ตอนที่ 2 ทางเลือกสามทาง

เหมือนแป้งได้ยินเสียงฟ้าผ่าเมื่อเนยพูดจบ เธอทรุดตัวนั่งที่เตียงอย่างหมดแรง

"เฮ้อ หมดทางเลือก"

"หมดได้ไง มีตั้งสามทาง ก็เลือกสักทางก็เรียบร้อย"

"ขอคิดดูก่อนนะ"

"อย่าคิดนาน หิว"

เนยมองมาที่แป้งก่อนที่จะเห็นร่องรอยบนตัวเธอ เนยถึงกับตกใจ ไม่ใช่แค่แป้งหรอกที่กินบอส อย่างดุเดือด ดูท่าเมื่อคืน จะเป็นสงครามเลือดดีๆนี่เอง ทั้งดูดทั้งแทะขนาดนี้ ยังดีที่แป้งมีชีวิตรอดกลับมา

"แป้ง ฉันว่าแกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนที่จะลงไปกินอาหารเช้าก่อนดีกว่านะ"

"ทำไมล่ะ"

"แกไปอาบน้ำก่อน ฉันจะนอนรอแกที่นี่ แกอาบไปแล้วก็ค่อยๆคิดไป"

"ก็ได้ แกรออยู่นี่นะ"

แป้งเดินเข้าไปพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะอาบน้ำ เมื่อเข้าไปในห้อง เธอก็ร้องกรี๊ดออกมา

"กรี๊ดดดด!!"

"ไม่ต้องร้อง ฉันเห็นก่อนแกอีก"

"เนย นี่มัน....ฉันโดนซอมบี้กัดเหรอวะ"

"อื้มม เลือดสาดเลยล่ะ ยังแปลกใจที่แกมีชีวิตรอดมาจากซอมบี้ตัวนั้น รีบอาบเร็ว หิวข้าว"

แป้งพาตัวเองที่ตกใจกับร่องรอยแดงบนซอกคอและหน้าอกจนถึงหน้าท้อง เมื่อหันหลังก็พบว่ารอยนั้นมีทั่วตัวของเธอเต็มไปหมดจนน่าขนลุกเพราะเธอไม่รู้ตัวและจำอะไรไม่ได้เลยว่าได้มันมาอย่างไร

"กินดุเกินไปแล้ว คิดว่าจะดุแค่เรื่องงานซะอีก"

อีกสิบห้านาทีต่อมาแป้งก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันออกมาทั้งคอเพื่อปกปิดรอยนั้นเอาไว้

"ไม่ต้องปิดหรอก ถอดออกเถอะ เดี๋ยวลงรองพื้นปิดให้"

แป้งและเนยสนิทกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย พวกเธอเรียนจบมาพร้อมกัน แต่แป้งเลือกไปทำงานกับบริษัทของแฟนเก่าเธอเพราะเขาอยากใกล้ชิดกับเธอ ส่วนเนยมาทำที่นี่ก่อน

พอแป้งออกจากบริษัทเดิม เนยจึงรีบชวนมาเริ่มงานที่นี่ทันทีเพราะดีไซเนอร์ที่นี่ลาออกบ่อยเป็นว่าเล่น ตอนนี้จึงเหลือแค่เธอสองคนที่เป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบ และเนยเป็นหัวหน้าฝ่ายตกแต่งภายใน ซึ่งทั้งสองทีมทำงานร่วมกัน

"เสร็จแล้ว หลังไม่ต้องหรอก เอาแค่ที่คนจะมองเห็นก็พอ"

"ขอบใจนะเนย เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน รอเดี๋ยวนะ"

"บอสนี่กินดุเหมือนกันนะว่ามั้ย"

"เนย แกพูดอะไรอ่ะ หยุดเลย ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกข้อแรก"

"ข้อแรก แน่ใจนะ ไม่สน ไม่แคร์ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"อืม ตัดสินใจแล้ว"

"แล้วแกคิดว่าบอสจะจำได้มั้ย หรือคิดว่าเขาก็เมาจนภาพตัดเหมือนแก"

แป้งอึ้งไปชั่วขณะ นั่นสินะ เขาเองล่ะจะจำได้หรือเปล่าว่านอนกับใคร ถ้าหากจำไม่ได้ก็ดีไป แต่ถ้าเขาจำได้ว่าเป็นเธอ....

