6.เรื่องราวที่เลยเถิด

หลังจากส่งคิร่ากลับห้องนอนเรียบร้อยแล้วโคลด์ก็กลับมาที่ห้องทำงานอีกครั้ง

เขาใช้นิ้วเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด..

เบลล่า เมบิล?

โคลด์ก้มมองตุ้มหูทับทิมสีแดงในมืออย่างอารมณ์ดี ใบหน้าที่แสนจะงดงามนั่นดึงดูดความสนใจของเขาได้ไม่อยาก

ไม่ว่าเธอจะเข้ามาที่เคนเนดี้ด้วยเหตุผลใด เขาก็จะต้องระวังเรื่องความปลอดภัยของคิร่าก่อน

“กัสส่งคนไปตามสืบเรื่องของเบลล่ามาอย่างละเอียด…ข้าต้องการรู้ถึงเรื่องราวตั้งแต่นางยังเด็กจนถึงตอนนี้เลย…แล้วก็นี่..ตุ้มหูทับทิมเช่นนี้ตั้งแต่เกิดมาข้าเห็นสตรีเพียงคนเดียวที่สวมทับทิมออกงาน นั่นก็คือแกรนด์ดัชเชสโอเว่น ตามสืบเรื่องความสัมพันธ์ของนางกับดยุคโอเว่นมาด้วย”

“ครับท่านเคาน์”

กัสออกไปอย่างรวดเร็ว…โคลด์ยกยิ้มก่อนจะมองไปที่ด้านนอกหน้าต่าง

ไม่ว่าเธอจะมาแผนไหน เขาจะเป็นคนกักขังเธอเอาไว้ที่เคนเนดี้เอง…วางใจเถอะเบลล่า ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะเข้าถ้ำเสือแล้ว ก็อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้เลย

……

เบลล่ายกยิ้มให้กับท่านเคาน์ที่กำลังมองหน้าเธอ

“อืม..เอกสารเรียบร้อยแล้ว เช่นนี้เจ้าลงมือสอนคิร่าได้เลย”

“ข้าคิดว่าจะมาสอนนางวันพรุ่งนี้ค่ะ วันนี้ขออยากจะกลับไปเตรียมตัวก่อน…”

“อืม..เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า…ว่าแต่เจ้าทานข้าวรึยัง?”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ หากว่าทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าขอตัวก่อนนะคะ”

เบลล่าก้มหน้าลงเพื่ออำลาท่านเคาน์

“เรื่องค่าจ้างล่ะ? เจ้าไม่คุยเรื่องค่าจ้างไม่กลัวข้าจะกดราคารึไง?”

เบลล่าหัวเราะ

“ข้าคิดว่าท่านเคาน์คงจะไม่ทำเรื่องเช่นนั้นหรอกค่ะ…อีกอย่างข้าเป็นเพียงคนที่ว่างงาน เพียงแค่ท่านยอมให้ข้ามาสอนหนังสือข้าก็ขอบคุณท่านเคาน์มากแล้วค่ะ”

“อันที่จริง…ข้าคิดว่ามันมีปัญหาอยู่บ้าง เพราะว่าคิร่านั้นเริ่มเรียนช้ากว่าคนปกติ ข้าก็เลยอยากให้นางเรียนมากขึ้นกว่าที่เจ้าสอนคนอื่น หากว่าไม่เป็นการรบกวนเจ้า ข้าก็อยากให้เจ้าย้ายมาอยู่ที่นี่เลย….”

ห๊ะ!!..จะให้มาอยู่ที่นี่งั้นเรอะ!! จะให้มาอยู่ทำไมก่อน!!

