ชะตาร้ายชะตารัก

ตอนที่ 1 บทนำ

บุรุษสูงศักดิ์ผู้นั้นเป็นที่หมายปองของเหล่าสตรีทั่วทั้งแว่นแคว้น มีผู้ใดบ้างที่ไม่อยากเกี่ยวดองกับเขา มีผู้ใดบ้างจะไม่หลงรักเขาเพียงแค่แรกเห็น ใบหน้าหล่อเหลาล่อลวงสายตาเหล่าสตรีให้หลงใหล ความอบอุ่นดังแสงแดดในยามเช้า รอยยิ้มสว่างดังจันทราที่เจิดจ้า เขาใจดีและอบอุ่นเสมอ

ทว่าความใจดีและอบอุ่นเหล่านั้นหาได้มีไว้สำหรับนาง สิ่งเหล่านั้นมีไว้เพื่อสตรีในดวงใจผู้เป็นรักแรกและรักเดียวของเขาเท่านั้น แต่กระนั้นนางก็ยังหวัง หวังว่าสักวันเขาจะหันกลับมามองนางบ้าง มองเห็นความจริงใจที่นางมีให้เขามาตลอด ทว่าความหวังของนางคงจะเลือนรางเต็มที...

ใบหน้าหล่อเหล่าฉายแววเกรี้ยวกราดออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง ตั้งแต่นางแต่งเข้าตำหนักบูรพาไม่เคยมีสักครั้งที่นางจะเห็นสีหน้าเช่นนี้ของเขา ทว่าวันนี้เขากลับมอบให้นาง เขามองนางเหมือนดั่งศัตรูคู่อาฆาตที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลก

"ข้าไม่คิดเลยเจ้าจะน่าชิงชังถึงเพียงนี้ จิตใจเจ้าทำด้วยสิ่งใด ข้าอยากจะควักหัวใจเจ้าออกมาดูนัก เหตุใดจึงได้อำมหิตเลือดเย็นเช่นนี้" เสียงเข้มตวาดออกมาโดยที่ไม่ทันได้ถามนางเลยสักเพียงครึ่งคำก็ปักใจเชื่อไปแล้วว่านางชั่วช้า

"เช่นนั้นพระองค์จะรอช้าอยู่ไย หากอยากควักหัวใจหม่อมฉันออกมาดู พระองค์ก็ลงมือเสียเถิด" ร่างบางตอบออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า

ร่างกายหนาวสั่นเพราะการตกน้ำ ยังไม่เท่ากับหัวใจที่หนาวเหน็บเพราะคำต่อว่าจากสวามี

"หยางหลิงเซียง!!..ข้าขอถาม เจ้าผลักซุนเอ๋อร์ลงไปในน้ำเพราะเหตุใด นางทำสิ่งใดให้เจ้า"

พระชายาหยางหลิงเซียงเค้นเสียงหัวเราะขึ้นมาหลังจากได้ฟังคำของผู้เป็นสวามี ทว่าแววตากลับเจ็บปวดเกินจะทนไหว

"หากหม่อมฉันบอกว่าไม่ได้ทำเล่า พระองค์จะเชื่อหม่อมฉันหรือไม่ พระองค์ก็ทรงเห็นนอกจากพระชายาชินอ๋องแล้วหม่อมฉันเองก็ตกลงไปในน้ำเช่นกัน เหตุใดจึงไม่ถามหม่อมฉันบ้างว่าหม่อมฉันเป็นเช่นไร หึ!..ไม่ถามก็แล้วไปแต่เหตุใดต้องปักปรำหม่อมฉันด้วย?"

"เหตุใดข้าต้องถาม ในเมื่อข้าเห็นกับตาว่าเจ้าผลักซุนเอ๋อร์ลงไป!! จำคำข้าเอาไว้หยางหลิงเซียง หากซุนเอ๋อร์หรือทารกในครรภ์ของนางเป็นอะไร ข้าไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่ กอดตำแหน่งพระชายาเอกของเจ้าไว้ให้ดี กว่าจะได้มันมาครองเสียแรงกายไปเยอะมิใช่หรือ" จ้าวตี๋เฟยหันหลังเดินตามพระชายาซุนฮวาและจ้าวฉงซานออกไป

ร่างอรชรของหยางหลิงเซียงทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง สายตาปวดร้าวมองตามหลังพระสวามีออกไป พร้อมกับหัวใจที่แตกสลายอย่างไม่มีวันหวนกลับ

“สักวันหม่อมฉันจะเลิกรักพระองค์ให้จงได้”