ตอนที่ 4 ออกไปกับผมหน่อย

แป้งถึงกับผงะ เธอคิดไม่ถึงว่าจะโดนคำสั่งแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าขัดเพราะความเป็นเจ้านาย เขาสั่งก็ต้องทำ เธอเดินไปเอาซุบกับขนมปังของเธออย่างเงียบๆ เนยรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงได้แต่ส่งไลน์ไปหาแป้ง

"เกิดอะไรขึ้น"

"โดนสั่งให้มานั่งเพื่อใช้งานไงล่ะ พี่นนท์ไม่อยู่"

"ใจเย็นไว้นะ ข้อหนึ่งๆๆ"

"อืมๆ"

" "

" สู้ๆนะ"

เขามองเธอนั่งเล่นโทรศัพท์และนึกหงุดหงิดที่เธอไม่สนใจเขา ที่จริงเขาไม่ได้ทำงานเลย เขาแกล้งทำเป็นว่าอ่านเมล ส่งเมลให้ลูกค้าเพื่อให้เธอมานั่งด้วย แต่ดูท่าทางแล้วหญิงสาวตรงหน้าคงไม่ยอมรับเรื่องเมื่อคืนนี้แน่ๆ เขาคงต้องลองดูหน่อย

"เมื่อคืนหลับสบายมั้ย"

แป้งสะดุดกับคำถามจนเกือบสำลักซุบที่พึ่งกินเข้าไป เขารีบดึงทิชชูและส่งให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ"

"คุณเป็นอะไร ผมแค่ถามว่าหลับสบายมั้ยแค่นั้นเอง หรือว่าห้องที่โรงแรมจัดให้นอนไม่สบาย"

"เปล่าค่ะๆๆ สบายมากเลยค่ะ หลับสนิททั้งคืนเลยค่ะ วันนี้เลยตื่นสายเลย"

เขามองหน้าคนที่ตอบที่เอาแต่หลบสายตาเขา เธอเลือกที่จะบ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับสินะ เอาแบบนั้นก็ได้

"งั้นเหรอ"

"ค่ะบอส คือว่าบอสคะ แป้งอิ่มแล้ว บอสยังต้องการเติมอะไรอีกมั้ยคะ"

"รอเดี๋ยวขอรับสายก่อน"

เขารับโทรศัพท์พร้อมกับพูดกับปลายสายอย่างซีเรียส

"อะไรนะครับ หน้างานมีปัญหางั้นเหรอ พอดีผมอยู่แถวนี้ เดี๋ยวแวะเข้าไปดูให้นะครับ ไม่เป็นไรครับเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว ครับ"

"เอ่อ บอสคะ"

"คุณแป้ง คุณออกไปกับผมหน่อย หน้างานลูกค้าโปรเจคเดอะบีชมีปัญหา คุณรีบไปเอากระเป๋ามาแล้วลงมารอผมที่ลอบบี้"

"คือว่า แต่ว่าแป้งไม่ได้...."

"ผมให้เวลาคุณห้านาที"

เธอกำลังจะบอกว่าไม่ได้เอาอุปกรณ์อะไรมาเลยนอกจากไอแพด แต่เขาไม่ได้ฟังและยังสั่งให้เธอรีบไปเก็บของแล้วมาเจอเขาที่ลอบบี้อีกห้านาที

"ก็ได้ค่ะ งั้นแป้งเอาเนยไปด้วย"

"คุณคนเดียวก็พอ ผมไม่อยากรบกวนเวลาเที่ยวของคนอื่น"

"แต่ว่าเนยน่าจะช่วยได้..."

"ผมบอกว่าผมรีบไง นี่ผ่านไปสองนาทีแล้วนะ รีบไปจะได้รีบกลับ"

"ค่ะๆ ก็ได้ค่ะบอส รอเดี๋ยวนะคะ"

เธอทั้งโมโหและโกรธกับคำสั่งของเขาในวันที่เธอกำลังวางแผนจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนสนิท เนยเห็นว่าแป้งรีบเดินออกจากห้องอาหารจึงรีบวิ่งตามไปทันที คนที่สั่งนั่งยิ้มอย่างพอใจอยู่ที่โต๊ะ ไม่นานชานนท์ก็กลับมา

"กระเป๋าครับบอส"

"ขอบใจนะ วันนี้คุณเลิกงานแล้วไปเที่ยวเถอะ"

"แต่ว่าผมไม่ต้องอยู่กับบอสเหรอครับ"

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมจะไปดูงานให้ลูกค้ากับอินทีเรียร์"

"แล้วผมละครับ"

"ก็บอกให้ไปพักผ่อนไง มาพัทยาทั้งที ก็พาแฟนไปเที่ยวสิ ผมไปก่อนนะ"

"แปลก แปลกเกินไปแล้ว นี่มันโบนัสก่อนสิ้นปีงั้นเหรอวะ"

ชานนท์มองตามหลังบอสที่เดินออกจากห้องอาหารไปที่ลอบบี้ เขาออกไปโดยไม่ให้ชานนท์ขับรถไปให้แล้วบอกว่าไปกับอินทีเรียร์ หรือว่า....