หรือว่าท่านเคาน์ไม่เชื่อใจเธอ…เขาอาจจะอยากให้เธอมาอยู่ที่นี่เพื่อจะได้คอยจับตาดู

หากว่าเธอปฏิเสธเขาก็อาจจะเกิดความสงสัยในตัวเธอมากขึ้น…รึเปล่า

แต่หากว่าเธอมาอยู่ที่นี่มันก็ไม่สะดวกในหลายๆ อย่าง เธอพึ่งจะได้คฤหาสน์เมบิลมา ยังมีอีกหลายอย่างที่ยังจัดการไม่เรียบร้อย ไหนยังจะท่านแม่อีก

โคลด์มองท่าทางคิดมากของเบลล่า…ตามที่เขาได้รับรายงานคือเธอมีแม่เพียงคนเดียว…

นี่มันมากไปรึเปล่านะที่จะให้เธอมากอยู่ที่นี่ คำขอของเขามันมากเกินไปรึเปล่า?

“ข้าไม่ได้จะให้เจ้ามาอยู่ที่นี่ทุกวันสักหน่อย แค่วัน จันทร์ อังคาร พุธ ส่วนวันอื่นเจ้าก็หยุดไป เพราะคิร่าต้องการ การปรับตัว ข้าเลยคิดว่าจะให้นางเรียนแค่สามวันก็พอ”

“อ่า..หากว่าเป็นเช่นนั้นข้าก็ไม่มีปัญหาค่ะ ขอบคุณท่านเคาน์ที่เมตตา”

“อืม..เช่นนั้นเจ้าก็ควรมาค้างที่นี่วันพรุ่งนี้เลยเป็นไง…”

ต้องรีบ…ขนาดนี้เลยเรอะ!

“ค่ะ..ได้ค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะนำของใช้บางส่วนติดมาด้วย”

“ไม่ต้อง…ของใช้ของเจ้าเราก็ต้องไปซื้อใหม่สิ…เจ้าไม่ได้ไปไหนแล้วใช่ไหม เช่นนั้นเราควรจะไปเลือกของใช้ต่างๆ ของเจ้าด้วยกัน”

โคลด์ลุกขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้เบลล่า

“ไปเถอะ..ชวนคิร่าไปด้วยกันนางต้องดีใจมากแน่ๆ”

เขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เบลล่ายืนมองแผ่นหลังของเขาอย่างเหนื่อยใจ เหตุใดเขาถึงชอบคิดเองเออเองนักนะ!!

ทุกสายตาจับจ้องมาที่ใบหน้าของเบลล่าอย่างสนใจ…อาจจะเป็นเพราะไม่มีสตรีใดที่เดินเคียงข้างสองพี่น้องตระกูลเคนเนดี้มานานแล้ว เบลล่าจึงได้เป็นจุดสนใจโดยไม่ต้องเดา

“พรุ่งนี้เจ้าอาจจะได้ขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์”

คิร่ากล่าวติดตลกกับเบลล่า

“ข้าไม่อยากจะขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เลยด้วยซ้ำ!! เราควรจะรีบซื้อของแล้วรีบกลับกันเถอะ!!”

“ได้ที่ไหนกัน ของใช้ของเจ้าก็ต้องเลือกให้ดีหน่อย!!”

“ไม่เอาคิร่า ข้าเกรงใจ อีกอย่างข้าไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ของเจ้าเป็นแขก แต่ข้าเปรียบเสมือนคนงานคนหนึ่งเลยก็ว่าได้เจ้ากำลังทำให้ข้าลำบากใจ!!”

“คนงานอะไร!! เจ้าเป็นเพื่อนข้านะ เป็นเพื่อนคนแรกของข้าด้วย วันพรุ่งนี้ข้าจะไปนอนห้องเจ้า เราจะคุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ ส่วนอีกวันเจ้าก็จะต้องมานอนห้องข้า เราจะเล่นไพ่กันจนถึงเช้าเลยเป็นไง!”

เป็นครั้งแรกที่หัวใจของเบลล่านั้นรู้สึกชา…คิร่านั้นย้ำทุกครั้งว่าเธอคือเพื่อนคนแรก…เธอคิดไม่ออกเลยจริงๆ หากว่าคิร่ารู้ว่าที่เธอมาตีสนิทด้วยเพราะเงินหนึ่งแสนเหรียญทอง

ความรู้สึกของคิร่าจะเป็นยังไง…จะแตกสลายแค่ไหน

“เบลผ้าห่มลายนี้สายมากๆ เลย เจ้าชอบรึเปล่า?”

