คุณไสยมนต์ดำ

"ไอ้สุก...มึงจับไอ้จ้อนไปโบยให้ตายคาหวายบัดเดี๋ยวนี้ ..."

"ท่านขุนขอรับ บ่าวมิได้ทำหนาขอรับ บ่าวถูกใส่ร้ายป้ายสีขอรับ ..."จ้อนพูดพร้อมกับคลานเข่าเข้าไปกอดขาของขุนทัตเทพเอาไว้แน่น

"เอามือสกปรกของมึง...ออกไปจากขาของกูเดี๋ยวนี้ ..."ขุนทัตเทพไม่พูดเปล่า เขาสะบัดขาของตัวเองให้หลุดออกจากการกอดของคนที่เขารังเกียจไปด้วย

"บ่าวกระทำการทุกอย่างให้ท่านขุน บ่าวทำเพราะใจรักแลภักดีหนาขอรับ บ่าวมิได้ ..."

"ไอ้จ้อนมึงหยุด...!! มึงอย่าได้กล่าววาจาที่เป็นเสนียดจัญไรออกมาให้กูได้ยินเป็นอันขาด กูรึอุตส่าห์เอ็นดูมึง แต่มึงกลับคิดกับกูเป็นอื่น ..."ขุนทัตเทพพูดขึ้นเสียงดังไปทั่วลานหน้าเรือน ที่ตอนนี้มีบ่าวในบ้านของขุนทัตเทพมารวมตัวกันทุกคน

"ท่านขุน...อย่าได้ไปฟังมันเจ้าค่ะ บ่าวเห็นกับตา เพลามันทำสำรับให้ท่านขุน มันบริกรรมคาถาคุณไสยมนต์ดำลงไปด้วย บ่าวเห็นจริงๆหนาเจ้าคะ...ท่านขุน ..."

"อีอุ่น...แล้วมึงรู้ได้เยี่ยงไร ว่ามันบริกรรมคาถาคุณไสยมนต์ดำ เพลาที่มันทำสำรับให้ท่านขุน มึงเป็นหมอผีรึ...!! ..."ฟักถามแทรกขึ้น ก่อนที่อุ่นจะพูดจบ เพราะเขารู้จักจ้อนดี ว่าจ้อนเป็นคนซื่อๆไม่มีทางรู้เรื่องคุณไสยมนต์ดำแน่นอน 

"ถึงกูจักมิได้เป็นหมอผี แต่มึงมิเห็นฤา ว่าท่านขุนโปรดมันกว่าผู้ใดในเรือนนี้ เพลาที่ท่านขุนกลับมาจากไปว่าราชการ จักต้องเรียกหาไอ้จ้อนก่อนผู้ใด ..."อุ่นเถียงฟักอย่างไม่ยอม เพราะแทนที่ขุนทัตเทพกลับมาจากว่าราชการ จะเรียกบ่าวที่เป็นผู้หญิงให้ขึ้นไปปรนนิบัติ แต่ขุนทัตเทพกลับเรียกจ้อนขึ้นไปปรนนิบัติแทนทุกครั้ง และแต่ละครั้ง จ้อนก็ขึ้นไปนวดให้ขุนทัตเทพอยู่นานสองนาน ก่อนที่จ้อนจะกลับลงมาที่ครัว เพื่อทำสำรับให้ขุนทัตเทพด้วยตัวเอง เธอสังเกตอยู่นานแล้ว จนทนไม่ไหว เธอก็เลยเอาความนี้ไปบอกขุนทัตเทพ จึงทำให้เป็นเรื่องใหญ่อยู่ตอนนี้

"ถึงกระนั้นก็เถอะ...ที่ท่านขุนโปรดไอ้จ้อนมัน เพราะว่าไอ้จ้อนมันนวดเก่ง มึงอย่าได้ใส่ความมันเยี่ยงนี้ มัน ..."

