บทที่12 คุณหนูหลง
หลังจากได้ยินคำพูดนั้นของจ้าวเทียน หยางจงก็นิ่งเงียบไป
เขานึกถึงการกระทำก่อนหน้านี้ของพวกเขา ซึ่งพวกเขาเองก็ไม่เคยคิดว่าจ้าวเทียนเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก ทั้งยังดูถูกเหยียดหยามอีกฝ่ายอยู่ตลอด
แล้วพอถึงเวลานี้ยังจะคิดให้จ้าวเทียนมาช่วยเหลืออีกเหรอ เขาก้มหน้าลงด้วยความละอายใจ
“ จ้าวเทียน…ฉันขอโทษที่เคยพูดจาดูถูกนาย นายช่วยเหลือพวกเขาหน่อยได้ไหม ” ซุยลี่เหยาพูดขึ้นอย่างขอร้อง เรื่องทั้งหมดในวันนี้เธอเองก็มีส่วนผิด
เพราะเธอเป็นคนดึงเอาพวกนายน้อยหลี่ มาเพื่อใช้ข่มจ้าวเทียน หลังจากนี้หากเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเธอคงรู้สึกผิดอย่างมาก
…
ฮา ฮ่า ฮา
ในจังหวะนั้นนายน้อยหลี่ก็หัวเราะขึ้นเสียงดัง
“ เธอไม่จำเป็นต้องไปขอโทษมัน…พ่อของฉันพาคนมาช่วยแล้ว พวกแกทุกคนไม่รอดแน่! ” นายน้อยหลี่ตะโกนออกมาเสียงดัง
เขาได้ฉวยจังหวะตอนที่ทุกคนไม่สนใจ แอบโทรศัพท์ไปหาพ่อเขานานแล้ว และตอนนี้พ่อเขาก็มาถึงแล้ว
!!
ปังง!
เสียงประตูเปิดเข้ามาอย่างแรง
“ ไหน…ใครหน้าไหน มันกล้าทำร้ายลูกชายฉัน ” ชายวัยกลางคน เดินนำหน้าบอดี้การ์ดอีกสิบคนเข้ามา เขารีบเดินไปหาลูกชายทันที
แต่เมื่อเห็นสภาพของลูกชายที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ อารมณ์โกรธเกรี้ยวก็ระเบิดออกมา
“ พวกแกทุกคนตายแน่คืนนี้…อย่าหวังจะมีใครช่วยพวกแกได้ ” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงดุดัน
“ พ่อต้องแก้แค้นให้ผมนะ…จัดการไอเด็กนั่นด้วย มันเป็นพวกเดียวกัน ” นายน้อยหลี่ พูดขึ้นอย่างอวดดี เขาชี้ไปที่จ้าวเทียนด้วยความเกลียดชัง
“ ไม่ต้องกลัวลูกพ่อ…คืนนี้พวกมันต้องโดนกระทืบจนกว่าลูกจะพอใจ” พ่อของนายน้อยหลี่พูดขึ้น
“ หลี่เฉียว…ไม่ได้เจอกัน2เดือน นายดูมีความกล้าขึ้นเยอะเลยนะ” เปาเจียงได้ก้าวเดินออกมา ตอนแรกเป็นเพราะเขายืนอยู่ด้านหลังพี่เว่ย พ่อของนายน้อยหลี่จึงไม่ทันสังเกตเห็น
!!
“ พี่…พี่เปา ” เสียงของหลี่เฉียวอ่อนลงทันที ชายคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
“ นายจะกระทืบฉันไม่ใช่เหรอ..” เปาเจียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เจ้านายเขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของโลกใต้ดินในเมืองนี้ ตัวเขาที่เป็นมือขวาก็มีโอกาสเจอหน้าหลี่เฉียว อยู่สองสามครั้ง
เมื่อก่อนพออยู่ต่อหน้าเขา หลี่เฉียวจะหายใจเสียงดังยังไม่กล้า แต่วันนี้มันกลับ…
“ พี่เปา...นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ” เขารีบดึงลูกชายมาก้มหัวขอโทษเปาเจียงทันที “ ผมจะกล้าไปทำร้ายพี่เปาได้ยังอย่างไร ลูกชายผมคงทำผิดจริงๆ ได้พี่ช่วยสั่งสอนก็ดีแล้ว ”
“ แก…รีบขอโทษพี่เปาเร็วๆเข้า ” เขาสั่งลูกชายด้วยเสียงดุดัน วันนี้ช่างน่าอับอายขายหน้าจริงๆ ถ้าบุคคลตรงหน้าเกิดต้องการหาเรื่องเขาขึ้นมา กิจการหลายอย่างของตระกูลหลี่ อาจโดนรังควานจนต้องปิดตัวไปเป็นแน่
เมื่อมองการแสดงตรงหน้าจ้าวเทียนก็ยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา เขาเดินไปหาเฉินจิ้งที่ยังแกล้งสลบอยู่
“ นายต้องให้ฉันปลุกเองใช่ไหม ” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ
พรึ่บ!
