ตอนที่ 2

“เอ็งลองพยายามดูก่อน...แต่ยังไงข้าก็จะมารอแน่ๆ”

เสือเมฆตอบออกมาอย่างคนที่เมินเฉยและเย็นชาต่อศีลธรรมทั้งปวง ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านแม้หล่อนเพิ่งบอกชัดเจนว่ามีผัวแล้ว

เสือเมฆช้อนร่างของดาวเรืองขึ้นมากอดในท่าที่หล่อนหันหน้าคร่อมลำตัวของเขา ดุ้นเนื้อใหญ่ยาวยังเสียบคาไม่หลุด

“ปล่อยเถอะ...ข้าจะกลับบ้านแล้ว”

ดาวเรืองว่า ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ปล่อยร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวให้ลงยืนในน้ำใสแจ๋วด้วยเท้าของตัวเอง

“ข้าไปล่ะ...”

มือเรียวของดาวเรืองเอื้อมขึ้นไปลูบแก้มระคายเคราของเขาด้วยความลืมตัว ราวกับต้องการจะมองใบหน้าของเสือเมฆให้ชัดๆ ว่าเขาคือเสือร้ายคนเดียวกับที่ผู้คนร่ำลือว่าโหดเหี้ยมจริงๆ หรือ?

นิ้วเรียวเกลี่ยไล้หยาดเหงื่อที่พรมพราวอยู่ทั่วหน้าผากกว้างของเขา ความอาลัยอาวรณ์ในกันและกันแสดงออกมาอย่างเปิดเผยจากดวงตาที่สบกันไปมา

“ข้าจะเดินไปส่งเอ็งที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน”

ตอนนั้นความมืดได้ปกคลุมลงมาแล้ว เขารู้สึกเป็นห่วงที่ต้องปล่อยให้หญิงสาวเดินกลับไปคนเดียว

“ไม่ต้อง...”

ดาวเรืองส่ายหน้า จากนั้นก็รีบคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาสวม รีบเดินออกมาจากเวิ้งน้ำตก บอกตัวเองให้รีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด หลังจากเผลอไผลปล่อยชีวิตให้ล่องไหลไปตามอารมณ์และความต้องการทางเพศที่มักจะเอาชนะเหตุผลและศีลธรรมได้เสมอ

ดาวเรืองหารู้ไม่ว่าเสือเมฆเป็นห่วงมาก เขาแอบตามมาส่งโดยที่หล่อนไม่รู้ตัว ตามมาจนมั่นใจว่าดาวเรืองกลับถึงหมู่บ้านไทรงามอย่างปลอดภัย

เมื่อดาวเรืองกลับมาถึงบ้าน หญิงสาวต้องพบกับความแปลกใจเมื่อเห็นจำปาผู้เป็นมารดากำลังนั่งสนทนาอยู่กับพรานยอดซึ่งเป็นพรานมือฉมังอีกคน เขาเป็นเพื่อนรักกับพรานบุญผู้เป็นบิดาของหล่อนที่หายสาบสูบเข้าไปในป่า หลังจากเข้าป่าล่าสัตว์เมื่อสองปีก่อนแล้วก็ไม่กลับออกมาอีกเลย

“มีเรื่องอะไรกันหรือจ๊ะแม่”

ดาวเรืองถามเมื่อก้าวขึ้นบันไดมาถึงชานเรือน หล่อนพยายามทำซุ่มเสียงให้ราบเรียบเป็นปกติ เพื่อกลบเกลื่อนพิรุธในแววตา หลังจากได้แอบสร้างความทรงจำอันเร่าร้อนไว้กับเสือเมฆมาหมาดๆ

“พรานยอดบอกว่ามีคนเห็นชายลึกลับในป่า...เท่าที่ได้ฟังมาว่าชายคนนั้นมีรูปร่างสูงโปร่ง หน้าผากเถิก คิ้วเข้ม ฟังดูเหมือนพ่อเอ็งไม่มีผิด”

จำปาบอกตามที่ได้รู้จากปากของพรานยอดที่อุตส่าห์เอาข่าวดีมาบอกหล่อนจนถึงเรือน

“แต่พ่อหายไปนานถึงสองปีแล้วนะจ๊ะ...แล้วถ้าเป็นพ่อจริงๆ ถ้ามีคนเห็นจริงๆ ทำไมไม่ช่วยพ่อออกมาจากป่าล่ะ”