"เงียบ...!! พวกมึงจักมาปะทะคารมกันต่อหน้ากูกระไรหนา ไอ้สุก...กูบอกให้มึงเอามันไปโบย จนกว่ามันจักยอมรับผิดออกมา ..."ขุนทัตเทพตวาดขึ้นเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ที่บ่าวในเรือนมาปะทะคารมกันต่อหน้าเขา

"ท่านขุนขอรับ บ่าวมิได้ทำหนาขอรับ บ่าวมิได้รู้เรื่องคุณไสยมนต์ดำอันใดหนาขอรับ ..."จ้อนพูดพร้อมกับจะคลานเข่าเข้าไปกอดขาของขุนทัตเทพอีกครั้ง 

"ไอ้สิน...ไอ้ทวน มึงจับตัวมันเอาไว้ พวกมึงอย่าให้มันได้เข้าใกล้ท่านขุนเป็นอันขาด ..."อุ่นสั่งให้ทวนกับสินจับตัวของจ้อนเอาไว้ เธอจะไม่ยอมให้จ้อนได้เข้าใกล้ขุนทัตเทพที่เธอหวงแหนเป็นอันขาด

"เออ...อ ..."ทวนกับสินมองหน้ากันไปมาอย่างลังเล ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปจับตัวของจ้อนเอาไว้ อย่างเสียมิได้ เพราะว่าขุนทัตเทพเองก็พยักหน้าให้พวกเขาทำตามที่อุ่นบอก

"ไอ้สิน...มึงโบยมันให้จงหนัก จนกว่ามันจักตายคาหวายของมึง ..."ขุนทัตเทพสั่งขึ้นด้วยนํ้าเสียงที่เด็ดขาด เพราะเขาสั่งบ่าวทุกคนในเรือนแล้ว ว่าห้ามผู้ใดเรียนวิชาคุณไสยมนต์ดำในเรือนของเขา เพราะทุกคนเป็นแค่บ่าว ไม่จำเป็นต้องเรียนวิชาพวกนี้ เหมือนอย่างที่เขาเรียน เขาเรียนมาเพื่อเวลาออกว่าราชการ แล้วมีโจรมาปล้นระหว่างทาง จะทำให้เขาเอาตัวรอดได้ ฟันแทงไม่เข้า ซึ่งไม่จำเป็นสำหรับบ่าวในเรือน

"ท่านขุนขอรับ บ่าวมิได้ทำหนาขอรับ บ่าวถูกใส่ร้าย บ่าวจงรักภักดีต่อท่านขุนหนาขอรับ บ่าวมิเคยที่จักคิดทำชั่วเช่นนั้นขอรับ ฮือๆ ..."จ้อนพูดไปร้องไห้ไป ในขณะที่เขาโดนสินกับทวน ลากตัวของเขาไปมัดเอาไว้กับเสาไม้กลางลานหน้าเรือน ที่มีเอาไว้สำหรับลงโทษคนที่ทำผิด

"มึงอย่าโกรธกูเลยหนาไอ้จ้อน กูทำตามคำสั่งของท่านขุน ..."สินกระซิบจ้อนขึ้นเสียงเบา ในระหว่างที่เขากำลังมัดจ้อนขึงเอาไว้กับเสาไม้กลางลานหน้าเรือน โดยที่ให้จ้อนหันหน้าเข้าหาเสา แล้วหันหลังให้กับทุกคนที่กำลังมองอยู่

"โบยมันเลย มันชั่ว มันกล้าขัดคำสั่งของท่านขุน ไปแอบเรียนวิชาคุณไสยมนต์ดำมา ..."อุ่นพูดขึ้นเสียงดัง พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยไปด้วยอย่างสะใจ ที่จ้อนจะโดนโบยจนตาย

เพี๊ย...ย !! เพี๊ย...ย !! เพี๊ย...ย !!

"ท่านขุนขอรับ บ่าวมิได้ทำหนาขอรับ บ่าวจงรักภักดีต่อท่านขุน บ่าวมิได้ทำในสิ่งที่ชั่วช้าเช่นนั้นขอรับ...ท่านขุน ..."จ้อนกัดฟันพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาไม่ได้ร้องออกมาให้ใครได้ยิน ว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหน เพราะร่างกายของเขาที่โดนโบย ยังไม่เจ็บเท่ากับใจที่แตกสลายของเขาในตอนนี้เลย ท่านขุนที่เคยดีกับเขา ท่านขุนที่เคยซื้อของฝากมาให้เขาทุกครั้ง ทุกครั้งที่กลับมาจากไปว่าราชการ จนเขาหลงรักในความดีนั้น ทีแรกเขาก็ไม่รู้ตัว ว่าเขารักท่านขุนฉันชู้สาว แต่พอนานวันเข้า ท่านขุนให้เขาขึ้นไปนวดให้ พูดจาหวานหูกับเขา ให้เขาทำงานเบากว่าบ่าวคนอื่นๆ จนเขารักท่านขุนและจงรักภักดีมากกว่าที่บ่าวคนหนึ่งจะรักนายของตัวเองได้ นั่นก็คือรักแบบหนุ่มรักสาว อยากจะอยู่ด้วยตลอดเวลา อยากจะครองเรือนด้วย แต่พอมาวันนี้ เหมือนกับเขาตกลงไปที่ก้นเหว ทุกอย่างมันพังทลายลง เพียงเพราะคำพูดเท็จของอุ่นเพียงคนเดียว

เพี๊ย...ย !! เพี๊ย...ย !! เพี๊ย...ย !!