“อื้อ..เอาอันนี้แหละ สวยดี”

คิร่ายกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ส่วนท่านเคาน์ก็เดินตามหลังพวกเราพร้อมทั้งเป็นคนคอยจ่ายเงินให้

“เดี๋ยวก่อนคิร่า”

เบลล่าดึงผ้าห่มมาจากมือของคิร่า เพราะเธอคิดว่าเธอเห็นเลขศูนย์ที่มันมากเกินไป พอมาพลิกราคาดูเบลล่าก็รีบวางผ้าห่มผืนนั้นไว้ที่เดิมทันที

“ทำไมล่ะเบล ไม่สวยงั้นเหรอ?”

“คิร่า ผ้าห่มบ้าบออะไรราคาห้าพันเหรียญทอง นั่นมันเงินเก็บทั้งชีวิตของข้าเลยนะ!!..ไม่เอาผืนนี้ ไปดูที่ราคาถูกกว่านี้หน่อยเถอะ”

คิร่าหันมองที่หน้าโคลด์ก่อนที่ทั้งสองคนจะหัวเราะ

“เบล..ข้าบอกแล้วไงเจ้าคือเพื่อนข้า สำหรับเจ้าข้าจ่ายให้ได้สบายๆ อยู่แล้ว”

“แต่ข้ารับมาแล้วข้าไม่สบายใจ..หากเจ้าจะซื้อผ้าห่มราคาห้าพันเหรียญให้ข้า เจ้าเอาเงินมาให้ข้าดีกว่า ข้าจะนอนห่มเหรียญทองแทนห่มผ้าเอง!!!”

คิร่าหัวเราะเสียงดัง เบลนี่เป็นน่ารักจริงๆ เธอหันมองหน้าพี่ชายก่อนจะพยักหน้าแล้วพาเบลล่าเดินไปที่อื่น พอเบลล่าเดินจากไปโคลด์ก็ส่งผ้าห่มผืนนั้นให้พนักงานขาย

“…เป็นเลดี้ที่งดงามมากเลยนะคะ ท่านเคาน์เลือกสตรีได้ดีจริงๆ”

โคลด์มองที่เบลล่าก่อนจะยกยิ้มออกมา

“อื้ม..งดงามมากจริงๆ ด้วย”

หลังจากที่พวกเราไปเลือกซื้อของหลายๆ อย่าง กว่าคิร่าจะปล่อยให้เธอกลับก็เป็นเวลาค่ำมืด

เบลล่ามาถึงที่เมบิลก็พบท่านแม่ที่กำลังเลือกดูผ้าไหมอยู่

“ผ้าไหมมากมายนี้คืออะไรคะท่านแม่”

“เบล ตลอดระยะเวลาที่แม่อยู่ที่นี่มันรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปจากชีวิตของแม่ เมื่อวานพอแม่ได้ลองตัดเสื้อดูอีกครั้งแม่มีความสุขมากเลยเบล กลายเป็นว่างานที่ร้านตัดเสื้อมันไม่ใช่งาน แต่มันคือส่วนหนึ่งของชีวิตแม่…”

เบลล่ายกยิ้ม

“ท่านแม่ก็เลยจะเปิดร้านตัดเสื้ออีกครั้งงั้นหรือคะ?”

ท่านแม่พยักหน้า

“แม่ไปดูทำเลกับเซ็ดดริกมาแล้ว วางเงินมัดจำไปแล้วด้วย เจ้าของที่ใจดีมากๆ เลยเขาคิดค่าเช่าเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเหรียญเท่านั้น”

เบลล่าเลิกคิ้วมองหน้าท่านแม่

“ร้านตั้งอยู่แถวไหนคะท่านแม่”

“ทำเลดีมากเลยนะ อยู่ที่หน้าโรงละครพอดีเลย ตรงข้ามกับหอนาฬิกา”

มันไม่มีทางที่ร้านตรงนั้นค่าเช่าจะหลักร้อยเหรียญ แค่ร้านขายเนื้อย่างเล็กๆ ที่เธอชอบกินค่าเช่ายังแปดพันเหรียญเลย! นี่ร้านตัดเสื้อตึกสี่ชั้น ค่าที่มันควรจะเป็นหลักหมื่นเหรียญสิ!!