เฉินจิ้งดีดตัวขึ้นมาทันที เขายืนก้มหน้ายิ้มอย่างอายๆให้ซุยลี่เหยา ซึ่งอีกฝ่ายก็มองกลับมาด้วยความสับสน
“ เดี๋ยวฉันมีเรื่องต้องทำ…นายช่วยจัดการเรื่องทางนี้ต่อด้วยละกัน ” จ้าวเทียนพูดเสร็จ เขาก็หันไปพยักหน้าให้กงเสี่ยวเหมยเล็กน้อย ซึ่งอีกฝ่ายก็กล่าวคำอำลาออกมา
จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากประตูทันที
“ น้องชาย…รอก่อน ” เปาเจียงรีบร้องเรียกไว้
“ หืม…คุณต้องการกักตัวผมอยู่ที่นี่เหรอ ” จ้าวเทียนพูดขึ้นอย่างเย็นชา
เปรียะ! แกร่ก!
พื้นกระเบื้องใต้เท้าเขาแตกเป็นชิ้นๆทันที
“ เข้าใจผิดแล้ว…ฉันแค่อยากเชิญน้องชายไปพบเจ้านายของฉัน ” เขาโค้งตัวให้เล็กน้อย แล้วยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้ไป
“ ถ้าวันไหนน้องชายสะดวก ติดต่อมาที่เบอร์นี้ ฉันจะรีบส่งคนไปรับ ” เปาเจียงพูดขึ้นด้วยความเคารพ ชายหนุ่มคนนี้แม้แต่ผู้เฒ่าหวังยังสนใจ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน
เขามองออกเช่นกันว่า บัตรทองที่ผู้เฒ่าหวังปาออกมานั้นแฝงลมปราณไว้ นั่นหมายความว่าจ้าวเทียนที่ใช้นิ้วคีบบัตรใบนั้นได้แบบสบายอ ก็ต้องอยู่ในขั้นผู้เชี่ยวชาญแน่นอน
ในเมืองแห่งนี้ ผู้ที่อยู่ในขั้นผู้เชี่ยวชาญทุกคนสมควรได้รับการเคารพ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องอายุ สิ่งที่ใช้วัดค่าคนแบบพวกเขาคือความแข็งแกร่งเท่านั้น
พ่อลูกตระกูลหลี่และคนอื่นๆ มองจ้าวเทียนที่เดินออกไปด้วยความคิดที่แตกต่างกัน ทำไมคนระดับเปาเจียง ต้องแสดงความอ่อนน้อมขนาดนี้ จริงๆแล้วเขาเป็นใครกันแน่
“ ไปท่าเรือตงหมิน ” จ้าวเทียนขึ้นรถ แล้วหันไปบอกกับคนขับแท็กซี่
“ ตอนนี้พึ่งจะสี่ทุ่ม ฉันน่าจะไปทัน ” เขาพูดออกมาเบาๆ
เรื่องที่เขาได้ยินมาจากห้อง VIP บนชั้น 3 นั้นเกี่ยวข้องกับคนที่เขาตามหาอยู่
อีกทั้งยังอาจจะเกี่ยวพันไปถึงตัวการที่แท้จริง ที่เป็นคนจัดการกับครอบครัวเขาอีกด้วย
…
เวลาเที่ยงคืน หน้าโกดังร้างท่าเรือตงหมิน
รถตู้กันกระสุนได้ขับเข้ามาจอดด้านข้างโกดังอย่างเงียบๆ หญิงสาวคนหนึ่งในชุดต่อสู้รัดรูปสีดำสวมทับไว้ด้วยเสื้อเกราะกันกระสุน เธอมีใบหน้ารูปไข่ที่งดงาม รูปร่างสูงเพรียว เสียเพียงอย่างเดียว หน้าอกเธอแบนราบไปซักหน่อย
อาจเป็นเพราะว่า เธอทุ่มเทให้กับการฝึกฝนมาก โดยใช้ผ้ารัดหน้าอกเอาไว้ตั้งแต่เด็ก จึงทำให้พื้นที่ตรงส่วนนั้นของเธอ ไม่เติบโตขึ้นตามวัย