"เนย ทำไงดี ฉันลืมคิดเรื่องนี้เลย หรือว่า จะเลือกข้อสองแล้วปล่อยให้ชีวิตเป็นไปตามยถากรรมดีวะ"

"เฮ้ย ไม่เลวร้ายขนาดนั้นมั้งแก ใจเย็นดิ เอาเป็นว่าแกรอดูท่าทีเขาไปก่อน ในเมื่อเลือกข้อหนึ่ง ก็เดินหน้าเชิดต่อเลย"

"อืม เอาแบบนี้แหละ ตามนั้น ไปกินข้าวกัน"

________________________________________

เตชินท์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความมึนงง เขาค่อยๆบิดขี้เกียจบนเตียงกว้างของห้องสูทแบบ VIP สำหรับผู้บริหารและหันกลับมามองข้างๆที่ตอนนี้มีเพียงความว่างเปล่า เขาลุกขึ้นมาพร้อมกับพิงหมอนที่หัวเตียง

"แอบออกไปตอนไหนล่ะนี่"

เขาดันผ้าห่มไปมา และเหมือนว่าขาไปเกี่ยวเอาอะไรเข้าใต้เตียงจึงรีบเปิดดู มันคือบราลูกไม้สีชมพู ดูจากขนาดแล้ว หน้าอกของเจ้าของนั้นไม่ใช่เล่นๆเลย

"คัพซีงั้นเหรอ แต่เท่าที่จับนี่มันคัพดีเลยนะ"

เขามองบราสีชมพูนั้นแล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่หาได้ไม่ง่ายเลยสำหรับหนุ่มนักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรง CEO ของบริษัทออกแบบชื่อดังของเมืองไทย

เขาขึ้นแท่นเศรษฐีที่อายุน้อยที่สุดของประเทศเพียงเวลาแค่สี่ปีเท่านั้น ด้วยความเด็ดขาดและความเผด็จการในการทำงานของเขา จึงหาผู้ร่วมงานที่รู้ใจยากมากเหลือเกิน ซึ่งนั่นเท่ากับว่าที่บริษัทของเขาตอนนี้จึงเป็นแหล่งรวมของพวกหัวกะทิในวงการออกแบบเอาไว้แล้ว

"ขอเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกก็แล้วกันนะ"

เขาลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปเอาชุดคลุมออกมาใส่ เมื่อเดินผ่านกระจกก็ต้องตกใจเล็กน้อยที่ตอนนี้ตัวเขาเต็มไปด้วยรอยจูบสีแดงเต็มไปหมด

"ดุเดือดไม่เบานี่"

เขาจำเรื่องเมื่อคืนได้ทุกอย่าง ตั้งแต่เดินออกจากลิฟต์มา และคุยโทรศัพท์กับหุ้นส่วน พอวางหูเสร็จก็พบนิรชาเดินเซอยู่แถวๆหน้าประตูห้องเขา ดูเหมือนกำลังจะคลำทางเพื่อกลับไปห้องตัวเอง

"คุณแป้ง ไหวมั้ยเนี่ย"

"อืม ไหวสิ ไหวสิ แค่นี้ทำอะไรคนอย่างฉันไม่ได้หรอก พ่อหนุ่ม เด็กใหม่เหรอ มาดื่มกับเจ้มา จะได้มีเพื่อนเยอะๆ ที่นี่งานมันโหด เรามาปรองดองกันไว้ งานจะได้ออกมาดี มาๆ"

"เดี๋ยวก่อน คุณเมาแล้ว คุณอยู่ห้องไหนเดี๋ยวผมไปส่ง"

"นี่ หรือว่าเรามาหาอะไรทำกันสนุกๆเอามั้ย"

เธอกระซิบเขาที่ข้างหูเพราะความเมา แต่ทำเอาหัวใจเขาสั่นเพราะเสียงกระเส่าที่เธอพูดมา เขานึกสนุกว่าเธอจะชวนเขาทำอะไร

"คุณอยากทำอะไรล่ะ"

"เล่นเกมไล่จับไง ใครแพ้ ดื่มหมดแก้ว ว่าไง กล้ารับคำท้าเจ้มั้ย"

"ผมอายุมากกว่าคุณสี่ปี"

