7.โรมิโอและจูเลียน

ด้านในห้องโถงใหญ่ตกแต่งอย่างงดงาม มีโซฟามากมายจัดวางในห้อง มีฟอล์อเต้นรำ มีลานอาหารมากมาย

ที่น่าสนใจคือก่อนเข้างานทุกคนจะได้สายรัดข้อมือดอกไม้คนละเส้น จูเลียน่าก้มมองสายรัดในมืออย่างถูกใจ

ตามธรรมเนียมก็คือเราจะต้องมอบสายรัดข้อมือให้กับบุรุษที่เราสนใจ และเขาก็จะต้องมอบสายรัดข้อมือให้เราเช่นกันมีการ์ดใบเล็กแนบมากับสายรัดข้อมือ… เอาไว้เขียนรายละเอียดของตัวเองลงไป ถ้าหากว่าจะสานสัมพันธ์ต่อจากนี้

จูเลียน่าโยนการ์ดในมือทิ้งไปเหลือเพียงสายรัดข้อมือรูปดอกกุหลาบเท่านั้น

“เลดี้ไม่คิดจะสานสัมพันธ์กับใครต่องั้นหรือครับ?”

จูเลียน่าปรายตามองชายที่แม้ใบหน้าของเขาจะอยู่ใต้หน้ากากรูปกวางที่ปิดบังทั้งใบหน้า แต่เธอก็มั่นใจว่าเขาจะต้องหล่อแน่นอน ผมสีทองของเขาถูกรวบเอาไว้ด้านหลังอย่างสุภาพ

“งานนี้..จัดขึ้นมาเพื่อปิดปังตัวตนไม่ใช่หรือคะ ไม่อย่างนั้นจะสวมหน้ากากเข้ามาทำไม?”

สายตาของเขามองมาที่เธออย่างพึงพอใจ

“ขอทราบชื่อของเลดี้ได้ไหมครับ?”

….เธอลืมคิดชื่อมาสินะ!

“จูเลี่ยนค่ะ..”

“เช่นนั้นข้าก็คือโรมิโอของเลดี้สินะครับ”

จูเลียน่ายกยิ้ม

“แต่ตอนจบเราต่างก็ต้องเจ็บปวดเพราะความรักนะคะ อีกทั้งยังไม่สมหวัง…”

เขาก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูของเธออย่างแผ่วเบา

“เหตุใดต้องคิดไปถึงตอนจบ จูเลี่ยนที่รักคิดถึงแค่ค่ำคืนนี้ก็พอ…”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของจูเลียน่า เธอไม่คิดว่าจะหาโรมิโอได้รวดเร็วขนาดนี้…

“ไวน์ของตระกูลโอลิเวอร์ถือว่ารสชาติดีมากนะครับ หากจูเลี่ยนไม่ดื่มอาจจะเสียดาย…”

“หากนั่นคือแผนการจะมอมเหล้าข้า ข้าบอกไว้ก่อนนะโรมิโอว่าข้าคอแข็งมากทีเดียว”

“ข้าหาใช่บุรุษที่จะเอาเปรียบสตรี และกิจกรรมบนเตียงมันจะไม่สนุกหากว่าอีกฝ่ายไร้สติ”

ใช่แล้วเธอต้องมีสติครบถ้วนสิ! จะได้รู้ซึ้งว่าลีลาของเขามันดีเยี่ยมแค่ไหน!

จูเลียจะรู้ไหมว่าเขาเสียความมั่นใจแค่ไหน!! เขาไปทดลองฝึกกับสตรีจำนวนมาก สตรีทุกนางต่างก็ยกย่องถึงความสามารถในการทำรักของเขา!

ความแค้นที่สะสมมาหนึ่งสัปดาห์ วันนี้แหละเขาจะมาระบายกับเธอ!

จูเลียน่ายกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม พร้อมกับส่งยิ้มให้โรมิโอ ตอนนี้ในห้องโถงจัดเลี้ยงก็มีคนมากพอสมควรแล้ว ที่ฟอล์อเต้นรำเริ่มบรรเลงเพลงรักพร้อมกับนักร้องที่ขึ้นไปร้องเพลง

“จูเลี่ยนจะเต้นรำกับข้ารึเปล่า?”

เธอวางมือลงบนมือของเขา เขาจับมือของเธอไปที่ฟอล์อเต้นรำ งานเลี้ยงหน้ากากนั้นมันดีตรงที่ว่าไม่มีใครสนใจใครทั้งนั้น ทุกคนต่างให้ความสนใจกับคู่ควงของตัวเองเท่านั้น

เพราะทุกคนสวมหน้ากากอยู่ก็เลยไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ในค่ำคืนนี้มีเพียงแต่สตรีที่แสนธรรมดา และบุรุษที่ตามหาความรักเท่านั้น

เขายกมือขึ้นมาโอบเอวของเธอเอาไว้

“การสัมผัสเล็กน้อยเช่นนี้ จูเลี่ยนคงจะไม่ถือสา…”

“ข้าอยากจะรู้จริงๆ ว่าใบหน้าภายใต้หน้ากากของท่านเป็นเช่นไร เพราะคำพูดของท่านดูจะแพรวพราว ซึ่งมันหมายความว่าโรมิโอจะต้องผ่านความรักมามากมายหลายครั้ง ท่านถึงได้กล่าวคำหวานออกมาโดยไม่รู้สึกเขินอาย..”

