10.ไม่อยากตายอีกแล้ว

“ชีวิตของข้าอาจจะไม่ได้ยืนยาวอย่างที่ท่านแกรนด์ดยุคคิดก็ได้ค่ะ เพราะแบบนั้นข้าถึงได้กำลังพยายามทำตามใจตัวเองอยู่”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขา ตั้งแต่วันที่รู้ว่าเขาไม่สามารถสัมผัสหรือว่าแตะต้องสตรีใดเธอก็พกถุงมือเอาไว้ข้างกายเสมอ เพราะอาเมเลียคิดเอาไว้แล้ว ว่าจะพยายามหาโอกาสอยู่กับเขาให้มากหน่อย แต่เธอไม่คิดว่าโอกาสพวกนั้นจะพุ่งเข้ามาหาเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นนี้

“เจ้ายังเด็ก..”

“ข้าไม่เด็กแล้วค่ะ ข้าผ่านพิธีบรรลุนิติภาวะแล้วนะคะ ตามธรรมเนียมของทั้งจักรวรรดิและชาวนอลข่าน ข้าสามารถแต่งงานได้แล้ว”

คอนราดรู้สึกเหมือนถูกดรุณีน้อยเบื้องหน้าไล่ต้อนจนเขาจนมุม รอยยิ้มบนใบหน้านั้นงดงามชนิดที่ว่าเพียงแค่ได้มองก็สามารถทำให้โลกที่หม่นหมองของเขาสดใสได้ในทันที

ทว่าไม่ว่าจะคิดทางไหน ระหว่างเขาและเธอล้วนไม่เหมาะสม เธอล้ำค่ามากเกินกว่าจะตกอยู่ในมือของเขา..

“ในระหว่างทางที่เจ้าอายุมากขึ้น เจ้าจะพบเจอบุรุษมากมายที่คู่ควร..”

“แล้วอย่างไร หากไม่ใช่ท่านข้าก็จะไม่แต่งด้วยหรอกนะ”

เธอกล่าวพร้อมกับไล้ปลายนิ้วจากแก้มของเขาลงมาป้วนเปี้ยนอยู่บนริมฝีปาก

“น่าเสียดายนะคะ เพราะหากว่าไม่มีเรื่องที่ท่านแตะต้องร่างกายของสตรีไม่ได้มาขัดขวาง ในยามนี้ข้าคงจะจูบท่านไปแล้ว”

ดวงตาของคอนราดเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาถอยหนีในทันทีที่เธอเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้

“ที่ถอยหนีเช่นนี้เป็นเพราะว่ากลัวจะเจ็บปวด หรือเพราะเขินกันคะ..”

มุมปากของอาเมเลียแย้มยิ้มออกมาอีกครั้ง ใบหน้าของท่านคอนราดไม่เปลี่ยนสีก็จริงอยู่ แต่ว่าที่ใบหูของเขากำลังแดงล่ะ มองจากอีกฝั่งของชายหาด ยังรู้ว่าเขากำลังเขินอยู่

“อาเมเลีย!”

“เรียกเบาๆ ข้าก็ได้ยินค่ะท่านคอนราด ไม่ต้องเรียกเสียงดังขนาดนั้นข้าก็ยินยอมเป็นของท่าน..อยู่แล้ว”

คอนราดเบือนหน้าหนีในทันที ทว่ามือทั้งสองข้างของอาเมเลียกลับกอบกุมอยู่บนใบหน้าของเขา

“หายเหนื่อยรึยังคะ รู้สึกดีขึ้นรึยัง”

หัวใจของคอนราดเต้นแรงแบบที่ไม่ปกติ เขาหลับตาลงเพื่อหลีกเลี่ยงการมองสบตากับเธอ

“อะ..อื้ม”

“แบบนั้นหากว่าข้าจูบท่านไป ท่านก็จะไม่เจ็บปวดมากใช่ไหมคะ”

ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปพักหนึ่ง หากรู้เช่นนี้เขาจะไม่มีทางขอความช่วยเหลือจากอาเมเลียอย่างเด็ดขาด

เธอเลื่อนฝ่ามือลงไปเพื่อวางทาบเอาไว้บนริมฝีปากของเขาอีกครั้ง ก่อนที่อาเมเลียจะเคลื่อนใบหน้าเข้ามา เธอทาบริมฝีปากลงบนนิ้วของตัวเองพร้อมกับหลับตาลงและพยายามไม่ให้ปลายจมูกสัมผัสใบหน้าของเขา

ในยามนี้เหมือนกับริมฝีปากของเรากำลังแตะสัมผัสกันโดยมีเรียวนิ้วของอาเมเลียขวางกั้นเอาไว้ เธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่อุ่นร้อนของเขา และกลิ่นกายที่คล้ายกับกลิ่นของใบมิ้นท์ที่เธอชอบ มันให้ความรู้สึกสดชื่นในแบบที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ก็นับได้ว่าจูบที่ริมฝีปากของเราไม่ได้แตะสัมผัสกันนี่มันก็..ไม่เลวเหมือนกัน เมื่ออาเมเลียผละใบหน้าของออกไป

คอนราดก็ผุดลุกขึ้นมาในทันที เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน อาจจะเพราะไม่มีใครทำเช่นนี้กับเขามาก่อนในชีวิต เขากำลังพยายามเรียกสติของตัวเองคืนกลับมา อันที่จริงเขาอยากจะวิ่งหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ตอนนี้ดวงตะวันลาลับขอบฟ้าไปแล้ว และที่นี่ก็อยู่ห่างไกลผู้คนมากทีเดียว เขาไม่อาจปล่อยให้เธอเดินกลับไปคนเดียวได้

“กลับกันเถอะ..”