“เซ็ดดริกเป็นคนพาไปดูงั้นเหรอคะ?”

“ใช่แล้ว เขาบอกว่าเขารู้จักกับเจ้าของตึกพอดี ก็เลยเช่าได้ในราคาพิเศษ”

เบลล่ายกยิ้มให้ท่านแม่อีกครั้ง อย่างไม่ต้องเดาเลยว่าเจ้าของตึกนั้นคือใคร เอาไว้เธอต้องหาโอกาสไปขอบคุณท่านดยุคเรื่องนี้แล้วสินะ

หลังจากนั้นเธอก็คุยกับท่านแม่เรื่องการไปทำงานที่คฤหาสน์เคนเนดี้ ท่านแม่ได้แต่ยินดีกับเธอเพราะการได้สอนหนังสือชนชั้นสูงเช่นตระกลูเคาน์นั้นถือเป็นความสำเร็จอย่างหนึ่งของเบลล่าเลย

ถือว่าลูกสาวของเธอได้รับการยอมรับจากชนชั้นสูงบ้างแล้ว

เบลล่าขึ้นมาเก็บกระเป๋าสำหรับอยู่ที่คฤหาสน์เคนเนดี้ เรื่องราวมันเลยเถิดมาขนาดนี้ได้ยังไงกัน

เธอแค่จะไปตีสนิทคิร่า กลับกลายมาเป็นได้ไปอยู่มาบ้านเค้าเฉย!

แต่นั่นก็นับว่าคือเรื่องที่ดีแล้วกัน เพียงแต่เธอต้องระวังตัวมากขึ้นอีกหน่อย เพราะตามที่ท่านดยุคกล่าวว่าท่านเคาน์เป็นคนฉลาดมาก

ด้วยสายตาที่เขามองมาที่เธอ เบลล่าต้องยอมรับเลยว่าชายผู้นี้ฉลาดมากจริงๆ

…….

เบลล่ากำลังเดินตามคิร่าขึ้นไปชั้นบนเพื่อเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บ

“ห้องนี้เลยเบล ด้านซ้ายคือห้องของข้า ส่วนด้านขวาคือห้องท่านพี่”

…..คือจะมานอนห้องติดกันเพื่อ!!

“ข้าคิดว่า…”

“ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นแหละ! รีบเอาของไปเก็บสิ ท่านพี่บอกว่าถ้าข้าสามารถทำแบบฝึกหัดของท่านพี่ได้คะแนนเกินครึ่ง ท่านพี่จะพาเราสองคนไปเที่ยวงานเทศกาลด้วยล่ะ น่าตื่นเต้นสุดๆ ไปเลยใช่ไหมเบล !!”

…..เธอที่ขายของตามงานเทศกาลมากว่าสิบหกปี บอกเลยว่ามันไม่น่าตื่นเต้นสักนิด!!

“อ่า..เช่นนั้นข้าจะตั้งใจสอนเจ้าเอง…ไปรอข้าที่ห้องหนังสือได้เลย”

พอเปิดประตูเข้ามาในห้องเบลล่าก็ต้องตกใจอีกครั้ง ห้องนี้มันใหญ่กว่าห้องนอนเธอสิบเท่าได้มั้ง ทำไมคนรวยจะต้องสร้างห้องนอนใหญ่ๆ เอาไว้ด้วยนะ สุดท้ายก็นอนคนเดียวอยู่ดีไม่ใช่รึไง!!

