บทที่ 10

เมื่อคิดได้แล้วว่าตนเองควรจะไปขอดูกล้องวงจรปิดกับทางเจ้าหน้าที่ของรีสอร์ท คนที่มีความคิดตีรวนกันมั่วไปหมดอยู่ในหัวก็จัดการอาบน้ำอาบท่าภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที แล้วออกมานั่งเป่าผมอยู่หน้ากระจก

"นี่ฉันฝันไปจริงๆ หรอ" พัธริกาถามตัวเองในกระจก

มือเล็กยกขึ้นมาลูบคลำริมฝีปากบางด้วยสีหน้างุนงง ก่อนจะชะงักไปเมื่อสังเกตเห็นรอยแดงสีเข้มที่ปรากฎขึ้นอยู่เหนือเนินอกประมาณหนึ่งนิ้ว เนื่องจากเสื้อคลุมอาบน้ำแบะออกจากการขยับตัวของเธอ

"มันมาได้ไงเนี่ย" หญิงสาวตะโกนถามด้วยความตกใจ แล้วถูแรงๆ บนรอยแดงนั่น

"โวยวายอะไรของแกแต่เช้าเนี่ย เงียบหน่อยสิ" จิรัชที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกชะโงกหน้าเข้ามาตำหนิเพื่อนซี้ และหันกลับไปคุยกับคนในสายต่อ

"แก ฉันว่าฉันไม่ได้ฝัน" ร่างบางว่าพลางกระโจนเข้าไปรั้งแขนเพื่อนเอาไว้

"อะไรอีก"

"แกเห็นรอยนี่ไหม" พัธริกาถามพร้อมกับชี้นิ้วให้เพื่อนดูรอยบนตัวของตนเองชัดๆ

"รอย..." คนตัวโตกว่าอ้ำอึ้ง แล้วรีบกรอกเสียงบอกคนปลายสายทันควัน "เดี๋ยวเค้าโทรกลับไปนะตัวเอง"

หญิงสาวกรอกตาไปมาอย่างเอือมระอา แล้วชี้นิ้วย้ำที่รอยนั่นอีกครั้ง เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนรัก "ช่วยสนใจฉันก่อนได้ไหม"

"เออ สนใจอยู่เนี่ย" จิรัชบอก และยืนยันความสนใจด้วยการโยนโทรศัพท์มือถือของตนไปบนเตียง "แล้วแกไปได้รอยนี่มาได้ยังไง"

"ต้องเป็นเมื่อคืนนี้แน่ๆ เลยแก ฉันว่าฉันไม่ได้ฝัน"

"โอ๊ยยย ไม่ได้ฝัน แล้วแกจะบอกว่าผีมันดูดแกหรือไง"

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เนื่องจากว่ามันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะสอดคล้องกับสิ่งที่เธอคิดเลยสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโทรศัพท์แบตหมด... ที่ไม่ได้หมดนั่น และยังรวมถึงเรื่องที่เธอเห็นพัชระกับเอมิกาทะเลาะกันด้วย

"ว่ายังไง"

"แต่หลักฐานมันคือรอยข่วนที่แขนฉัน กับรอยคิสมาร์กที่แกเห็นนี่ไง" พัธริกาบอกพร้อมกับยกแขนและชี้ที่รอยจ้ำให้เพื่อนดู

"บางที... อาจจะไปโดนอะไรกัดมาก็ได้นี่ อย่าลืมนะ ว่าเมื่อคืนแกออกไปนอนข้างนอกจนถึงเช้า โดนแมลงแถวนี้กัดหรือเปล่า อย่าพึ่งตีโพยตีพายไปเลย" เก้งหน้าหล่อพยายามคิดในแง่บวก แม้ว่าตัวเองจะแอบกังวลอยู่เหมือนกัน

"แต่ฉันไม่ได้คัน" หญิงสาวแย้ง

"โอ๊ยย มันนานแล้ว มันก็ไม่คันป่ะวะ"

"แต่เรื่องเมื่อคืนมันชัดมากเลยนะเว้ยแก เมื่อคืนฉันไม่ได้เมาแน่ๆ เพราะฉันไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์แม้แต่หยดเดียว"

"อันนั้นฉันรู้" จิรัชยืนยัน เพราะเมื่อคืนตนร่วมโต๊ะกับเพื่อน จนกระทั่งกลับมาที่ห้องก็ยังไม่เห็นว่าอีกฝ่ายแตะต้องแอลกอฮอล์เลยแม้แต่หยดเดียว

"ฉันต้องไปขอดูกล้องวงจรปิด! " พัธริกาประกาศ

"ใช่ แกรีบแต่งตัวแล้วออกไปขอดูกล้องวงจรปิดเลย"

"แกไปเป็นเพื่อนฉันนะ" เธอบอก

"พอดีฉันนัดคุยกับเจ้าของบ้านเรือนไทยที่จะไปถ่ายทำวันศุกร์นี้ไว้ว่ะแก"

"แปลว่าแกจะเทฉัน? " หญิงสาวถามหน้างอ

"โอ๊ย เพื่อนขอโทษจริงๆ ค่ะ แต่ถ้าขอเช่ากับเขาไม่ได้ ฉันก็ต้องหาที่ใหม่ไปเรื่อยๆ อีกนะ" จิรัชบอกเหตุผล

