บทที่ 2 รอยยิ้มกระแทกใจ ไม่เคยหลงใครต้องมาหลงเธอ

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วสำหรับการเปิดเทอมในภาคเรียนที่สอง เด็กหญิงตัวน้อยมัดผมเปียแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนเรียบร้อยลงมาจากรถยนต์คันหรูของผู้เป็นอาด้วยรอยยิ้ม เด็กหญิงยกมือไหว้ลาคุณอาหนุ่มก่อนที่จะเดินเข้าโรงเรียน ที่หน้าประตูโรงเรียน ณ เวลานี้มีคุณครูเจ้าขาคนสวยเป็นครูเวรคอยรอรับนักเรียนอยู่เพียงลำพัง เด็กหญิงเห็นเข้าจึงส่งยิ้มหวานไปให้คุณครูประจำชั้นก่อนที่จะยกมือน้อยพนมมือไหว้อย่างอ้อนน้อม

“สวัสดีค่ะคุณครูเจ้าขา” เด็กหญิงเปล่งเสียงออกไปหลังจากยกมือไหว้เสร็จ

“สวัสดีค่ะน้องน้ำหวาน มาแต่เช้าเชียว” เจ้าขารับไหว้เด็กหญิงตัวเล็กก่อนที่จะเอ่ยทักทายกลับเช่นกัน

“คุณอาณดลของน้องน้ำหวานรีบไปดูร้านน่ะค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยตอบคุณครูคนสวยก่อนที่จะชี้ไปที่รถของอาหนุ่มที่ยังคงจอดอยู่เพื่อรอดูว่าเธอเข้าโรงเรียนไปเรียบร้อยแล้ว ซึ่งตอนนี้เขากำลังมองมาที่เธอพอดี คุณครูสาวโค้งศีรษะให้เล็กน้อย ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานให้ตามมารยาท ณดลรู้สึกตาพร่า ใจเต้นแรงไปชั่วขณะ ก่อนที่จะได้ยินเสียงแตรดังขึ้นจากรถคันหลัง เขาจึงรีบขับรถออกไปโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองด้านหน้าโรงเรียนอีกเลย ณดลรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับตนเองย้อนเวลากลับไปตอนอายุ14ที่เพิ่งเริ่มริรักใครสักคน คุณอายังหนุ่มได้แต่ยิ้มให้กับความคิดของตนเอง แต่พอนึกถึงรอยยิ้มหวานๆของคุณครูคนสวยคนนั้นที่ส่งยิ้มมาให้ก็ทำให้หัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวกับใครมานานรู้สึกเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ

“โอ้ย เป็นอะไรไปวะไอ้ดล” ชายหนุ่มบ่นกับตนเองก่อนที่จะส่ายศีรษะเล็กน้อยและตั้งใจขับรถไปยังร้านอาหารของตนที่สาขาในเมือง รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลาทุกทีที่นึกถึงรอยยิ้มหวานๆของเธอคนนั้น หวานจนเขาอยากมองมันทุกวัน

หลังจากเข้าแถว เคารพธงชาติเสร็จแล้ว นักเรียนทุกระดับชั้นก็แยกย้ายกันเข้าห้องเรียนดังเช่นทุกวัน วันนี้ห้องของน้ำหวานนั้นมีเรียนกับครูประจำชั้นถึง2ชั่วโมง เด็กๆต่างดีใจเพราะตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาครูเจ้าขาสอนสนุกและใจดีมาก เด็กๆทั้ง3ชั้นปีจึงมีความสุขที่จะได้เข้าเรียนกับเธอ

“นักเรียนเคารพ” เด็กหญิงตัวน้อยลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยนำให้เพื่อนแสดงความเคารพคุณครูดังเช่นที่ทำกันทุกครั้งที่มีคุณครูเข้ามาสอนในห้อง

