ตอนที่ 4 จะผู้ใดก็ไม่ต่างกัน

ตอนที่ 4 จะผู้ใดก็ไม่ต่างกัน

"เหตุใดพระองค์จึงยังไม่ปล่อยลูกกลับตำหนักอีกเพคะ ทรงลืมแล้วหรือว่าพรุ่งนี้ เป็นวันมงคลของเขา"

เสียงอ่อนหวานของฮองเฮาเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างอรชรจะเดินเข้ามาในห้องทรงงานเสียอีก ฮองเฮาฟางหรงพยักหน้าให้นางกำนัลวางถาดของว่างที่พระองค์ทรงทำด้วยตนเอง ก่อนจะโบกมือให้นางกำนัลผู้นั้นออกไป

"คารวะเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ แล้วเสด็จแม่เล่าเหตุใดยังไม่บรรทมอีก ไม่ใช่ว่านี่ก็ยามไฮ่( 21.00 - 22.59) แล้วหรือ?" จ้าวตี๋เฟยรีบลุกขึ้นย่อกายทำความเคารพพระมารดาของตนเอง ก่อนจะเดินออกไปประคองพระองค์ลงมานั่งแทนที่ตนเองเมื่อสักครู่

ฟางหรงวางมือบนฝ่ามือของบุตรชายด้วยความยินดี ความอ่อนโยนของจ้าวตี๋เฟยมีให้กับคนในครอบครัวเสมอ

"แม่นอนไม่หลับน่ะสิ พรุ่งนี้ก็ถึงคราวเจ้าแต่งงานบ้างแล้ว แม่จะไปนอนหลับได้อย่างไรกัน" รอยยิ้มของฮองเฮาเจิดจ้าออกมาด้วยความยินดีอย่างปิดไม่มิด เห็นเช่นนั้นแล้วจ้าวตี๋เฟยก็ทำเพียงแค่ยิ้มและเอ่ยคำพูดหยอกล้อพระมารดาเท่านั้น

"โถ่เสด็จแม่..จะต้องคิดมากไปไย ทำเหมือนกับว่าลูกเป็นเด็กหนุ่มไม่ประสา ไม่ใช่ว่าในตำหนักบูรพาก็มีอนุจากตระกูลขุนนางอีกไม่ใช่หรือ เชื่อเถิดว่าเรื่องสามีภรรยาไม่มีผู้ใดเก่งเกินลูกแล้ว"

"เฟยเอ๋อร์!!..เฮ้อ..จะไปเหมือนกันได้อย่างไรเล่าอนุก็ส่วนอนุ แต่ครั้งนี้เจ้าแต่งพระชายาเอก ย่อมแตกต่าง อย่าได้เอาเซียงเซียงของแม่ไปเปรียบเทียบกับอนุเหล่านั้นเชียว ลูกจะต้องปกป้องน้องจากเหล่าอนุพวกนั้นเข้าใจหรือไม่ อย่าได้ปล่อยให้ผู้ใดมารังแกน้องได้อย่างเด็ดขาด เจ้าเองก็เช่นกัน" น้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจเอ่ยออกมาอย่างชัดเจน ความห่วงใยของฮองเฮาที่มีต่อว่าที่ลูกสะใภ้นั้นมากมายเสียจนผู้คนรับรู้ได้

ก็เหตุใดเขาจะไม่รู้กันเล่า? ตั้งแต่เล็กจนโตสตรีผู้นั้นวางตัวไว้เพื่อเป็นฮองเฮาในกาลข้างหน้า ถึงแม้จะไม่ได้มีการหมั้นหมายเป็นเรื่องเป็นราว แต่ทุกสิ่งที่เสด็จแม่ของเขากระทำนั้นก็เป็นการประกาศบอกไปทั่วมิใช่หรือ?

ตั้งแต่เล็กจนโตสตรีผู้นั้นถูกอบรมสั่งสอนโดยอาจารย์คนเดียวกับจ้าวฟางหลินผู้เป็นองค์หญิงของแคว้นซีจิ้ง เช่นนั้นแล้วจะไม่มีผู้ใดรู้ได้อย่างกัน? ทว่าจ้าวตี๋เฟยก็ไม่ได้ขัดขวางแม้แต่น้อย มารดาอยากให้ทำอย่างไรเขาก็ย่อมทำตามประสงค์

"เช่นนั้นเจ้าก็กลับตำหนักเถิด พรุ่งนี้ก็อย่าได้ทำสิ่งใดให้เสียฤกษ์เล่า" จ้าวฝูหมิงเห็นด้วยกับฮองเฮาฟางหรง อย่างไรงานตรงนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไร หลังจากงานมงคลแล้วค่อยกลับมาทำก็ไม่สาย

"เหตุใดพระองค์จึงตรัสเช่นนี้เพคะ? เฟยเอ๋อร์ลูกไม่ยินดีแต่งเซียงเซียงเป็นพระชายาเอกของลูกหรือ?" จ้าวตี๋เฟยเห็นใบหน้าของพระมารดาเคร่งขรึมขึ้น เขาก็นั่งลงคุกเข่าไปที่พื้นตรงหน้าของพระองค์

"อย่างไรเสด็จพ่อก็มีพระราชโองการไปแล้วจะยินดีหรือไม่ย่อมไม่ต่างกัน ไม่ว่าอย่างไรลูกก็ต้องแต่งอยู่ดีมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ" จ้าวฟางหรงพลันใบหน้าเศร้าลง ถึงแม้พระองค์จะทรงชื่นชอบหยางหลิงเซียงมากเพียงใด ทว่าอย่างไรจ้าวตี๋เฟยก็เป็นบุตรในอุทร นางจะไม่ใส่ใจได้อย่างนั้นหรือ?