เพราะว่ามันเป็นเจ้าต่างหาก!…ที่ข้ากล้าจะสัมผัสและกล่าวคำหวานออกไปเพราะเจ้าคือจูเลีย

“เหตุใดต้องสนใจอดีต ในเมื่อปัจจุบันข้ามีเพียงแต่เจ้าผู้เดียวจูเลี่ยนยอดรัก…”

“หากว่าข้าถอดหน้ากากออกมาแล้วมิได้งดงามเช่นที่ท่านคาดหวัง”

เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ก่อนที่สายตาของเราจะประสานกัน

“ข้าไม่ได้หวังให้เจ้าถอดหน้ากากเพราะดูจากที่เจ้าทิ้งการ์ดไปอย่างไม่ไยดีแล้ว แสดงว่าเจ้าคงจะไม่อยากให้ใครล่วงรู้ถึงตัวตนของจูเลี่ยน วางใจเถิดคืนนี้ข้าจะไม่รบเร้าให้เจ้าถอดหน้ากากออกแน่นอน แต่ข้าคาดหวังให้เจ้าถอดเสื้อผ้าออกนะ”

“ด่วนเกินไปรึเปล่าโรมิโอที่รัก รีบร้อนเช่นนี้มิใช่ว่าถึงไวหรอกนะ…ข้าค่อนข้างคาดหวังรู้ไหม?”

เลียมแสยะยิ้มภายใต้หน้ากากของเขา

“วางใจ…ถึงเจ้าจะร้องขอให้ข้าหยุด ข้าก็จะไม่หยุดแน่นอน!”

จูเลียน่าหัวเราะเบาๆ พร้อมกับหมุนตัวตามจังหวะเพลง ราวกับว่าฟอล์อเต้นรำนี้มีเพียงแค่เธอกับเขา เธอไม่ได้ยินเสียใดๆ เลยแม้แต่เสียงเพลง

“ท่านกำลังสะกดข้าให้หลงใหลกับคำกล่าวของท่านใช่หรือไม่?”

เขายกมือขึ้นมาลูบริมฝีปากของเธอเบาๆ

“ตอนนี้ข้าอยากจะถอดหน้ากากนี่ออก แล้วจูบเจ้าสักที…”

“กฎของงานคือห้ามถอดหน้ากากนี่คะ โรมิโอที่รักคืนนี้ท่านต้องผิดหวังซะแล้ว…เพราะท่านจะไม่ได้ครอบครองริมฝีปากของข้า”

เขาก้มหน้าลงก่อนจะกัดที่ซอกคอของเธอเบาๆ

“ข้าจะครอบครองทุกส่วนบนร่างกายของเจ้าแทน จะไม่มีส่วนไหนที่ข้ามิได้ลิ้นรส…”

จูเลียน่ายกยิ้ม ชายผู้นี้อันตรายแต่ทว่ามีความน่าค้นหา..

อย่างน้อยเธอก็สบายใจว่าเขาไม่ใช่คนที่มีภรรยาแล้วแน่นอนเพราะคนที่จะเข้าร่วมงานนี้จะต้องเป็นคนที่ไม่มีคู่ครองเท่านั้น

งานเลี้ยงหน้ากากที่หนึ่งปีจะจัดสักครั้ง แค่ปล่อยตัวปล่อยใจไปก็พอ พรุ่งนี้ตื่นมาค่อยกลับไปเป็นจูเลียน่า

วันนี้เธอจะขอเป็นจูเลี่ยนของโรมิโอผู้นี้ก่อนก็แล้วกัน

“ข้าเบื่อการเต้นรำแล้วค่ะ”

“เช่นนั้นเราควรจะไปหาที่เงียบๆ เพื่อทำอย่างอื่น ข้าได้แต่หวังว่าใจเราจะตรงกัน”

“ข้าไม่ชอบเสียเวลา และข้าคิดว่าท่านก็คงคิดเช่นเดียวกัน”

เขาพาเธอเดินออกมาจากงานพร้อมกับเดินไปด้านหลัง เราทุกคนจะได้รับกุญแจห้องสำหรับเรือนรับรองคนละหนึ่งดอก แต่สำหรับแกรนด์ดยุคลูเซียโน่แล้ว เขาได้กุญแจคฤหาสน์ด้านหลังของโอลิเวอร์เลย เลียมสั่งให้คนมาตกแต่งเอาไว้รอตั้งแต่เมื่อวาน

