2.เช่นนั้นก็มาช่วยข้าถอดชุดสิ

ลูซิเฟอร์ คือ หนึ่งในชื่อของซาตาน

จูเลียยกมือขึ้นมาเท้าคางมองมาดามเลย์ล่าที่เอาชุดมาส่ง ชุดสีเหลืองอ่อนแสนจะงดงาม ช่วงนี้คือช่วงเริ่มต้นของนิยาย

งานพิธีบรรลุนิติภาวะตามเนื้อเรื่องเดิมแล้วจูเลียน่าจะควงลูซิเฟอร์เข้าร่วมงานในฐานะชายคนรัก

เขาลงมาเกิดเป็นแกรนด์ดยุคลูเซียนโน่ เลียม

มีเพียงจูเลียคนเดียวเท่านั้นที่รู้ชื่อจริงของเขา และจูเลียคิดว่านั่นมันพิเศษมาก

เขาหลอกเธอว่าเขาจะตาย หากว่าไม่ได้รับพลังของจูเลีย และเธอก็ดันเชื่อ…

ความสัมพันธ์ระหว่างเลดี้จูเลียและแกรนด์ดยุคลูเซียโน่เป็นความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างจะซับซ้อน เพราะแกรนด์ดยุคขึ้นชื่อเรื่องสตรี และเขาก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสตรีไปทั่ว ที่น่าหงุดหงิดคือจูเลียยินยอม เธอยอมเพราะคำว่ารัก คำเดียว…

“เลดี้จะงดงามมาก เมื่อสวมมัน..”

มาดามเลย์ล่าส่งยิ้มให้จูเลีย

“ค่ะ”

รอยยิ้มแข็งค้างอยู่บนใบหน้าของมาดามเลย์ล่า เธอได้ยินถึงการไม่เข้าสังคมของเลดี้จูเลียน่ามานาน แต่ไม่คิดว่าจะอาการหนักขนาดถามคำตอบคำเช่นนี้…

“เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้น จูเลี่ยนลูกรัก…”

มาร์ควิสเฮนรี่เดินเข้ามาหาลูกสาว..ในนิยายกล่าวเอาไว้ว่าเขาคือคนที่คลั่งรักลูกสาวมาก ในตอนจบที่จูเลียตายมาร์ควิสเฮนรี่ถึงกลับตามไปฆ่าแกรนด์ดยุคลูเซียนโน่เลยทีเดียว

เธอส่งยิ้มให้กับเขา ถึงแม้อายุจะล่วงเลยเกือบจะแตะเลขสี่แล้วแต่ใบหน้าของเขายังไม่มีความแก่ชราให้เห็นเลย อาจจะเป็นเพราะว่าตระกูลของเราคือตระกูลของอัศวิน จึงต้องฝึกหนักอยู่ตลอด

“ข้าได้ข่าวว่าท่านพ่อรับอัศวินเข้ามาใหม่?”

“อ่า แน่นอนลูกรัก เจ้าสามารถไปเลือกอัศวินที่ถูกใจได้เลย พวกเขากำลังฝึกอยู่ที่ลานด้านหลัง…”

นี่ถือเป็นเรื่องที่ดี เพราะเธออยากจะมีคนมาคอยดูแลเรื่องต่างๆ ให้ และถ้ามีอัศวินข้างกาย อย่างน้อยจะได้กันแกรนด์ดยุคลูเซียนโน่ได้ในระดับหนึ่ง

“ขอบคุณค่ะ…”

“จูเลี่ยน เจ้าสามารถเลือกอัศวินที่ชอบได้มากเท่าที่ต้องการ”

ท่านพ่อยกมือขึ้นมาลูบผมของเธอเบาๆ…บางทีการเป็นนางเอก ก็ไม่แย่เท่าไหร่แฮะ

เธอลุกขึ้นเดินไปที่ลานฝึกด้านหลัง รูปลักษณ์ภายนอกของจูเลียน่าโดดเด่นเป็นอย่างมาก ผมสีแดงของเธอมันสะดุดตาและเป็นสัญญาลักษณ์ที่เด่นชัดของตระกลูเก่าแก่อย่างตระกูลสเวนด้วย

ทันทีที่อัศวินที่กำลังฝึกเห็นเธอพวกเขาก็หยุดฝึกและมองมาที่จูเลียน่าอย่างหลงใหล บางคนถึงกับเสียอาการหน้าแดงไปเลย

“คุณหนูสามารถเลือกพวกเขาได้เลยค่ะ ผู้ที่ได้รับเลือกจะได้เลื่อนยศเป็นท่านเซอร์…”

พอถูกจ้องด้วยสายตาแห่งความคาดหวังพวกนี้ก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน..จูเลียเดินไปด้านหน้า เธอมองไปที่ชายหนุ่มผมสีเหลืองอ่อนที่แสนจะสะดุดตา เขาแทบจะเป็นคนเดียวที่หลบตาของเธอ

“เจ้า ชื่อว่าอะไร?”