เธอนำกระเป๋าเสื้อผ้าไปวางก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้ แต่เบลล่าก็ต้องชะงักเพราะในตู้เสื้อผ้ามีชุดแขวนอยู่เต็มจนแน่นตู้…

นี่อาจจะเป็นเสื้อผ้าของคิร่าสินะ ตู้ของเธอคงจะเต็มจนล้นเลยเอามาเก็บที่ห้องนี้…

เบลล่าถอนหายใจก่อนที่เธอจะวางเสื้อผ้าของเธอลงบนเก้าอี้และพับมันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

หลังจากจัดการเรื่องในห้องตัวเองเสร็จเธอก็เดินไปหาคิร่า ก่อนจะเริ่มสอนวิชาการปกครองก่อน

“ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราต้องเรียกเรื่องพวกนี้ด้วย ชีวิตของสตรีก็มีเพียงแค่แต่งตัวสวยๆ แล้วก็ดูแลคฤหาสน์ไม่ใช่รึไง?”

เบลล่ายกยิ้ม

“นั่นก็มีส่วนที่ถูก แต่เราทุกคนต่างก็ต้องแต่งงาน เรามิได้ต้องปกครองตระกูลทางตรงก็จริง แต่สามีของเราต้องปกครอง หากภรรยามิสามารถเป็นเพื่อนคู่คิดได้ สามีก็อาจจะต้องเหน็ดเหนื่อยเพียงลำพัง คิร่าเป็นสตรีนั้นมิได้ต้องมีแต่ใบหน้าที่งดงามอย่างเดียว แต่ต้องมีความรู้เอาไว้ค้ำจุนสามีด้วย”

คิร่าพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เจ้าสอนรู้เรื่องกว่าอาจารย์ที่ผ่านมาอีก..เอาล่ะข้าพร้อมแล้ว เจนไปเรียกท่านพี่มาให้หน่อย!!”

สาวใช้ก้มหน้าให้คิร่าก่อนจะเดินออกไปด้านนอก ใช้เวลาไม่นานนักท่านเคาน์ก็เดินเข้ามา

“พร้อมแล้วงั้นหรือคิร่า…อย่าลืมว่าหากเจ้าได้คะแนนไม่ถึงครึ่งนอกจากเจ้าจะไม่ได้ไปงานเทศกาลแล้ว อาจารย์ของเจ้าอาจจะถูกหักเงินเดือนด้วยนะ”

“อ๊ะ!!..ท่านพี่ไม่ได้บอกนี่นาว่าจะหักเงินเดือนของเบลด้วย!!”

เบลล่าส่งยิ้มให้คิร่า

“ข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้องทำได้”

คิร่ามองที่เบลล่าอย่างอึ้งๆ ก่อนที่เธอจะหายใจเข้าลึกๆ

“ข้าพร้อมแล้วค่ะ!!”

ท่านเคาน์ส่งกระดาษให้คิร่า เธอรับมาก่อนจะตั้งใจเขียนลงไป

“ห้องเป็นไงบ้าง ถูกใจรึเปล่า?”

“ข้าจะคุยเรื่องนี้กับท่านเคาน์อยู่พอดี ห้องที่ท่านให้ข้าพักนั้นมันดีเกินไปค่ะ…”

“เอาเป็นว่าถูกใจละกันนะ..คิร่าเป็นคนเลือกให้เจ้านอนห้องนั้นเอง นางดีใจมากเลยนะที่จะมีเพื่อนมาค้างที่คฤหาสน์”

ท่านเคาน์นี่พอเถียงสู้เธอไม่ได้ก็ยกคิร่ามาอ้างตลอด!

คิร่าส่งกระดาษให้พี่ชาย ด้วยใบหน้าที่มั่นใจ

โคลด์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะส่งให้เบลล่าตรวจ เธอรับกระดาษมาก่อนจะลงมือตรวจคำตอบ

นั่นทำให้เบลล่ารู้ได้ทันทีเลยว่า เธอเจองานหินเข้าให้แล้ว…

“ได้สี่เต็มสิบ..คิร่านี่มันไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำนะ”

โคลด์กล่าวกับคิร่าพร้อมกับหัวเราะ เบลล่าถอนหายใจก่อนจะส่งยิ้มให้คิร่า

“ที่ผ่านมาคิร่าเคยทำแบบทดสอบได้กี่คะแนนคะ?”

“ไม่เกินสอง…”

คิร่าตอบพร้อมกับก้มหน้าลง

“อ่า..เช่นนั้นวันนี้ได้สี่คะแนนก็ถือว่าทำได้ดีมากแล้ว วิชานี้เจ้าได้คะแนนไม่เยอะ แต่วิชาต่อไปเจ้าอาจจะได้คะแนนเต็มก็ได้ ท่านเคาน์เองก็อย่าพึ่งด่วนตัดสินนางเช่นนั้นสิคะ”

โคลด์เลิกคิ้วมองเบลล่า

“อื้ม..ไม่ตัดสินก็ไม่ตัดสิน แต่เรื่องไปงานเทศกาลคำไหนคำนั้น ไม่ได้คะแนนถึงครึ่งพี่ก็ไม่พาไปหรอกนะ!”

คิร่าถอนหายใจ ก่อนจะทำหน้าเศร้า

“ไม่เป็นไรนะคิร่า…ข้าได้ยินว่างานเทศกาลรอบนี้จัดทั้งหมดห้าวัน เอาไว้พรุ่งนี้ท่านเคาน์ค่อยมาทดสอบนางใหม่ได้ไหมคะ?”

คิร่ามองที่พี่ชายอย่างมีความหวังก่อนที่เธอจะหันไปกอดเบลล่า

“เบลดีที่สุดเลย!! เช่นนั้นคืนนี้เรามาเล่นไพ่กันดีกว่า!!!”

เบลล่ามองไพ่ในมือ…ก่อนจะมองไปรอบๆ

ตอนนี้ในห้องเธอราวกับงานเทศกาลก็ว่าได้ มีคิร่าที่กำลังจั่วไพ่และท่านเคาน์ที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ ตามมาด้วยคนรับใช้อีกราวห้าคนที่นั่งลงเป็นวงกลมเพราะถูกคิร่าบังคับให้เล่นไพ่ ซึ่งทุกคนก็มีสีหน้าไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่

คือง่วงนอน!! เพราะตอนนี้เป็นเวลาราวตีหนึ่งแล้ว….

“ข้าชนะอีกแล้ว!!! เย้!!”

คิร่ากล่าวพร้อมกับตบมืออย่างอารมณ์ดี

“จบตาแล้วเช่นนั้นพวกเราคงจะต้องขอตัว…”

“ใครให้พวกเจ้ากลับไปกัน!!..นั่งลงเล่นกับข้าอีกตาก่อน!!”

“แต่เมื่อตาที่แล้วคุณหนูก็บอกว่าให้พวกเราเล่นอีกตาเดียวนะคะ….”

“คิร่า พอแล้วน่า ทุกคนง่วงกันหมดแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยมาเล่นกันใหม่ก็ได้นี่…”

ทุกคนหันมองหน้าท่านเคาน์ด้วยสีหน้าเดียวกัน นั่นก็คือ..

พรุ่งนี้ยังจะต้องเล่นอีกเรอะ!!!

“ก็ได้!!”

คิร่าลุกขึ้นก่อนจะเดินไปกอดเบลล่า

“ฝันดีนะเบลที่รักของข้า!!”

เบลล่าส่งยิ้มให้คิร่า ก่อนจะโบกมืออำลา

ทุกคนเริ่มทยอยออกไป เหลือเพียงสาวใช้คนหนึ่งที่กำลังเก็บไพ่และแก้วต่างๆ ออกไปจากห้องของเธอ…

เบลล่าล้มตัวนอนลงบนเตียง…วันแรกก็เล่นผ่านไปแบบยากเย็นเลยทีเดียว ท่านเคาน์นั้นตามใจคิร่ามากจริงๆ ส่วนคิร่าก็มีมุมที่งอแงเป็นเด็กๆ อยู่เหมือนกัน นั่นอาจจะเป็นเพราะเธอเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็กละมั้ง ก็เลยยังติดนิสัยงอแงอยู่

“นอนแล้วเหรอ?”

เบลล่าลืมตาขึ้นมาก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทุกคนออกไปแล้วทำไมท่านเคาน์ยังไม่ออกไปอีก!!