"ย่ะ ฉันไปคนเดียวก็ได้" ร่างบางบอกเสียงสูงอย่างแง่งอนและรีบกลับเข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อย เพื่อจะออกไปขอดูกล้องวงจรปิดอย่างที่บอกกับเพื่อนไว้

ใช้เวลาไม่นานพัธริกาก็เดินเท้ามาตามคำบอกเล่าของพนักงานในรีสอร์ท จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องของกล้องวงจรปิด ซึ่งมีป้ายตัวเบ้อเริ่มติดเอาไว้ว่า 'คนนอกห้ามเข้า'

มือเล็กยกขึ้นมาเคาะประตูห้องเพื่อบอกกล่าวกับคนข้างในว่ามีคนมา และเมื่อเคาะไปได้สองสามที ประตูห้องก็เปิดออก

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มหน้าตาดีจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแค่พนักงานควบคุมกล้องวงจรปิดเปิดประตูออกมาถาม

"ฉัน... มาขอดูกล้องวงจรปิดน่ะค่ะ"

"ขอดูกล้อง? " เขาทวนคำพูดของเธอ

"ค่ะ"

"ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ทางเราต้องขอโทษจริงๆ ที่ไม่สามารถเปิดกล้องให้ใครดูแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้"

ใบหน้ากระจ่างใสเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำตอบ เพราะเหตุผลที่เธอมาขอดูภาพจากกล้องวงจรปิดมันดูไม่น่าเชื่อถือเอาซะเลย

"ว่ายังไงล่ะครับ คุณลูกค้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรอครับ มีโจรเข้าไปในห้องหรือเห็นอะไรผิดปกติ เอ๋... แต่ว่าเมื่อคืนพี่ชายผมเป็นคนเฝ้ากล้อง ก็ไม่เห็นเขาพูดอะไรเลยนะครับ"

ชายหนุ่มแกล้งเอ่ยถึงพี่ชายของตนด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม เพราะคนที่นั่งเฝ้ากล้องจนหลังคดหลังแข็งจริงๆ น่ะ คือเขาต่างหาก ส่วนพี่ชายก็...

"เฝ้ากล้อง...จริงด้วย! " พัธริกาตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ

"ครับ? "

"คือว่าฉันเป็นคนชอบนอนละเมอค่ะ แล้วเมื่อเช้าก็ดันตื่นขึ้นมาหน้าห้อง ก็เลยกลัวว่าจะไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครเข้า ฉันเลยตั้งใจว่าจะมาขอดูกล้องวงจรปิดน่ะค่ะ"

"อ่ออ...อ" ชายหนุ่มลากเสียงยาว

"แต่ดูกล้องไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะคะ แค่ให้ฉันได้ถามเรื่องเมื่อคืนกับพี่ชายคุณก็พอ" เธอบอก

"อ่อ ได้สิครับ ตอนนี้พี่ชายผมกำลังอาบน้ำอยู่ เข้ามานั่งรอข้างในก่อนก็ได้นะครับ" ร่างสูงบอกพร้อมกับเปิดประตูออกกว้างเพื่อเชื้อเชิญเธอเข้าไป

"พี่ชายคุณอาบน้ำนานไหมคะ" เธอถามอย่างร้อนใจ

"ไม่นานหรอกครับ เข้ามาดื่มกาแฟข้างในก่อนก็ได้"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ค่อยดื่มกาแฟ" หญิงสาวปฎิเสธ

"ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปนั่งรอที่โซฟาก่อนเถอะครับ"

"ค่ะ"

พัธริกาเดินตามเขาเข้าไปข้างใน ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาสีน้ำตาลตัวจิ๋วที่สามารถนั่งได้แค่คนเดียวอย่างระมัดระวัง เพราะตอนนี้เธอกำลังอยู่กับคนแปลกหน้าสองต่อสอง

ทว่า...

พลั่ก!

"ใครมาวะ ไอ้วาฬ" เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมกับเดินโทงเทงออกมาจากห้องน้ำ โดยที่มีผ้าขนหนูผืนเดียวพันอยู่รอบเอวสอบ

"เอ่อ..." ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ แล้วรีบหันไปทางอื่นทันที

"โอ๊ะ! โทษทีครับ ผมไม่รู้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย" ฉลามว่ากลั้วหัวเราะ ก่อนจะหันไปส่งสายตาคาดโทษให้น้องชายคนเล็กที่กำลังส่งยิ้มทะเล้นมาให้เขา

"คุณลูกค้าเขาอยากคุยกับพี่น่ะ"

"อยากคุยกับผม" คนที่พึ่งอาบน้ำเสร็จหันมาถามหญิงสาวหนึ่งเดียวในห้อง และร่างกายที่มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ก็ทำให้สติของพัธริกายิ่งกระเจิดกระเจิงไปกันใหญ่

"ฉันว่าคุณไปใส่เสื้อผ้าก่อนดีไหมคะ"

"หืม? "

"เอ่อ..." คนตัวเล็กกว่ารีบยกมือขึ้นมาจับที่จมูกของตัวเองด้วยความหวาดระแวง เพราะกลัวว่าเลือดกำเดาจะไหลออกมาให้เธอได้อับอายขายขี้หน้าไปมากกว่านี้

"อ่อ ครับๆ "