"แม่หวังดีต่อเจ้าอย่างแท้จริง เฟยเอ๋อร์ลูกก็รู้ว่าเรื่องของลูกกับ..."

"เสด็จแม่อย่าได้ทรงเป็นห่วง ลูกหาได้คิดสิ่งใดไม่ หยางหลิงเซียงเป็นสตรีที่ดีและเพียบพร้อม ลูกรู้ดีว่าเสด็จแม่เอ็นดูนางมากเพียงใด สิ่งที่เสด็จพ่อและเสด็จแม่เลือกให้ลูกย่อมเป็นสิ่งที่ดีที่สุด การแต่งงานครั้งนี้ลูกมิได้ขัดข้องอันใด เพราะถึงอย่างไรวันข้างหน้าลูกก็ต้องมีพระชายาในสักวันอยู่แล้ว ลูกย่อมดีใจที่เสด็จแม่เลือกคนที่เหมาะสมให้กับลูก ลูกยินดีพ่ะย่ะค่ะ ลูกอยากจะบอกเสด็จแม่ให้ทรงทราบ ในใจลูกหาได้ยึดติดสิ่งใดอีกต่อไป ซุนเอ๋อร์นางเป็นเพียงน้องสาวของลูก ลูกรักซานเอ๋อร์กับหลินเอ๋อร์เช่นไร ลูกก็รักซุนเอ๋อร์เช่นนั้น เสด็จแม่อย่างได้ทรงกังวลเรื่องเรื่องเหล่านี้เลย"

ฮองเฮาฟางหรงยกมือขึ้นวางบนหลังมือของบุตรชายที่อยู่ตรงต้นขา นางอ้าปากจะพูดทว่าก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง จ้าวตี๋เฟยเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา

"ลูกจะดูแลพระชายาให้ดี เสด็จแม่โปรดวางพระทัย หากไม่มีสิ่งใดแล้วลูกคงต้องขอตัว หลังเสร็จงานมงคลลูกจะพานางเข้ามาคารวะเสด็จพ่อเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ"

"อืม..เช่นนั้นเจ้าก็กลับดี ๆ เถิด"

จ้าวตี๋เฟยก้มศีรษะทำความเคารพทั้งสองพระองค์ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทรงงานขององค์ฮ่องเต้ ฮองเฮาฟางหรงมองดูแผ่นหลังเหยียดตรงที่เดินออกไปอย่างสง่าสมกับการเป็นรัชทายาทของแคว้นซีจิ้ง ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นงานมงคลที่นางเฝ้ารอ แต่เหตุใดนางจึงรู้สึกว่า บุตรชายนางหาได้มีความสุขไม่

"เสด็จพี่เพคะหม่อมฉันทำผิดไปแล้วใช่หรือไม่ เมื่อสักครู่หม่อมฉันอยากอวยพรให้กับการแต่งงานของเฟยเอ๋อร์ แต่หม่อมฉันพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว สิ่งที่ลูกพูดมาบีบหัวใจหม่อมฉันเหลือเกิน เหตุใดเรื่องเช่นนี้จะต้องเกิดขึ้นกับเขาด้วย ซุนเอ๋อร์กับซานเอ๋อร์ต่างก็มีใจต่อกัน และเฟยเอ๋อร์เองก็มีใจให้ซุนเอ๋อร์อีกด้วย เหตุใดเรื่องเช่นนี้ถึงได้เกิดกับลูกของเรา หม่อมฉันก็หวังเพียงว่าเซียงเซียงจะสามารถรักษาหัวใจของเฟยเอ๋อร์ได้"

"ฮองเฮา..เจ้าคิดมากไปแล้ว เด็กผู้นั้นไม่ใช่ว่าเจ้าอบรมมาเองกับมือหรอกหรือ และเจ้าก็บอกเองว่านางเองก็มีใจต่อลูกเรา อีกหน่อยเฟยเอ๋อร์ย่อมต้องมองเห็นความจริงใจของนาง ดูอย่างหลินเอ๋อร์สิไม่ใช่ว่าตอนแรกร้องไห้ไม่อยากแต่ง ตอนนี้เป็นอย่างไรล่ะ ไม่ยอมห่างจากสวามีนางแม้แต่ครึ่งก้าวเจ้าอย่าคิดมากไปเลยเรื่องเหล่านี้เราผู้เป็นบิดามารดาย่อมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก ที่เหลือก็ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองเถิดเอ๋..ดูสิว่าฮองเฮาทำสิ่งใดมาให้ข้ากินกันนะ"จ้าวฝูหมิงเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหัน เพราะไม่อยากให้ฮองเฮาต้องคิดมาก

ทั้งสองพระองค์นั่งเสวยของว่างกันจนหมดก่อนที่จ้าวฝูหมิงจะลุกขึ้นเดินไปกุมมือฮองเฮาเอาไว้และพากันกลับไปพักผ่อนที่ตำหนักของนาง ฮ่องเต้จ้าวฝูหมิงรู้ดีว่าบุตรชายหาได้มีใจต่อสตรีที่มารดาเลือก สำหรับจ้าวตี๋เฟยแล้วสตรีทุกนางก็หาได้ต่างกันสักกระผีกเดียว จะแต่งกับผู้ใดก็ไม่แต่งต่าง หากพระมารดาอยากให้แต่งเขาก็ย่อมแต่ง