บทที่ 1สละชีวิตสังเวยความรัก

บทที่ 1 สละชีวิตสังเวยความรัก

ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่แสนสดใส ณ สำนักปราณเซียนสวรรค์ที่เคยสวยงามดังสรวงสวรรค์ตอนนี้กลายเป็นสนามการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างศิษย์ในสำนักกับเหล่านักฆ่า...จางหมี่เฝ้ามองหลี่หยางเสวียนศิษย์พี่ในสำนักปราณสวรรค์ และเขายังเป็นชายผู้ที่นางนั้นหลงรักมาตลอดหลายปี ตอนนี้เขากำลังยืนต่อสู้เคียงข้างไป่เหลี่ยนฮวาศิษย์น้องของนาง หัวใจของจางหมี่แหลกสลาย นางรู้ดีว่าความรักของนางไม่มีวันสมหวังเสียแล้ว เพราะในสายตาของหลี่หยางเสวี่ยนนั้นมีเพียงศิษย์น้องไป่เหลี่ยนฮวาเท่านั้น

จางหมี่เฝ้าติดตามหลี่หยางเสวียนมาหลายปีนางแอบมองเขา แอบรักเขามาตลอด ร่วมทุกข์ร่วมสุข ต่อสู้เคียงข้าง ปกป้องเขาจากอันตราย แม้จะรู้ดีว่าเขามองนางเป็นเพียงแค่ศิษย์รวมสำนักเท่านั้น เขาไม่มีวันหันมามองนางในฐานะคนรัก

และวันนี้ทุกอย่างได้จบลงแล้ว…เขาได้เลือกแล้ว เขาเลือกหญิงสาวคนนั้นไป่เหลี่ยนฮวา หัวใจของจางหมี่เจ็บปวดจนแทบหยุดหายใจ น้ำตาไหลรินอาบแก้มนวลของนาง นางหลงลืมสิ้นแล้วทุกอย่าง วันนี้เช่นกันที่นางตัดสินใจจะทำสิ่งสุดท้ายเพื่อเขา

จางหมี่คว้าดาบขึ้นมาแววตาของนางเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นพุ่งไปที่กลุ่มของนักฆ่าที่กำลังต่อสู้กันอยู่กับศิษย์ของสำนักของนาง ขณะที่นางกำลังต่อสู้อยู่กับสองนักฆ่านั้นสายตาของนางก็มักไปมองไปที่หลี่หยางเสวียนเสมอด้วยความเป็นห่วงเขา

ฉับพลั้นนั้นหลี่หยางเสวียนก็พลาดท่าให้กับนักฆ่าชุดดำที่กำลังยกดาบเตรียมจะฟันลงไปที่เขา จางหมี่พุ่งออกมาจากคู่ต่อสู้ของตัวเองเพื่อมาป้องกันเขาอีกครั้งและครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ดาบของนักฆ่าจะแทงที่หลี่หยางเสวียน ดาบของนางสามารถปัดดาบที่กำลังจะแทงหลี่หยางเสวี่ยนออกไปได้ แต่ทว่าตัวของนางกลับถูกดาบของนักฆ่าอีกสองคนนั้นแทงเข้ามาที่ด้านหลังทันที

“อ๊ากกกก!!!”

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของนางดังขึ้น นางหันกลับมาฟาดกระบี่ในมือใส่นักฆ่าทั้งสองทำให้พวกมันจำต้องกระโดดถอยออกมาจากวิถีกระบี่ จางหมี่ตอนนี้กำลังใช้กระบี่ในการประคองตัวเอง เลือดของนางไหลทะลักออกมาจากบาดแผลที่ถูกแทง นางค่อยๆ เดินมาที่เขาและยืนเอาตัวเองบังเขาเอาไว้ ก่อนจะหันไปมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลี่หยางเสวียน มีรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากนางเหมือนจะเย้ยหยันตัวเอง ก่อนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ให้ได้ยินเพียงสองคนว่า

"หยางเสวียน…ข้า... ข้ารักเจ้า!!!"

เสียงของนางสั่นเครือด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลทั้งจากร่างกายและจากหัวใจที่แหลกสลายของตัวเอง

"ข้า…ข้ายอมตายเพื่อเจ้า"

สิ้นเสียงอันแผ่วเบาของนาง ดาบของนักฆ่าก็พุ่งเข้าฟาดฟันลงบนร่างของนางอย่างรุนแรง แรงดาบทำให้นางกระเด็นล้มลงไปกับพื้นกระอักเลือดออกมา

หลี่หยางเสวียนหันขวับ มองดูจางหมี่ด้วยความตกตะลึง เขาตกใจมากที่เห็นนางทำเช่นนั้น นางเอาตัวมาบังดาบให้กับเขา….

"จางหมี่!!!! เจ้าทำอะไร!"

เขาตะโกนลั่น เขาพุ่งเข้าต่อสู้กับนักฆ่าจนกระทั่งพวกมันล่าถอยออกไป จากนั้นก็มีศิษย์ในสำนักหลายคนพุ่งเขามาช่วยพวกเขา หลี่หยางเลวียนรีบพุ่งเข้าไปหาร่างที่นอนจ่มกองเลือดอยู่ของจางหมี่

"ข้า…ข้า..รักเจ้า"

จางหมี่หอบหายใจอย่างลำบาก เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกจากบาดแผล ร่างกายของนางอ่อนแรงลงทุกขณะ แต่แววตาของนางยังคงเต็มไปด้วยความรักและความมุ่งมั่น แม้ในวาระสุดท้าย