เขาตัวสั่นราวกับว่ากำลังหวาดกลัวเธอ ซึ่งนั่นมันทำให้จูเลียน่าถึงกับเลิกคิ้วขึ้นมองหน้าเขา

นี่เธอดูน่ากลัวมากนักรึไงกัน?

“…จะ..เจมส์ครับ”

“เจมส์เหตุใดถึงได้หวาดกลัวข้า?”

“เพราะท่านงดงามเกิดไป…ข้าหวาดกลัวความงามของท่าน…”

เหตุผลอะไรกันเนี่ย!!

“แล้วเจ้าจะยินดีปกป้องความงามของข้ารึเปล่า?”

แววตาของเขาเปลี่ยนไปเมื่อเธอกล่าวถาม จากแววตาที่หวาดกลัวเปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความแข็งกร้าว

“ในนามของอัศวินของสเวน การปกป้องเลดี้ถือเป็นหน้าที่ของข้าครับ!”

จูเลียน่าพยักหน้าให้ริส สาวใช้ข้างกายของเธอ รีสเดินมาพาเจมส์เดินออกไปจัดการอาบน้ำตัดผมและสอนมารยาท

ส่วนเธอ ท่านพ่อใช้ให้เธอไปดูการแสดงละครเวทีแทนท่าน เพราะท่านพ่อมีนัดต้องไปเจอกับท่านลุงในวันนี้พอดี

ละครเวทีวันนี้จัดขึ้นมาเพื่อการกุศล ทางพระราชวังต้องการให้ชนชั้นสูงบริจาคเงินให้กับเมืองเอไลห์จาที่ประสบปัญหาภัยแล้งจนไม่สามารถทำการเกษตรได้

ความสัมพันธ์ของชนชั้นสูงและชาวบ้านเปราะบางเป็นอย่างมาก เพราะชาวบ้านคิดว่าพวกชนชั้นสูงใช้เงินฟุ่มเฟือยมากเกินไปโดยไม่สนใจการเป็นอยู่ของชาวเมืองเลย..

ซึ่งมันก็จริง..ชนชั้นสูงในเรื่องนี้ใช้เงินจำนวนมากไปกับเรื่องที่ดูจะ..ไร้สาระมากทีเดียว

ตระกูลสเวนไม่มีเมืองใต้ปกครอง เพราะเราคือตระกูลอัศวิน แต่ตระกูลของชนชั้นสูงที่ยศเกินบารอนจะมีเมืองที่ต้องดูแลภายใต้การปกครอง การปกครองชาวบ้านที่มีความสัมพันธ์ไม่ดีกับชนชั้นสูงถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยาก และเป็นปัญหามากทีเดียว

แต่ช่างปะไร โชคดีจริงๆ ที่เธอไม่ต้องไปตามแก้ปัญหาหรือว่าแก้ปมต่างๆ ให้กับครอบครัว

เธอจะใช้ชีวิตไปวันๆ กับบรรดาพระรองสุดหล่อของเรื่อง….

“เลดี้สเวน ขอบคุณมากที่มาร่วมงานในวันนี้ ตระกูลสเวนได้ช่วยบริจาคเงินจำนวนมากให้ชาวบ้าน ทางเราซาบซึ้งเป็นอย่างมาก”

จูเลียน่าลงจากรถม้าก็พบกับชายวัยกลางคนที่ยืนต้อนรับอยู่หน้างาน เขายกยิ้มพร้อมก้มหน้าให้เธอราวกับกำลังทำความเคารพ…

ความเหลื่อมล้ำในยุคสมัยโบราณนี่มันน่ากลัวจริงๆ เลยนะ จูเลียน่าส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน เนื่องจากเป็นงานรวมตัวของชนชั้นสูงจึงมีทหารและอัศวินมากมายมาคอยคุ้มกัน

“คุณหนูเชิญด้านบนครับ..”