"โบยมันให้จงหนัก มันบังอาจมาพูดจาเสนียดจัญไรกับกู กูรังเกียจมันยิ่งนัก ..."ขุนทัตเทพสั่งด้วยความโมโห เพราะเขารู้สึกรังเกียจกับคำพูดของจ้อน จนขนของเขาลุกชันขึ้นมา 

"ท่านขุน...ไอ้จ้อนมันหมดสติไปแล้วขอรับ ..."สินหันไปบอกขุนทัตเทพด้วยนํ้าเสียงที่ตกใจเล็กน้อย เขาเอื้อมมือที่สั่นเทาของตัวเอง เข้าไปสำผัสใกล้ๆกับจมูกของจ้อนดู ว่าจ้อนยังหายใจอยู่หรือไม่

"อีชบา...มึงเอานํ้าเกลือไปราดไอ้จ้อนเร็วๆสิ นํ้าเกลือที่กูให้มึงเตรียมเอาไว้เมื่อตะกี้ เร็ว...!! ..."อุ่นหันไปสั่งชบาพร้อมกับจิกตาให้ชบาลงมือให้เร็วที่สุด 

"เออ...กูรู้แล้ว มึงไม่ต้องมาสั่งกู ..."ชบาพูดพร้อมกับมองค้อนอุ่นไปด้วย ที่อุ่นบังอาจมาสั่งเธอ ทั้งที่เธอกับอุ่นก็เป็นบ่าวในเรื่อนของขุนทัตเทพเหมือนกัน  

"ต้องทำกันเยี่ยงนี้เลยฤา ..."สุกถามชบาที่กำลังจะราดนํ้าเกลือลงบนหลังของจ้อน

"มันทำเรื่องชั่วช้าเยี่ยงนี้ พวกมึงคิดว่ามันมิสมควรรึ …"ชบามองหน้าของสุกกับสินและทวนนิ่ง ก่อนที่เธอจะราดนํ้าเกลือลงบนหลังของจ้อนทันที ที่เธอหันไปมองอุ่น แล้วอุ่นพยักหน้าเร่งให้เธอราดนํ้าเกลือลงไปที่หลังของจ้อนซะที

"โอ้ย...ย ..."จ้อนสะดุ้งไปทั้งตัว ก่อนที่เขาจะร้องออกมาด้วยความทรมาน เมื่อแผลที่เขาโดนโบยถูกราดด้วยนํ้าเกลือ

"มันยังมิสิ้นใจใช่หรือไม่ ไอ้ทวน...มึงขึ้นไปเอาหวายที่ลงอาคมของกูบนเรือน มาให้กูบัดเดี๋ยวนี้ กูจักโบยมันด้วยหวายที่ลงอาคม มันเล่นคุณไสยมนต์ดำ มันก็ต้องตายด้วยหวายลงอาคมของกู ..."ขุนทัตเทพพูดขึ้นด้วยความโมโห ที่หวายธรรมดาทำให้จ้อนตายไม่ได้ นั่นหมายความว่า จ้อนไปเรียนคุณไสยมนต์ดำมาจริงๆ

"ขอรับ...ท่านขุน ..."ทวนรีบวิ่งขึ้นไปบนเรือนตามคำสั่งของขุนทัตเทพอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าไม่ทันใจขุนทัตเทพ คนที่จะโดนโบยคือตัวของเขาเอง

"มึงจงรับผลจากการกระทำ ที่ชั่วช้าของมึงเสียไอ้จ้อน ..."ขุนทัตเทพพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะบริกรรมคาถาลงบนหวายแล้วโบยที่หลังของจ้อนอย่างสุดแรงของความโมโห

เพี๊ย...ย !! เพี๊ย...ย !! เพี๊ย...ย !!

"บ่าวจงรักแลภักดีต่อท่านขุน จากหัวใจจริงๆของบ่าวขอรับ บ่าวมิเคยที่จักกระทำการอันชั่วช้า อย่างที่โดนใส่ความ บ่าวขอลาก่อน ชาตินี้...บ่าวคงมีวาสนาเพียงเท่านี้ ฮึก ฮึก ..."จ้อนพยายามหันหน้าไปสบตากับขุนทัตเทพ ก่อนที่เลือดจะกระอักออกมาจากปากของเขา

"ท่านขุนขอรับ ไอ้จ้อนมันสิ้นใจแล้วขอรับ ..."สุกพูดขึ้น หลังจากที่สินพยักหน้าส่งสัญญาณให้เขาว่าจ้อนสิ้นใจแล้ว 

"ขอให้มึงไปอย่างสงบหนาไอ้จ้อน ..."ฟักพูดพร้อมกับเช็ดนํ้าตาที่ไหลลงมาอาบแก้มให้จ้อน ด้วยความสงสารจับใจ ทั้งๆที่เขารู้ว่าจ้อนถูกใส่ร้าย แต่เขาก็ช่วยอะไรจ้อนไม่ได้ 

ก๊อก ก๊อก

"เจษ...เจษตื่นหรือยังลูก เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะลูก ..."

"เห๊ย...ย กูฝันเหรอวะเนี่ย ทำไมมันเหมือนจริงจังวะ นํ้าตา...นํ้าตากูไหลเหรอวะเนี่ย เสือกเสียวที่หลังด้วย เชี่ยอะไรวะเนี่ย ..."เจษสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาเอามือเช็ดนํ้าตาที่ไหลลงมาที่แก้มของตัวเองไปด้วย ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปลูบที่หลัง เพราะเขารู้สึกเสียวที่หลัง เหมือนกับตัวเองเป็นคนที่โดนหวายโบยที่หลังซะเอง  

ก๊อก ก๊อก

"เจษตื่นหรือยังลูก เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก ..."

แกร๊ก

"ตื่นแล้วครับแม่ แม่...เมื่อกี้เจษฝัน มันเหมือนจริงมากเลยแม่ ..."เจษลุกขึ้นไปเปิดประตูให้แม่ทั้งที่เขายังงงๆอยู่ ว่าที่เขาเจอคือเรื่องจริงหรือว่าความฝัน

"ก่อนนอนเจษกินเยอะไป แม่บอกแล้วอย่ากินเยอะ แล้วฝันว่าอะไรล่ะ ฝันว่าไปวิ่งมาหรือเปล่า เหงื่อถึงได้ออกมาท่วมตัวขนาดนี้ ..."จันทร์ แม่ของเจษพูดพร้อมกับสำรวจตามตัวของลูกชายไปด้วย 

"เปล่าแม่ แต่มันเหมือนจริงมากเลยแม่ เจษฝันว่า ..."

"ไปอาบนํ้าก่อนลูก เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน วันนี้ต้องขนของที่เหลือไปอยู่หอพักด้วยไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวแม่ลงไปเตรียมข้าวรอ ไป...รีบไปอาบนํ้าไปลูก ..."จันทร์บอกกับลูกชาย ก่อนที่เธอจะเดินลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน ที่เป็นร้านอาหารตามสั่ง 

"ครับ ..."เจษพยักหน้ารับคำตามหลังของแม่ไป ทั้งๆที่เขายังรู้สึกงงๆกับความฝันของตัวเองอยู่ เพราะมันเหมือนจริงอย่างที่เขาไม่เคยฝันมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฝันแบบนี้

......

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะเจษ ..."จันทร์ถามลูกชายด้วยความสงสัย เพราะว่าลูกชายเดินลงมาจากบนบ้าน เหมือนกับคนที่กำลังตกอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่ตลอดเวลา

"ก็เรื่องที่เจษฝันนั่นแหละครับแม่ ช่างมันเถอะครับ ก็แค่ความฝันเอง ..."เจษพูดพร้อมกับนั่งลง ก่อนที่เขาจะเริ่มลงมือกินข้าวที่แม่เตรียมเอาไว้ให้เขาแล้ว

"แล้วเจษรู้หรือยังลูก ว่าใครพักอยู่ห้องเดียวกับเจษ ..."จันทร์ถามลูกชายพร้อมกับเตรียมของที่เธอจะขายวันนี้ไปด้วย