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกกุหลาบทำให้เธอและเขาผ่อนคลาย เราโอบกอดแนบราวกับเป็นหนึ่งเดียวกัน

จูเลียน่าล้มลงที่ทุ่งดอกเดซีสีขาว แสงจันทร์ยามค่ำคืนส่องมาที่เธอและเขา เขาคร่อมเหนือร่างของเธอเอาไว้ก่อนจะถอดหน้ากากครึ่งล่างออก

“ที่จริง..ทำตรงนี้ก็ไม่เลว”

จูเลียน่าหัวเราะเบาๆ

“ถ้าเกิดมีคนมาเห็นเราที่กำลัง..”

“ข้าจะควักลูกตาของมันออกมา เพราะในค่ำคืนนี้มีเพียงแค่ข้าที่สามารถเห็นความงดงามของร่างกายเจ้าได้”

“อ่า..ท่านกำลังทำให้หัวใจของข้าเต้นแรง”

“หวั่นไหวได้เลยจูเลี่ยนยอดรัก แต่หากตกหลุมรักข้า นั่นอาจจะทำให้เจ้าเจ็บปวดหน่อย…”

จูเลียน่ายกยิ้ม

“โรมิโอที่รักท่านเปรียบเสมือนเปลวไฟที่ร้อนแรง และข้าจะถูกแผดเผาจนไหม้เกรียมหากว่าเข้าใกล้ท่าน”

“…วางใจข้าจะค่อยๆหลอมละลายเจ้าช้าๆ””

เลียมกล่าวพร้อมกับก้มหน้าลงจู่โจมริมฝีปากของจูเลียน่าด้วยตัณหา เขาบีบคางของเธอเพื่อให้เธออ้าปากรับริมฝีปากของเขา มันรุนแรงและดุดันจนที่ปลายลิ้นของจูเลียน่าสัมผัสได้ถึงรสคาวของเลือด เธอยกมือขึ้นมาโอบคอเขาเอาไว้ลิ้นของเรากำลังพันกันราวกับว่าเรากำลังโหยหากันและกัน แสงจันทร์ที่ส่องลงมาทำให้เธอและเขาสบตากันได้อย่างชัดเจน เขาถกเสื้อเปิดไหล่ของเธอลงมาตามด้วยเสื้อซับใน

ความรู้สึกของจูเลียในตอนนี้มันตีกันมั่วไปหมด

เขาผละออกจากริมฝีปากของเธออย่างเชื่องช้า ก่อนจะลุกขึ้นมองเธอนิ่งๆ เลียมมองหน้าอกอวบอิ่มของเธอที่ตอนนี้มันออกมาอวดสายตาเขา เขาก้มลงไปขบเม้มที่คอไล่ลงมาช้าๆ จนเกิดเป็นรอยแดงทั่วผิวที่ขาวเนียน ก่อนจะเลียเบาๆ ที่ยอดอกของเธอ

ให้ตายเถอะ!! นี่เป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน

มันตื่นเต้นเพราะตอนนี้เราอยู่ที่สวนด้านหลังที่อาจจะมีคนเดินผ่านได้ตลอด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้เอ่ยปากห้ามการกระทำของเขา

ไหนๆ คืนนี้ก็ไม่มีใครรู้จัก เลดี้จูเลียน่า สเวนอยู่แล้ว! ลองทำอะไรที่น่าตื่นเต้นสักครั้งก็คงไม่เป็นไร

“เจ้างดงามกว่าที่คิดเอาไว้…”

เลียมกล่าวพร้อมกับใช้นิ้วของเขาเขี่ยที่ยอดอกของเธอช้าๆ สลับกับบีบแรงๆ อย่างมันเขี้ยว

“โรมิโอที่รัก ท่านกำลังเอาเปรียบข้ารึเปล่า?”

“….อย่าบอกว่าเจ้าอยากจะให้ข้าทำตรงนี้จริงๆ?”

จูเลียน่ายกยิ้มแทนคำตอบ

“จูเลี่ยนที่รัก ตรงนี้ไม่ได้ เพราะข้าไม่อยากจะไปตามฆ่าคนที่เห็นเจ้าตอนกำลังเปลือยเปล่า…”

“เมื่อครู่ท่านบอกจะทำแค่ควักลูกตา”

“ก็ตอนนี้ข้าหลงใหลเจ้ามากกว่าเดิม แค่ควักลูกตามันไม่เพียงพอต่อความหึงหวงของข้าหรอกนะ..”

เขาล็อกมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้เหนือหัว ก่อนจะถกกระโปรงของเธอขึ้น

“…โรมิโอ?”

“มาดูกันเถอะว่าเจ้างดงามไปทั้งตัวรึเปล่า?”