แป้งทำตาหวานใส่เขาพร้อมกับยกนิ้วชี้ส่ายไปมาอย่างยั่วยวนก่อนจะใช้นิ้วนั่นมาประทับที่ปากเขาอย่างลืมตัว

"อย่าพึ่งพูดสิ ยังไม่เริ่มเลย อยากกินแล้วเหรอ"

เขามองที่ริมฝีปากที่เซ็กซี่นั้นจนกระทั่งชุดเดรสเข้ารูปของเธอซึ่งตอนนี้เกือบจะหลุดเต็มทีแล้วเพราะคอมันกว้าง

"แล้วถ้าอยากกิน จะได้กินเหรอ"

"ได้กินสิ เข้ามาในห้องก่อน แล้วจะให้กิน อ๊าา อย่าพึ่งรีบสิ"

"ผมอยากกินเดี๋ยวนี้เลย"

"อืมม ได้ๆ เดี๋ยวไปเอาให้ เหล้าอยู่ในตู้ เจ้แอบเอามาด้วย อย่าบอกบอสนะ เขาไม่ชอบ ตาบอสจอมโหดนั่นชอบหน้าใหญ่ เป็นคนเลี้ยงเอง ไม่ชอบให้พนักงานจ่าย มาๆ รอเดี๋ยว อื้ออ"

เขาก้มลงจูบริมฝีปากเซ็กซี่ที่ยั่วเขาตั้งแต่ทางเดินนั้นจนเธอเริ่มบิดตัว เขาปิดประตูและดันตัวเธอเข้ามาในห้อง ลิ้นของเขายังพันกับเธออย่างดุเดือดเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

ดูเหมือนว่าเธอจะเมาจนไม่มีสติแล้ว เขาถอดชุดของตัวเองออก ไม่ง่ายเลยที่เขาจะรู้สึกอยากทำแบบนี้กับใครสักคน

"เหล้าล่ะ เดี๋ยวก่อน ชวนมากินเหล้า อ๊าา อึ๊ยยยย อาาา"

เขาถอดชุดเดรสนั้นออกและเหวี่ยงออกไปพร้อมกับกดตัวเธอลงที่เตียงนุ่มและดึงเสื้อผ้าที่เหลือของเธอออกจนหมด เขาต้องตะลึงกับเรือนร่างที่เซ็กซี่ตรงหน้า ตอนนี้เขาเองก็เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

"อื้อ หนักจัง อื้มมม"

"อยู่เฉยๆ สิ คุณชวนผมเองนะ"

"อื้อ โอ๊ยย เจ็บ"

เขาเริ่มโลมเลียหน้าอกนุ่มนั้นอย่างกระหาย ทั้งลิ้นและนิ้วมือทำงานประสานกันจนเธอส่งเสียงครางออกมาด้วยความพอใจ

"โอ๊ยย เจ็บบ"

เขาลดจังหวะลงเพื่อให้เธอปรับตัวได้ เมื่อเธอเริ่มเปลี่ยนเสียงร้องเป็นเสียงคราง เขาก็เริ่มรุกต่อทันที

"อาา เสียวจัง คุณหันหลังนะ"

"อาาา อื้ออ แน่นจัง อ๊าาาา โอ๊วว เสียว อ๊าาา..."

"เสียงคุณ อาาา ทำผมไม่ไหวแล้วว อาาา"

เมื่อเขาเสร็จแล้วเธอจึงนอนหมดแรงอยู่บนเตียง แต่เมื่อเขามองเห็น เขาอดไม่ได้ที่จะเริ่มสำรวจไปทั้งตัวของเธออีกครั้ง ผิวขาวเนียนละเอียด หน้าอกอวบอิ่ม เอวที่คอดเล็ก หน้าท้องแบนราบ และ....