ดาวเรืองตั้งข้อสังเกต พรานยอดรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ก็พ่อเอ็งวิ่งหนีเตลิดกลับเข้าไปในป่า ไม่ยอมตามพรานกลุ่มนั้นออกมาน่ะสิ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าหลงป่าอยู่นานจนเกิดอาการฟั่นเฟือน สมองจดจำอะไรไม่ได้อีกแล้ว และบางทีอาจเป็นเพราะว่าโดนอาถรรพ์มนตร์ไพรหรือผีป่าเล่นงานจนเป็นบ้า”

พรานยอดสันนิษฐาน

“โธ่...พรานบุญช่างน่าสงสาร”

จำปาน้ำตาซึม ตอนนั้นหล่อนตั้งใจแน่วแน่แล้วว่ายังไงก็จะตามหาสามีให้เจอ หล่อนต้องหาทางช่วยเขาออกมาจากป่าให้ได้

“เอ็งช่วยออกตามพรานบุญทีเถอะ...ข้าขอร้อง จะเอาค่าจ้างค่าแรงเท่าไรก็ว่ามาเถอะพรานยอด”

จำปาคิดว่ามันคงเป็นหนทางเดียวที่พรานยอดจะเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยสามีของหล่อนออกมาจากป่า

“พรานบุญเป็นเพื่อนรักของข้า มีหรือที่ข้าจะไม่อยากช่วยเพื่อน...แต่ขอข้าตัดสินใจก่อนได้ไหม เพราะว่าข้าเองก็เพิ่งออกมาจากป่าได้แค่สองสามวัน ตอนนี้ยังไม่อยากกลับเข้าไปอีก”

พรานยอดให้เหตุผล

“ป่าแถวนั้นมีอาถรรพ์ใช่ไหมพรานยอด”

จำปารับรู้ได้ในน้ำเสียงลังเลของเขา ด้วยหล่อนเองก็เคยได้ยินมาว่าน้อยคนนักที่พลัดหลงเข้าไปในป่าแถบนั้นจะรอดกลับออกมา

“ใช่...พรานทุกคนต่างก็หวาดกลัว พากันเรียกป่าบริเวณนั้นว่าหุบเขาสูบวิญญาณ”

พรานยอดว่า จำปาทำหน้าหนักใจ

“หมดธุระแล้ว...เห็นทีว่าข้าคงต้องขอตัวกลับ”

พรานยอดชะเง้อมองไปนอกเรือน ตอนนี้เป็นเวลาหัวค่ำ

“มืดค่ำแล้วนะ...กินข้าวเย็นแล้วนอนค้างที่นี่สักคืนไม่ดีหรือจ๊ะ...รุ่งขึ้นค่อยกลับ คืนนี้เราอาจได้คุยกันเรื่องหาหนทางช่วยเหลือสามีของข้า”

จำปาออกความเห็น พรานยอดเหลือบมองตาหล่อนแวบหนึ่ง ครั้นแล้วก็เอ่ยออกมาว่า

“เอ็งคิดดีแล้วหรือที่ชวนข้าค้างคืน...”

พรานยอดจ้องตาหล่อนไม่ลดละ

“ทำไมล่ะจ๊ะ...”

“ใครรู้เข้าเอ็งจะเสียหาย”

พรานยอดว่า

“นังดาวเรืองลูกสาวข้าก็อยู่ทั้งคน เราไม่ได้อยู่กันสองต่อสองเมื่อไรล่ะ”

เหตุผลของจำปาน่าฟัง

“มันก็จริง...แต่ข้ารู้มาว่ากำนันเสือเทียวมาจีบเองจนออกนอกหน้า ผู้คนทั้งหมู่บ้านรู้กันทั้งนั้นว่ากำนันเสือคิดยังไงกับเอ็ง”

อันที่จริงพรานยอดอยากค้างคืนที่บ้านของหล่อน เขาจึงโยนหินถามทาง ถามเหมือนทดสอบใจของจำปาว่าคิดยังไงกับกำนันเสือ

“ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของกำนันเสือสิจ๊ะ...ชีวิตเป็นของข้า ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาหึงหวงข้า...ถ้าอยากมีผัวใหม่มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของข้าว่าจะเอาใครทำผัว”

จำปากล่าวไม่อ้อม บอกเป็นนัยให้พรานยอดสบายใจ จากนั้นก็สั่งให้ดาวเรืองหุงหาอาหารต้อนรับนายพรานผู้เป็นสหายเก่าของสามี ตอบแทนที่เขาอุตส่าห์นำข่าวดีมาบอกว่าสามีของหล่อนอาจจะยังมีชีวิตอยู่

กลางดึก หลังจากนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายมาพักใหญ่ๆ จำปาก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอน เดินออกมาที่นอกชาน ตอนนั้นจึงได้พบว่าพรานยอดออกมานั่งสูบยาเส้นอยู่ที่นอกชาน