บทที่ 2

...หน้างานแต่งงานของพริษฐ์

อรุณเรศที่กำลังสวมชุดเดรสเกาะอกเนื้อผ้าบางเบาจนแทบมองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งทั้งตัวกำลังยืนกดโทรศัพท์แบบเอาเป็นเอาตาย เพื่อโทรตามเพื่อนชายที่เธอให้มาแกล้งเป็นแฟนใหม่ประชดแฟนเก่าด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเบี้ยวนัดเธอ

"ให้ตายเถอะ! แล้วฉันจะทำยังไงดีวะเนี่ย" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์เอ่ยขึ้น พร้อมกับยกมือเล็กขึ้นสางผมลอนยาวสลวยเพื่อระบายความเครียด

"กัปตันลี..." หญิงสาวนึกถึงเพื่อนสนิทของเพื่อนอีกทีแล้วพึมพำขึ้น

มือเล็กกดหาชื่อของเพื่อนรักอย่างรวดเร็ว เพื่อขอให้อีกฝ่ายหว่านล้อมให้ชายหนุ่มที่เธอพึ่งเอ่ยชื่อไป มาช่วยเหลือเธอให้ทันเวลา ถึงแม้กิตติศัพท์เรื่องการเด็ดปีกนางฟ้าของกัปตันหนุ่มจะร้ายแรงแค่ไหน แต่เพื่อการตอกหน้าพริษฐ์ เธอก็ยอมแลกทุกอย่าง!

...แฟรี่...

เธอเจอเบอร์ที่ต้องการ แล้วรีบกดโทรออกไป

"ฮะ ฮัลโหล"

(ว่าไงอีวี่ วันนี้แกไม่มีไฟล์บินไม่ใช่หรอ อย่าบอกนะว่าเมาแล้วกดโทรมาหาฉันน่ะ) เสียงใสดังขึ้นมาจากปลายสาย ทำให้หญิงสาวยิ้มออก เมื่อเธอมีทางแก้เผ็ดแฟนเก่าแล้ว

"ฉันเลิกเมามาหลายวันแล้วย่ะ ก็แค่ผู้ชายเฮงซวยคนนึง ฉันไม่เศร้านานหรอก"

(แล้วแกโทรมามีอะไร ฉันกำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว)

"ฉันขอเบอร์กัปตันลีหน่อยสิ" อรุณเรศพูดขึ้นเร็วๆ เพราะงานแต่งใกล้เริ่มขึ้นแล้ว

(แกจะเอาเบอร์ไอ้บ้าลีไปทำอะไร อย่าบอกนะว่าแกจะประชดเมฆด้วยการนอนกับไอ้ลีน่ะ) ฟ้าประทานโวยวายขึ้นมาทันที เพราะคิดว่าเพื่อนจะประชดแฟนเก่าด้วยวิธีนี้

"ไม่ใช่ย่ะ ฉันแค่จะขอให้เขามาช่วยแกล้งเป็นแฟนใหม่ให้ฉันหน่อย"

(เปลี่ยนคนเถอะวี่ หลังจากแกล้งเป็นแฟนแกเสร็จ มันก็คงขย้ำแกจริงๆต่อพอดี) ฟ้าประทานบอกด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด เพราะคนที่เธอกำลังนินทานั่งอยู่ข้างตัว

(พูดให้มันดีๆหน่อย ฉันไม่ทำหรอก ถ้าผู้หญิงเขาไม่เต็มใจน่ะ) เสียงทุ้มของคนที่เธอต้องการความช่วยเหลือดังแทรกเข้ามา ทำให้อรุณเรศยิ้มออก แล้วตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ

"แกอยู่กับกัปตันลีใช่ไหม"

(ใช่...)

"ฉันขอคุยกับเขาหน่อยสิ"

(ได้ๆ รอแปป)

อรุณเรศถือสายรอให้เพื่อนรักยื่นโทรศัพท์ให้คนข้างตัวอยู่พักใหญ่ แถมยังได้ยินการถกเถียงกันของทั้งคู่เป็นระยะๆ จนเธอเริ่มจะรำคาญ

"เอ่อ... ทะเลาะกันเสร็จเมื่อไหร่ค่อยโทรกลับมาก็ได้มั้ง!" คนเอาแต่ใจตะโกนใส่โทรศัพท์ เนื่องจากเธอกำลังอกหัก และสองคนนั้นก็ดันมาตีกันเหมือนคู่รักจนเธอหงุดหงิด

(ขอโทษที่ให้รอนานครับ โอ๊ย!) เสียงของลีลาวัชร หรือ กัปตันลีดังขึ้นอย่างสุภาพสลับกับเสียงร้องโอดโอย ทำให้อรุณเรศหัวเราะคิกคัก เพราะป่านนี้เพื่อนของเธอต้องกำลังทุบส่วนใดส่วนหนึ่งของชายหนุ่มอยู่แน่ๆ

"กัปตันว่างไหมคะ"

(มีอะไรหรือเปล่าครับ)

"คือฉันมีเรื่องให้ช่วยน่ะค่ะ" หญิงสาวบอกตามตรง เพราะเธอต้องการความช่วยเหลือแบบปัจจุบันทันด่วน

(คือถ้าไม่ด่วนมาก ผมจะกลับมาช่วยคุณหลังจากกลับมาถึงเมืองไทยแล้วกันนะครับ อีกสามวันน่ะ รอได้หรือเปล่า)

"อะไรนะ สามวัน" อรุณเรศตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างไม่เกรงใจ เพราะเธอต้องการความช่วยเหลือเดี๋ยวนี้

(ทำเสียงแบบนี้ แปลว่าเป็นเรื่องด่วนใช่ไหมครับ) ปลายสายถามขึ้นทันที

"ใช่ค่ะ"

(งั้นผมก็คงต้องขอโทษด้วย คงช่วยอะไรคุณไม่ได้)

"กัปตันช่วยไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่กัปตันพอจะมีเพื่อนที่ว่างๆบ้างไหมคะ" อรุณเรศถามต่ออย่างกระวนกระวาย แล้วเดินไปเดินมาอยู่ข้างรถตัวเองด้วยความกลุ้มใจ

'ว่างๆแบบไหนล่ะครับ แบบว่า... ว่างโสด ว่างเมียตาย ว่าง...'