4 ถ้ารัก(2)

จูบสักพักอ้อยหวานก็ถอนจูบทั้งที่ผมอยากจะจูบเธออยู่แบบนั้น เธอเล่นหอมหวานไปทั้งตัว ผมอยากกินเธอ แต่แล้วเธอก็ถามเรื่องที่ทำผมเสียอารมณ์ “สรุปแล้วมึงเลิกกับมะปรางหรือยัง”

“...เลิกแล้ว” ผมลั่นคำหลอกลวงออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง โกหกเพราะยังอยากจะเชยชมร่างกายหอมหวานนี้ต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าผมจะเบื่อเท่านั้นเอง ใครใช้ให้ไอ้อ้อยมันหอมหวานแบบนี้ล่ะ

“เรื่องจริงใช่ไหม” อ้อยหวานมองหน้าของผมคลับคล้ายคลับคลาว่ากำลังจะจับผิดว่าผมพูดเท็จหรือไม่

“กูเคยโกหกมึงเหรอเตี้ย” ผมหยิบยกและอวดอ้างถึงสิ่งที่เคยทำ ก็ตั้งแต่เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาผมไม่เคยโกหกมันสักครั้ง จะเริ่มมีก็ตั้งแต่เมื่อวานจนกระทั่งตอนนี้ที่คำโกหกของผมเริ่มพรั่งพรูออกมาเรื่อย ๆ โดยที่อ้อยหวานมันไม่น่าเอะใจว่าผมจะกล้าหลอกมัน

“ก็แค่ถามให้แน่ใจ”

“แล้วมึงแน่ใจหรือยัง” หึ ในที่สุดเธอก็เชื่อผม ต้องขอบคุณความดีที่ผมเคยกระทำ เพราะมันสามารถดึงดูดความเชื่อใจได้เป็นอย่างดี

“ยังอะ” เธอพูดพร้อมส่ายหน้าไปมา ผมคิดว่าเธอเชื่อผมนะ ที่ทำอยู่ก็แค่เขินผมเท่านั้นเอง

“กูรักมึง เชื่อเถอะ” ‘แต่แค่เพื่อนนะ’ ประโยคหลังผมเอ่ยในใจ เรื่องนี้ผมไม่ได้โกหก เพียงแค่พูดไม่หมดเท่านั้น

“จริงเหรอ” อ้อยหวานหันมามองหน้าผมอีกครั้ง

“อื้ม จริงสิ”

“ช้าง”

“ครับ”

“...ที่จริงกูก็รักมึง รักมานานแล้ว แต่มึงอะมีแฟน เราก็เป็นเพื่อนกันด้วย กูไม่อยากเสียเพื่อนถึงเลือกที่จะไม่บอก แต่ตอนนี้ที่กูบอกความรู้สึกของกูให้มึงรู้เพราะเรื่องของเรามันลึกซึ้งเกินเลยมามาก ซึ่งมึงก็เลิกกับแฟนไปแล้วใช่ไหม”

“อื้อ”

อ้อยหวานยิ้มให้กับคำโกหกของผมก่อนจะเอ่ย “กูสัญญานะว่ากูจะดูแลมึงให้ดี มึงอย่าทิ้งกูนะ”

“...” ยอมรับตามตรงว่าผมตกใจกับสิ่งที่ไอ้อ้อยมันพูด ผมไม่คิดว่าอ้อยจะรักผม

อ้อยหวานรักผม แต่ผมไม่ได้รักเธอ

ไม่ให้ทิ้งงั้นเหรอ สักวันผมก็คงต้องทิ้งเพราะคนที่ผมรักคือมะปราง ถึงวันนั้นเมื่อไหร่ไม่รู้เลยว่าระหว่างผมกับอ้อยจะเป็นยังไง

“มึงหน้าซีด ๆ เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” มือบางลูบคลำที่ใบหน้าของผม

หน้าซีดงั้นเหรอ ผมเนี่ยนะหน้าซีด

“กูปวดหัว” ผมตอบส่ง ๆ ออกไป ไม่รู้สาเหตุที่ตัวเองนั้นหน้าซีดเหมือน

“รอแป๊บนะเดี๋ยวไปเอายามาให้กิน” เธอหยิบหมอนมารองที่หัวของผม จากนั้นก็เดินหายไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมยากับแก้วน้ำในมือ

“กินยาแล้วนอน กูไปทำกับข้าวก่อน เดี๋ยวมาปลุกไปกินข้าว” ผมกินยาตามที่เธอบอก กินทั้งที่ไม่ได้ป่วย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องกิน

ผมกินยาแล้วก็แกล้งนอน อ้อยหวานเอาผ้ามาห่มให้ผมด้วย ห่มผ้าเสร็จเธอก็ย่อตัวลงนั่งข้างผม

“กูรักมึงมากนะช้าง” เสียงหวานเอ่ยข้างใบหู พูดแล้วเธอก็แตะจูบที่ริมฝีปากของผม

เธอดูรักผมมาก

ถ้าผมรักเธอบ้างมันคงจะดี

แต่นี่ผมแค่อยากลองแล้วเผอิญติดใจ อยากลองซ้ำเท่านั้นเอง