จอมมารตกบ่วงรัก บทที่1.มหานครแห่งแฟชั่น 3/4

“เจ้ปลามีธุระอะไรกับอรคะ?”

“แหมๆ ฉันกะแล้วว่าหล่อนต้องไม่หลับไม่นอน” เสียงแหวแฝงความเอ็นดู

“อรตื่นเต้นนี่คะ”

“ยะ ฉันรู้ คนแอคทีฟอย่างหล่อนนอนไม่หลับหรอก ฉันเลยมีงานให้ทำ” ลอออรเป็นเด็กสาวหัวไวและเข้าตาเจ้ปลามาตั้งแต่แรก หญิงตรงหน้าซื่อและไร้มารยา เจ้ปลาเลยรู้สึกเอ็นดู ไม่เหมือนกับสาวๆ คนอื่นๆ ที่มีทีท่าระริกระรี้ จุดประสงค์ของแม่พวกนั้นไม่ได้ตั้งใจมาเก็บเกี่ยวประสบการณ์หรอก ใครก็รู้ แต่ละนางพุ่งเป้าไปที่CEO ของซาลูทั้งนั้น

แม้แต่เจ้ปลาเอง ยังใจวิบวับทุกครั้งที่ได้ประจันหน้ากับชายผู้นั้นเลย

นับประสาอะไรกับผู้หญิงพวกนี้เล่า

“เจ้จะให้อรทำอะไรคะ” ประกายตาลอออรวิบวับ

“คนที่ซาลูให้เข้าไปรับแผนงานตอนนี้ แต่เจ้เมื่อยขี้เกียจไปเอง อรไปเอาให้เจ้หน่อยได้ไหมล่ะ”

เจ้ปลารู้ดีภาษาฝรั่งเศสของลอออรถึงระดับไหน ในเมื่อคัดมาเองกับมือ แถมลอออรดูน่าไว้ใจที่สุดในบรรดาเด็กฝึกงานที่พามาทั้งหมด

“ได้ค่ะ อรไปได้”

เจ้ปลาหัวเราะหึๆ กับอาการกระตือรือร้นของลอออร แววตาโชนแสงนั่นระยิบระยับชวนมอง คงเป็นสิ่งเดียวในตัวลอออรที่เป็นเสน่ห์ดึงดูด ดวงตากลมโตใสกระจ่าง ไร้จริตและใสซื่อ

“อย่าให้หลงทางล่ะ รู้ใช่ไหมต้องไปที่ไหน” เจ้ปลาถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

ลอออรพยักหน้ารัวๆ แค่คิดว่าจะได้ออกไปด้านนอกก็ตื่นเต้นแทบบ้า

“นี่โทรศัพท์เจ้ พอไปถึงก็โทร. หาคุณทิโมธีน่ะ เขารอเอาเอกสารให้”

เจ้ปลาส่งโทรศัพท์ของตนเองให้ พร้อมกับย้ำกับลอออรอีกครั้ง

ลอออรพยักหน้ารับ เธอรีบออกจากห้องพักเพื่อไปรับเอกสารแทนเจ้ปลา มีความตื่นเต้นวิ่งพล่านในเส้นเลือดนี่นับเป็นครั้งแรกที่เธอกำลังเดินท่อมๆ อยู่ในเมืองใหญ่อย่างปารีส ผู้คนหลายสัญชาติเดินสวนกันจนตาลาย ลอออรมองหารถประจำทางเพื่อโดยสารไปที่ซาลู เธอสาวเท้าเดินตรงไปที่จุดจอดรถประจำทาง ใช้เวลารอไม่นานเลยสำหรับรถประจำทางสายที่รอแล่นเข้ามาจอด

เธอเดินตามผู้โดยสารคนอื่นขึ้นไปด้านบน หลังชำระค่าโดยสารลอออรกวาดตามองหาที่นั่ง เธอได้ที่นั่งติดกระจกค่อนไปทางด้านหลัง ผู้โดยสารท่านอื่นนั่งเงียบๆ คงเป็นความเคยชินของพวกเขา แต่ลอออรไม่ เธอตื่นเต้นจนหัวใจแทบระเบิด ทิวทัศน์สองข้างทางทำให้เธอตื่นตาตื่นใจ ลอออรรีบพิมพ์ภาพเหล่านั้นไว้ในความทรงจำ

มันไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหรอกที่เธอจะมาเยือนฝรั่งเศสหรอก ตราบใดที่ความฝันของเธอยังไม่สัมฤทธิผล

สมุดเล่มเล็กที่ลอออรมักจะจดบันทึกความประทับใจของตัวเองลงไป เธอล้วงออกมาสเกตสิ่งที่ผุดขึ้นมาในสมอง เพราะบางทีเธออาจจะใช้สิ่งเหล่านี้สานฝันเพื่อตัวเอง

ประสบการณ์ลอออรยังน้อย เธอยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ แต่ลอออรไม่เคยท้อ คงมีสักวันแหละที่เธอจะเดินไปถึงจุดหมาย

บิลบร์อดบนอาคารหลังใหญ่กำลังฉายภาพของใครบางคน แปร่งๆอรมองตาค้าง ชายผู้นั้นมีเสน่ห์เสียจนเธอเกือบลืมหายใจ เขาไม่ใช่ใครเลย ผู้ชายคนนั้นคือเควิน ดิดิเย่ร์ ขาสวมชุดสีดำเป็นประจำ แต่ไม่เหมือนคนอื่นหรอก ทุกชุดที่เควินใส่ถูกออกแบบตัดเย็บจากดีไซเนอร์มือดีของซาลู หากเควินไม่ใช่CEO เขาเอาดีทางการเดินแบบก็คงทำเงินให้เควินไม่น้อย

แต่เพราะเควินมีสมองมากกว่าความหล่อเหลา เขาเป็นผู้บริหารที่มองการณ์ไกล เควินเดาความชอบของผู้หญิงถูกเสมอ เขารู้ใจพวกเธอ เหมือนกับไปนั่งอยู่กลางใจ

ท่าทางเคร่งขรึมของเขาเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ได้ตลอด แต่การเข้าถึงเขานั้นเป็นการยาก ชายผู้นั้นงานยุ่งแทบไม่มีเวลาส่วนตัว

ซาลูสร้างเมล็ดเงินมหาศาลให้กับเขา แต่เควินก็ยังขยันทำงานทุกวัน เขาทำงานเหมือนกลัวว่าตัวเองจะจากโลกนี้ไปในวันนี้พรุ่งนี้ คนในปารีสรู้ดี แต่ไม่มีใครห้ามเขาได้สักคน เควินกโหมทำงานหนัก แต่เวลาและความเหนื่อยล้ากลับทำร้ายเขาไม่ได้

ผู้ชายอายุสี่สิบบวกคนนี้ ยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม