประหยัดอะไรได้ก็ประหยัด สิ่งที่ควรมีล้วนไม่มีทั้งสิ้น

หอซิ่งหาญแห่งนี้ ยังเรียบง่ายๆ หยาบๆ กว่าในจินตนาการของนางเสียอีก

หลังจากครุ่นคิดนิดหนึ่ง นางก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง พลิกหาราชโองการม้วนหนึ่งเจอแล้วยื่นให้จือม่านมอบหมายว่า

“ต้องการอะไรก็ไปให้ที่ห้องเก็บของจัดเตรียม ผู้ใดมีปัญหา ใช้ราชโองการนี้จัดการ!”

จือม่านมองเห็นราชโองการ สีหน้าดีใจขึ้นอีก

นี่คือราชโองการงานสมรสพระราชทานของฝ่าบาทองค์ก่อน มีราชโองการแล้วผู้ใดเจอเข้าต้องทำความเคารพทั้งนั้น

ราชโองการก็คือหลักฐานที่ตรงที่สุด ซึ่งพิสูจน์ว่าฉู่จิงกั๋วคือพระชายาผู้แท้จริง

ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกนางโดนรังแกหลายหน นางก็ให้ฉู่เซี่ยนำออกมา แต่ฉู่เซี่ยไม่เคยยอมใช้อำนาจกดผู้อื่น แต่ละคราโดนรังแกอย่างรุนแรง

นางพูดแบบฮึกเหิม “ช่างดีเหลือเกิน! พระชายาท่านถือว่าคิดได้เสียที! ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!”