เขากล่าวออกมาโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอเลยสักนิดเดียว อาเมเลียหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงหัวเราะของเธอนั้น มันใสกังวานราวกับเสียงของระฆังแก้ว

เธอเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ เขาก่อนจะฉวยโอกาสที่เขากำลังประหม่าและสับสนคว้าข้อมือของเขามาจับเอาไว้

“กลับบ้านท่านหรือว่าบ้านของข้าคะ..ต้องพูดให้ชัดเจนไม่อย่างนั้นข้าจะคิดเอาเองว่าที่ท่านคอนราดชวนข้ากลับบ้าน..มันไม่ใช่การชวนกลับบ้านธรรมดาๆ ..”

“กลับไปที่แลนโซ ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะแข็งกร้าวแต่เขาก็ไม่ได้สะบัดมือของเธอออกไป

แถมมือของเขายังอบอุ่นมากๆ อีกต่างหาก ให้ตายเถอะหรือว่าเธอจะเป็นคนแบบที่บาสเตียนบอกจริงๆ

“อเมเลียเจ้าน่ะมันเป็นคนใจง่าย”

เพราะว่าในยามนี้เธอรู้สึกใจเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอกยังไงอย่างนั้น ทั้งๆ ที่จะมาทำให้เขารักเธอ แต่เธอกลับจะมาตกหลุมรักในความไร้เดียงสาของท่านแกรนด์ดยุคซะนี่..

เขาเดินมาส่งเธอที่ด้านหน้าคฤหาสน์แลนโซ ก่อนจะรีบปลีกตัวออกไปเพื่อไม่ให้ใครเห็น

“ขอบคุณนะคะ..แล้วก็คืนนี้ขอให้ท่านฝันดี หากท่านหลับแล้วข้าจะเข้าไปหาท่านในฝันนะคะ..”

คอนราดมองอาเมเลียอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะรีบเดินจากไป เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่ เขาที่เคยใจแข็งและไม่หวั่นไหวกับสตรีใด กลับมาสั่นไหวกับสหายของลูกชายอย่างนั้นหรือ? แถมนั่นคือบุตรีของท่านเอซที่เรานับถือกันเป็นพี่ชาย..

กับอาเมเลียไม่ได้อย่างเด็ดขาด! ตั้งสติหน่อยสิคอนราด

อาเมเลียเดินเข้ามาด้านในคฤหาสน์แลนโซ เธอพบเจอพี่อารินั่งรอเธออยู่ที่ห้องรับรอง

“กลับดึกนะเมล”

อาเมเลียส่งยิ้มให้กับพี่สาว

“พี่มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ ถึงได้มานั่งรอข้าเช่นนี้”

อาริส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่นอนไม่หลับน่ะ ทางตระกูลโนลันส่งบัตรเชิญเข้าร่วมงานล่าสัตว์มาแล้วนะ พี่สั่งตัดชุดให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว เป็นชุดเดรสในแบบที่เจ้าชอบ”

“อ่า..ครั้งนี้ข้าจะลงแข่งด้วยค่ะ จะไม่นั่งรอเหมือนครั้งที่ผ่านๆ มา เพราะอย่างนั้นพี่ช่วยสั่งตัดชุดล่าสัตว์ให้ข้าหน่อยนะคะ”

เมื่อกล่าวจบอาเมเลียก็แย้มยิ้มออกมา การที่สตรีเข้าร่วมงานล่าสัตว์นั้นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับออร์วิล และครั้งนี้เธอจะต้องสร้างสถานการณ์ที่ยิ่งใหญ่เพื่อจะให้ท่านแกรนด์ดยุคแต่งงานกับเธอให้ได้

เขาคือสุภาพบุรุษและคือเจ้าเมืองออร์วิล เขาไม่มีทางจะทำลายเกียรติของเธอด้วยการปฏิเสธหรอก

มันไม่มี..ทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว เท่าที่อาเมเลียคิดได้ เธอไม่อยากบังคับเขาเหมือนกัน อยากจะค่อยๆ สร้างความสัมพันธ์เพื่อให้ความรู้สึกของเรามันตรงกันก่อน แล้วหลังจากนั้นค่อยแต่งงานแต่กับพี่สาวของเธอ..พี่อาริรอนานมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

“เมล พี่ไม่อยากให้เจ้าทำเช่นนั้น อย่าฝืนตัวเองมากเกินไปเพื่อพี่เลย พี่มีความสุขดีและการตายสำหรับเรา เจ้าก็รู้ว่ามันไมได้น่ากลัวเลยสักนิดเดียว”

“แล้วถ้าหากว่านี่คือครั้งสุดท้ายล่ะคะ หากว่านี่คือโอกาสครั้งสุดท้ายของเรา..นั่นหมายความว่าชีวิตของเราทั้งสองคนจบเห่แบบจริงๆ ยังมี..เรื่องราวมากมายที่ข้าอยากจะทำในตอนอายุมากกว่า 25 ข้าอยากมีลูก อยากไปเที่ยว อยากจะมองดูลูกของข้าค่อยๆ เติบโต..ข้าไม่อยากตายอีกแล้วนะพี่”