"สวยจัง อยากลองชิม อยู่เฉยๆนะ ผมขอกินหน่อย"

เตชินท์ที่ไม่เคยทำแบบนี้กับหญิงสาวคนไหนที่เขาหลับนอนด้วย แต่เมื่อเห็นร่างของนิรชา ทำเอาเขาที่รักความสะอาดถึงกับอดใจที่จะสัมผัสเธอไม่ไหว ลิ้นของเขาพาดลงไปที่กลีบใจกลางความสาวของเธอทั้งๆที่พึ่งผ่านศึกมา แต่เขาก็ไม่ได้นึกรังเกียจ

เธอเริ่มครางขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้สึกพอใจที่ทำให้เธอส่งเสียงแบบนี้ได้ มันทำให้ไฟปรารถนาของเขาลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

"อ๊าา เสียวจัง อ๊าา"

"อยากได้อีกมั้ย"

"อื้ออ อ๊าาา"

เขาโลมเลียและดึงเกสรที่โผล่พ้นเนินนั้นจนทำให้เธอสะดุ้งและร้องออกมาทำให้เขารู้สึกดีอย่างมากจนไม่สามารถหยุดได้

ร่างบางนั้นแอ่นรับสัมผัสของเขาทำให้จิตใจของชายหนุ่มกระเจิง ก่อนจะสอดใส่เธอไปอีกรอบพร้อมกับเริ่มกระแทกแรงๆเพื่อกระตุ้นให้เธอร้องดังขึ้น

"อ๊าาา อ๊าาา เสียววว อร๊ายยย ไม่ไหวแล้วว จะแตก อ๊าาา"

"แตกเลยสิ เดี๋ยวผมทำต่อ ผมยังไม่เสร็จ"

"อ๊าาา อื้มมม อ๊าาา วัฒน์คะ อ๊าาา"

วัฒน์?? ใครกัน เธอเรียกหาใคร เธอนอนกับเขาอยู่แต่ร้องหาใครกัน เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เพราะความไม่อยากยอมแพ้เลยจัดการเธออย่างดุเดือดกว่าเดิม

"อย่าเรียกชื่อคนอื่น ผมชื่อเตชินท์ เรียกผมสิ"

"อืมม อะไรนะ อ๊าา"

"เตชินท์ เรียกสิ เร็วเข้า ไม่อยากนอนเหรอ"

"ตะ..เตชินท์ อ๊าา เตชินท์ อื้ออ เร็วเข้าค่ะ อ๊าา"

"ดี อย่างนั้น เรียกอีก เร็วเข้า"

"อ๊าา เตชินท์ เต...อ๊าาาา"

สุดท้ายเขาก็จัดการเธอไปอีกหลายรอบ เขาไม่เคยลืมความร้อนแรงของเธอเมื่อคืนได้เลย เตชินท์ มองบราลูกไม้อย่างใจลอย และเดินเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย

ตอนที่ 3

อาหารเช้าโรงแรม

เตชินท์เดินออกมาจากห้องน้ำ พอดีกับเสียงโทรศัพท์จากผู้ช่วยของเขาดังขึ้น

"ชานนท์"

"บอสจะให้เอาอาหารเช้าขึ้นไปเลยมั้ยครับ"

"พนักงานของเราล่ะ"

"กินอยู่ที่ห้องอาหารครับ"

"งั้น...เดี๋ยวผมลงไปกินที่นั่น ไม่ต้องยกขึ้นมา"

"หา..บอสว่าไงนะครับ"

"ตามนั้น เดี๋ยวเจอกัน"

"ตามนั้นอะไรล่ะ ฟ้าถล่มแน่ๆ บอสที่ไม่เคยทานข้าวร่วมกับคนอื่นจะลงมากินอาหารเช้าบุฟเฟต์เนี่ยนะ"

เตชินท์เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดลำลองสบายๆวันนี้เป็นวันที่สองของงาน outing ที่ปล่อยให้เที่ยวกันแบบอิสระ เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินลงไปที่ห้องอาหาร

เขาเจอชานนท์รออยู่หน้าห้องอาหารและเดินไปพร้อมกับเขา เมื่อเดินเข้าไปพบว่าพนักงานจากที่คุยกันเสียงดังก็เงียบลงทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องอาหาร

"บอสลงมากินข้าวด้วยเหรอ"

"โอย ชุดลำลองยังหล่อขนาดนั้นเลย พ่อก็คือพ่อ ละลายแล้ววววว"

"ละลายอะไรล่ะ จำตอนประชุมโปรเจคครั้งที่แล้วไม่ได้เหรอ โดนด่ายกทีม"

"โธ่ อย่าพึ่งดับฝันกันสิวะ เอาไว้ก่อน อาหารตามาทั้งที ขอมองหน่อย"

บอสหนุ่มเดินเข้ามาทักทายพวกเขาอย่างเป็นกันเองจนทุกคนตกตะลึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แม้แต่ชานนท์เองก็นึกไม่ถึง