"หรือว่าบอสกับแป้ง...ฮึ่ยยย ขนลุก เป็นไปได้เหรอวะนั่น ไอ้แป้งเนี่ยนะ ไม่หรอกมั้ง ฟ้าจะฝ่าเอาสิ"

เขากับแป้งและเนยรู้จักกันและค่อนข้างสนิทกันมากในที่ทำงาน แต่ก็ไม่ได้เกินเลยขนาดนั้น ชานนท์รู้จักแป้งและเขารู้สึกว่าแป้งนิสัยลุยๆมากกว่าเนยที่เป็นสาวจ๋า แป้งแทบจะเหมือนผู้ชายเลยก็ว่าได้ทั้งความห้าว กล้าได้กล้าเสียและลุยงาน ถึงและแข็งแรง

"แป้งๆๆ แกจะรีบไปไหน มีอะไร เกิดอะไรขึ้น"

"ก็...ไอ้ๆๆๆ.."

"เฮ้ยย เดี๋ยว เข้าลิฟต์ก่อนน"

เนยหอบเพื่อนรักเข้าลิฟต์และปิดพร้อมกับกดชั้นสิบห้าพร้อมกับหันมามองเพื่อที่กำลังโมโหอยู่

"เกิดอะไรขึ้น"

"ไอ้บ้านั่น ไอ้บอสโหดนั่น วันนี้มันวันเที่ยวอิสระ แต่ว่าเขาสั่งให้ฉันไปหน้างานกับเขา แกจะไม่ให้โมโหได้ไง ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต เผด็จการ ลาออกเลยดีมั้ย"

"ใจเย็นๆ เดี๋ยวนะ แล้วไปกันสองคนเหรอ"

"เออดิ ถามแล้วว่าให้เอาแกไปด้วย แต่เขาบอกว่ารีบไปรีบกลับ อะไรของเขา"

"แล้ว เขาพูดเรื่องเมื่อคืนนี้มั้ย"

"พูดบ้าอะไรล่ะ เดี๋ยวใช้ปิ้งขนมปัง เดี๋ยวเติมกาแฟ เดี๋ยวเทน้ำ แล้วก็สั่งให้ออกไปกับเขา"

ลิฟต์มาถึงชั้นสิบห้าแล้ว แป้งเดินเข้าห้องคว้ากระเป๋าและไอแพดมาและเดินออกจากห้อง

"ขอโทษนะเนย แกต้องเที่ยวคนเดียวแล้วล่ะ"

"เออๆไปเหอะ ฉันนอนต่ออีกหน่อย ฉันไม่ค่อยชอบเที่ยวเท่าไหร่อ่ะ แกกลับมาก็โทรมาแล้วกัน"

แป้งรีบกดลิฟต์ลงไปตามคำสั่ง เขาให้เวลาแค่ห้านาที เมื่อลิฟต์เปิดออก เธอจึงรีบเดินไปหาเขาที่นั่งที่ลอบบี้รอเขา สายตาของแขกสาวๆทั้งคนไทยและต่างชาติต่างมองไปที่เขาด้วยความสนใจ

น่าหมั่นไส้ที่เขาหล่อนี่แหละ แป้งกำลังเดินจะเข้าไปหาเขาพอดีกับมาผู้หญิงสาวสวยสองคนเดินเข้าไปหาเขา

"ขอโทษนะคะ คือว่าอยากรู้จักค่ะ อยากขอไลน์ไว้ได้มั้ยคะเอาไว้นัดทานข้าวกัน"

แป้งมองไปที่พวกเขาคุยกันพร้อมกับเบ้ปากใส่พวกเขา

"เหอะ ขนาดอยู่แบบนี้ยังมีคนมาจีบ แล้วบอกจะรีบไปทำงาน"

เธอยืนกอดอกรอพวกเขาคุยกันแต่ไม่ได้ยินเท่าไหร่ว่าคุยอะไรกัน

"ขอโทษนะครับ ผมมีแฟนแล้วครับ แฟนผมขี้หึง นั่นไง เธอมาพอดี ขอตัวนะครับ"

แป้งมองไปที่พวกเขาที่หันมาหาเธอและเขาที่เดินมาโอบไหล่เธอเดินออกไป

"บอสคะ นี่.."

"ขอโทษนะครับ ผมขอตัวก่อน"

เขาพาเธอเดินออกมา แล้วเธอก็เข้าใจ เขาใช้เธอเป็นไม้กันหมานี่เอง เธอหยุดนิ่งและสะบัดแขนเขาออกและเดินไปที่รถพร้อมเขา เขารู้สึกงงที่เธอสะบัดตัวออกจากแขนเขาและเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง

"คุณหงุดหงิดอะไรงั้นเหรอ"

"รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวไปถึงลูกค้าช้างานจะไม่เสร็จ"

"ผมยังไม่รีบ ผมอยากรู้ว่าคุณหงุดหงิดเรื่องอะไร ไม่พอใจที่ผมใช้งานคุณงั้นเหรอ"

"บอสคะ แป้งเป็นแค่พนักงานของคุณนะคะ จะกล้าไม่พอใจเจ้านายได้ยังไงคะ ไปกันเถอะค่ะ"

เขาโน้มตัวมาจนใกล้เธอ ลมหายใจของเขารดอยู่ที่แก้มของเธอ แป้งหลับตาปี๋เพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอ

ซึ่งเตชินท์เองก็เกือบจะจูบคนปากดีตรงหน้าเสียแล้ว มือเขาเอื้อมไปดึงสายเข็มขัดมาคาดให้เธอ แป้งลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรพาดผ่านตัวเธอไป

"คุณลืมคาดเข็มขัด"

"ขอบคุณค่ะบอส"