เซอร์โจเซฟ ที่เป็นทั้งหัวหน้าอัศวินและพ่อบ้านของคฤหาสน์สเวน เขาเดินมาต้อนรับจูเลียน่าด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพาเธอขึ้นไปด้านบน

โรงละครค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวมาเลยทีเดียว ที่นั่งของเธออยู่ชั้นบนสุด เวทีจะอยู่ตรงกลาง จะมีที่นั่งรายล้อมรอบเวทีไล่ระดับขึ้นไปราวกับขั้นบันได

เมื่อจูเลียน่านั่งลงก็มีถาดไวน์และสเต๊กเนื้อวางไว้ที่ข้างโซฟา

“ข้าได้ยินว่าคุณเลือกเจมส์เป็นอัศวินประจำตัว เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ยังบกพร่องอยู่มาก ได้แต่หวังว่าคุณหนูจะเมตตา…”

“เจ้ากล่าวราวกับว่าข้าคือสตรีใจร้าย…”

โจเซฟยกยิ้ม พร้อมกับเทไวน์ใส่แก้ว

“ท่านมิใช่สตรีที่ใจร้าย แต่ท่านคือสตรีที่รักความสมบูรณ์แบบ ข้าเพียงอยากขอร้องให้ท่านอ่อนโยนกับเจมส์ เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกของเขา”

พึ่งรู้ว่าเลดี้ที่สูงศักดิ์จะต้องมีความอ่อนโยนให้กับอัศวินด้วย…เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มเท่านั้น

อื้อ!! อร่อย! ไวน์นี่มันอร่อยที่สุดในชีวิตที่เธอดื่มมาเลย!!

“ขอให้คุณหนูมีค่ำคืนที่งดงามนะครับ…”

โจเซฟกล่าวพร้อมกับเดินไปด้านหลัง เสียงตบมือดังขึ้นมาพร้อมกับไฟที่ส่องสว่างไปที่เวที การแสดงเริ่มต้นขึ้นแล้ว

โรมิโอและจูเลี่ยน…โศกนาฏกรรมความรักที่แสนเจ็บปวด เธออ่านเรื่องนี้มาหลายรอบจนแทบจะจำเนื้อเรื่องได้หมดแล้ว แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของจูเลียหนีไม่พ้นบุรุษที่แสดงเป็นโรมิโอ ผมสีเทาของเขาถูกรวบไปไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อย ผิวสีเข้มของเขามันเด่นมากเมื่อยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนบนเวที ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ที่น่าค้นหา มัดกล้ามที่แขนของเขามันถูกใจเธอเป็นอย่างมาก

และในฉากที่เขาพบเจอกับจูเลี่ยน…เขามองมาที่เธอพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ เราทั้งสองสบตากันพักหนึ่งก่อนที่เขาจะหันไปหาจูเลี่ยน

“ดูท่าทางคุณหนูจะถูกใจเขานะครับ…”

โจเซฟกล่าวพร้อมกับยกยิ้มให้จูเลียน่า

“…หากว่าข้าถูกใจเขาจริงๆ เจ้าสามารถพาเขามาหาข้าได้รึเปล่า?”

“ได้ครับ แต่ไม่ใช่วันนี้เพราะเขาจะต้องทำการแสดงอีกสองรอบ”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจูเลียน่า เขามองมาที่เธออีกครั้ง เธอถอดแหวนเพชรเม็ดโตที่นิ้วก่อนจะก้มจูบลงไปทั้งที่ยังสบตากับเขา

“เอามันไปมอบให้เขา..”

จูเลียน่ากล่าวพร้อมกับหยิบดอกกุหลาบสีแดงสดในแจกันออกมา เธอใส่แหวนลงไปในก้านดอกกุหลาบ แล้วส่งให้โจเซฟ

“แหวนวงนี้ มูลค่าของมันสามารถซื้อคฤหาสน์ได้เลยนะครับ…”

จูเลียน่ามองที่โจเซฟ เธอลุกขึ้นก่อนจะดึงเข็มกลัดยศอัศวินของเขาออกมา

“เช่นนั้นก็เอาเข็มกลัดนี่ให้เขาแทน…การมีชายหล่อเหลาเช่นนั้นเป็นพ่อบ้าน บางทีอาจจะทำให้ข้าอารมณ์ดีทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา”

