สำรอง ที่ 2-1 เยือนจวนท่านอ๋อง

สำรอง ที่ 2

เยือนจวนท่านอ๋อง

ห่วงใย

ฟางเหม่ยดึงมีดสั้นออกจากปลอกมีด แล้วใช้ปลายนิ้วแตะที่คมแหลม กวัดแกว่งไปมาอย่างชำนาญ พลางเหลือบตามองหมิงจูด้วยสายตาว่างเปล่า ไร้ความรู้สึกใดๆ แผ่ออกมาจนสาวใช้รับจ้างรู้สึกใจคอไม่ดี

“มีดเล่มนี้มีไว้เพื่อข่มขู่ข้าสินะ”

“เจ้าค่ะ”

หมิงจูเสียงแผ่ว ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไหนคุณหนูหลัวน่าบอกว่าให้นางคอยควบคุมความประพฤติของสาวใช้ฟางเหม่ยผู้นี้อย่างใกล้ชิด เป็นงานง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก อีกทั้งยังบอกอีกว่าฟางเหม่ยผู้นี้เป็นหญิงอ่อนแอ ขี้ขลาดจนถึงขั้นขลาดเขิน เป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ไม่ว่าคุณหนูหวงสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำอย่างไรเล่า

ทว่าสิ่งที่นางเห็นกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย

ภายนอกดูเหมือนแมวน้อยไร้พิษภัย แต่ความจริงเป็นเสือสาวที่ซ่อนกรงเล็บร้ายเอาไว้ได้อย่างมิดชิด

“อยู่ด้วยกันสองคนไม่ต้องเรียกข้าว่าคุณหนูก็ได้ เจ้าเองก็คงรู้ฐานะของข้าดี ว่าข้าเป็นเพียงแค่สาวใช้ของคุณหนูหวงหลัวน่าเท่านั้น”

ฟางเหม่ยใช้หลังมือเปิดม่านหน้าต่างแล้วสอดสายตามองออกไป เมื่อเห็นสองข้างทางที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนแทนที่จะเป็นป่ารกชัฏก็เดาได้ในทันทีว่าคงจะถึงจวนท่านอ๋องในอีกไม่ช้า

“ข้าควรเรียกให้ติดปาก จะได้ไม่เป็นที่สังเกตเจ้าค่ะ คุณหนูหวงกำชับว่าเรื่องนี้ห้ามผิดพลาดเด็ดขาด เพราะเกี่ยวพันกับความสัมพันธ์ของตระกูลหวงและองค์ไทเฮา อีกอย่างคุณหนูหวงกำชับย้ำหลายครั้งว่าจะให้ประมุขหวงทราบสลับตัวไม่ได้โดยเด็ดขาดเจ้าค่ะ”

“ตามใจเถอะ”

ฟางเหม่ยถอนหายใจอีกรอบ แสดงว่าหวงหลัวน่ารู้ทั้งรู้ว่าเรื่องที่ทำอยู่เป็นเรื่องใหญ่ และอาจมีโทษอาญาแผ่นดินฐานหลอกลวงเชื้อพระวงศ์ กระนั้นก็ยังทำเพราะรักสนุกรักสบายโดยไม่สนใจเลยว่าผลลัพธ์ที่ตามมาภายหลังนั้นร้ายแรงจนไม่อาจคาดคิด

โทษที่คุณหนูได้รับแม้จะมาก แต่ก็ย่อมมีการลดหย่อนโทษเพราะเป็นบุตรสาวของใต้เท้าหวงผู้ซึ่งเป็นบุคลากรที่ประกอบไปด้วยคุณงามความดีมากมาย

ทว่าโทษของสาวใช้ที่เป็นเพียงชาวบ้านสามัญชนอย่างนาง คงไม่พ้นโทษประหารหากถูกจับได้ว่าหลอกลวงเชื้อพระวงศ์

หลัวน่าไม่เคยสนใจว่าใครจะมีชีวิตอย่างไรจากการกระทำของตน กี่ครั้งกี่หนที่ผลักนางให้ออกไปยืนอยู่บนเส้นด้าย เผชิญชะตากรรมต่างๆ อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง คุณหนูหวงไม่เคยเห็นนางเป็นมนุษย์เทียบเท่ากับตน แต่มองนางราวกับสัตว์ตัวหนึ่งที่มีไว้ใช้แรงงานเท่านั้น

มือเล็กผสานกันไว้แน่นด้วยความกังวลใจ แต่มาถึงขั้นนี้แล้วนางคงไม่อาจย้อนกลับ เพราะตามหมายกำหนดการเดิมคุณหนูหวงหลัวน่าต้องเดินทางไปถึงจวนท่านอ๋องสิบเอ็ดในวันนี้

เดาได้เลยว่าคนที่จวนคงกำลังเตรียมการต้อนรับอยู่

ฟางเหม่ยหลับตาลงช้าๆ ราวกับกำลังรวบรวมสติและสมาธิก่อนจะหันไปค้นห่อผ้าแล้วหยิบผ้าสีชมพูหวานผืนบางมาปิดบังใบหน้าไว้กว่าครึ่งหนึ่ง

ได้แต่ภาวนาขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี...

“ถึงจวนสกุลซุนแล้วขอรับ!”

เกี้ยวลากหยุดอยู่หน้าจวนพร้อมๆ กับหัวใจของคนตัวเล็กที่เริ่มสั่นไม่เป็นจังหวะ แม้ว่าลึกลงไปในก้อนเนื้ออกด้านซ้ายนั้นแอบดีใจที่จะได้พบชายผู้เป็นรักแรก กระนั้นจิตสำนึกกลับกำชับย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะจารจารึกฝังไว้ในหัวใจว่าท่านอ๋องเป็นคู่หมั้นของคุณหนูหลัวน่า

เขามีเจ้าของแล้ว...

วันที่รู้ข่าวว่าไทเฮามีรับสั่งให้ใต้เท้าเจียงสงเข้าเฝ้าเพื่อพูดคุยทาบทามหมั้นหมายคุณหนูหลัวน่าให้กับอ๋องสิบเอ็ด วันนั้นคือวันที่ฟางเหม่ยถึงกับต้องเก็บตัวเองอยู่ในห้องนอนด้วยใบหน้าอาบน้ำตา

ทว่าโลกก็โหดร้ายกับนางยิ่งกว่า

เมื่อจู่ๆ อ๋องสิบเอ็ดต้องยกทัพไปทำสงครามกะทันหัน ยาวนานนับปี

คุณหนูผู้เกียจคร้านหลัวน่าสั่งให้ฟางเหม่ยเป็นผู้เขียนจดหมายตอบคู่หมั้น แรกๆ ก็นั่งอยู่ด้วยกันเพื่อคอยบอกว่าจะต้องเขียนอะไรตอบกลับไป

แต่พอนานวัน...

หลัวน่าก็ไม่เคยใส่ใจจดหมายอีกเลย ราวกับว่าเป็นของเล่นที่นางเบื่อเสียแล้ว จึงปล่อยให้การตอบจดหมายทั้งหมดเป็นหน้าที่ของสาวใช้ฟางเหม่ย การเป็นตัวแทนคอยตอบจดหมายนั้น สร้างความเจ็บช้ำอย่างสุดแสน หัวใจที่ปวดร้าวราวกับถูกทิ่มแทงด้วยเข็มปลายแหลมทุกๆ วัน จนด้านชาไร้ความรู้สึก

นางมุ่งมั่นจะตัดใจหลังจากเขาหมั้นหมาย แต่กลับมีเหตุให้ต้องส่งจดหมายหาเขายาวนานถึงสองปี หัวใจที่พยายามหักจึงยิ่งถลำลึก หลงรักอ๋องสิบเอ็ดอย่างไม่อาจถอนตัวถอนใจ

แล้วครั้งนี้นางต้องใกล้ชิดดูแลเขาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส หัวใจของนางจะสามารถทานทนได้แน่หรือ

ไม่เลย!

นางไม่มั่นใจเลยสักนิด!