"หวัดดีทุกคน เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ย"

"ดีค่ะบอส หลับสนิทมากเลยค่ะ"

"นั่นเพราะแกเมาไง"

"อย่าพูดความจริงสิอีดอX...อุ๊ย ขอโทษค่ะบอส"

"ไม่เป็นไร ตามสบายนะ วันนี้ก็เที่ยวกันให้เต็มที่เลย"

"ขอบคุณครับ/ค่ะบอส"

เขาเดินมานั่งโต๊ะมุมสุดเพื่อจะได้เห็นคนที่เดินมาชัดๆ และไม่นานเป้าหมายของเขาก็เดินลงมา แป้งกับเนยเปิดประตูห้องอาหารเข้ามาพร้อมกันวันนี้แป้งสวมชุดเสื้อยืดพอดีตัวและกางเกงขาสั้นเอวสูงสีขาวทับพร้อมเข็มขัดเก๋ๆ

วันนี้เธอรวบผมเอาไว้ด้านหลังและปักปิ่นเก๋ๆไว้สองอันทิ้งผมปอยลงมาดูแล้วเซ็กซี่ไม่เบา เตชินท์ยกกาแฟขึ้นมาจิบพร้อมกับมองคนที่พึ่งเดินเข้ามา

"พี่แป้ง พี่เนยหวัดดีครับ"

"หวัดดี กินกันแล้วเหรอ จะไปไหนกันวันนี้"

"พวกผมจะไปเดินที่ตลาดกับพิพิธภัณฑ์สามมิติ พวกพี่ล่ะครับ"

"ยังไม่มีโปรแกรมเลย เดี๋ยวค่อยดูอีกที"

"ไปก่อนนะคะพี่แป้ง"

"โอเค เจอกันตอนงานเลี้ยงตอนเย็น"

"เนย แกเป็นอะไร ไม่เดินไปหาข้าวล่ะ ไหนบอกว่าหิวไง"

"เป็นภาพประวัติศาสตร์วันโลกแตก วันมหาวิปโยคอะไรบอสสุดโหดถึงได้ลงมาจิบกาแฟร่วมกับพนักงานที่ห้องอาหารได้ล่ะนี่"

"แกว่าไงนะ"

"ไอ้แป้ง เบาๆ เดี๋ยวเขาก็ได้ยิน รีบไปหาที่นั่งเร็วๆ"

"แกนั่งหลบๆหน่อย อย่าให้เขาเห็น โต๊ะนั้นๆ มีต้นไม้บังเร็วๆๆ"

เธอนั่งลงพร้อมกับก้มคุยกัน

"นี่มันอะไรกัน ไหนบอกว่าบอสรักสะอาด อนามัยจัด บอสที่หยิ่งยโสคนนั้นมานั่งกินอาหารรวมกับคนอื่นด้วยเหรอวะ"

"นั่นสิ อยู่บริษัทแม้แต่ข้าวยังต้องยกไปให้ที่ห้องเลยนี่"

"แล้วจะไปตักข้าวยังไงล่ะ"

"แกเลือกข้อหนึ่งแล้วไงล่ะแป้ง อย่าสนสิ เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"ก็ได้ แต่แก มันชัดเกินไป แบบนี้ทำใจยากอ่ะ"

"คิดถึงรถ คอนโด กับน้องสโนว์เอาไว้"

"รถ คอนโด สโนว์ลูกแม่ เอาวะ"

"หายใจเข้าลึกๆ พร้อมยัง"

"อื้ม"

"ไป"

เธอเดินออกมาดูอาหารเช้าอย่างตั้งใจโดยไม่หันไปมองเขา เธอเลือกกินซุปเห็ดและกำลังจะเดินไปปิ้งขนมปัง เธอยืนรอขนมปังอยู่ เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาเธอตกใจ

"ทำเผื่อผมด้วยสิ ผมทาแต่เนย นำตาลกับนมไม่ต้อง"

แป้งสะดุ้งสุดตัวและหันไปชนกับเขาเพราะเขายื่นหน้ามาใกล้ เขาจึงรวบเธอเข้ามาในอ้อมกอดได้ทัน

"บะ..บอส ขอโทษค่ะๆ คุณเจ็บมั้ยคะ"

