บทที่ 5

"อีวี่! บอกมาว่าแค่ประชด บอกมาสิ" พริษฐ์ที่ตอนนี้กำลังกลายร่างเป็นหมาบ้าโวยวายขึ้นมาทันควัน

"หยุดโวยวายสักทีพี่เมฆ ก็เห็นอยู่ว่าเขาเป็นแฟนกัน" เจ้าสาวของงานที่รู้สึกเสียหน้าสุดๆ เมื่อเจ้าบ่าวกำลังหึงหวงแฟนเก่าโวยวายขึ้นบ้าง

"หุบปาก!"

"นี่พี่เมฆตะโกนใส่พิ้งหรอคะ"

"เออ!" เขาตะคอกใส่เธออีกครั้ง แล้วทำท่าจะพุ่งเข้าไปต่อยชายหนุ่มปริศนา

พรึบ!

ทว่าอีกฝ่ายหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด จนพริษฐ์หน้าทิ่มไปที่พื้น

"อย่าใช้ความรุนแรงกับผม ผมไม่ชอบ" ภูมิศาสตร์เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ ทว่าเสียงของเขากลับเย็นเหยียบเหมือนเป็นการเตือนอยู่กรายๆ

"แกเป็นใคร แกเป็นใครถึงกล้าแย่งอีวี่ไปจากฉัน"

"ผมหรอ ? 'ภูมิศาสตร์ พิสุทธิ์วรพิมุข' นามสกุลนี้ดังพอไหม" เขาเอ่ยขึ้น แล้วขยิบตาให้คู่สนทนาหนึ่งที

"หืม ลูกชายคนเล็กของคุณพี่พิมพ์นี่" แม่ของพริษฐ์พูดขึ้นตาโต

"แม่รู้จักด้วยหรอ" เจ้าบ่าวของงานหันไปถามแม่เขาที่เดินเข้ามาด้วยความงุนงง

"ลูกชายเจ้าของบริษัทนำเข้าเครื่องบิน"

"ครับ นั่นแหละครับ ใช่เลย" ภูมิศาสตร์ยืดอกรับตำแหน่งของเขา แล้วหันมาให้ความสนใจกับหญิงสาวข้างตัว "ที่รัก... เรากลับกันเถอะ งานมันชักจะไม่สนุกแล้วสิ"

"ค่ะ" อรุณเรศที่รู้สึกช็อกกับเรื่องที่ได้ยินตอบรับเสียงเบา แล้วปล่อยให้เขาประคองเธอเดินออกจากงาน

อรุณเรศเดินยิ้มแก้มปริออกมาจากงานอย่างอารมณ์ดี เพราะผู้ชายที่ลีลาวัชรส่งมาให้เธอควงมีออร่าความอปป้าเกาหลีสมใจ แถมเขายังรวยอลังการแบบสุดๆ แล้วแบบนี้มีหรือแฟนเก่าของเธอจะไม่ดิ้นพล่านเหมือนโดนน้ำร้อนลวก แต่ที่น่าจะดิ้นหนักกว่าคงไม่พ้นรุ่นน้องที่บังอาจแย่งแฟนเธอไปหน้าด้านๆ

แต่... วันนี้ !!

"ฉันมีความสุขที่สุดเลย"

ร่างบางเดินผละออกจากเขามาเล็กน้อย แล้วเดินหมุนตัว ก่อนจะโพสต์ท่าราวกับเธอกำลังเดินอยู่บนแคทวอล์ค แล้วหันมาส่งยิ้มให้เขา พร้อมกับคำขอบคุณ

"ขอบคุณนะคะ... เพื่อนกัปตันลี" เธอลืมฟังชื่อจริงของเขาตอนที่อีกฝ่ายแนะนำตัวกับพริษฐ์ หญิงสาวจึงต้องเรียกเขาแบบนั้น ทำเอาคนฟังคลี่ยิ้ม แล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ

"นี่ชั้นห้าเลยนะคุณ หมุนไปหมุนมาไม่ดูทางแบบนั้น เดี๋ยวได้ตกลงไปตายก่อนมีผัวใหม่กันพอดี" ภูมิศาสตร์พูดตรงไปตรงมาตามประสาคนปากไว แต่ไม่ได้มีเจตนาจะแช่งเธอ

"เอ้า! เออๆ ช่างเหอะ ฉันจะไม่โกรธคุณแล้วกัน เพราะวันนี้คุณช่วยฉัน แต่ถ้าวันหลังมาแช่งให้ฉันไม่มีผัว ฉันตบปากแตกจริงๆ ด้วย" แอร์โฮสเตสสาวส่งค้อนมาให้เขาอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา เมื่อตั้งใจว่าจะไม่ถือสาอะไรเขา

"ทำไมต้องอยากมีผัวขนาดนั้นล่ะครับ" เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทอง ยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ จนเธอได้กลิ่นหอมจางๆของแชมพูที่เขาใช้

"หอมจัง..." อรุณเรศไม่ตอบคำถามของเขา แต่เธอกลับพูดในสิ่งที่คิดออกมา

"หืม ?" ร่างสูงเลิ่กคิ้วงุนงง เพราะเขาไม่เข้าใจว่าอะไรที่เธอบอกว่าหอม

"ผมคุณห๊อม~ หอม" อรุณเรศที่มีฤทธิ์แอลกอฮอร์อยู่ในเลือดไม่น้อยพูดขึ้นคล้ายกับกำลังละเมอ ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปล็อกต้นคอของเขาให้โน้มลงมาใกล้อีกนิด

"คุณดื่มหนักอยู่เหมือนกันนะ"