"ยังเลยครับ รู้แต่ว่ามีคนมาพักด้วยแล้ว เดี๋ยวเย็นนี้ก็คงจะรู้ครับแม่ ..."เจษพูดพร้อมกับกินข้าวไปด้วย

"เจษ...เจษไปอยู่หออ่ะ ตั้งใจเรียนนะ อย่าทำตัวเหลวไหลนะลูก ..."จันทร์พูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วงลูกชาย เพราะว่าลูกชายคนเดียวของเธอ เรียนไม่เก่ง แต่อาศัยความขยัน ถึงสอบเข้าไปเรียนเหมือนคนอื่นเขาได้ ถึงสอบได้ ก็ได้คะแนนที่แทบจะคาบเส้นตํ่าสุดที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดเอาไว้

"ครับ เจษจะตั้งใจเรียนครับ แล้วเสาร์อาทิตย์ เจษจะกลับมาช่วยแม่ขายของนะครับ ..."เจษพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะยกแก้วนํ้าขึ้นมาดื่มนํ้า หลังจากที่เขาอิ่มข้าวแล้ว

"ถ้ามีงานที่ต้องส่งอาจารย์ เจษก็ทำไปเถอะลูก แม่จ้างคนงานให้มาช่วยแม่แล้วคนหนึ่ง ..."จันทร์พูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย เพราะพอลูกชายของเธอสอบผ่าน เธอก็มองหาคนที่จะมาช่วยงานเธอทันที เพราะนั่นหมายความว่า ค่าใช้จ่ายของเธอจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว เธออยู่กับลูกชายของเธอแค่สองคน เธอหย่ากับสามีเพราะสามีของเธอไปทำให้ผู้หญิงท้อง ตั้งแต่เจษอายุได้แค่ห้าขวบ เธอก็เลยเลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอดจนถึงตอนนี้

"เจษจะกลับมาอยู่กับแม่ทุกๆวันหยุดนะครับ แล้วคนงานที่แม่จ้างไว้ เขาจะมาพักที่นี่ด้วยหรือเปล่าครับ เจษไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียวเลยอ่ะ ..."เจษถามแม่ด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง

"ไปกลับ…ไม่ได้พักที่นี่ วาบอกว่าอยู่กับแฟน เลยไม่สะดวกที่จะมาอยู่กับแม่ ไม่เป็นไรหรอก แม่อยู่คนเดียวได้ แค่เจษตั้งใจเรียน แม่ก็ดีใจแล้ว ..."จันทร์พูดกับลูกชายคนเดียวของเธอด้วยรอยยิ้มที่ภูมิใจ ที่ลูกชายคนเดียวของเธอได้เข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยได้ เธอมั่นใจ ถึงเธอจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่เธอก็สามารถส่งลูกชายคนเดียวของเธอให้จบได้ แค่เธอต้องขยันขึ้นมาอีกหน่อยแค่นั้นเอง 

"เจษไปแล้วนะครับแม่ ถ้าถึงหอพักแล้วเจษจะโทรมา แม่มีอะไรโทรไปหาเจษเลยนะ ห้ามเก็บเอาไว้คนเดียวรู้ไหมครับ เจษเป็นห่วง จุ๊บ จุ๊บ ..."เจษเดินเข้าไปกอดแม่ ก่อนที่เขาจะจุ๊บที่แก้มของแม่ทั้งสองข้าง ด้วยความรักที่เขามีต่อแม่ของเขา ที่อยู่ด้วยกันมาแค่สองคน ไม่เคยแยกจากกัน และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะไปอยู่ที่อื่น โดยที่ไม่มีแม่อยู่ด้วย 

"เจษก็เหมือนกันนะลูก มีอะไรก็บอกแม่ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว เราจะได้ช่วยกันคิดและแก้ไข ..."จันทร์กอดตอบลูกชาย ก่อนที่เธอจะเดินออกไปส่งลูกชายขึ้นรถแท็กซี่ ที่จอดรออยู่หน้าร้าน เพราะเจษเป็นคนโทรให้มารับก่อนหน้านี้แล้ว

"เจษไปแล้วนะครับ ถึงแล้วเจษจะโทรมา ..."เจษบอกลาแม่ หลังจากที่เขาขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว 

"จ๊ะ แม่จะรอนะ ..."จันทร์ยืนมองลูกชายไปจนรถแท็กซี่ขับออกไปไกลแล้ว เธอถึงกลับเข้าไปในร้านของตัวเอง