“สวัสดีค่ะ/ครับคุณครู” เด็กน้อยทั้งหมดยืนขึ้นก่อนที่จะยกมือไหว้และกล่าวสวัสดี

“สวัสดีค่ะนักเรียนที่น่ารักของครูทุกคน เอาล่ะนั่งลงได้จ่ะ” เสียงหวานทักทายกลับพร้อมรอยยิ้ม เด็กน้อยทุกคนทำตามอย่างว่าง่าย เสียงคุยกันที่ดังจอแจอยู่เมื่อครู่ ก่อนที่เจ้าขาจะเข้าห้องมาก็เงียบลงตามไปด้วย เด็กน้อยสนใจคุณครูเจ้าขากว่าคุณครูคนอื่นๆ เพราะคุณครูเจ้าขาทั้งสวย ใจดี และที่สำคัญสอนหนังสือสนุก เจ้าขาเริ่มต้นทักทายเด็กๆเพื่อให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายในการเรียน ก่อนที่จะเริ่มบทเรียนตามหลักสูตร

วันนี้ทั้งวัน ณดล เอาแต่นึกถึงภาพใบหน้าและรอยยิ้มหวานๆของคุณครูสาวคนสวยที่หลานสาวตัวน้อยของเขายืนทำความเคารพเมื่อเช้า แถมเธอยังเผื่อแผ่รอยยิ้มมาให้เขาอีกด้วย ‘เธอเป็นใครกันนะ ทำไมเธอทำให้ฉันไม่เป็นอันทำอะไรอย่างนี้รอยยิ้มหวานๆของเธอมันช่างกระแทกใจฉันจริงๆ’ เขาได้แต่นั่งคิดในใจขณะที่เข้ามาในร้านอาหารที่เป็นกิจการงานของตน นอกจากเขาจะเป็นเจ้าของร้านอาหารชื่อดังที่มีอยู่ตามห้างสรรพสินค้าทั่วประเทศแล้ว เขายังรับหน้าที่เป็นเชฟเองเป็นบางครั้งอีกด้วย แม้จะไม่ได้ทำทุกวัน แต่เขาก็มีตารางเวลาสำหรับตนเอง

“บอสคะ บอสคะ” เสียงของเลขาสาวร้องเรียกชื่อเขาหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าบอสหนุ่มจะได้ยิน จึงเดินไปสะกิดบ่า

“ฮะ อะไรนะ ว่าไงนะ” ณดลสะดุ้งและหลุดจากห้วงความคิดของตนทันที

“กุ้งเรียกบอสตั้งหลายครั้งแล้วค่ะ แต่บอสก็ไม่ตอบสักที กุ้งเลยต้องมาสะกิด” สาวร่างท้วมที่ทำหน้าที่เป็นเลขาของเขาเอ่ยขึ้นพร้อมทำหน้าสงสัยกับอาการของเจ้านาย

“โทษที พอดีกำลังคิดอะไรเพลินๆ ว่าไงกุ้ง มีอะไร” เขาถามขึ้นทันทีและแกล้งตีสีหน้าขรึมจนผู้เป็นเลขาอดที่จะขำเจ้านายของตนไม่ได้ เธอไม่เคยเห็นเขาเหม่อแบบนี้มาก่อนจึงแอบแปลกใจนิดๆกับท่าทีของเจ้านาย

“คือเมนูใหม่น่ะค่ะ บอสจะให้ทางร้านเริ่มเลยไหมคะ” นอกจากเขาจะเป็นเชฟ เจ้าของร้านอาหาร เขาก็ยังเป็นคนที่คิดค้นเมนูอาหารให้กับร้านของตนเองอีกด้วย นั่นเลยทำให้ร้านอาหารของเขามีอาหารที่แตกต่างจากร้านอื่นพอสมควร

“อืม จัดการสิ้นเดือนนี้เลย เดี๋ยวผมจะไปทำเองที่สาขาแรก” เขาบอกเลขาก่อนที่จะก้มอ่านเอกสารในมือ

“ได้ค่ะบอส กุ้งขอตัวก่อนนะคะ” เลขาสาวบอกเจ้านายหนุ่มพอเขาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตเธอจึงเดินออกจากห้องไป

พอได้เวลาเลิกเรียนชายหนุ่มก็เดินทางไปรับหลานสาวของตนที่โรงเรียน ถึงแม้ที่บ้านจะมีฐานะพอสมควรแต่เขาก็ไม่ได้เลือกโรงเรียนที่หรูหราให้กับหลานของตน เขาเห็นว่าโรงเรียนรัฐบาลแห่งนี้สอนหนังสือดี จากที่ได้ยินจากพี่ๆที่ทำงานหลายๆคน กับบรรดาเหล่าลูกค้าที่ร้านเขาจึงตัดสินใจให้หลานเข้าเรียนที่นี่ แล้วก็ไม่ผิดหวัง หลานเขาเป็นเด็กหัวไว จะเรียนที่ไหนเขาก็คิดว่าเหมือนกัน

“คุณครูเจ้าขา ตรงนี้หนูไม่เข้าใจค่ะ ทำแบบไหนหรอคะ” เด็กหญิงพิชญ์สินี หรือน้องน้ำหวานเอ่ยถามเธอขึ้นขณะที่นั่งรอผู้เป็นอามารับ คุณครูสาวยิ้มให้ลูกศิษย์ตัวเล็กอย่างเอ็นดู

“ให้น้องน้ำหวานโยงเส้นจับคู่คำที่ใช้อักษรขึ้นต้นของพวกนี้นะคะ ครูจะยกตัวอย่างให้ดูค่ะเช่น อันนี้รูปกล้วยใช่ไหมคะ ภาษาอังกฤษของกล้วยคือคำว่าอะไรเอ่ย” คุณครูสาวยกตัวอย่างก่อนที่จะถามเด็กหญิง

“บานาน่าค่า” เด็กหญิงตัวน้อยตอบอย่างฉะฉานแทบจะไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ เธออดที่จะชมลูกศิษย์ไม่ได้ ที่บ้านของเด็กหญิงครอบครัวต้องใส่ใจเธอดีแน่นอน เพราะเธอสามารถรู้ในสิ่งที่เพื่อนบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำ

“ใช่ค่ะ แล้วคำว่าบานาน่าใช้ตัวอักษรอะไรเป็นตัวแรกคะ” คุณครูสาวเอียงคอถามลูกศิษย์ตัวน้อย

“ตัว บี ค่ะคุณครูขา” เด็กหญิงตอบ เรียกรอยยิ้มจากครูสาวได้อย่างดี

“ถูกต้องค่ะ เก่งมากเลยค่ะน้องน้ำหวาน ทีนี้ก็ทำข้อต่อไปได้แล้วใช่ไหมเอ่ย” เจ้าขาเฉลยก่อนจะชมลูกศิษย์ตัวน้อย

“ได้แล้วค่ะ ขอบคุณค่ะคุณครูเจ้าขา” เด็กหญิงตัวน้อยตอบครูสาวพร้อมรอยยิ้ม เจ้าขานั่งรอผู้ปกครองเป็นเพื่อนเด็กหญิงเพราะวันนี้โรงเรียนปล่อยก่อนเวลา เด็กๆคนอื่นมีผู้ปกครองมารับไปก่อนแล้ว มีแต่ผู้ปกครองของเจ้าขาที่เดินทางไปทำงานที่นอกเมืองจึงมารับเด็กหญิงช้า

เวลาผ่านไปไม่นาน รถเบนซ์คันหรูสีดำมันเงาก็เคลื่อนเข้ามาจอดตรงลานจอดรถของโรงเรียนซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับรับส่งนักเรียน ณดลลงจากรถก่อนที่จะลงไปรับหลานสาว สายตาสอดส่องไปมาก็มองเห็นหลานสาวตัวน้อยของตนนั่งอยู่กับคุณครูคนสวยคนเมื่อเช้านี้ อาการประหม่าเกิดขึ้นกับตนโดยไม่รู้ตัว เขาเดินกลับไปส่งกระจกในรถดูความเรียบร้อยของตนก่อนที่จะเดินตรงไปที่สองสาวต่างวัยที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณครูเสียเวลา” เสียงทุ้มนุ่มเรียกสายตาของเจ้าขาให้เงยหน้ามองบุคคลที่มาใหม่ เด็กหญิงจำเสียงของอาหนุ่มได้เลยเอ่ยสวัสดีพร้อมยกมือไหว้

“คุณอาณดล สวัสดีค่ะ” เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยทักทายคุณอาสุดหล่อ

“สวัสดีค่ะผู้ปกครองของน้องน้ำหวาน” ครูสาวแอบประหม่ากับสายตาคมของเขาที่จ้องมองมาที่เธอไม่น้อย สายตาคมที่สามารถสะกดให้เธอมองไปที่เขาอย่างห้ามใจได้ยาก รอยยิ้มปรากฎที่มุมปากของชายหนุ่ม

“นี่คุณครูเจ้าขาค่ะคุณอา คุณครูประจำชั้นของน้องน้ำหวานเอง” เด็กหญิงตัวน้อยรีบแนะนำคุณครูคนสวยให้คุณอาหนุ่มได้รู้จัก

“สวัสดีครับ คุณครูเจ้าขา ผมณดลครับ ยังไงผมฝากดูแลน้องน้ำหวานด้วยนะครับ” ชายหนุ่มทักทายก่อนที่จะส่งยิ้มให้กับเธอ ลักยิ้มข้างแก้มของชายหนุ่มทำเอาคุณครูสาวอดที่จะมองมันไม่ได้ เขาหล่อ น่ารัก เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยาย แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาต่อหัวใจดวงน้อยของเธอเสียจริง

“ได้ค่ะ ดิฉันยินดีดูแลเด็กๆทุกคนเป็นอย่างดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบคนที่มองหน้าเธออย่างไม่ละสายตาจนเธออดที่จะเขินไม่ได้เลยกระแอมขึ้นเล็กน้อย เขาจึงรู้สึกตัวว่าตนมองใบหน้าหวานตรงหน้านานเกินไป

“ถ้างั้น ผมขอตัวพาน้องน้ำหวานกลับก่อนนะครับ” เสียงทุ้มบอกคุณครูสาว

“ค่ะได้ค่ะ น้องน้ำหวานสวัสดีค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ อย่าลืมการบ้านนะจ๊ะ” คุณครูสาวนั่งลงไปเอ่ยลาลูกศิษย์ตัวน้อย น้องน้ำหวานยกมือไหว้ลาคุณครูก่อนที่จะเดินจูงมือไปกับผู้เป็นอา เจ้าขามองอยู่สักครู่จึงเดินกลับห้องเรียนไป

ขณะที่อยู่ในรถอาหนุ่มอดที่จะเอ่ยถามหลานสาวเกี่ยวกับคุณครูคนสวยไม่ได้

“น้องน้ำหวานคะ คุณครูเจ้าขาเพิ่งย้ายมาหรือคะ ก่อนหน้าไม่ใช่ครูคนนี้ใช่ไหม” สาวน้อยมองอาการของคุณอาหนุ่มอย่างงงๆ ก่อนหน้านี้ไม่เห็นคุณอาของเธอจะมาสนใจเรื่องคุณครูในโรงเรียน ทำไมคราวนี้ถึงอยากรู้เรื่องคุณครูคนสวยของเธอจัง

“ใช่ค่ะ คุณครูเจ้าขาเพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัด คุณครูคนเก่าย้ายไปแล้วค่ะ ครูเจ้าขามาสอนน้องน้ำหวานเกือบสองอาทิตย์แล้วค่ะคุณอา” เด็กน้อยตอบขณะเปิดแทปแลตดูการ์ตูนที่ตนชื่นชอบ ถ้าเป็นช่วงเวลาที่อยู่บนรถณดลไม่ห้ามที่หลานสาวจะสนใจสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้ แต่ถ้าอยู่ที่บ้านแล้ว น้ำหวานจะเป็นเด็กดีและพูดอะไรเข้าใจง่ายเสมอ เขาไม่เคยรู้สึกเหนื่อยที่ต้องเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับหลานสาวตัวน้อยคนนี้เลย แต่ถ้ามีใครสักคนมาช่วยแบ่งเบาเขาบ้างก็คงดี ปากหนายกยิ้มขึ้นเมื่อคิดถึงรอยยิ้มหวานๆที่กระแทกใจเขาจังๆ เขาต้องทำอะไรสักอย่างเสียแล้วสิ เพราะเขารู้สึกว่าตนตกหลุมรักคุณครูสาวเข้าให้แล้ว