บทที่2.เผชิญหน้ากับคนป่วยจอมแสบ 4/6

บ้านหลังใหญ่น้องๆ ปราสาท ตัวบ้านสวยงามชวนให้หลงใหล มีสาวใช้วิ่งถลามาต้อนรับแบบรู้หน้าที่ เบนก้าวลงจากรถยนต์ เขาโยนกระเป๋าเอกสารให้หล่อน ก่อนจะเดินนำหน้าวันวาดเข้าไปด้านใน

“นี่พยาบาลคนใหม่ที่จะมาดูแลโจ หาห้องให้หล่อนด้วย เอาใกล้ๆ ห้องโจนะ”

ถึงวันวาดจะไม่ได้อยู่ประจำ หล่อนก็น่าจะมีห้องส่วนตัวไว้จัดการธุระ

“เอ่อ...ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ วาดต้องอยู่ใกล้ๆ คนป่วย”

เบนยิ้ม เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่เขาแน่ใจ หล่อนได้ใช้แน่ เมื่อไม่มีใครทนฤทธิ์โจนาธานได้นานเกิน3 ชั่วโมง...

“นี่ห้องโจ...ต้องให้ฉันเข้าไปด้วยมั้ย?”

การลองภูมิของวันวาดเริ่มขึ้น หลังเบนเดินนำจนมาถึงห้องๆ หนึ่ง

“ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณ”

หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองเบน เธอยิ้มให้เขา เอื้อมมือแตะลูกบิดประตู หลังรวบรวมความกล้า...เธอพร้อมแล้ว

ตุ๊บ!!

หมอนใบหนึ่งหล่นปุลงตรงหน้า เมื่อเธอดันประตูเปิดเข้ามาด้านในห้อง

สิ่งแรกที่สายตารับรู้ คือความมืดครึ้ม เมื่อหน้าต่างทุกบานถูกปิด ม่านถูกรูดบดบังแสง จนแทบจะมองอะไรไม่เห็น

วันวาดเพ่งมองฝ่าความมืด เธอปิดงับประตูลงไม่ได้พูดอะไร ก้มลงเก็บหมอนไว้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินคลำทางจนสามารถปรับสายตาให้คุ้นกับความมืด มองเห็นภายในห้องลางๆ และที่สำคัญ สายตาวาวๆ กลางเตียงนั่น กำลังจ้องมองเธอแบบตาไม่กระพริบ...

เบนยืนอิงไหล่กับกรอบประตู เขาเงี่ยหูฟังเสียงจากภายในห้อง นึกอยากหัวเราะครั้งแรก...เมื่อไม่มีเสียงกรี๊ด!! ไม่มีเสียงร้องโวยวายของผู้หญิงที่เพิ่งเดินผ่านประตูนี่ไป...

กระเป๋าสะพายไหล่ถูกวางลงบนโต๊ะเตี้ยๆ กลางห้อง เธอเตรียมพร้อมสำหรับการเริ่มงาน

สิ่งแรกที่ควรทำ คือทำให้ห้องสว่างขึ้น ไม่ใช่มืดมิดจนมองอะไรไม่เห็น...

เธอเดินไปรูดม่าน....

ทันที่ที่แสงจากภายนอกส่องผ่านบานหน้าต่างเข้ามา

เสียงโวยก็ดังขึ้น!!

“ใครให้หล่อนสาระแนเปิดม่านหะ!!”

หญิงสาวหมุนตัวกลับมามอง เธอตกใจเล็กๆ กับสภาพผู้ชายคนหนึ่ง ที่นั่งเอนๆ อยู่กลางเตียง เขาผอมจนน่าใจหาย ใบหน้าตอบ คางรกครึ้มไปด้วยหนวดและเครา แต่แววตากลับจัดจ้า...

“ห้องมืดจนวาดมองอะไรไม่เห็นเลยค่ะ จะให้รูดม่านปิดเหมือนเดิมก็ได้ แต่วาดคงต้องขอเปิดไฟ...”

เธอตอบเสียงเรียบ หยุดรอฟังคำตอบของเจ้าของห้อง

“นั่นประตู หล่อนมาทางไหน...เชิญออกไปทางนั้นได้เลย ฉันไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามายุ่มย่าม!!”

โจนาธานตวาดลั่น เขาชี้นิ้วสั่นๆ ไปยังประตู ขับไล่ผู้หญิงแปลกหน้าแบบไม่สนใจ

“เสียใจด้วยค่ะ วาดมาทำงาน พี่คุณจ้างวาดมาดูแลคุณ วาดเป็นพยาบาลอาชีพ วาดชื่อวันวาดค่ะ นับจากนี้ไป คุณต้องฟังที่วาดพูด...ไม่ทราบวันนี้คุณได้ทานอาหารบ้างมั้ยคะ?”

หญิงกล่าวแนะนำตัว เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ โจนาธาน ไม่สนใจสายตาขวางๆ ของเขา เธอเชื่อว่าชายหนุ่มหมดแรงเพราะปลายนิ้วที่ยกค้างไว้ของเขา สั่นจนเธอมองเห็น เขาออกฤทธิ์อะไรเอากับเธอไม่ได้มากกว่านี้หรอก เมื่อเขาใช้แรงที่มีขวางหมอนใส่เธอจนหมด...

หญิงสาวปรายตามองถาดอาหาร...ไม่มีรอยยุบ อาหารอ่อนๆ นั่นเต็มถ้วย วันวาดมองคนป่วยตรงหน้า ด้วยสายตาตำหนิเล็กๆ

“ดูจากปริมาณข้าว...คุณไม่น่าจะมีอะไรตกถึงท้อง...และถ้าคุณอยากมีฤทธิ์ เพื่อจะโวยวายล่ะก็... วาดแนะนำ คุณควรทานอาหารเหล่านี้นะคะ” หญิงสาวเปรยลอยๆ เธอยกถาดอาหารนั่น เดินไปที่ประตู เธอต้องการให้ใครก็ได้นำไปอุ่น เธอจะจัดการให้คนป่วยกินอาหารเหล่านี้เอง

ปึก!! เบนผงะ เมื่อมีใครบางคนดันประตูให้เปิด เขาเดินถอยหลังเปิดทางให้คนๆ นั้น

“วาดต้องการอาหารชุดใหม่ค่ะ ของเก่ามันเย็นชืด เดี๋ยวคุณเขาจะอ้างได้”

เธอปรายหางตามองคนป่วย ที่นั่งถลึงตาปูดโปน พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ให้กับเจ้าหนี้บิดา

“อ้อ...มีกริ่ง...อยู่ตรงนั้นนะ หากเธอต้องการคนช่วย กดเลย เดี๋ยวจะมีคนมาเอง”

เบนชี้มือไปที่หัวเตียง ตรงนั้นมีปุ่มนูนๆ ขึ้นมา เขาอธิบายวิธีใช้ แล้วจึงมองเลยไปยังน้องชาย

“เธอน่าจะรับมือน้องฉันไหว มีอะไร...ฉันอยู่ห้องนั้นนะ”