“ คุณหนู…ที่นี่แหละ” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งในชุดสูทสีดำพูดขึ้น เขามีท่าทางหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“ ไม่ต้องกังวลนะคะ คุณฟาน…ถ้าคืนนี้พวกเราจับหม่าจิ้งได้ คุณจะได้รับการคุ้มครองจากกองกำลังตำรวจทันที พวกเราจะคุ้มครองครอบครัวของคุณ จนกว่าจะจัดการเครือข่ายพวกมันได้ทั้งหมด” หลงซูฉีพูดขึ้นอย่างจริงใจ
ตัวเธอเองตามสืบคดีนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เป็นเพียงคดีคนหายธรรมดา จนตอนนี้ได้กลายเป็นการค้ามนุษย์ และยาเสพติดรายใหญ่ มันเกี่ยวพันไปถึงนักการเมืองและผู้มีอำนาจมากมายในเมืองนี้
และเรื่องราวทั้งหมดก็เชื่อมโยงไปหาบุคคลเพียงคนเดียว นั่นคือ หม่าจิ้ง
“ ทุกคนพร้อมแล้วครับ ” หัวหน้ากองกำลังพิเศษพาลูกน้องทั้ง10คน เดินลงมาจากรถตู้กันกระสุน ทุกคนใส่เสื้อเกราะกันกระสุนพร้อมอาวุธครบมือ
เมื่อมองดูคนในทีมของเธอ หลงซูฉีก็รู้สึกได้ถึงความเชื่อมั่น ทุกคนล้วนเป็นหัวกระทิที่ผ่านการฝึกมาอย่างเข้มงวด วันนี้เธอต้องจับหม่าจิ้งพร้อมพรรคพวกได้แน่นอน
ซึ่งภารกิจวันนี้เป็นปฏิบัติการลับ ไม่ได้มีการรายงานให้ทราบล่วงหน้า เนื่องจากคดีนี้เกี่ยวพันถึงผู้มีอำนาจมากเกินไป แม้แต่พ่อของเธอเองซึ่งเป็นถึงผู้บังคับบัญชาการตำรวจก็ยังไม่ทราบเรื่อง
หลังจากที่รอให้มือสไนเปอร์เข้าประจำตำแหน่งเรียบร้อย เธอก็สั่งการทันที
บุก!
หลงซูฉี นำกองกำลังทั้งหมดบุกเข้าไปด้วยความรวดเร็ว ปืนทุกกระบอกชี้ตรงไปยังกลุ่มคนที่อยู่ด้านในอย่างพร้อมเพรียง
ในโกดังตอนนี้มีคนยืนอยู่5คน โดยมีสี่คนทำหน้าที่เหมือนเป็นผู้คุ้มกันให้กับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลาง
“ ทิ้งอาวุธลงกับพื้น…แล้วยกมือขึ้นอย่าขยับ พวกแกทั้งหมดถูกจับแล้ว ” หลงซูฉีตะโกนออกมาเสียงดัง
คนที่ยืนอยู่ด้านในทั้ง5คนแปลกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นมีตำรวจบุกเข้ามา แต่พวกเขายังยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้มีความหวาดกลัวปืนที่จ่อเข้ามาแม้แต่น้อย
“ ยินดีตอนรับคุณหนูหลงซูฉี…ผมรอคุณอยู่พอดี ” หม่าจิ้งพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ หม่าจิ้ง…ยอมมอบตัวซะ ขอแค่แกยอมเป็นพยานฉันจะให้พ่อลดโทษแกให้ ” หลงซูฉีพูดขึ้นอย่างเย็นชา ปืนในมือเธอเล็งตรงไปที่หัวของหม่าจิ้งพร้อมจะเหนี่ยวไกทุกเมื่อ
“ ผมนับถือคุณหนูหลงจริงๆนะ…เพราะคุณคนเดียว เงินผมสูญหายไปเกือบร้อยล้านแหนะ” หม่าจิ้งพูดขึ้นช้าๆ เขามองเห็นจุดสีแดง2จุด ที่อยู่ตรงตำแหน่งหัวใจตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ เวลาฉันพูด…ฉันไม่ชอบให้มีคนเล็งปืนมาที่ฉัน ” เขาพูดขึ้นมาเสียงดัง
อ้าก ! อั่ก!