เธอผลักตัวเองออกมาจากอกเขาและพูดละล่ำละลักด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะเดินมาใกล้ตัวขนาดนี้

"ขอโทษที่ทำคุณตกใจ ผมแค่จะเดินมาปิ้งขนมปังเหมือนกัน พอดีเห็นว่าคุณทำอยู่ ก็เลยจะรบกวนคุณทำเผื่อด้วย"

"เอ่อ ได้ค่ะๆ เนยอย่างเดียว เดี๋ยวแป้งเอาไปให้ค่ะบอส แล้วบอสนั่งตรงไหนคะ"

"โต๊ะนั้น ถ้างั้นรบกวนหน่อยนะครับ"

"ค่ะๆ"

เขาเดินกลับพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ชานนท์ถึงกับอึ้งในสิ่งที่เห็น เมื่อกี้นี้ บอสของเขายิ้มอย่างนั้นเหรอ จู่ๆก็ลุกพรวดพราดออกไปแล้วก็เดินกลับมาแล้วยิ้ม เมื่อคืนนี้เขากินอะไรผิดไปหรือเปล่านะ

"ใจเย็นไว้แป้ง เย็นไว้ๆ เนยๆๆ ไหนล่ะเนย อ่อ อยู่นี่"

เธอปิ้งขนมปังไปสามแผ่นพร้อมกับหยิบเนยวางในจานและเดินถือไปวางให้เขาที่โต๊ะ เขาเงยหน้ามามองเธอ

"ขนมปังที่บอสสั่งค่ะ"

"ผมสั่งขนมปังทาเนย"

"แป้งเอาเนยวางไว้อีกจานค่ะ ปกติเห็นว่าบอส.." (รักความสะอาด ใครจะกล้าทามาให้ล่ะ )

"ทาให้ผมทีสิ ผมไม่ว่าง"

แป้งถึงกับหันไปมองที่ชานนท์ ผู้ช่วยของเขาอย่างงงพร้อมกับตั้งหน้าเป็นคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชานนท์ทำสัญญาณว่า ทำๆไปเถอะส่งกลับมาให้เธอ

"ชานนท์ เดี๋ยวคุณขึ้นไปเอากระเป๋าผมมาให้ที"

"ครับบอส"

เอาแล้วไง บรรยากาศแบบนี้ ทำยังไงล่ะ ไม่น่าหาเรื่องเลย ทาตั้งแต่ที่โต๊ะปิ้งขนมก็สิ้นเรื่องแล้วแป้งเอ๊ยยย เธอค่อยๆทาเนยลงไปที่ขนมปังทีละแผ่น เมื่อทาเสร็จแล้วจึงวางไว้ที่จานของเขา

"บอสคะ ขนมปังทาเนยเสร็จแล้วค่ะ"

เขามองไปที่ขนมปัง และหันมามองที่แก้วของเขาพร้อมกับเอียงไปเอียงมา แป้งไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรอีก

"บอสคะ คือว่าถ้าไม่มีอะไรแล้ว แป้งขอตัว.."

"กาแฟผมหมดพอดี รบกวนคุณไปชงแก้วใหม่มาให้ผมทีสิ กาแฟดำนะ แล้วก็ขอน้ำเปล่าด้วย"

แป้งมองไปที่หน้าของบอสหนุ่ม เมื่อเขาวางแก้วกาแฟลงเธอเหลือบไปเห็นรอยที่ซอกคอของเขาเธอจึงรีบลุกขึ้นยืนและเดินออกไปชงกาแฟให้เขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับหยิบน้ำเปล่าพร้อมแก้วใส่ถาดไปให้เขา

"กาแฟค่ะบอส แล้วก็น้ำเปล่าค่ะ"

"แป้งขอตัว.."

"เทน้ำเปล่าให้ผมทีสิ ผมกำลังตอบเมลลูกค้าอยู่"

แป้งรู้สึกว่าเขากำลังจงใจแกล้งเธอ แต่สีหน้าของเขาไม่ใช่คนที่จะแกล้ง เขาเหมือนกำลังทำงานอยู่จริงๆ

"อ้อ แล้วคุณก็คุณยกอาหารมานั่งกินตรงนี้กับผม ชานนท์ไม่อยู่ เผื่อผมอยากได้อะไรเพิ่มจะได้ให้คุณช่วยได้"