โจเซฟยกยิ้ม เขายกมือของจูเลียน่าขึ้นมาจูบที่หลังมือเบาๆ

“หากนั่นคือความต้องการของคุณหนู ข้าก็จะมอบเข็มกลัดนี่ให้เขาเอง แลกกับการที่ข้าจะไปเป็นอัศวินประจำตัวคุณหนูเป็นไงครับ…”

จูเลียน่าหัวเราะ เธอยกมือขึ้นมาติดเข็มกลัดที่หน้าอกให้เขาเช่นเดิม

“เช่นนั้นเจ้าก็เป็นพ่อบ้านต่อไปเถิด…นำแหวนวงนี้ไปมอบให้เขาก็พอ”

เธอช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าโจเซฟพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป..

เธอยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มอีกครั้ง พร้อมกับมองหน้าของโรมิโอผู้หล่อเหลา

การแสดงละครรอบแรกจบลงแล้ว จูเลียน่าเดินออกมาด้านนอกเพื่อขึ้นรถม้ากลับคฤหาสน์ อย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่ได้น่าเบื่อจนเกินไป

เดินทางไม่นานก็ถึงคฤหาสน์ จูเลียน่าเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเธอ ถึงแม้คฤหาสน์แห่งนี้จะกว้างใหญ่แต่ก็มีเพียงเธอและท่านพ่อที่อาศัยอยู่เท่านั้น ท่านพ่อน่าจะยังไม่กลับจากทำธุระ คฤหาสน์ก็เลยดูเงียบเหงาเล็กน้อย

จูเลียน่าเดินเข้ามาในห้องนอน เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

“รีส ไปเอาไวน์มาให้หน่อยสิ…”

รอไม่นานมีถาดไวน์วางไว้ข้างเธอ แต่คนที่เอาไวน์มาให้ไม่ใช่รีสแต่เป็นเจมส์

จูเลียน่าขมวดคิ้วมองเจมส์ที่ในตอนนี้เขาสวมเสื้อคลุมตัวบางที่เห็นทะลุปรุโปร่งไปหมด จนเธอต้องรีบหันหน้าหนี

ชุดบ้าบออะไรกันวะนั่น!!

“รีสอยู่ที่ไหน แล้วเจ้ามาทำอะไรให้ห้องนี้!!”

“….ท่านหญิงเลือกข้ามารับใช้ในคืนนี้ไม่ใช่หรือครับ รีสกับคนอื่นไปนอนหมดแล้ว หน้าที่ดูแลท่านหญิงในคืนนี้เป็นของข้าครับ”

ใบหน้าของเจมส์ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เขาก้มหน้าลงซ่อนความเขินอายเอาไว้

จูเลียน่ายกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้วเบาๆ

เธอไปเลือกอัศวินไม่ใช่รึไง!! เหตุใดถึงกลับกลายเป็นได้ชายบำเรอเช่นนี้

มิน่าล่ะ!! โจเซฟถึงได้พูดแปลกๆ ขอให้เธออ่อนโยนกับเจมส์

ครั้งแรกที่เขาว่าไม่ใช่การเป็นอัศวินครั้งแรก แต่เป็นการร่วมเตียงครั้งแรกต่างหาก!!

เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว!!

“นายหญิงจะอาบน้ำเลยไหมครับ ข้าเตรียมน้ำอุ่นเอาไว้แล้ว…”

จูเลียน่าปรายตามองเจมส์ รีสทำงานได้ดีทีเดียว สาวใช้ผู้นั้นพาเจมส์ไปตัดผมและจัดการเปลี่ยนลุคให้ใหม่ จากหนุ่มที่ไร้ความมั่นใจกลายเป็นหนุ่มหล่อใสและน่ารักไปเลยแฮะ

“เจ้าจะอาบน้ำให้ข้ารึไง?”

“คะ…ครับ ข้าจะเป็นคนปรนนิบัติท่านหญิงเอง!”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของจูเลียน่าอีกครั้ง ในเมื่อเรื่องราวมันเลยเถิดมาแล้วจะแก้ไขก็คงไม่ทัน

มีแค่ปล่อยตัวให้ไหลไปตามน้ำก็พอ

“เช่นนั้นก็มาช่วยข้าถอดชุดสิ…”