นอกโกดังมีเสียงร้องเกิดขึ้นสองเสียง จุดสีแดงที่อยู่ตรงตำแหน่งหัวใจของหม่าจิ้งหายไปทันที
“ แก…ทุกคนยิงได้! ” หลงซูฉีสั่งการด้วยความโกรธ มือสไนเปอร์ของเธอคงโดนเก็บไปแล้ว หม่าจิ้งต้องวางกำลังไว้ด้านนอกแน่นอน แสดงว่าเธอตกหลุมพรางของฝ่ายตรงข้ามเข้าแล้ว
ต้องรีบจัดการพวกข้างในให้เร็วที่สุด ถึงจะมีโอกาสฝ่าวงล้อมออกไป
ปัง ๆๆๆๆๆๆ
เสียงปืนหลายกระบอกดังลั่นขึ้นพร้อมกันอย่างต่อเนื่อง
แต่มันก็ได้ถูกชายชราสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าหม่าจิ้ง ใช้มีดสั้นในมือป้องกันได้หมด
กิ้งๆๆๆ กระสุนปืนมากมายตกลงบนพื้นเสียงดัง ไม่มีนัดไหนฝ่าการป้องกันของชายชราทั้งสองไปได้
หลังจากที่พวกหลงซูฉียิงจนกระสุนหมด…
ฟิ้ว ๆๆๆ ฉึกๆๆๆ
ชายชราสองคนนั้นปามีดสั้นสี่เล่มออกมา มันปักไปตรงลำคอของนายตำรวจทั้งสี่คน พวกเขาเอามือกุมบาดแผลตรงคอตัวเองไว้ แล้วค่อยๆล้มลงไป
“ หยุดทำสิ่งที่ไม่มีประโยชน์เถอะครับ…คุณหนูหลง ” หม่าจิ้งพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ แก…ต้องการอะไร ” หลงซูฉีกัดฟันถามขึ้น มองไปยังคนของเธอที่ตายไปด้วยสายตาเจ็บปวด เธอเสียใจที่ครั้งนี้เธอประมาทเกินไป
เพราะความใจร้อนของเธอเอง ที่วางแผนเองด้วยตัวคนเดียว ไม่ได้ปรึกษาพ่อ ทำให้ไม่ได้พาผู้เชี่ยวชาญของตระกูลหลงมาด้วย
อีกฝ่ายมีผู้เชี่ยวชาญอยู่ด้วยถึงสองคน พวกเธอแทบไม่มีโอกาสชนะเลย
“ คุณหนู…พวกผมจะถ่วงเวลาไว้ให้เอง คุณหนูรีบหนีไป ” เจียงซี หัวหน้าทีมรบพิเศษ เขากระซิบบอกหลงซูฉีเบาๆ
…
“ พวกคุณอย่าคิดทำอะไรโง่ๆดีกว่า…เมิงอ้าวกับสุยฉีพวกนายมาทางนี้เถอะ ” หม่าจิ้งพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขาตั้งแต่ต้น
ตุบ ตุบ
ตำรวจสองนายที่อยู่ด้านหลังหลงซูฉี ก้าวออกไปยืนอยู่ข้างๆหม่าจิ้งด้วยความเคารพ
“ พวกนาย…ทำไม ” หลงซูฉีถามขึ้นอย่างโกรธแค้น ไม่คิดเลยว่าที่แท้ทีมของเธอก็มีคนทรยศ
“ คุณฟาน…คุณก็ออกมาเถอะ ” หม่าจิ้งร้องเรียกไปอีกทางด้านหนึ่ง อีกฝ่ายก็เดินออกมาจากเงามืดด้านข้างของโกดังทันที
หม่าจิ้งมองไปที่ใบหน้าของหลงซูฉีด้วยความตื่นเต้น แววตาของคนที่โดนทรยศ แววตาสิ้นหวังแบบนี้แหละ ที่เขาชื่นชอบมาก
“ เอาล่ะถึงเวลาแล้ว…คุณหนูหลง ” หม่าจิ้งหันมามองหลงซูฉี ด้วยแววตาชั่วร้าย “ จะว่าไปคุณหนูหลงก็ดูดีเหมือนกันนะ ถึงหน้าอกจะเล็กไปหน่อยก็เถอะ ”
“ แก…พ่อฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ ถ้าฉันหายตัวไปยังไงเขาก็ต้องจัดการแก” หลงซูฉีกัดฟันพูดขึ้น ถ้าถึงเวลาจริงๆเธอตั้งใจจะฆ่าตัวตาย ดีกว่าต้องตกเป็นของเล่นมันจนตาย
ฮ่า ฮ่า ฮา
“ ตาแก่นั่น…จะทำอะไรฉันได้ พรุ่งนี้ฉันก็จะออกไปจากเมืองนี้แล้ว ” หม่าจิ้งหัวเราะเสียงดัง
“ ไม่หรอก…แกได้ตายคืนนี้แน่นอน! ”