"ข้ายอมตายเพื่อเจ้า…" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา สั่นเทา มือของนางสั่นไหวขณะที่ค่อย ๆ ยกขึ้นไปยังใบหน้าของหลี่หยางเสวียน ผู้ชายที่นางรักสุดหัวใจ แม้รักนั้นจะไม่สมหวัง แม้เขาจะไม่เคยมองนางในแบบที่นางปรารถนา แต่ใจของนางยังคงมั่นคงและยอมสละทุกอย่างเพื่อตัวเขา

ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งของนางกำแน่นอยู่ที่ จี้หยก ที่นางพกติดตัวมาตลอด นางไม่เข้าใจว่าทำไมจี้หยกที่พ่อมอบให้ถึงได้ปรากฏขึ้นในมือของนางในเวลานี้ จี้หยกที่เคยอยู่ในมิติของนาง กลับมาอยู่ในมือของนางอย่างลึกลับ นี่เป็นสัญญาณบางอย่างหรือเปล่า? หรือเป็นเพียงความบังเอิญที่เกิดขึ้นในช่วงสุดท้ายของชีวิต?

จางหมี่พยายามเอื้อมมืออีกข้างเพื่อสัมผัสใบหน้าของหลี่หยางเสวียน แม้จะรู้ว่าเวลาของนางใกล้หมดเต็มที แต่เธอก็ยังต้องการสัมผัสเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่แล้ว…มือของนางก็ไม่สามารถเอื้อมไปถึง ผิวสัมผัสอันอบอุ่นของเขายังคงไกลเกินเอื้อม

"ตุบ!

มือของจางหมี่ตกลงกับพื้นพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายที่หลุดร่วงออกจากร่าง เสียงหัวใจของนางหยุดนิ่ง ทิ้งไว้เพียงความเงียบงัน จางหมี่จากไปแล้ว พร้อมกับความรักที่ไม่เคยได้รับการตอบสนอง

หลี่หยางเสวียน คุกเข่าลงข้างกายนาง เขากอดร่างไร้วิญญาณไว้ น้ำตาไหลรินอาบแก้ม

"จางหมี่ ข้าขอโทษ" เขาเอ่ย "ข้าไม่รู้ว่าเจ้ารักข้า".ข้าขอโทษ"

น้ำเสียงของหลี่หยางเสวี่ยนโหยหวนด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

สายลมพัดโชยเสียงร่ำไห้ของหลี่หยางเสวียน ดังก้องไปทั่วลาน…..

ความรักของจางหมี่จอมยุทธสาวผู้มากความสามารถจบลงด้วยความเศร้า แต่นางได้พิสูจน์ความรักของนางที่มีต่อเขาแล้ว นางตายอย่างสงบเพราะนางรู้ว่าชายผู้เป็นที่รักปลอดภัยแล้ว แต่นางกลับหลงลืมไปว่านางไม่ได้มีเพียงหลี่หยางเสวียนเท่านั้นในชีวิต นางยังมีท่านพ่อของนาง จางอี้เฉิงที่ตอนนี้หัวใจแหลกสลายไปแล้วที่เห็นบุตรสาวที่รักต้องมาตายเพื่อความรักแบบนี้….

….ปี 2024...

“ปัง!!”

เสียงกระแทกดังสนั่นกลางถนน รถยนต์คันหนึ่งพุ่งชนเข้ากับบางสิ่งอย่างรุนแรง เสียงเบรกที่ตามมาทำให้ผู้คนบนทางเท้าหยุดชะงัก หันไปมองด้วยความตกใจ

“กรี๊ด!!”

เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นท่ามกลางความสับสน

“มีคนถูกรถชน! มีเด็กนักเรียนถูกรถชน! รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!”

เสียงตะโกนของผู้คนรอบข้างดังขึ้นเมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ ของเด็กสาวนอนนิ่งอยู่บนถนน คนหลายคนรีบวิ่งเข้ามาล้อมรอบ ต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าในขณะนั้นเอง วิญญาณของจางหมี่ที่เคยล่องลอยอย่างไร้จุดหมายหลังจากถูกแทงจนเสียชีวิตในโลกก่อน กำลังถูกดึงเข้าสู่ความเป็นจริงใหม่ นางล่องลอยอย่างไม่รู้เวลาและสถานที่ จนกระทั่งรู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างรุนแรงที่ทำให้ทั้งร่างกายและจิตใจสั่นสะท้าน ความเจ็บปวดที่ไม่อาจห้ามได้พุ่งเข้ามาเหมือนคลื่นซัดเข้าใส่ นางพยายามจะขยับตัว แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง เปลือกตาหนักอึ้งเหมือนถูกกดทับด้วยน้ำหนักมหาศาล

จางหมี่พยายามรวบรวมสติ แต่โลกนี้เต็มไปด้วยความมืดและเสียงรบกวนรอบตัว เสียงแตรอะไรสักอย่างที่ดังมาก เสียงร้องของผู้คน และเสียงหวอรถพยาบาลที่ดังแว่วอยู่ไกล ๆ นางไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหน นางพยายามจะเรียกสติกลับมา มือข้างหนึ่งยื่นออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่สิ่งที่สัมผัสได้นั้นคือความเย็นของ จี้หยกเล็ก ซึ่งไม่รู้ว่ามันตามเธอมาได้อย่างไร ทันทีที่นิ้วของจางหมี่สัมผัสจี้หยก ความรู้สึกคุ้นเคยและอบอุ่นก็หลั่งไหลเข้าสู่ใจเธอ มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอยึดเหนี่ยวไว้ก่อนที่สติจะหลุดลอยอีกครั้ง และทุกสิ่งรอบตัวก็ดับวูบเข้าสู่ความมืดสนิท

***