บทที่ 2 บทนำ (2)

หญิงสาวในชุดแต่งกายแบบจีนโบราณ ผ้าพลิ้วไหว สีชมพูอ่อน ใบหน้าแต่งเติมเล็กน้อยพอดูดี ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเดินพ้นโค้งมา โดยไม่ทันสังเกตเลยว่ามีนักแสดงชายอีกคนนั่งมองอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านกาแฟที่กองถ่ายได้ทำการเช่าไว้เป็นที่พักของนักแสดง

สวีจางหย่ง นักแสดงนำ หน้าตาคมเข้ม ดวงตาเฉี่ยวเหมือนเหยี่ยว เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง สวีจางหย่งเห็นตั้งแต่หวงเจียวเหม่ยนักแสดงสมทบคนนั้นยืนเตะก้อนหินอยู่ริมน้ำ จนกระทั่งเสี่ยวจ้านซือเดินเข้าไปทักเธอ เขาเองไม่ได้รู้จักกับหวงเจียวเหม่ยเป็นการส่วนตัว เพราะแทบไม่มีฉากที่ต้องเข้าด้วยกันเลย

เรื่องนี้สวีจางหย่งรับบทเป็นตัวร้าย แสนเย็นชา แต่หวงเจียวเหม่ยรับบทเป็นนักแสดงสมทบที่มักจะต้องเข้าฉากกับนางเอกมากกว่า เขาจึงแค่ได้เจอเธอผ่าน ๆ เท่านั้น แต่ทำไมไม่รู้เหมือนกัน เมื่อหญิงสาวโผล่เข้ามาในสายตาของเขาเมื่อใด สวีจางหย่งก็ละสายตาจากหวงเจียวเหม่ยไม่ได้สักที

“นักแสดงคนนี้คือใคร พี่ลู่”

เป่ยเป้ย นักแสดงสาวมาแรงในขณะนี้ถามผู้จัดการของตนที่กำลังนั่งตะไบเล็บให้เธออยู่ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบผิดกับใบหน้าอันอ่อนหวาน

“เอ่อ หวงเจียวเหม่ยค่ะน้องเป่ยเป้ย”

เป่ยเป้ย ใบหน้าอ่อนหวานแต่ตอนนี้สายตาเย็นชา จ้องมองไปที่หญิงสาวที่เดินอยู่ที่ทางเดินเบื้องล่างร้านกาแฟ เธอไม่ชอบให้ใครมาอยู่กับคนของเธอ หรืออะไรก็ตามที่เป็นของของเธอ

“พี่ลู่ ไม่เข้าฉากกับคนนี้นะ ไม่ชอบ”

หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ ลู่เฉิน ผู้จัดการส่วนตัวได้แต่แอบถอนหายใจเบา ๆ ด้วยไม่กล้าขัดใจนางเอกสาว เพราะตอนนี้เป่ยเป้ยกำลังมาแรง หากเธอดูแลดี ตามใจก็ย่อมได้ผลประโยชน์ไปด้วย เห็นทีจะต้องรีบไปพูดกับผู้กำกับ

ด้วยความที่ละครเรื่องนี้พึ่งจะเริ่มถ่ายทำ และกระแสนิยมของเป่ยเป้ยกำลังมาแรงการจะคุยกับผู้กำกับคงไม่ยากเย็นนัก ลู่เฉินวางแผนไว้ในใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาตะไบเล็บให้กับนักแสดงสาวอย่างตั้งใจต่อไป

หวงเจียวเหม่ยเดินตรงไปที่ผู้กำกับที่กำลังนั่งดูมอนิเตอร์อยู่อย่างเคร่งเครียด เธอค่อนข้างจะเกรงใจผู้กำกับคนนี้ เพราะยังไม่เคยร่วมงาน และที่เธอได้งานนี้มาก็เพราะว่าทีมเดิมของผู้กำกับคนนี้คนขาด

“เอ่อ พี่คะ ฉันขอคุยกับผู้กำกับสักเดี๋ยวได้ไหม”

หญิงสาวถามทีมงานที่เดินผ่านมาทางนี้อย่างเกรงใจ เมื่อเห็นทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง

“อย่าเลยน้อง รอให้เลิกกองเถอะ พอดีฉากมีปัญหาน่ะ”

“เอ่อ ค่ะ ขอบคุณนะคะ”